Λίστες

Έχω ζήσει σε τέσσερεις χώρες για εφτά έως δεκαοχτώ ενήλικα χρόνια στην καθεμία, ως μόνιμος κάτοικος και στις τέσσερεις, και υπήκοος σε δύο από αυτές. Και εκτός από αυτές έχω επισκεφθεί είτε για δουλειά είτε σαν τουρίστας άλλες 19 χώρες. Στα 56 μου χρόνια έχω επιλέξει να θεωρώ τον εαυτό μου "υπήκοο" μιας μόνο χώρας και μόνιμο κάτοικο μιας άλλης, όπου ούτε η μία ούτε η άλλη από αυτές τις δύο είναι η χώρα στην οποία γεννήθηκα. Η γλώσσα στην οποία μετράω, ονειρεύομαι, μιλάω στον ύπνο μου και εκφράζομαι καλύτερα σε συζήτηση δεν είναι η μητρική μου, η οποία μητρική έχει με τα χρόνια πέσει σε δεύτερη θέση (και συχνά μεταφράζω από αυτή στην μητρική για να εκφραστώ, όταν μιλάω ή γράφω στην μητρική). Ο γιός μου, που τώρα είναι 25 χρονών, γεννήθηκε και τον μεγάλωσα και ζει και εργάζεται σε χώρα που δεν είναι η μητρική μου.

Η μητρική μου χώρα είναι μέρος της ζωής μου αλλά κυρίως ένα μέρος παιδικών αναμνήσεων, ενήλικου θυμού, θλίψης και αποστροφής --όπου όμως βρίσκεται η κληρονομιά των γονιών μου και των προηγούμενων γενεών μου, και όπου ζούν οικογένεια και φίλοι αγαπημένοι. Έφυγα στα 17 και ποτέ από τα 15 περίπου δεν είχα σκεφτεί ότι πρόκειται να ζήσω την ζωή μου στην γενέτειρα. Μιά ζωή την είχα. Αισθάνομαι ότι είμαι τυχερός και ευλογημένος έχοντας ήδη ζήσει και κάνει αρκετά για κάμποσες ζωές, και αισθάνομαι πλήρης, σε ειρήνη, χαρά, και είμαι έτοιμος και πρόθυμος για άλλα τόσα. 

Αναρωτιέμαι τι είναι αυτό, στην βιολογία μου, το νιονιό μου, την συγκυρία περιστάσεων και γεγονότων, και στην ψυχή μου που έχτισε την παραπάνω πορεία και ζωή. Συγκεκριμένα αναρωτιέμαι τι είναι αυτό, στις πραγματικότητες της γενέτειρας σε σχέση με την ψυχοσύνθεσή μου, που ώθησε την ζωή μου στην τροχιά που ανέπτυξα.

Υποθέτω ότι μια καλή αρχή για τέτοια αναζήτηση θα ήταν να κάνω δύο λίστες εκείνων των πραγματικοτήτων στην γενέτειρα που με απωθούν κι εκείνων που με ελκύουν. Τα αρνητικά και τα θετικά της Ελλάδας, για μένα.

Σημειωτέο πως ενώ αυτές οι δύο λίστες είναι εντελώς υποκειμενικές, με κριτήρια και αξιολόγηση εντελώς υποκειμενικά, είναι για μένα, φυσικά, εντελώς έγκυρες (μέχρι αποδείξεως του αντιθέτου σε κάθε σκέψη) και τις παραθέτω εδώ με απόλυτη σειρά προτεραιότητας του τι (moi) θεωρώ πιο σημαντικό σε κάθε λίστα... Οι λόγοι για τους οποίους η Ελλάδα με απωθεί, και εκείνα τα οποία με ελκύουν. Σε σειρά απόλυτης προτεραιότητας με την σημασία που αποδίδω στο κάθε θέμα:

