Σταθερά

Λέξεις, λέξεις που έχουν γίνει τοτέμ μπηγμένα στο αφρολέξ του ρωμαίικου νιονιού. "Μνημόνιο" είναι μιά λέξη που σημαίνει τόσα και τόσα πράγματα για τόσους πολλούς, εκτός από αυτό το οποίο πραγματικά σημαίνει: "Οι Όροι μιας Δανειακής Σύμβασης". Δάνειο χωρίς όρους δεν υπάρχει και δεν δίνεται. Νομίζω και παιδιά της πρώτης δημοτικού θα συμφωνήσουν σε αυτό.

Άρα για να είναι κανείς αντιμνημονιακός πρέπει να πιστεύει ότι το Ελληνικό κράτος μπορεί να επιζήσει χωρίς δανεικά, ΣΥΝ να μπορεί να διαγράψει μονομερώς τα προηγούμενα χωρίς συνέπειες...

Ίσως κάποιος να θέλει καλύτερους όρους δανειακής σύμβασης. Δεκτό. Αλλά τότε δεν είναι ακριβώς αντιμνημονιακός αλλά απλά θέλει διαφορετικό "μνημόνιο". Και με τι ατού θα το διαπραγματευτεί όταν είναι ήδη εντελώς χρεοκοπημένος; Ο Βαρουφάκης το ήξερε αυτό καλά πριν τις εκλογές του Ιανουαρίου. Ο Τσίπρας δηλαδή δεν το ήξερε; (ή μήπως, απλά, του είπε "νιέτ!" ο πατερούλης Πούτιν την τελευταία στιγμή, για τα BRICS, και εκτονώθηκε με το δημοψήφισμα;;;) 

Τα δύο αυτά είδη αντιμνημονιακού "περήφανου" ρωμιού (που χάβουν τις λέξεις και τις μπήγουν τοτέμ στο αφρολέξ) συμπεριλαμβάνουν ΚΚΕ, Χρυσαυγίτες, και όλους εκείνους που πιστεύουν στα παραμύθια κάθε είδους. Είναι ωραίο να πιστεύει κανείς στα παραμύθια, όχι όμως εις βάρος του γείτονά του. Είναι ωραίο να πιστεύεις ότι το Ευρώ δεν είναι φετίχ και ότι μπορείς και με άλλο νόμισμα, αλλά... πως θα ταϊσεις τον κόσμο να φάει χωρίς εισαγωγές μέχρι να αρχίσουμε να παράγουμε περισσότερες πατάτες σε μερικά χρόνια;

Είπε ο κύριος Τσίπρας στις 30/8 ότι: «μας τιμάει και είμαστε περήφανοι που δώσαμε τη δυνατότητα αυτό το "γαμώτο" του ελληνικού λαού για όσα συνέβησαν τα τελευταία 62 χρονια να εκφραστεί με το "όχι" και το 62% του δημοψηφίσματος». Για όποιον δεν κατάλαβε, ο κύριος Τσίπρας συμφωνεί μαζί μου ότι το "Όχι" του δημοψηφίσματος ήταν μια γενική και αόριστη εκτόνωση. Καπίς; που λένε και στην Ιταλία; Θέλετε κι' άλλη εξήγηση για το τι ήταν το δημοψήφισμα και τι είναι στην πραγματικότητα το ..."περήφανο Όχι";

Ζούμε (τι "ζούμε", δηλαδή... "ζείτε" θέλω να πω) σε μία χώρα όπου διευθύντρια του ΙΚΑ ορίζει εξαμελή επιτροπή με σκοπό την επίβλεψη της σωστής λειτουργίας του φωτοτυπικού μηχανήματος. Έξι μέλη. Αυτό που θέλω να ξέρω εγώ είναι πόσοι δημόσιοι υπάλληλοι χρειάζονται για να αλλάξουν μία λάμπα; Κατά τ' άλλα ας πάμε σε εκλογές για να εκλέξουμε τους άξιους επιβλέποντες που θα επιβλέπουν τους δημόσιους υπαλλήλους και τα φωτοτυπικά τους μηχανήματα (και τους γλόμπους τους που ανάβουν όποτε τους έρχεται ιδέα). Κατόπιν, φυσικά, μιάς εις βάθος σειράς διαβουλεύσεων υψίστης διανόησης. Νά βάθος, φίλε μου, τοσο μετά συγχωρήσεως...

