Μνημονευτικά

Τον Ιανουάριο του 2015 η κεντρική αξίωση των εκλογών ήταν συγκεκριμένη και απλή: "Η διαπραγμάτευση για τους όρους δανειοληπτικής σύμβασης δεν είχε γίνει σωστά και μπορούσε να γίνει καλύτερα".

Τον Σεπτέμβριο του 2015 δεν νομίζω να έχει μείνει κανείς που να σκέπτεται ότι είναι ρεαλιστικά εφικτοί καλύτεροι όροι. Το ότι την πάθαμε θεαματικά είναι κοινό μυστικό που δεν πολυμιλιέται από την ντροπή μερικών. Οι εκλογές δεν στηρίζονται πια σε κάποια αξίωση αλλά σε μία απόφαση: "Να δεχτούμε τους όρους ή να πραγματοποιήσουμε μία ευθεία ρήξη με όλα όσα αυτό συνεπάγεται". Eπιλογή μεταξύ ζόλοφτ, πρόζακ και αυτοκτονίας.

Εκείνοι που αποδέχονται πλέον την ακλόνητη πραγματικότητα των όρων που θέτουν οι δανειστές, πολύ χειρότεροι όροι τώρα από όσο ήταν τον Ιανουάριο, μπορούν να διαλέξουν ποιός θα τους εφαρμόσει: Κυβέρνηση συνεργασίας με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ ή με κορμό την Νέα Δημοκρατία.

Εκείνοι που προτιμούν την ρήξη και ότι φέρει ας φέρει, έχουν να διαλέξουν μεταξύ ΚΚΕ, ΛΑΕ και ΧΑ.

Οι υπόλοιποι θα  ψηφίσουν Ποτάμι, Φώφη και Καμμένο.

Τρία και βάλε εκατομμύρια άνθρωποι θα χαραμίσουν την ψήφο τους ελπίζοντας ότι θα δημιουργήσουν τους απαραίτητους "μικρούς" για τις απαραίτητες συνεργασίες. Όμως, αυτές τις εκλογές, καμία συνεργασία δεν φαίνεται να σώζει την κατάσταση. Μερικές φορές είναι ανάγκη να ξεχνάμε τις πολυφωνικές χορωδίες και να πηγαίνουμε ή για όλα ή για τίποτα. Και το τίποτα αρχίζει να αιωρείται απειλητικό.

Είναι ασφαλές να πούμε ότι οι εκλογές δεν είναι δυνατόν να βγάλουν ρήξη. Το καθένα από τα τρία κόμματα της ρήξης θα βγάλει 4% με 8%, και δεν πρόκειται να συνεργαστούν. Άρα, η μόνη ερώτηση είναι αν θα είναι πρώτο κόμμα ο ΣΥΡΙΖΑ ή η Νέα Δημοκρατία. Το ότι θα αποδεχτούμε τους όρους των δανειστών και θα συνεχίσουμε με αυτούς είναι δεδομένο. Τουλάχιστον το ΔΝΤ θα σιγουρευτεί, στους επόμενους μήνες, ότι το χρέος θα αναδιαρθρωθεί και θα γίνει λιγουλάκι ρεαλιστικό το να αποπληρωθεί ίσως, κάποτε. Όχι γιατί λυπούνται τον κοσμάκη, αλλά γιατί θέλουν το χρέος να αποπληρωθεί ίσως, κάποτε.

Όμως, δυστυχώς, ακόμα και αυτό, τούτη την στιγμή με την σημερινή συγκυρία, φαίνεται όνειρο θερινής νυκτός γιατί ο δρόμος προς δημιουργία οποιασδήποτε κυβέρνησης είναι μπλοκαρισμένος.

Για να πάρει 140 με 155 έδρες ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να φέρει γύρω στα 33%-38%. Από τα 36% του Ιανουαρίου έχασε στην ΛΑΕ τουλάχιστον 6%-7%. Αυτό σημαίνει ότι από κάπου πρέπει να βρει 5% με 9% καινούργιους ψηφοφόρους. Το βλέπετε εσείς δυνατόν να χάσει κάπου 550.000 ψηφοφόρους και να βρει 600.000 καινούργιους που να τον ψηφίσουν τώρα για πρώτη φορά;

Η Νέα Δημοκρατία χρειάζεται 5% με 10% πάνω από τον Ιανουάριο για να βγει πρώτη και να κάνει και κυβέρνηση. Η ΝΔ δεν έχει χάσει, έχει σίγουρα κερδίσει, αλλά πόσους; Υπάρχουν επαναπατρισμοί μετά την έξοδο του Σαμαρά, και υπάρχουν και εκείνοι που αν είναι να έχουμε μνημόνιο στα σίγουρα, το προτιμούν με ΝΔ παρά με ΣΥΡΙΖΑ ο οποίος διατυμπανίζει ότι δεν το πιστεύει καν, πόσο μάλλον να του εμπιστευτούνε την εφαρμογή του.

Τα 26% περίπου "έκαστος", που βλέπουμε τώρα στις δημοσκοπήσεις για τα δύο πρώτα κόμματα και οι 12% περίπου αναποφάσιστοι μπορούν να καλύψουν την μία ή την άλλη εκδοχή πρωτιάς. Όχι όμως για αυτοδυναμία. Και οι έξτρα 10-25 έδρες για συνεργασία είτε με τον έναν είτε με τον άλλον από που θα έρθουν; Από το Ποτάμι που έχει αρχίσει να λιμνάζει; Από τους Καμμένους που μπορεί ούτε στην Βουλή να μπουν; Ή μήπως ο ΣΥΡΙΖΑ ή η ΝΔ θα συνεργαστούν με τους νεοναζί που θα τους λέγαμε ουρακοτάγκους αν δεν ήταν ύβρης αυτό για τους ουρακοτάγκους;. Ή με το ΚΚΕ; ΝΔ και Φώφη-ΔΗΜΑΡ; (χασμουρητό).

Η πρόταση συνεργασίας ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ είναι το μόνο θεωρητικά εφικτό σχήμα σταθερής κυβέρνησης, είναι όμως ρεαλιστικά ανέφικτο να γίνει. Αν επιτευχθεί συνεργασία μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ πρέπει όλοι να αρχίσουμε να μουντζώνουμε τους εαυτούς μας και αλλήλους πέντε φορές την ημέρα, στα γόνατα κοιτάζοντας προς την κατεύθυνση της Βουλής.

Νομίζω ότι βρισκόμαστε προ ατελέσφορων εκλογών και θα πάμε για δεύτερο γύρο. Το ποιός θα βγει πρώτος τελικά ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και στην ΝΔ καμία σημασία δεν έχει. Για κανέναν. Αυτό που έχει σημασία είναι το χάσιμο χρόνου μέχρι να πάρει επί τέλους χαμπάρι ο κόσμος ότι δεν πρόκειται κάποιος καβαλάρης καβάλα σε λευκό άλογο να τους επιστρέψει το φαγοπότι των παλιών καλών καιρών. Και ότι οι συνεργασίες δεν είναι για τους δυνατούς, αλλά για τους αδύνατους.

Το μόνο που έχει μείνει πια για τον ψηφοφόρο είναι το αν θα ακολουθήσει κάποιον που λέει τον Ιανουάριο, Ιανουάριο, ή Γενάρη.