Προσδιορίσεις

Ω-κέη, Το διάλειμμα μετά παραστάσεως τσίρκου με τρεις πίστες τελείωσε. Τα κεφάλια μέσα.

Τι θα κάνουμε τώρα για να μην πλήξουμε; Βλέπω τρία θέματα που μπορούν να μας απασχολήσουν: Να αναλύσουμε την επαναπροσδιόριση του τι εστί Τσίπρας, να ποντιφικίσουμε περί του που πάει η Νέα Δημοκρατία, και να ρίξουμε μιά ματιά σε όλα τα στεγαστικά και καταναλωτικά δάνεια προς φυσικά πρόσωπα σε Ελβετικό Φράγκο και σε Ευρώ που κατά πάνω από 40% του συνόλου τους μένουν καθυστερημένα, απλήρωτα και κόκκινα.

- Ο Τσίπρας, εντάξει, είναι ο μόνος Έλληνας πολιτικός που αναγνωρίζεται πλέον διεθνώς και έχει περγαμηνές ουκ ολίγες, έχοντας καταφέρει πολιτικές νίκες στο εσωτερικό και στο εξωτερικό, και έχοντας χειραγωγήσει καταστάσεις, με τρόπο που πολλοί ξένοι πολιτικοί θα αρχίσουν να του ζητάν να τους κάνει φροντιστήριο, να μάθουν κι εκείνοι πως να το κάνουν σαν τον Αλέξη. Τώρα άνοιξε γραφείο και στον ΟΗΕ και τρώει ορντεβρ με τους Κλίντον. 

- Η Νέα Δημοκρατία, έχοντας περάσει τα 39 κύματα περιμένει να περάσει και το τεσσαρακοστό (κύμα). Και αν το περάσει επιτυχώς, θα είναι το πρώτο Ελληνικό κόμμα στην Ιστορία της νεότερης Ελλάδας που θα έχει την πιθανότητα ("πιθανότητα" λέω, μην το πάρετε και για σίγουρο) να γίνει πραγματικό διαχρονικό κόμμα πρώτης ή δεύτερης θέσης με πάνω από 25%, αντί προσωποπαγές όχημα του κάθε επιτήδειου (όπως ήταν όλα τα άλλα, με ηχηρότερο παράδειγμα το ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη, ακολουθούμενο, ως επίσης καλό παράδειγμα, από το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα). Από τα 40 κύματα, αυτό το τελευταίο θα είναι και το δυσκολότερο, ως προς το αν καταφέρει το κόμμα να υποσκελίσει τα πρόσωπα και να αναδειχθεί σαν μόνιμος χώρος. Όσο βέβαια μένουν μέσα ο Σαμαράς, Άδωνις και λοιποί, βράστα. Και το Μπακογιάννη-Μητσοτάκη-σόου δεν βοηθά...

- Όσο για τα δάνεια... Εκεί βρίσκεται η επόμενη απειλή για τις Ελληνικές τράπεζες (τις οποίες δεν αποκαλώ ερασιτεχνικούς οίκους ανοχής για να μην νομίζουν οι εργαζόμενες κοπέλλες ότι τις βριζω). Όχι ότι δεν θα την ξεπεράσουν, την απειλή, με την βοήθεια της Ευρώπης και των ΗΠΑ, και της φορολογίας, αλλά θα είναι λεπτό και δύσκολο θέμα. Γιατί οι περισσότεροι δανειολήπτες απλά δεν έχουν πλέον εισόδημα για να πληρώνουν δόσεις ή αντίκρισμα περιουσίας για να ξεμπερδέψουν με μια απλή κατάσχεση (άσε που οι τράπεζες θα κατέληγαν με 60.000 διαμερίσματα που δεν θα αξίζουν τίποτα και δεν θα πουλιούνται καν). Και οι υπόλοιποι δανειολήπτες που κάτι τους έχει μείνει ακόμα στην τσέπη, βλέπουν την κατάσταση και δεν πληρώνουν για να μην στέλνουν φρέσκα λεφτά να ακολουθούνε τα σάπια.