	Αρνητικά		Θετικά
	Σκουπιδότοπος. Ένας απέραντος σκουπιδότοπος όπου οι κάτοικοι πετάνε τα σκουπίδια τους όπου βρουν, και από το παράθυρο του αυτοκινήτου ακόμα, από αποτσίγαρα μέχρι χαρτιά, και σακουλίτσες ή σακούλες σκουπιδιών και όλα τα ενδιάμεσα. Χώροι παραμελημένοι, ασουλούπωτοι, γιαπιά, αυθέρετες προσθέσεις τερατώδεις... ουδεμία προσοχή, αγάπη ή φροντίδα για το περιβάλλον ή την συμβίωση και μεγαλύτερη εικόνα. Μια γενική εικόνα-εντύπωση εγωκεντρικής προχειρότητας και αμέλειας. Οδήγημα. Πλήρης αδιαφορία και ανυπακοή στον Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας με συμπεριφορά που κυμαίνεται από βλακώδης έως ανεύθυνη, και από πρόχειρη έως εγκληματική όπου ο κάθε οδηγός αισθάνεται σαν τον σωστότερο και επιδεξιότερο του κόσμου καθώς όλοι οι άλλοι είναι μαλάκες για μούντζωμα. Μόνιμη υπέρβαση των ορίων ταχύτητας, καβάλα και παραβίαση διπλής γραμμής, ακόμα και σε τυφλές στροφές, πλήρης άγνοια και παραβίαση σήμανσης όπως πινακίδες στοπ. Ο ΚΟΚ φαίνεται ότι δεν ισχύει καν για μοτοσικλετιστές, χωρίς κράνη, ή με κράνη στον αγκώνα καθώς οδηγούν, συχνά με θορυβώδη εξάτμιση και μαρσαρίσματα για να αποδεικνύουν την αρρενωπότητά τους και την μεγάλη σημασία τους. Παρκάρισμα των πάντων εντελώς εγωκεντρικό χωρίς καμία σημασία στους πεζούς ή σε οποιονδήποτε άλλο εκτός του εαυτούλη. Ένα τραγικό αλαλούμ εγωισμού και επικίνδυνης ανευθυνότητας. Ζωντανά. Ο τρόπος με τον οποίον φέρονται στην Ελλάδα οι περισσότεροι, σε σκύλους, γάτες και ζώα γενικότερα, κατοικίδια, δικά τους ή αδέσποτα, ζωντανά που εκτρέφονται για κατανάλωση, κάθε είδους ζωντανό, λέει τόσα για την κοινωνία τούτη που θα μπορούσα να γράψω 5.000 λέξεις, και να μην χρειαζόταν να αναπτύξω άλλο θέμα στα "αρνητικά". Σημείωση: Για μένα, τα τρία παραπάνω είναι αρκετά, και καθοριστικά για όλα τα άλλα. Πριν οι άνθρωποι της κοινωνίας τούτης διορθώσουν τα παραπάνω (ξεκινώντας από τα βάθη της ψυχής τους), τα οποία είναι και η αφετηρία αλλά και συνάμα τα παράγωγα των παρακάτω, η Ελλάδα θα παραμείνει το κοτέτσι που βλέπουν οι ξένοι --αλλά δεν το λένε στους Έλληνες οικοδεσπότες από ευγένεια παρά το συζητάνε μεταξύ τους. Συνωμοσιολογία. Οι παγκόσμιοι πρωταθλητές στο να παίρνουν ότι συνομωσιολογική μπούρδα ακούνε και να εξηγούν τον λόγο για τον οποίον είναι πραγματικότητα. Από την πτώση των δίδυμων πύργων μέχρι την προσσελήνωση και το ...παγκόσμιο καταχθόνιο σχέδιο για την απαλλοτρίωση της Ελλάδας. Αυταρέσκεια. Η πεποίθηση πέραν αμφιβολίας ότι οι Έλληνες είναι οι εξυπνότεροι και καλύτερα πληροφορημένοι άνθρωποι στην υφήλιο (Πιθανώς κακή ερμηνεία της κουτοπονηριάς). Αυτό είναι και η ρίζα της βαθιάς πίστης ότι οι νεοέλληνες έχουν οποιαδήποτε σχέση με, ή κληρονομιά από, εκείνους που ζούσαν σε αυτά τα μέρη πριν 2.500 χρόνια και ο συνεπαγόμενος σφετερισμός του πνεύματός τους ως προίκα (εντέχνως αγνοώντας την περίοδο 250 Π.Χ. έως 1947 Μ.Χ.). Αντισημιτισμός. Μέρος της Εθνικής συνείδησης (Επίσης βλ., "Αυταρέσκεια" και "Συνωμοσιολογία"). Και γενικά, πέρα από τον έκδηλο αντισημιτισμό, ξενοφοβία, και αδυναμία να ξεχωρίσουν τι σημαίνει λαθρομετανάστης και τι πρόσφυγας. Άρνηση. Ουδείς Έλληνας έχει την παραμικρή ευθύνη για το τι συμβαίνει στην ζωή του και στην κοινωνία του. Φταίνε πάντα οι άλλοι, ή/και οι ξένοι (οι οποίοι φέρουν και την ευθύνη). Διακοπές. Το να διακόπτουν συνεχώς τον συζητητή τους. Οι Ιταλοί διακόπτουν συνεχώς για να πληροφορήσουν χαρούμενα τον συζητητή πως ήδη ξέρουν τι πρόκειται να πει. Οι Έλληνες όμως διακόπτουν συνεχώς για να εξηγήσουν που κάνει λάθος ο συζητητής πριν προλάβει καν να αρθρώσει λέξη. Αν δε, δεν διακόψεις Έλληνα όταν μιλάει, θα μιλάει επί τριάντα λεπτά επαναλαμβάνοντας τα ίδια μετά από το τέταρτο λεπτό. Συζήτηση: Ανύπαρκτη. "Έλα να σου εξηγήσω που κάνεις και πάλι λάθος". Ιδεοληψία. (που εκλαμβάνεται ως ιδεολογία). Αυτοκριτική. Ανύπαρκτη.		