Φούσκες

Μετά από την δεκαετία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των ‘60 και  την ψυχεδελική δεκαετία των ’70 ήρθε η δεκαετία της απληστίας των '80. Το 1990-91 διαλύθηκε η Σοβιετική Ένωση και τα επόμενα 15 χρόνια ήταν η πρώτη, και μάλλον τελευταία για πολύ, πολύ καιρό, εποχή ευημερίας. Φτάσαμε στο 2006-2007 και όλα αυτά τελείωσαν Η ευημερία που είχε χτιστεί επί 15 χρόνια, θεμελιωμένη στα ’60, ’70 και ’80 φάνηκε ότι πιθανόν να ήταν χτισμένη πάνω σε μία φούσκα, ή, ότι ίσως η ίδια ήταν μια φούσκα. Και η φούσκα έσκασε.

Το πρώτο «μπαμ» έγινε στις ΗΠΑ το 2006-2007 και το δεύτερο στην Ευρώπη το 2009-2010.

Κάτι ουσιαστικό είχε αλλάξει ήδη από το 2001, με τους δίδυμους πύργους και την έναρξη της εποχής της «τρομοκρατίας», αλλά οι πληθυσμοί της Δύσης δεν είχαν συνδέσει απευθείας την αλλαγή αυτή με την ευημερία τους μέχρι που άρχισε να σκάει η φούσκα το 2006-2007. Αν και η οριοθέτηση της εποχής της «τρομοκρατίας» γίνεται στις 11-9-2001, οι ενδείξεις πως κάτι συμβαίνει είχαν αρχίσει από τα μέσα των ’90 με την πρώτη απόπειρα κατά των δίδυμων πύργων, την επίθεση στο αντιτορπιλικό Κωλ και τα συμβάντα στο Μογκαντίσου και στην Κένυα.

Που συνδέεται η οδός προς την εποχή της «τρομοκρατίας» με την μετά-φούσκας εποχή;

Θα προτείνω μια ημερομηνία που λίγοι έχουν υπ’ όψιν τους: 12 Δεκεμβρίου, 2000.

Ήταν η ημερομηνία που το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ αποφάσισε, 5 ψήφοι υπέρ και 4 κατά, να σταματήσει την επαναμέτρηση των ψήφων στην Φλώριδα και να αναδείξει τον Τζωρτζ Ντάμπλγια Μπους Πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών.

Πολλοί πιστεύουν ότι η οικονομία των ΗΠΑ ξεκίνησε την πορεία προς την μίνι-ύφεση του 2002-2003 στις 11 Σεπτεμβρίου του 2001 αλλά αυτό δεν είναι αλήθεια. Οι περισσότεροι ιδιοκτήτες μικρών και μεσαίων εταιρειών στις ΗΠΑ θα διαβεβαιώσουν ότι το τηλέφωνο του τμήματος των πωλήσεων σταμάτησε να χτυπά στις 12 Δεκεμβρίου του 2000.

Πάρτε εμένα σαν ένα μικρούτσικο παράδειγμα. Από το 1990 ως το 1995 εργαζόμουνα στην μεσαία βαθμίδα διοίκησης της εταιρικής Αμερικής (corporate America) και ήδη έβγαζα ένα καλό μισθό, συντηρώντας την οικογένειά μου και μεγαλώνοντας το παιδί μου με ένα μισθό μόνο, τον δικό μου, στην οικογένεια.

Το 1995 αποφάσισα να ξεκινήσω δική μου εταιρεία (corporation όπου είχα 100% των μετοχών) από το γιαπί-υπόγειο του μικρού σπιτιού που είχα αγοράσει από τον ιδιοκτήτη μας το 1994. Τον πρώτο χρόνο, το 1996, μόνος μου στο υπόγειο, έβγαλα 20% περισσότερα από τον μισθό που είχα βγάλει το 1995. Το 1997 μετακόμισα σε ένα μικρό γραφείο, πάντα μόνος μου, και έβγαλα 22% περισσότερα από το 1996. Το 1998 μετακόμισα σε μεγαλύτερο γραφείο και άρχισα να προσλαμβάνω υπαλλήλους, βγάζοντας 31% περισσότερα από το 1997. Το 1999 το εισόδημα ανέβηκε 80% επί του 1998 και το 2000 έφτασε 37% πάνω από το 1999, με πέντε υπαλλήλους, και μέχρι τότε 42 πελάτες συμπεριλαμβανομένης της εταιρείας Πόλαρόιντ, δύο πανεπιστημίων, δύο άλλων διεθνών εταιρειών, και αρκετών τοπικών μικρών εταιρειών.

