Αντεπιθέσεις

Δυο μέρες αφού ο Ντόναλντ Τραμπ σε συνέντευξη μίλησε για πρώτη φορά σχετικά με τις λεπτομέρειες της πολιτικής του για διεθνή θέματα και την θέση, κατά την γνώμη του, των ΗΠΑ στον κόσμο, όπου, αντιγράφοντας την προεκλογική στρατηγική του Μπιλ Κλίντον του 1992, πρότεινε μια μικρότερη «πατημασιά» των ΗΠΑ στην διεθνή σκηνή προτιμώντας την εστίαση στα εσωτερικά θέματα, ασφάλεια και οικονομία, είχαμε άλλη μία μέρα αιματηρών επιθέσεων στις Βρυξέλλες.

Σκέφτηκε μάλιστα κανείς ότι ο «εγκέφαλος» των επιθέσεων στο Παρίσι επέτρεψε στον εαυτό του να συλληφθεί απλά για να δημιουργήσει παραπέτασμα καπνού και επανάπαυση στο μυαλό των δυτικών ώστε να μην κοιτάνε προς τα 'κεί και να προχωρήσουν οι επιθέσεις στις Βρυξέλες σήμερα;

Η λεγόμενη «τρομοκρατία» είναι πια γεγονός συνυφασμένο με την καθημερινή ύπαρξη, ένας τρίτος παγκόσμιος πόλεμος χωρίς πεδία μαχών που δεν περιορίζεται σε ένστολους αλλά πλήττει κυρίως άμαχους, και ο «εχθρός» είναι αόρατος. Είναι αδύνατο να αποφύγουμε την επόμενη, και την επόμενη επίθεση χωρίς να αφαιρέσουμε, εθελοντικά, περισσότερες και μετά ακόμα περισσότερες από τις ελευθερίες που μέχρι τώρα διασφάλιζε το σύνταγμα κάθε δυτικής χώρας. Αλλά και αν αφαιρέσουμε όλες μας τις ελευθερίες, η τρομοκρατία θα συνεχίσει, γιατί αυτή είναι η φύση και έννοια του ορισμού. Το αναπάντεχο, από εκεί που δεν το περιμένεις.

Κάτω από αυτό το φως, η δυτική δημοκρατία του εικοστού και εικοστού πρώτου αιώνα βρίσκεται πλέον υπό αμφισβήτηση.

Η ερώτηση είναι… αν οι ΗΠΑ αποσυρθούν από παντού στον κόσμο παραμένοντας απομονωμένες μέσα στα σύνορά τους,  και αν η Ευρώπη αποχωρήσει από την Μέση Ανατολή και παραμείνει εσωστρεφής μέσα στα σύνορά της, θα σταματήσει άραγε η «τρομοκρατία»; Ή θα μείνει στα ίδια επίπεδα, ή θα αυξηθεί;

Η απάντηση είναι ότι θα αυξηθεί.

Επειδή, η τρομοκρατία βρίσκει στον λεγόμενο «ιμπεριαλισμό» της δύσης την δικαιολογία για την στρατηγική που είναι όχι μόνο συνυφασμένη στην φύση της αλλά και το μόνο κίνητρο ύπαρξής της: την εξάπλωση.

Αν αφήσουμε για μια στιγμή στην άκρη τις παραπλανητικές λέξεις όπως «δημοκρατία» ή «τρομοκρατία» μένουμε αντιμέτωποι με δύο ομάδες: «Εμάς» και τους «Άλλους». Όπου, η λέξη «ιμπεριαλισμός» ταιριάζει απόλυτα όχι μόνο στην δύση αλλά και στους «τρομοκράτες», όπου «ιμπεριαλισμός», τελικά, δεν σημαίνει παρά την φυσική τάση για αναγκαία εξάπλωση (μια που τίποτα, ποτέ δεν είναι δυνατό να παραμένει σταθερό).

Όπως οι παλίρροιες των ωκεανών, έτσι και η επιρροή μιας ομάδας ανθρώπων επί άλλων ομάδων ανθρώπων, θα εισχωρεί ή θα αποχωρεί. Θα επιβάλλεται ή θα υποχωρεί. Θα νικά ή θα ηττάται.

Ο μικρόκοσμος αυτής της εικόνας υπάρχει από πολύ καιρό στην εικονογράφηση του τι γίνεται μεταξύ Ισραήλ και Γκάζας. Στις μικρές τρομοκρατικές επιθέσεις από την Γκάζα στο Ισραήλ, το Ισραήλ απαντά με πολλαπλάσια μεγάλες αντεπιθέσεις, και καταδικάζεται στην κοινή γνώμη.

