Βαρουφάκια

Ακόνισα τα δόντια μου στο το τι θεωρώ ηθικό, όπως και στο τι σημαίνει επαγγελματισμός και επικοινωνία, όπως και στην συμπεριφορά πολιτικών και πολιτών, στην Βρετανία και στις ΗΠΑ επί σύνολο 25 ενήλικων και κοινωνικά ενεργών χρόνων, πριν εγκατασταθώ στην Ιταλία εδώ και εφτά χρόνια. Αυτό σημαίνει πως όταν μιλάω για την Ελλάδα, η οπτική από την οποία βλέπω τα πράγματα στην Ελλάδα με κάνει να ακουμπώ το κεφάλι μου στα χέρια μου από την απογοήτευση που μου δίνει για την γενέτειρα η μπαχαλοπροχειροερασιτεχνικοϊδής πραγματικότητά της και η γενική άγνοια --όσον αφορά το πως να είναι κανείς σωστός και αποτελεσματικός.

Από οπτική πολιτικού επαγγελματισμού η συμπεριφορά του Βαρουφάκη στις μετά την παραίτησή του συνεντεύξεις είναι κατά το επιεικέστερο, περίεργη. Αμφιβάλω αν κατανοεί την υφή και έκταση του πολύπλευρου κακού που κάνει, αλλά δεν περιμένω από την συριζαϊκή νοοτροπία να καταλάβει τι εννοώ. Ιδίως από αυτό το 10-15% το οποίο κρέμεται από τα χείλη και τα πουκάμισά του Βαρουφάκη για να θεμελιώσει την απογοήτευσή του με την στροφή του Τσίπρα.

Θα ρωτήσω τι εννοεί με το τελευταίο του Βαρουφάκιο μαργαριτάρι, ότι ο Τσίπρας περίμενε "Ναι" στο δημοψήφισμα και το Μαξίμου πανικοβλήθηκε με το "Όχι" --και ότι έσπευσαν όλοι να γυρίσουν το "Όχι" σε "Ναι".

Ας πούμε για μιά στιγμή ότι έχει έτσι. Το πρώτο πράγμα που έρχεται στο δικό μου το μυαλό είναι πως ποτέ (μα ποτέ) δεν κάνεις ερώτηση, στο πλαίσιο της πολιτικής και της δικαιοσύνης, χωρίς να ξέρεις την απάντηση. Η διατύπωση της ερώτησης είναι ο καταλύτης και κλειδί για την απάντηση που θέλεις. Αν δηλαδή η κυβέρνηση έστησε ένα δημοψήφισμα από το οποίο πράγματι πήρε διαφορετική απάντηση από εκείνη που περίμενε (ή ήλπιζε), αυτό σημαίνει ένα ή δύο πράγματα: Ή δεν ήταν πληροφορημένη η κυβέρνηση για το τι θέλει ο λαός, ή/και η διατύπωση της ερώτησης του δημοψηφίσματος ήταν λάθος, ως προς το ότι ήταν αμφιλεγόμενη και σήκωνε διάφορες ερμηνείες. Και οι δύο εκδοχές δείχνουν ανικανότητα, προχειρότητα και ημιμάθεια από την πλευρά της κυβέρνησης.

Αυτό δηλαδή που λέει ο Βαρουφάκης είναι πως η κυβέρνηση (για τις ενέργειες τις οποίας ο ίδιος βρισκόταν στο κέντρο της σκηνής) ήταν ανίκανη να επιτελέσει αποτελεσματικά το έργο που είχε μπροστά της.

Αν λοιπόν το κομμάτι του ΣΥΡΙΖΑ που (την τελευταία στιγμή) αποδείχθηκε "μνημονιακό" ήταν ανέκαθεν ανίκανο (κατά Βαρουφάκη [μιά που δεν μπορείς να είσαι ικανός και ξαφνικά να γίνεις ανίκανος για πέντε λεπτά]), η λογική και μαθηματική εξίσωση λέει ότι το αριστερότερο τμήμα του ΣΥΡΙΖΑ είναι ακόμη περισσότερο ανίκανο. Άλλωστε, ο ίδιος ο Βαρουφάκης που ήταν μέρος και καταλύτης όσων έκανε η (ανίκανη ;) κυβέρνηση επί πέντε μήνες, βρίσκεται πλέον στην "αριστερή πλατφόρμα" --γεγονός που δεν μπορεί να ερμηνευτεί διαφορετικά όση δημιουργική ασάφεια και να προβάλει, ο Βαρουφάκης, στις ρήσεις του περί υποστήριξης στον φίλο του τον Αλέξη.