Το Κράτος του Δήμου, για να λειτουργήσει και να ευημερήσει, χρειάζεται, το κάθε άτομο, η κάθε οικογένεια, και η κοινωνία γενικότερα να ζει με ένα αίσθημα σταθερότητας. Με εμπιστοσύνη ότι δεν θα αλλάζουν συνέχεια τα πάντα με το αεράκι από την παραλία. Σταθερότητα στους νόμους, σταθερότητα στην αγορά, σταθερότητα στην παιδεία.

Χωρίς αίσθηση σταθερότητας δεν υπάρχει ενστικτώδης εμπιστοσύνη στο ότι το τι κάνουμε σήμερα θα ισχύει αύριο. Η έλλειψη σταθερότητας ενθαρρύνει την αβεβαιότητα η οποία με την σειρά της θεμελιώνει πρακτικές ατομικισμού και εγωκεντρισμού, ως άμυνα. Μιά κοινωνία εγωκεντρισμού όπου όλοι έχουν δίκιο και κανείς δεν έχει ιδέα τι κάνει και γιατί το κάνει.

Γι' αυτό η Ελληνική κοινωνία έχει καταντήσει καλαμπούρι. Επειδή δεν υπάρχει αίσθημα σταθερότητας στον τόπο, ούτε υπάρχει σταθερή οδός παιδείας για να φέρει κάποιο αποτέλεσμα διαχρονικά. Τι "παιδεία", δηλαδή, που είμαστε το μόνο κράτος με τον θεσμό των ...φροντιστηρίων. "Παιδεία": άλλη λέξη-τοτέμ κι' αυτή.

Πως  μπορεί ένα κράτος να εμπνεύσει σταθερότητα; Σαν παράδειγμα: επί 225 χρόνια στις ΗΠΑ γίνονται εκλογές κάθε τέσσερα χρόνια, την πρώτη Τρίτη του Νοεμβρίου, βρέξει χιονίσει, παχιές ή ισχνές αγελάδες, προβλήματα ή όχι. Κάθε τέσσερα χρόνια, την πρώτη Τρίτη του Νοεμβρίου.

Η Ελλάδα δεν είναι η μόνη χώρα όπου εκλογές γίνονται τόσο εύκολα όπως αλλάζουν οι πάγκοι στην λαϊκή αγορά. Οι ΗΠΑ όμως είναι η μόνη χώρα την οποία όλοι λατρεύουν να μισούν.

Σκεφτείτε πως θα αισθανόσασταν αν ξέρατε την κάθε ημερομηνία των εκλογών για δεκαετίες, την ίδια που θα ίσχυε επί αιώνες. Ίσως αυτό να σας έδινε την εμπιστοσύνη να αρχίσετε δική σας δουλειά αντί να ψήνει πίτα στο Άγιο Φανούριο η γιαγιά σας για μόνιμη θέση στο Δημόσιο. Τώρα τελευταία μάλιστα τον Άγιο Φανούριο τον έχει πιάσει κοιλόπονος, όχι πια για θέσεις στο Δημόσιο αλλά για να φανερώσει μια κυβέρνηση που θα κρατήσει κάμποσα χρόνια πριν έρθουν να διορίσουν τους ημέτερους οι άλλοι. Αν βρω καμιά 'κλησούλα του Άη Φανούρη θα αφήσω ένα κουτί Άλκα Σέλτσερ κάτω από το εικόνισμα.