Κέφι. Το Ελληνικό κέφι, που αψηφά αντιξοότητες και είναι πηγαίο και αληθινό, είναι πράγματι από τα μοναδικά δείγματα ανθρώπινης δύναμης στον κόσμο. Φύση. Υπάρχουν πολλά μέρη στην Γη με εξαιρετική φυσική ομορφιά και η Ελλάδα είναι ένα από αυτά. Χωρίς να ξεχνάμε πως η Ελλάδα είναι μια χώρα όπου κάθε εξαιρετικά όμορφο μέρος ή νησί είναι διαφορετικό από το διπλανό του, το καθένα με την δική του ψυχή. Θάλασσα. Από τις πιο υπέροχες στην Γη, και για κολύμπι, και για ταξίδι, και για αγνάντεμα. Η κρυστάλλινη, αλμυρή μητέρα του κάθε παιδιού από 2 έως 102. Αρχαία. Δεν ήξερα αν πρέπει να το βάλω αυτό στα "θετικά" επειδή βρίσκει κανείς στην Ελλάδα τόσους αρχαίους θησαυρούς του ανθρώπινου πνεύματος και τέχνης, ή αν το έβαζα στα "αρνητικά" για τον τραγικό τρόπο με τον οποίον τα διατηρούμε και τα παρουσιάζουμε --συν του ότι πιστεύουμε πως τά 'φτιαξε ο παππούς μας και η θεία μας. Τελικά τα έβαλα στα θετικά. Κουζίνα. Καλύτερη από τις περισσότερες άλλες και, σε αρκετά πιάτα και είδη, πολύ υγιεινή. Αρνί δεν χρειάζεται να φάει κανείς πουθενά αλλού. Ούτε χταπόδι, ούτε καλαμαράκια ούτε μπαρμπούνι. Υποπροωθημένα κρασιά που λίγοι τα ξέρουν, και το καλύτερο γιαούρτι και από τα καλά τυριά του κόσμου. Μια σημείωση... Το λάδι ελιάς της Ελλάδας είναι το καλύτερο στον κόσμο. Καλά κρυμμένο μυστικό είναι πως το καλύτερο Ιταλικό λάδι είναι Ελληνικό, μιά και οι Έλληνες πουλάνε λάδι στους Ιταλούς οι οποίοι το μεταπουλάνε διεθνώς για δικό τους --εφ' όσον οι Έλληνες δεν καταφέραν να πουλήσουν το λάδι τους διεθνώς οι ίδιοι αλλά το αγοράζουν οι Ιταλοί. Σημείωση: Συνειδητοποιώ ότι τα παραπάνω είναι αυτά που βλέπουν και οι τουρίστες, και θέλω να σκεφτώ κάτι θετικό που να το ξέρω σαν γεννημένος στην Ελλάδα, που να μην το βλέπουν ή να το ξέρουν απαραίτητα οι οποιοιδήποτε τουρίστες... Θρησκεία. Για μένα η Θρησκεία δεν μιλάει για κάποιον γέρο στον ουρανό που έφτιαξε και κατευθύνει τα πάντα με αγγέλους και διάβολο. (Άλλωστε, για μένα η Θρησκεία και η Επιστήμη είναι δύο διαφορετικοί δρόμοι που εξυπηρετούν την ίδια ανθρώπινη ανάγκη για αναζήτηση, ανάλογα με την ψυχοσύνθεση του καθενός. Ανεκδοτικά, και οι δύο βλέπουν το ίδιο μονάχα πράγμα που επιτρέπει στον εγκέφαλο η βιολογία του, με τρεις διαστάσεις και χρόνο, αλλά το βλέπουν με διαφορετική οπτική και μάχονται μεταξύ τους λες και έχουν πραγματική διαφορά). Αλλά, η Θρησκεία, ως θρησκεία, παίζει έναν πολύ σημαντικότερο ρόλο τον οποίο της αναγνωρίζω: Μία πίστη και η αφήγησή της δένει την κοινωνία σε παραδόσεις και νόμους που δεν σηκώνουν αμφισβήτηση. Δημιουργεί παραδόσεις. Κοινωνική συνέχεια. Ευθύνη. Θεμελιώνει ηθική. Η Ελληνική θρησκεία είναι από τις πιο αποτελεσματικές, πιο ανθρώπινες και πολυδιάστατες που έχω συναντήσει και μελετήσει, όπου όλοι μπορούν να την καταλάβουν και να την κάνουν δική τους, χωρίς ενοχές, επιβολές και ψύχρα ή ξεραΐλα. Μιά πίστη στη ζωή που επιτρέπει στον άνθρωπο να είναι ένα με την ύπαρξη. Κάθε μέρα, Ανάσταση. Η "Θρησκεία" και το "Κέφι" σε αυτή την λίστα ίσως να μην απέχουν και πολύ, όπως ίσως και να συμφωνούσε ο Καζαντζάκης. Δύναμις. Οι Έλληνες είναι από τους λίγους, τους ελάχιστους λαούς, που όταν μεταναστεύουν, όπου και να πάνε, η συντριπτική πλειοψηφία χτίζει μια καλή ζωή για τους ίδιους και τους απογόνους τους, και αρκετοί είναι εκείνοι από αυτούς οι οποίοι και μεγαλουργούν. (αναρωτιέται κανείς γιατί δεν μπορούν να το κάνουν αυτό στην Ελλάδα αλλά το κάνουν αμέσως αφού μεταναστεύσουν). Οικογένεια. Η αλληλοϋποστήριξη που υπάρχει μέσα στην Ελληνική οικογένεια είναι από τα μοναδικά παραδείγματα στον κόσμο. Στην Ιταλία πήγε στραβά και γέννησε την μαφία. Στην Ελλάδα παρέμεινε κάτι που είτε το θέλει κανείς είτε όχι το πράττει γιατί "έτσι πρέπει". Τις περισσότερες φορές. Εκτός οικογένειας, άστα-βράστα όμως. Παπαρούνες. Την Άνοιξη. Πεύκα. Και τζιτζίκια.