Βρισκόμαστε σε μια πραγματικά περίεργη στιγμή όπου η πολιτική γεωγραφία της Ελλάδας ανακατατάσσεται μέσα από το κυβερνόν κόμμα, καθώς παίζει συγχρόνως τον ρόλο κυβέρνησης και αντιπολίτευσης, την ώρα που η πραγματική αντιπολίτευση και άλλα κόμματα βρίσκουν στην περίεργη αυτή στιγμή την ευκαιρία να επαναπροσδιοριστούν.

Όπως σε κάθε πολύπλοκη ακολουθία σκέψης, η συντεταγμένη στρατηγική ανάλυσης απαιτεί να βρεθεί το πλέον κεντρικό "μόριο" της υπόθεσης --η κορφή της πυραμίδας που καθώς διογκώνεται προς τα κάτω φαίνεται μεγάλη, επιβλητική και ίσως απειλητική. Στο κέντρο όλης της σημερινής πραγματικότητας βρίσκεται το δημοψήφισμα και οι πολλαπλές ερμηνείες του.

Όταν ανακοινώθηκε η διατύπωση της ερώτησής του δημοψηφίσματος, έγραψα, όπως έγραψαν και είπαν τα 70% του κόσμου εντός και εκτός Ελλάδας, ότι το δημοψήφισμα, βάση της διατύπωσης της ερώτησης, ήταν μία παρωδία. Ότι η διατύπωση της ερώτησης ήταν νεφελώδης, αντιδεοντολογική, μη-επιστημονική και, ειλικρινά, ή ερασιτεχνική, ή έντεχνα παραπλανητική.

Στο εκατό τοις εκατό υπάρχουν μόνο εκατό ποσοστιαίες μονάδες. Το γεγονός ότι 62% ψήφισαν "Όχι" στο δημοψήφισμα, 80% θέλουν το Ευρώ και 60% είναι δεδηλωμένοι μνημονιακοί σημαίνει ένα, και μόνο ένα πράγμα: Ότι το 62% το συμπληρώνουν τουλάχιστον τρεις απόψεις του τι σήμαινε το "Όχι". Και αυτό μπορεί σε ακολουθία να σημαίνει μόνο ένα πράγμα: μόνο ένα! Ότι η διατύπωση της ερώτησης ήταν αμφίρροπη και συνεπώς λανθασμένη. Και ήταν λανθασμένη είτε λόγω προχειρότητας και ανικανότητας, είτε λόγω του ότι προσπάθησαν να κάνουν μαγκιά και φάγανε τα μούτρα τους. Πόσο αριθμητική πρέπει να γνωρίζει κάποιος, γαμώ την κηδεία μου, για να το παραδεχτεί αυτό; Και τι ποσότητες ναρκωτικών καταναλώνει η αριστερή πλατφόρμα για να λέει ότι και τα 62% ήθελαν το ίδιο πράγμα;

Έχω ακούσει και διαβάσει κάμποσους που πιστεύουν ότι το "Όχι" εννοούσε όχι σε οποιοδήποτε μνημόνιο, και έξω από το Ευρώ, αντίθετα με αυτό το οποίο πριν, κατά την διάρκεια και μετά το δημοψήφισμα υποστήριζε επίσημα η κυβέρνηση. Υπάρχουν άνθρωποι που εναπόθεσαν στο "Όχι" απροσδιόριστες, αόριστες ελπίδες και ηρωισμούς με ποιητική άδεια. Θα ήθελα να ξέρω πως είναι δυνατόν οποιοσδήποτε υπεύθυνος και σκεπτόμενος άνθρωπος να πιστεύει ότι το δημοψήφισμα ήταν οτιδήποτε παρά άλλη μια Ρωμαίικη μπαχαλοπροχειρότητα. Άλλωστε το είπε και ο Βαρουφάκης.