Έχοντας φτάσει το 2000 σε εισόδημα 370% υψηλότερο από το υπαλληλικό μέσης διοίκησης, και έχοντας ανεβάσει το εισόδημα της εταιρείας μου 128% από το 1998 στο 2000, το εισόδημα του 2001, από Ιανουάριο ως Δεκέμβριο του 2001, έπεσε κατά 51% (αλλά τουλάχιστον παρέμεινε 60%-80% πάνω από ενός υπαλλήλου, κι ας εργάζομαι πλέον όποτε και όπως θέλω).

Όπως είπα και παραπάνω, όλοι οι μικροί και μεσαίοι επιχειρηματίες στις ΗΠΑ, συμπεριλαμβανομένων των φίλων μου και γνωστών που είχαν δικές τους εταιρείες και τα λέγαμε καθημερινά, μπορούν να διαβεβαιώσουν ότι το τηλέφωνο του τμήματος των πωλήσεων δεν σταμάτησε να χτυπά στις 11-9-2001 αλλά στις 12-12-2000, την ημέρα που το Ανώτατο Δικαστήριο εγκατέστησε τον Τζωρτζ Μπους στον Λευκό Οίκο. Όλοι οι πελάτες, και όλοι οι προμηθευτές, όλη η αγορά, πανικοβλήθηκαν όχι όταν έπεσαν οι πύργοι αλλά, εννέα μήνες νωρίτερα, όταν είδαμε τον ηλίθιο-ανδρείκελο να αντιπροσωπεύει επισήμως πλέον και με εκτελεστικές εξουσίες ένα κόμμα το οποίο τα τελευταία δέκα χρόνια είχε αρχίσει να ακολουθεί μια επικίνδυνη οδό.

Παραδόξως, από το 2001 και για τα 15 χρόνια ως σήμερα, το εισόδημα της εταιρείας μου στις ΗΠΑ έμεινε στο +/-20% του 2001, παρά την απόφαση να μείνω μόνος μου εργαζόμενος από το σπίτι από το 2003 και παρά την μετακόμισή μου στα βουνά της Ιταλίας το 2008. Ανεπηρέαστο από την έκρηξη της φούσκας και τους πολέμους και την εποχή της «τρομοκρατίας». Απόδειξη ότι η αγορά ανταποκρίνεται σε παράγοντες πολύ διαφορετικούς από εκείνους που «βλέπουν» και οραματίζονται οι …ψηφοφόροι.

Όσον αφορά μικρούς σαν κι εμένα, και μεσαίους επιχειρηματίες, είναι απλό και πεντακάθαρο γεγονός ότι η «μεγάλη διόρθωση» της τάξης των μέχρι και -50%, έγινε στις 12-12-2000 και όχι στις 11-9-2001, ή το 2007, ή το 2010.

Η φούσκα των στεγαστικών δανείων στις ΗΠΑ έσκασε το 2006-2007 επειδή επί πέντε χρόνια τα εισοδήματα είχαν αρχίσει να χάνονται από την εγκατάσταση του Μπους και μετά. Οι δανειολήπτες στηριζόντουσαν σε αγορά και οικονομική βάση που γινόταν όλο και πιο ασταθής υπό την κατεύθυνση των ρεπουμπλικάνων -συν (και σαν ξεχωριστός παράγοντας) το ότι η οικονομία και το δημόσιο χρέος είχαν αρχίσει να παραπαίουν από τους πολέμους του Μπους. Η κρίση του 2009-2010 ξεκίνησε στην Ευρώπη σαν αλληλένδετο αποτέλεσμα της κρίσης του 2006-2007 στις ΗΠΑ. Η σημερινή οικονομική κατάσταση του Δυτικού κόσμου είναι ευθύνη του κόμματος των Ρεπουμπλικάνων και του ανδρείκελού τους, Τζωρτζ Ντάμπλγια Μπους.

Τι ακριβώς έγινε στις 12 Δεκεμβρίου του 2000;

Στις 7 Νοεμβρίου του 2000 έγιναν προεδρικές εκλογές με υποψήφιους τον Αλ Γκορ και τον Τζωρτζ Ντάμπλγια Μπους.

Άλλοι υποψήφιοι συμπεριλάμβαναν τον Ραλφ Νέηντερ, αριστερά των Δημοκρατικών και τους Πατ Μπιουκάναν, Δεξιά των Ρεπουμπλικάνων, Χάρυ Μπράουν, Liberterian, δεξιά των Ρεπουμπλικάνων.