Μεταξύ του νέου ηγέτη, μεταξύ του κόμματος που μπορεί, ή ίσως όχι, και των κόκκινων δανείων, θα έχουμε να τα λέμε τον χειμώνα, καθώς πολλοί θα καίνε τα πάρκα της Αθήνας για καυσόξυλα. Με τι άλλο να ασχοληθούμε; με την Ζωή, τον Λαφαζάνη και τον Κασιδιάρη;

Ευτυχώς έχουμε Μέσα Ενημέρωσης να μας ...ενημερώνουν. Παραδείγματος χάριν, διαβάσατε το άρθρο στο Έθνος που λέει ότι έκαναν φτερά 600 κιλά χρυσού, αξίας 1,8 εκατομμυρίων Ευρώ από την Ολυμπιακή; Κανονικά θα έπρεπε να έχουν γράψει 60 κιλά = 1,8 εκατομμύρια, ή 600 κιλά = 18 εκατομμύρια, αλλά γράψανε 600 κιλά = 1,8 εκατομμύρια. Τι είναι 16,2 εκατομμύρια Ευρώ, ή 540 κιλά χρυσός, πάνω ή κάτω, μεταξύ φίλων αναγνωστών... Νά 'χουμε κάτι να λέμε έχει σημασία. Το αν λέμε μπούρδες ποιον ενδιαφέρει;

Ξέρετε πόσες ανακρίβειες και λάθη πιάνω καθημερινά στα μέσα ενημέρωσης; Και το πιο αξιοσημείωτο δεν είναι ότι κάνουνε λάθη, ή ότι τα χάβουνε όλοι γιατί δεν ενδιαφέρεται κανείς ούτε πρόσθεση-αφαίρεση να κάνει στο τι διαβάζει. Ούτε το να αναρωτηθεί κανείς πόσων ειδών και μεγεθών λάθη και ανακρίβειες σας σερβίρουν όλοι καθημερινά. Το πιο αξιοσημείωτο είναι ότι ποτέ, μα ποτέ, Ελληνικό μέσο ενημέρωσης δεν πρόσφερε ποτέ διόρθωση για λάθος που έκανε. Τι όμορφο που είναι να ζει κανείς στην Ελληνική παράλληλη πραγματικότητα...

***

Ψάχνοντας μια εικόνα να βάλω στην ανάρτηση αυτή, μου ήρθε να ψάξω εικόνες στο Google για "ελληνική μοντέρνα τέχνη". Από τις πρώτες που "επέστρεψε" το Google ήταν η εικόνα του ζωγραφικού πίνακα που βλέπετε πάνω από την ανάρτηση. Μου έκανε αμέσως άριστη εντύπωση, με αιχμαλώτισε, και αμέσως της απέδωσα, μέσα μου, την εικονογράφηση μιας "Ελλάδας" χαμένης στα γεγονότα των τελευταίων μηνών. Θα το ονόμαζα το υπέροχο αυτό έργο: "Η Ελλάδα στο καθιστικό της τον Σεπτέμβριο του 2015".

Φυσικά αμέσως πήγα στη σελίδα όπου βρήκε το Google την εικόνα γιατί ήθελα το όνομα του καλλιτέχνη, ή καλλιτέχνιδας, όπως και τον τίτλο του πίνακα και ίσως λίγες πληροφορίες, όπως έτος, κλπ... (ναι, ζητάω πολλά, το φοβόμουνα)

Ο Πίνακας βρέθηκε στην σελίδα αυτή της Εθνικής Πινακοθήκης.

Πολύ ωραία φτιαγμένη σελίδα, σκέφτεται κανείς στην πρώτη ματιά. Αλλά, pain-in-the-ass jerks, σαν και του λόγου μου, δεν αρκούνται στην πρώτη ματιά.