Υπάρχουν περισσότερα πράγματα που θα μπορούσα να είχα γράψει και στις δύο κολώνες αλλά δεν τα έγραψα γιατί θεώρησα ότι δεν ήταν πράγματα μοναδικά, ή πράγματα με ξεχωριστή έμφαση στην Ελλάδα συγκρινόμενη με άλλες χώρες. Τα πιο σημαντικά όμως και στις δύο κολώνες είναι στην ψυχή μου, είτε σαν ηλιόλουστος ουρανός, είτε σαν βρόχα, που πέφτει στην λάσπη και δεν λέει να σταματήσει.

Γιατί άραγε αναρωτιέμαι για την Ελλάδα και εμένα; γιατί υπάρχει αυτό το μπλογκ, το οποίο, εκτός από όταν είμαι στην Ελλάδα, είναι το μόνο μέρος όπου μιλάω Ελληνικά; Γιατί με ενδιαφέρουν τόσο τα πράγματα της Ελλάδας, κοινωνικά και πολιτικά; Τι δουλειά έχω εγώ εδώ;

Αυτή την εποχή δεν μπορεί να υπάρχει άνθρωπος γεννημένος στην Ελλάδα που να μην είναι θυμωμένος με το πως έχουν πάει τα πράγματα. Μόνο που ενώ όλοι ρίχνουν το φταίξιμο σε εκβιαστές, δανειστές, τραπεζίτες, πλούσιους, λαμόγια, εξωγήινους και κακούς που επιβουλεύονται τα πάχη και τα κάλλη της Ελλάδας, εγώ ρίχνω το φταίξιμο στους Έλληνες. Και θέλω να το βγάζω από μέσα μου. 

Ποτέ δεν ένοιωσα τι σημαίνει ξενιτιά γιατί ποτέ δεν βρέθηκα σε ξενιτιά. Πάντα πήγαινα και ήμουνα εκεί που ποθούσε η καρδιά μου και καταλάβαινα το μέρος και τους ανθρώπους για αυτό που είναι και όχι από πρίσματα του πως συγκρίνονται με την Ελλάδα (αν ήθελα να συγκρίνω με την Ελλάδα, θα έμενα στην Ελλάδα. Ποιός ο λόγος να φεύγει κανείς και να κλαίγεται ότι είναι στην ξενιτιά, ώ-η-βέ!)... Αλλά την γενέτειρα δεν μπορείς ποτέ να την βγάλεις από μέσα σου. Μπορείς να βγάλεις το παιδί από την γενέτειρα αλλά όχι την γενέτειρα από το παιδί. Κι' έτσι μου φαίνεται ότι το σωστότερο και φυσικότερο είναι να της δώσω την θέση που της πρέπει, στην ζωή μου, τουλάχιστον σ΄ αυτό το μπλογκ.