Στις 8 Νοεμβρίου, τις πρώτες πρωινές ώρες, 2-4 π.μ., είχαν καταμετρηθεί οι ψήφοι σε 49 από τις 50 Πολιτείες:

Ο Αλ Γκορ είχε 266 ελέκτορες, ο Τζωρτζ Μπους είχε 246 (20 λιγότερους) και ο νικητής χρειαζόταν 270. 

Ο Αλ Γκορ είχε πάρει 48.087.644 ψήφους (48.9%), και ο Τζωρτζ Μπους 47.543.212 (48.3%).

Ο Ραλφ Νέηντερ είχε πάρει 2.882.955 ψήφους (2.8%) αφαιρώντας τους από τον Γκορ, με μηδέν ελέκτορες.
Παρεμπιπτόντως, ο Νέηντερ κόστισε στον Γκορ μόνο την Πολιτεία του Νου Χάμσιαρ (με 4 ελέκτορες), όπου ο Νέηντερ απομάκρυνε 22.198 ψήφους από τον Γκορ, την μόνη άλλη Πολιτεία εκτός της Φλώριδας, όπου ο Γκορ θα είχε κερδίσει τον Μπους αν δεν υπήρχε ο Νέηντερ, αλλά την κέρδισε ο Μπους. Αν Ο νέητερ δεν είχε δώσει το Νου Χάμσιαρ στον Μους, ο Γκορ θα είχε τους 4 ελέκτορες για αν φτάσει τους 270 και δεν αθ είχε πια σημασία η Φλώριδα. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τον Μπους το έβαλε στον Λευκό Οίκο ο Νέηντερ.

Κατά τις πέντε το πρωί της 8-11-2000 ήταν πλέον φανερό ότι η Φλώριδα θα αργούσε να δώσει το αποτέλεσμά της, το οποίο θα έβγαινε από την ψήφο 5.963.110 ψηφισάντων με 25 ελέκτορες να δώσουν στον νικητή.

Αν έπαιρνε την Φλώριδα ο Γκορ θα γινόταν πρόεδρος με 291 ελέκτορες. 

Αν έπαιρνε την Φλώριδα ο Μπους θα γινόταν πρόεδρος με 271 ελέκτορες.

Η Φλώριδα όμως δεν μπορούσε να βγάλει αποτέλεσμα.

Περιμέναμε με την ψυχή στα δόντια και μάθαμε σιγά-σιγά, στις 8 Νοεμβρίου, τι συνέβαινε:

Η κομητεία Παλμ Μπητς της Φλώριδας είχε πρόβλημα καταμέτρησης των ψήφων της. Η Φλώριδα έβγαζε τον Μπους με 102.141 ψήφους για τον Μπους παραπάνω του Γκορ επί 5.963.110 ψηφίσαντων. Περιθώριο 1,7%. Με τόσο μικρό περιθώριο βασισμένο σε μία κομητεία, ήταν νόμιμα επιβεβλημένο να ξαναμετρήσουν για να σιγουρευτούν.

Η Παλμ Μπητς είναι μια περιοχή υπερήλικων συνταξιούχων που πάνε εκεί από όλη την Αμερική στην «αίθουσα αναμονής του θεού». Στην Φλώριδα τα ψηφοδέλτια τρυπιόντουσαν από ένα μηχανισμό τον οποίον ο ψηφοφόρος έπρεπε να ριθμίσει, μηχανικά, και μετά να κατεβάσει ένα μοχλό για να τρυπηθεί το χάρτινο ψηφοδέλτιο. Οι υπερήλικες συνταξιούχοι στην Παλμ Μπητς δεν είχαν την δύναμη να κατεβάσουν τον μοχλό, και σε πολλά ψηφοδέλτια οι τρύπες στο χαρτί δεν είχαν γίνει σωστά, κρεμόντουσαν κομμάτια χαρτί από την κάθε τρύπα, ή/και, οι ψηφοφόροι, ταραγμένοι και συγχισμένοι από την πολυπλοκότητα του μηχανήματος, δεν το είχαν ρυθμίσει σωστά.

Επί τέσσερεις εβδομάδες έλεγχαν το κάθε ψηφοδέλτιο ελέγχοντας προσεκτικά το πως κρεμόντουσαν τα χαρτάκια, και ξαναμετρούσαν, και ξαναμετρούσαν.

Στις 7 Δεκεμβρίου, επέτειο του Περλ Χάρμπορ, ο Μπους ζήτησε από το Ανώτατο Δικαστήριο των Ηνωμένων Πολιτειών να σταματήσει το μέτρημα και να αποφασίσει εις όφελός του.