Αν όμως οποιοσδήποτε καταδικάζει το Ισραήλ για τις απαντήσεις του στην τρομοκρατία εκείνων που κρύβονται πίσω από φωτογραφίες των νεκρών παιδιών τους, δίπλα στα σχολεία και στα σπίτια των οποίων είχαν στήσει τα αρχηγία τους και τις ρουκέτες τους, αν κανείς καταδικάζει το Ισραήλ για το πως απαντά, πρέπει, για να είναι συνεπής, επίσης να καταδικάζει την δύση για τον τρόπο με τον οποίον απαντά στην τρομοκρατία. Και αυτό γίνεται πράγματι, μια που πολλοί καταδικάζουν τον πόλεμο στο Αφγανιστάν και το Ιράκ και την διαχείριση του εμφυλίου στην Συρία.

Είναι όμως ώρα να ρωτήσουμε αν οι λεγόμενοι τρομοκράτες θα σταματούσαν τις επιθέσεις τους αν οι στόχοι τους δείξουν μια ανεκτικότητα που θα μεταφραζόταν μόνο σαν αδυναμία.

~

Στην αρχή του 1945 οι Γιαπωνέζοι ήξεραν ότι δεν μπορούσαν να κερδίσουν την μάχη του νησιού της Οκινάουα, αλλά έριξαν 100.000 κυρίως άμαχους να πεθάνουν σκοτώνοντας όσους περισσότερους Αμερικανούς μπορούσαν πριν χάσουν την Οκινάουα (Αμερικανοί, 12.500 ένστολοι νεκροί, Ιάπωνες 110.000 ένστολοι νεκροί συν περίπου 142.000 άμαχοι νεκροί, οι περισσότεροι των οποίων είχαν χρησιμοποιηθεί από τον Ιαπωνικό στρατό για να ενισχύσουν τις θέσεις τους), και, στην κυρίως Ιαπωνία, ετοιμαζόντουσαν να σκοτωθούν όλοι, δρόμο με δρόμο, από σπίτι σε σπίτι, για να υπερασπιστούν την τιμή τους και τον αυτοκράτορα καθώς ο Αμερικανικός στρατός θα πολεμούσε μέσα στην Ιαπωνία το 1945 και 1946 και 1947.

Συνθηκολόγησαν τον Αύγουστο του 1945, σώζοντας από σίγουρο θάνατο εκατομμύρια από τους άμαχους συμπολίτες τους και τουλάχιστον ένα εκατομμύριο ένστολους Αμερικανούς. Συνθηκολόγησαν επειδή μετά την Χιροσίμα και το Ναγκασάκι, με 225.000 νεκρούς, κατάλαβαν πως με αυτό το καινούργιο όπλο θα σκοτωνόντουσαν οι ίδιοι χωρίς να μπορούν να πάρουν μαζί τους και το ένα εκατομμύριο Αμερικανούς στρατιώτες.

Δεν συνθηκολόγησε η Ιαπωνία τον Αύγουστο του 1945 λόγω της θηριωδίας του καινούργιου όπλου, αλλά λόγω του ότι με το καινούργιο αυτό όπλο εναντίων τους, δεν θα μπορούσαν να σκοτώνουν Αμερικανούς καθώς πεθαίναν οι ίδιοι (15-20 Ιάπωνες νεκροί για κάθε ένα Αμερικανό νεκρό στην Οκινάουα)... Διαβάστε λίγη Ιαπωνική ιστορία γραμμένη από Ιάπωνες.

Υπάρχουνε εκείνοι που έχουν την πολυτέλεια να κατηγορούν τις ΗΠΑ για την Χιροσίμα και το Ναγκασάκι, χωρίς να φτάνουν να αναλογιστούν πόσα εκατομμύρια Ιάπωνες άμαχοι σώθηκαν με την συνθηκολόγηση το 1945 αντί την άλλη επιλογή του να συνεχιζόταν ο πόλεμος σπίτι-σε-σπίτι μέχρι το 1947 (χωρίς να σκεφτούμε καν το άλλο ένα εκατομμύριο ένστολων Αμερικανών).

Υπάρχουν και εκείνοι που έχουν την πολυτέλεια να κατηγορούν το Ισραήλ καθώς χάβουνε τις φωτογραφίες που δημοσιεύουν εκείνοι οι οποίοι έστειλαν ρουκέτες στο Ισραήλ από τα σχολεία των παιδιών τους, και αντί για πλοία με τρόφιμα οργανώνουνε πλοία με όπλα.

Θα υπάρξουν φυσικά και εκείνοι που θα πιστεύουν ότι για να σταματήσει η «τρομοκρατία» πρέπει να αφήσει η δύση ήσυχη την Μέση Ανατολή.

Ο μόνος τρόπος για να σταματήσουν να επιτίθενται οι «τρομοκράτες» είναι να πειστούν ότι θα σκοτώνονται εκείνοι χωρίς να καταφέρνουν να σκοτώνουν τον εχθρό τους. Και αυτό δεν έχουμε βρει ακόμα πως να το πετύχουμε (μια και τα πυρηνικά όπλα δεν είναι πρακτικά σε αυτή την περίπτωση).