Δεν πειράζει που στην μπλε γραμμή μενού πλοήγησης το "2013" μπλέκεται με τα γράμματα του "Αρχική Σελίδα". Δεν πειράζει που αν κάνεις κλικ στο πάνω ή στο κάτω μπλε βελάκι κάνει scroll στο κείμενο χωρίς όμως μιά πιο εμφανή ένδειξη ότι αν θέλεις περισσότερο κείμενο πρέπει να κάνεις κλικ στα βελάκια (και έιναι και πολύ μικρά για ενεργή περιοχή)... Δεν πειράζει που το κείμενο είναι γραμμένο με φρασεολογία τόσο εξεζητημένη και υπεράνω του κοινού θνητού, ή τουλάχιστον της κοινής καθομιλουμένης η οποία (απλούστερη, λιγότερο εξεζητημένη γλώσσα) θα ήταν πιο φιλόξενη για ένα πλατύτερο, όχι τόσο κουλτουρέ και ξιπασμένο κοινό. (Έφαγα στη μούρη την κουλτουρέ υποκρισία του Κολωνακίου κάμποσα χρόνια όταν εργαζόμουν εκεί: δεν θα την τρώω τώρα και για να βρω ποιος ζωγράφισε έναν πίνακα)

Αυτό που με πειράζει είναι ότι δεν μπορείς να βρεις τον τίτλο του συγκεκριμένου έργου και το όνομα του καλλιτέχνη ή της καλλιτέχνιδας. Κι αν κάνεις κλικ στο έργο, έρχεται μεγέθυνση χωρίς όμως την παραμικρή λεπτομέρεια. Μόνο αν υπομονετικά πατήσεις τα βελάκια και κάνεις scroll down θα βρεις παραγράφους εξεζητημένης, μη-καθομιλουμένης περιγραφής των έργων, αλλά όσον αφορά ομάδες εκθεμάτων αντί εξηγήσεις αναφορικά σε κάθε έργο --και τότε ακόμα πρέπει να μαντέψεις για ποιο έργο ή ποια έργα από τα παραπάνω εικονιζόμενα μιλά η κάθε παράγραφος. Δεν υπάρχει αναμφισβήτητη αναφορά-σύνδεση έργου-κειμένου, και υπάρχουν εφτά πίνακες αλλά πέντε επεξηγητικές παράγραφοι που μιλάνε για περισσότερα από εφτά έργα. Το κομφούζιο του Ελληνικού νιονιού, όσο κουλτουρέ σελίδα και να προσπαθεί να φτιάξει...

Ακόμα και στην τόσο προσεγμένη (;) σελίδα της Πινακοθήκης, η Ελληνική Προχειρότητα --ή, η προσπάθεια που ξεψυχάει πριν φτάσει σε πλήρες και ακριβές αποτέλεσμα, είναι έκδηλη. 

.

Τέλος πάντων, το έργο που μου θύμισε την Ελλάδα σήμερα, ίσως είναι του/των "Δασκαλάκης, Ρόρρης, Μακρής" (δίνει τρία επίθετα χωρίς πρώτα ονόματα ή εξηγήσεις), και λέγεται (μάλλον) "Ο οίκος του σώματος". Δεν υπάρχει ημερομηνία.

Παρακαλώ, λιγοτερη εξεζητημένη παρλαπίπα και περισσότερη ακρίβεια, λεπτομέρειες και στοιχεία. Όσοι φτάνουν να ενδιαφερθούν να πάνε στην ιστοσελίδα της Πινακοθήκης έχουν αρκετή φαιά ουσία ώστε να μην έχουν ανάγκη τόση εξεζητημένα μασημένη τροφή, και να θέλουν τις λεπτομέρειες και ακριβή στοιχεία που θα τους επιτρέψουν να σκεφτούν από μόνοι τους (...άκου τώρα τι βρήκα να πω... καλύτερα να επιστρέψω ταπεινά στο Μετ της Νέας Υόρκης που τουλάχιστον σου λένε τι είναι το κάθε τι που βλέπεις)