Το Ανώτατο Δικαστήριο  των ΗΠΑ ψήφισε 5-4 υπέρ του Μπους και ο Μπους έγινε πρόεδρος για 537 (πεντακόσιες τριάντα επτά) ψήφους, με 271 ελέκτορες πάνω σε μίνιμουμ απαραίτητο 270 ελεκτόρων. Γεγονός γνωστό, σε μερικούς από εμάς, σαν «κου ντ’ ετά του 2000».

Με τις ψήφους της Φλώριδας, όπως τις σταθεροποίησε μία ψήφος του Ανώτατου Δικαστήριού, ο Μπους είχε πάρει σύνολο 50.456.002 ψήφων (48,35%), ο Γκορ 50.999.897 (48,87%) και ο Νέηντερ 2.882.955 (2,76%)

Στην Φλώριδα ο Μπους τελείωσε 537 ψήφους πάνω από τον Γκορ και ο Νέηντερ είχε απομακρύνει 97.488 ψήφους από τον Γκορ.

Αν έχετε πρόβλημα με την οικονομία και τους πολέμους των τελευταίων 15 χρόνων, τα παράπονά σας στους συνταξιούχους της Παλμ Μπητς, ή στον Ραλφ Νέηντερ, ή στους αριστερούς ψηφοφόρους του Ραλφ Νέηντερ.

υγ. Αρκετοί ίσως να επισημάνουν το γεγονός ότι τέσσερα χρόνια αργότερα, στις εκλογές του 2004, ο Μπους κέρδισε τον Κέρρυ με 286 ελέκτορες έναντι 251, και 62.040.610 (50,7%) ψήφους έναντι 59.028.444 (48,3%). Η νίκη του 2004, εκτός της ακόμα πρόσφατης ταραχής και αλλαγής συνείδησης που έφερε ο πόλεμος του Μπους κατά της «τρομοκρατίας» δόθηκε στον Μπους από τον οργανωτή της δημόσιας εικόνας του, τον Καρλ Ρόουβ, ο οποίος έπεισε την μέση Αμερική, ανάμεσα στις δύο ακτές, ότι αν έβγαιναν οι Δημοκρατικοί, θα τους έπαιρναν τα όπλα, θα υποστήριζαν την έκτρωση, και θα προωθούσαν την ατζέντα των ομοφυλόφιλων και τον αθεϊσμό των προοδευτικών και μη-συντηριτικών. Μία εμβρυακή έκδοση του τέρατος άγνοιας και φανατισμού που τώρα, 12 χρόνια αργότερα, αφύπνισε ο Τραμπ. Τα παράπονά σας για τα αποτελέσματα του 2004, στον Καρλ Ρόουβ.

υγ2. Ο Ραλφ Νέηντερ, σήμερα 82 ετών, έβαλε υποψηφιότητα σε τέσσερεις προεδρικές εκλογές:

1996, Κόμμα Πράσινων, 0,71% της ψήφου,

2000, Κόμμα Πράσινων, 2,74% της ψήφου, η «κατάρα» που άλλαξε τον ρου της Ιστορίας,

2004, Ανεξάρτητος, 0,38% της ψήφου, 

2008, Ανεξάρτητος συν άλλα μικρά κόμματα και οργανώσεις, 0,56% της ψήφου.

Στην αυτοάμυνά του για τις κατηγορίες και τον θυμό εναντίων του το 2000 (σχετικά με την ήτα του Γκορ), ο Νέηντερ αποφάνθηκε ότι 25% των εκλογέων του θα είχαν ψηφίσει Μπους, 38% θα είχαν ψηφίσει Γκορ και οι υπόλοιποι δεν θα είχαν ψηφίσει καθόλου. Ο Καναδός Μάικλ Μουρ (ένας τζουτζές τον οποίον οι Έλληνες παίρνουν στα σοβαρά), απεφάνθη στην αρχή ότι δεν έφταιγε ο Νέηντερ για την ήττα του Μπους, αλλά το 2004 άλλαξε γνώμη και ασπάστηκε την θεωρία ότι ο Νέηντερ κόστισε στους Δημοκρατικούς την προεδρία το 2000.

Ο Νέηντερ ως επί τω πλείστον εξαφανίστηκε μετά το 2008, αλλά φέτος απεφάνθη ότι «ελαφρώς-πεφωτισμένοι πλούσιοι πρέπει να βάλουν υποψηφιότητα για την προεδρία».

.