Ανεξάρτητοι;

Και έτσι μείνανε τρεις (στο Ρεπουμπλικάνικο χάος). 

Ο Τραμπ και ο Κρουζ και ο Κασίς. Ο Τραμπ είναι πρώτος. Ποιες είναι όμως οι πιθανότητές του να πάρει το χρίσμα; Αυτή την στιγμή έχει 621 αντιπροσώπους, αλλά όλοι οι άλλοι μαζί έχουν 717. Απομένουν αντιπρόσωποι 1.134, να διανεμηθούν ανάμεσα στον Τραμπ, τον Κρουζ και τον Κασίς μέχρι τον Ιούνιο.

Για να έχει μια καθαρή περίπτωση πρόκρισης στο χρίσμα ο Τραμπ πρέπει να συλλέξει άλλους 616 αντιπροσώπους που θα τον έφερναν στο απαραίτητο μίνιμουμ των 1.237. Με όλο το υπόλοιπο μη-Τραμπ Ρεπουμπλικανικό κόμμα ενεργά εναντίων του, θα πρέπει, για να είναι αδιαμφησβήτητο το χρίσμα, να πάρει κοντύτερα σε άλλους 700 από τους απομένοντες 1.134, εκ των οποίων 1.134, οι 95 είναι από την Πολιτεία της Νέας Υόρκης (19 Απριλίου) και 172 από την Καλιφόρνια (7 Ιουνίου). Θα ψηφίσουν Τραμπ οι Ρεπουμπλικάνοι της Νέας Υόρκης και της Καλιφόρνιας; Όχι τόσο εύκολα. Η πόλη της Νέας Υόρκης μάλλον όχι. Η Πολιτεία ίσως. Το Λος Άντζελες και το Σαν Φρανσίσκο μάλλον-σίγουρα όχι --οι Πολιτείες που απομένουν, σίγουρα...

Σήμερα φαίνεται πιθανότερη η εκδοχή να πάνε οι Ρεπουμπλικάνοι σε ένα Συνέδριο Αμφισβήτησης. Μέσω των κανονισμών μπορούμε να πούμε ότι υπάρχει δυνατή πιθανότητα να πάρει το χρίσμα άλλος. Νομιμότατα. Το πρόβλημα είναι ότι ο Τραμπ έχει δίκιο σ’ αυτό που είπε στις 15 Μαρτίου: «Αν δεν του δώσουν το χρίσμα, θα έχουμε οχλαγωγία και ταραχές στους δρόμους».

Από ποιους; Ποιοι είναι αυτοί που σχεδόν σίγουρα θα βγουν στους δρόμους αν δεν πάρει το χρίσμα ο Τραμπ;

Για να απαντηθεί αυτή η ερώτηση πρέπει να εξηγηθεί τι ακριβώς είναι αυτό που πέτυχαν και ο Τραμπ και ο Σάντερς. Και οι δύο, ήρθαν στην «παρέλαση» ανεξάρτητοι και προσκολλήθηκαν στα δύο κόμματα, υποκλέβοντας τους φαντασιόπληκτους του κάθε κόμματος.

Στην αντικειμενική πραγματικότητα δεν έχουμε δύο κόμματα αυτή τη στιγμή αλλά τέσσερεις πλευρές. Από αριστερά προς δεξιά, τον Σάντερς (Ανεξάρτητος που χρησιμοποιεί το Δημοκρατικό κόμμα), την Κλίντον (Δημοκρατικό κόμμα), τους Κρουζ-Κασίς (κόμμα Ρεπουμπλικάνων -με τον Μιτ Ρόμνι να καραδοκεί στο Συνέδριο) και τον Τραμπ (Ανεξάρτητος που χρησιμοποιεί το κόμμα των Ρεπουμπλικάνων).

Ο Σάντερς και ο Τραμπ ήταν πάντα ανεξάρτητοι. Ο Σάντερς πάντα αυτοαποκαλέστηκε και λειτούργησε σαν ανεξάρτητος όλα τα χρόνια της ζωής του που είναι στην πολιτική, και ο Τραμπ δεν ήταν ποτέ πουθενά στην πολιτική, δεν ήταν πολιτικός, μέχρι πέρσι το καλοκαίρι, υποστηρίζοντας σαν πάμπλουτος και Δημοκρατικούς και Ρεπουμπλικάνους υποψηφίους, είκοσι χρόνια, και! 

Ξέραν όμως και οι δύο ότι ένας ανεξάρτητος δεν έχει ποτέ την ελπίδα να αναδειχθεί σε τίποτα στις ΗΠΑ και ότι το μόνο που κατάφερε ποτέ, κάθε ανεξάρτητος από τον Ραλφ Νέηντερ ως τον Ρος Περό, ήταν να εξασθενήσει το ένα από τα δύο κόμματα στο οποίο ήταν πλησιέστερα. Η υποψηφιότητα του Ρος Περό, από τα δεξιά των Ρεπουμπλικάνων, κόστισε στον Μπους-πατέρα να χάσει τις εκλογές του 1992 και η υποψηφιότητα του Ραλφ Νέηντερ, από αριστερά των Δημοκρατικών, εξασθένησε τον Γκορ το 2000, και κέρδισε το αντίπαλο κόμμα, σε κάθε περίπτωση (το 2000, με κου-ντ'-ετά μιας ψήφου του Ανωτάτου Δικαστηρίου --αλλά αυτό είναι για άλλη ανάρτηση). Τέτοια παραδείγματα υπάρχουν πολλά στην ιστορία των ΗΠΑ. Ο ανεξάρτητος απλά παίρνει στο λαιμό του το πλησιέστερο από τα δύο κόμματα.

