Μέστρε

Πιλότοι στην Βενετία

Το Μέστρε είναι η πόλη στην στεριά απέναντι από την Βενετία και ενώνονται με μία γέφυρα για αυτοκίνητα και τραίνα σχεδόν τεσσάρων χιλιομέτρων πάνω από την λιμνοθάλασσα μέσα στην οποία βρίσκεται η Βενετία. Το αεροδρόμιο Μάρκο Πόλο είναι στην στεριά ανατολικά του Μέστρε. Οι πιλότοι της Γιουνάιτεντ πάνε με λεωφορειάκι από το αεροδρόμιο στο ξενοδοχείο τους, το Λαγκούνα Παλάς στο Μέστρε.

Στο Λαγκούνα Παλάς πήγα κι εγώ, οδηγώντας τα 262 χιλιόμετρα σε τρεις ώρες και δεκαπέντε λεπτά από το Σαν Μπενεντέτο.

Και περίμενα το λεωφορειάκι...

Αυτό είναι το δωμάτιο του Κώστα. Η Γιουνάιτεντ μου έδωσε ένα όμοιο δίπλα στο δικό του (με την ιδιότητά μου ως FOD που σημαίνει Φιρστ Οφισερ'ς Ντάντ). Αιρ κοντίσιον ψυγείο! Γουργούριζα σαν γάτος. Εγώ γουργουρίζω σαν γάτος με αιρ κοντίσιον το καλοκαίρι και με τζάκι τον χειμώνα. Χωρίς καλό, γερό αιρ κοντίσιον να μπουμπουνίζει το καλοκαίρι και χωριάτικο τζάκι τον χειμώνα δεν γουργουρίζω.

Έχοντας δει την Βενετία δυό φορές με τον Κώστα, και πολλές φορές από το 1976 μέχρι σήμερα, αποφασίσαμε να κοιτάξουμε τις εικόνες του δορυφόρου για την περιοχή και ανακαλύψαμε μιά παραθαλάσια πόλη που λέγεται Κιότζια, 45 χιλιόμετρα νότια της Βενετίας, που όπως έμαθα αργότερα λέγεται "Μικρή Βενετία". Εκεί φάγαμε πανίνι με προσούτο στην είσοδο του λιμανιού.

Το βράδυ βρήκαμε ένα καταπληκτικό εστιατόριο στο Μέστρε που το λένε Μάρκο Πόλο (πολλά πράγματα στην Βενετία και γύρω από την Βενετία λέγονται Μάρκο Πόλο). Στον τοίχο είχε φωτογραφίες του σεφ με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας που είχε φάει εκεί, και φωτογραφίες με στάρλετ που είχαν φάει εκεί. Εγώ έφαγα συκώτι α-λα βενετσιάνα με κρεμύδι, και με πολέντα στη σχάρα, και ο Κώστας ένα μοσχαράκι γάλακτος λεμονάτο. Αρχίσαμε όμως με ένα καβούρι ο καθένας για ορντέβρ. Και ένα αφρώδες λευκό. Και φυσικά Σαν Πελεγκρίνο, με πολλά, πολλά παγάκια. Μετά πληροφόρησα την δεσποινίδα που μας εξυπηρετούσε ότι τρώω συκώτι α-λα Βενετσιάνα στης Ηλαίηνς στο Μανχάταν από το 1983 αλλά το δικό τους είναι καλύτερο! Τα πάντα ήταν μοναδικής γεύσης! Και το μους σοκολάτα και το παγωτό αμαρέτο (με σως σοκολάτα).

Το πρωί φάγαμε πρωινό με το πλήρωμα στο Λαγκούνα Παλάς, και με χαιρετούσανε όλοι και όλες κουνώντας τα χέρια από το λεοφωρειάκι καθώς φεύγανε. 

Στο Πάρκινγ βρήκα το μπροστινό παραθυράκι της κόκκινης αδελφούλας σπασμένο, γυαλιά μέσα, και όλα άνω-κάτω. Είχανε ψάξει στο μεσαίο ντουλαπάκι και το είχανε αδειάσει αλλά δεν πήραν απολύτως τίποτα. Τα είχαν αφήσει όλα κάτω, ανάμεσα στα σπασμένα γυαλιά... Ούτε τις σοκολάτες δεν πήρανε να φάνε οι άνθρωποι. Αυτό με έθιξε λίγο. Ούτε μία σοκολάτα δεν άξιζε να πάρουν; Τουλάχιστον στην Βοστώνη έναν πολύ κρύο χειμώνα που μου είχανε σπάσει το παράθυρο του Σήμπρινγκ είχανε πάρει ένα παλτό από το πίσω κάθισμα και χάρηκα γιατί έκανε ψόφο εκείνες τις μέρες για νά 'ναι κανείς στον δρόμο.

Το ξενοδοχείο μάλλον θα μου το πληρώσει, αλλά θα μου πούνε την άλλη βδομάδα... Τηλεφωνήσανε αμέσως στην Καργκλάς και η Καργκλάς μου τηλεφώνησε εφτά φορές σε πέντε ώρες. Ξεκινήσανε από 625 Ευρώ και καταλήξανε σε 195 Ευρώ. Αλλά τελικά θα μου το φτιάξει αύριο ο κουνιάδος μου που έχει φαναρτζίδικο και θα πάει 72 Ευρώ να αγοράσουμε το κρύσταλλο.

***

Εν τω μεταξύ, φεύγοντας από το αεροδρόμιο Μάρκο Πόλο...

Τις τελευταίες 76 μέρες έχει πάει Χιούστον, Λος Άντζελες, Χαβάη, Σαν Φρανσίσκο, Βενετία (δύο φορές), Μάντσεστερ, Λίμα (Περού), Ορλάντο, Όσλο, Εδιμούργο, και Λονδίνο (δύο φορές). Και μία φορά Ουάσινγκτον για την άλλη του δουλειά σαν πρόεδρος της επιτροπής παιδείας του συνδικάτου πιλότων. Σκληρή δουλειά αλλά κάποιος πρέπει να την κάνει.