Αυτό βέβαια, το περί δημοκρατικής πολυφωνίας, είναι άλλο θέμα. Η πολυφωνία που θεωρούμε καλύτερη του δικομματισμού δεν είναι τίποτα άλλο παρά συνταγή για σύντομες, ανήμπορες κυβερνήσεις. Εκεί, στην χώρα που όλος ο κόσμος λατρεύει να την μισεί, με δύο κόμματα τα πάμε καλύτερα. Και θα έχουμε τις επόμενες εκλογές την πρώτη Τρίτη του Νοεμβρίου 2016. Και τις επόμενες την πρώτη Τρίτη του Νοεμβρίου του 2020

Η δομή της κοινωνίας και το πολιτικό σύστημα της Ελλάδας απλά δεν λειτουργεί, ούτε μπορεί να φέρει, ή καν να εμπνεύσει σταθερότητα. Για σκεφτείτε όμως, να ήταν αναγκασμένοι οι πολιτικοί να μείνουν στις καρέκλες τους ακριβώς τέσσερα χρόνια, ότι και να κάνουνε, να μην μπορούνε να δραπετεύσουνε με δικαιολογίες ..."δημοκρατικές". Και μετά να είναι αναγκασμένοι να περνάνε δέκα εβδομάδες παραδίδοντας λεπτομερώς τα γραφεία, τα έγγραφα και τα συνεχιζόμενα έργα στην επόμενη κυβέρνηση, η οποία να είναι υποχρεωμένη επί δέκα εβδομάδες να παραλαβαίνει... Επιστημονική φαντασία, ε;

Δεν φταίνε όμως οι παραγωγοί για την ποιότητα των προϊόντων που ρίχνουν στην αγορά. Φταίνε οι πελάτες που τα αγοράζουν χωρίς να απαιτούν καλύτερα προϊόντα. Άμα δέχεται κάποιος ότι τα κόπρανα είναι σοκολάτα, κόπρανα θα του δίνουνε να τρώει και θα λέει και ευχαριστώ. Και με αυτή την λογική δεν φταίνε οι πολιτικοί που τρέχουνε εφτά, οχτώ κόμματα για μερικές καρέκλες στο κωλοχανείο, κι όσο κρατήσουνε. Φταίτε εσείς, οι ψηφοφόροι που τους ανέχεστε και ονειρεύεστε. Αμφιβάλετε;

Τες-παν, με την πρώτη δεν φαίνεται να βγαίνει κυβέρνηση με τίποτα. 

Η μεγάλη ερώτηση είναι αν θα συνεργαστεί η ΑΝΤΑΡΣΥΑ με την ΛΑΕ, ή αν δεν  συμπίπτουν οι δημοκρατικές τους αρχές. Τι λέω τώρα... Ζωή για Πρωθυπουργός! Με υπουργό Οικονομικών την Ραχήλ!

Άκουσα ζωντανά και τις τρεις και βάλε ώρες που μίλαγε η Κωνσταντοπούλου για να εξηγήσει τις απόψεις της περί του τι συνέβη και να ανακοινώσει ότι πρόκειται να συμπορευτεί με τον Λαφαζάνη, και να προσκαλέσει τον Μανώλη, τον Μίκη και όλα τα καλά παιδιά, καθώς πρώτη σειρά την άκουγε η Ραχήλ. Πρόσεξε κανείς άλλος, άραγε, ότι ανάμεσα σε όλα, μα όλα, όσα μονότονα και αργά έλεγε, όλους τους ωραίους ορισμούς περί δημοκρατίας, λαού και λοιπά, στις τρεις αυτές ώρες δεν είπε λέξη για το τι, πρακτικά, μπορεί να γίνει, με ποιον πρακτικό τρόπο, για να πραγματοποιηθούν τα ωραία που έλεγε, τα οποία ακούμε από την Θεσσαλονίκη του περσι; Ούτε μία φράση σχετικά με το τι πρακτική ενέργεια μπορεί να πραγματοποιήσει τα "ωραία" όλα που είπε... Μίλησε για ιδέες και στόχους αλλά τσιμουδιά για το πως ακριβώς θα τους υλοποιήσει. Τι μου θυμίζει... τι μου θυμίζει...