Κι έτσι, αντί να «τρέξουν» σαν ανεξάρτητοι, προσκολλήθηκαν στον μηχανισμό του κάθε κυρίως κόμματος. Ο Σάντερς το παραδέχτηκε αυτό, εμμέσως αν όχι αμέσως, με δηλώσεις του τις τελευταίες τρεις μέρες. Ο Τραμπ δεν το έχει υπονοήσει (ακόμα) αλλά τι κάνει νιάου-νιάου στα κεραμίδια.

Και ο Σάντερς και ο Τραμπ, αν δεν πάρουν το χρίσμα, είναι πιθανόν να φύγουν από το Συνέδριο του κάθε ενός από τα κόμματα που χρησιμοποίησαν και να συνεχίσουν προς την προεδρία σαν ανεξάρτητοι.

Αν συνεχίσει σαν ανεξάρτητος μόνο ο Σάντερς (ανεξάρτητος που παίρνει Δημοκρατικούς ψήφους), θα βγει πρόεδρος Ρεπουμπλικάνος. Αν συνεχίσει σαν ανεξάρτητος μόνο ο Τραμπ (ανεξάρτητος που παίρνει ψήφους Ρεπουμπλικάνων), θα βγει πρόεδρος Δημοκρατικός. Αν συνεχίσουν σαν ανεξάρτητοι και οι δύο, τότε θα έχουμε προβλήματα γιατί όποιος και να βγει πρόεδρος από τα δύο κυρίως κόμματα, δεν θα έχει το κύρος να λειτουργήσει ως πρόεδρος (ενώ κανείς ανεξάρτητος δεν θα έχει αρκετούς για να βγει έστω και από μία Πολιτεία).

Τα παραπάνω είναι απόλυτα γνωστά σε όλους στις ΗΠΑ. Από σήμερα δεν αναρωτιέται κανείς ποιός θα πάρει το χρίσμα του καθενός από τα δύο κόμματα. Φοβούνται για το ποιός ένας, ή και οι δύο, θα συνεχίσουν σαν ανεξάρτητοι.

Το να πάρει το χρίσμα η Κλίντον (16 Μαρτίου, 6:30 μμ: 1.599 αντιπρόσωποι με μίνιμουμ απαραίτητο 2.383) είναι σίγουρο σχεδόν πλέον σαν γεγονός, και ο Σάντερς (16 Μαρτίου, 6:30 μμ: 844 αντιπρόσωποι) μπορεί απλά να πάει σαν ανεξάρτητος για να αφήσει το στίγμα του (και να βλάψει τους Δημοκρατικούς και συγκεκριμένα την Κλίντον), χωρίς ελπίδα να βγει.

Ποιος όμως θα πάρει το χρίσμα των Ρεπουμπλικάνων δεν είναι καθόλου σίγουρο ακόμα, και, αν δεν το πάρει ο Τραμπ (16 Μαρτίου, 6:30 μμ: 646  αντιπρόσωποι με μίνιμουμ απαραίτητο 1.237) είναι σχεδόν προεξοφλημένο ότι θα συνεχίσει σαν ανεξάρτητος αν δεν του δώσουν το χρίσμα.

Άρα, είτε έτσι είτε αλλιώς, το να χάσουν οι Ρεπουμπλικάνοι την προεδρία είναι πιθανότατο. Στο κόμμα υπάρχει χάος, πανικός και θυμός αυτή τη στιγμή. Η πραγματική ερώτηση πλέον είναι, πρώτον, τι θα γίνει στους δρόμους Αύγουστο ως Νοέμβριο, και πόσο κύρος θα έχει η Χίλλαρυ Κλίντον όταν βγει πρόεδρος.

Ποιοι είναι λοιπόν οι ψηφοφόροι που ανέδειξαν και τον Τραμπ και τον Σάντερς; Οι ίδιοι τύποι εγκεφάλου που χάραξαν τον δρόμο του Σύριζα και της Χρυσής Αυγής στην Ελλάδα το 2014-2015, Αμερικανική έκδοση τοιούτων εγκεφάλων, διαχωρισμένοι σε εκείνους που θέλουν τζάμπα ζωή πληρωμένη από το κράτος με λεφτά που τα βρίσκουν σαν μάννα από τον ουρανό  (Σάντερς) και όλους τους υπόλοιπους θυμωμένους, αγανακτισμένους, αγράμματους και αποτυχημένους (Τραμπ).

Δηλαδή… μια προεδρία Σάντερς θα αντιπροσώπευε τους αποτυχημένους-θύματα (βλ., Σύριζα στην Ελλάδα), και μια προεδρία Τραμπ τους αποτυχημένους-οργισμένους (βλ., Καμμένους και Χρυσά Αυγά στην Ελλάδα). Δεν υπάρχουν αρκετοί σε κάθε ομάδα για να βγάλουν πρόεδρο, αλλά είναι όμως αρκετοί για να ξεκινήσουν μια εποχή παγκοσμίων προβλημάτων, και την ριζική κατάλυση του τι είναι οι ΗΠΑ. Με αυτή την οπτική, ο αντι-Αμερικανικός κόσμος θα έπρεπε να υποστηρίζει Τραμπ ή Σάντερς, γιατί είτε ο ένας είτε ο άλλος θα φέρουν αυτό που οι αντι-Αμερικανοί ανά τον κόσμο ποθούν δεκαετίες τώρα…