Ψήσιμο

Και τώρα που πάμε;

Σημασία έχει το κατά πόσον οι διαφωνούντες μπορούν να αλλάξουν την πορεία, και κατά πόσον οι διαφωνούντες έχουν δίκιο. Φυσικά,  το "δίκιο" είναι εντελώς υποκειμενικό, άρα, το "δίκιο" εκτιμάται από το κατά πόσον προσεγγίζει ή υπερβαίνει το όριο πλειοψηφίας.

Βλέπετε, ο ορισμός του διαφωνούντος είναι το ότι βρίσκεται στην μειοψηφία. Αλλιώς η άποψη δεν θα λεγόταν "διαφωνούσα", αλλά "επικρατούσα". Πράγματι περίεργο και απόλυτα μη-βιώσιμο το ότι η κυβέρνηση του 22% των εγγεγραμμένων και 36% των εγκύρων ήταν μία κυβέρνηση διαφωνούσα, η οποία, με το πέρασμα του χρόνου αναγκάστηκε να συμφωνήσει για να μετατεθεί στην πλειοψηφία.

Η ριζική διαφωνία υπήρχε πάντα στο πρόσωπο των ακραίων, αριστερά και δεξιά, και έφτανε κάποιο 15% συνολικά. Τον Μάιο του 2011 η ζυγαριά άρχισε να αλλάζει με την εμφάνιση της αστείας παρουσίας των "Αγανακτισμένων" που πήγαν στο Σύνταγμα, μούντζωσαν την Βουλή, και μετά πήγαν για τα μπάνια του λαού. Ένα χρόνο αργότερα, το 2012, η αγανάκτηση προσκολλήθηκε στο 4% του ΣΥΡΙΖΑ, μιά που δεν υπήρχε άλλη επιλογή, και έφερε στην αντιπολίτευση τον Τσίπρα και τις συνιστώσες τις οποίες ο Τσίπρας προσπαθούσε να βάλει στον γύψο προσωποπαγώς. Τον Ιανουάριο του 2015 οι διαφωνούντες και οι αγανακτισμένοι έβγαλαν κυβέρνηση της οποίας τις μπούρδες είχαν χάψει στην Θεσσαλονίκη τον Σεπτέμβριο του 2014. Τον Ιούλιο του 2015 η φαντασίωση έσκασε σαν μπαλόνι με ζεστό αέρα και οι φαντασιόπληκτοι προσπαθούν τώρα να προσανατολιστούν σε κάποια καινούργια Χαλιμά για να τους συνεχίσει το παραμύθι. Κι αν δεν βρούνε Χαλιμά έτοιμη θα την φτιάξουνε οι ίδιοι.

Η δύναμις των διαφωνούντων ελαττώνεται από τα 22% των εγγεγραμμένων του Ιανουαρίου σε ποσοστά που πλησιάζουν το παραδοσιακό αναμενόμενο. Ο Λαφαζάνης, η Ζωή και ο Μιχαλολιάκος θα ηγηθούν της διαφωνίας στο μέλλον, αλλά με αριθμούς λογικούς και διαχειρίσιμους. Το ΚΚΕ δεν το θεωρώ μέρος της διαφωνίας γιατί η ταύτισή τους με την μόνιμη άρνηση είναι συμπτωματική αλλά και αναμενόμενη. Ένα 5% για το ΚΚΕ, ένα 15%έως 20% για τον Λαφαζάνη και τον Μιχαλολιάκο, με ατραξιόν-τζουτζέ την Ζωή, και μας μένει ένα 70-75% να κυβερνήσει την χώρα μεταξύ κυβέρνησης και αντιπολίτευσης.

Πως θα διαμορφωθεί όμως η κυβέρνηση της χώρας από το 70-75% που μένει; Κατ' αρχάς επιστρέφουμε στον δικομματισμό, με το κόμμα του Τσίπρα από την μία μεριά, ότι και να λέγεται (μάλλον "Σύριζα" αντί "ΣΥΡΙΖΑ") και την Νέα Δημοκρατία του Μεϊμεράκη από την άλλη. Από τα υπόλοιπα, δεν νομίζω να παίρνει κανείς στα σοβαρά το κίνημα του Γιωργάκη ή το καινούργιο φρούτο του Δημοκρατικού Κόμματος οπότε μένουμε με το Ποτάμι του Θεοδωράκη, το ΠΑΣΟΚ της Φώφης και τους Ανέλληνες του Καμμένου. Ο Καμμένος μάλλον θα ακολουθήσει τον δρόμο του Καρατζαφέρη. Το Ποτάμι και το ΠΑΣΟΚ μάλλον θα συνεργαστούν ή θα συγχωνευθούν. Για τα επόμενα δέκα χρόνια μάλλον βλέπουμε Τσίπρα και ΝΔ σε ένα δικομματισμό υποστηριζόμενο από το Ποτάμι-ΠΑΣΟΚ, με αγανακτισμένα και ενίοτε παραμυθιασμένα άκρα τους Λαφαζάνη-Μιχαλολιάκο και, όπως πάντα, οι ψωριάρηδες στο ΚΚΕ.

Το κόλπο εξαρτάται από το πότε θα γίνουν βουλευτικές εκλογές. Το παράδοξο είναι ότι, για τους επόμενους δύο έως έξι μήνες, αν και η παρούσα κατάσταση δεν είναι βιώσιμη, με την σχιζοφρενική κυβέρνηση που παίζει και την κυβέρνηση και την αντιπολίτευση, δεν υπάρχει τρόπος να προετοιμαστεί το μελλοντικό τοπίο τόσο γρήγορα. Αν σπρωχτούμε σε εκλογές πριν το τέλος του χρόνου, ιδίως Σεπτέμβριο ή Οκτώβριο, η πίτα δεν θα έχει προλάβει να ψηθεί και θα βγει από τον φούρνο ωμή, δεν θα τρώγεται, και θα παίξει κατ' ευθείαν στα χέρια του Σόιμπλε.

Οι ανεύθυνοι φαντασιόπληκτοι που προσκολλήθηκαν στον ΣΥΡΙΖΑ τα τελευταία τρία χρόνια δεν έχουν πια καμία σημασία. Σημασία έχει να προλάβει η Ελλάδα να ψήσει και να βγάλει από τον φούρνο το καινούργιο σχήμα διακυβέρνησης πριν επιστρέψουν εκείνοι στο περιθώριο. Οι ανεύθυνοι φαντασιόπληκτοι που ακόμα ακολουθούν τον Λαφαζάνη και την Ζωή, όπως και ο ίδιος ο Λαφαζάνης και η ίδια η Ζωή το ξέρουν αυτό καλά. Γι' αυτό προσπαθούν να σπρώξουν άμεσα σε εκλογές ώστε να αφήσουν μια γκρεμισμένη Ελλάδα σαν μνημείο στο ότι υπήρξαν κάποτε κι αυτοί.

Το παιγνίδι δηλαδή αυτή την στιγμή παίζεται στο κατά πόσον η Ελλάδα θα μπορέσει να διαχειριστεί την τελευταία επίθεση πριν επιστρέψει στην πραγματικότητα,  όσο λυπηρή και να είναι αυτή η πραγματικότητα... 

Το επίπεδο της συζήτησης.