Μετανεοελληνικά

Τελικά ο Αλέξης Τσίπρας κατάφερε, αφού χώρισε την Ελλάδα σε μνημονιακούς και αντιμνημονιακούς, να προσδιορίσει το μαύρο-άσπρο σε εκείνους που δεν θέλουνε δραχμή (οπότε δέχονται μνημόνιο) και σε εκείνους που θέλουνε δραχμή (είτε συντεταγμένα είτε άτακτα). Αντί να τρέχουμε σε εκλογές με καμιά δεκαριά κόμματα θα μπορούσαμε να είχαμε δύο: Το κόμμα του Ευρώ, και το κόμμα της Δραχμής. Όμως δεν θα τα έχουμε έτσι. Θα πάμε, για τα μάτια, με καμιά δεκαριά. Πόσα όμως και ποια θα μπουν στην βουλή; Αν η δραχμή είναι θεμιτή από ένα 15% με 20% των ψηφοφόρων, όλα τα κόμματα δραχμής θα λάβουν από ένα μέρος του συνόλου αυτού.

Το ΣΥΡΙΖΑ θα διασπαστεί στο Σύριζα του Τσίπρα, που παρά το όνομα μόνο Συνασπισμός Ριζοσπαστικής Αριστεράς δεν θα είναι, και στο Ξερωγώ του Λαφαζάνη που ενώ θα είναι Συνασπισμός Ριζοσπαστικής Αριστεράς δεν θα λέγεται έτσι. Ο Λαφαζάνης θα πάρει μάλλον τα 2% με 6% του παραδοσιακού ΣΥΡΙΖΑ και ο Τσίπρας θα χάσει τους ψήφους του Λαφαζάνη αλλά θα κερδίσει τους όσους απογοητευμένους από όλους τους άλλους ησύχασαν ότι δεν θα τους πάει στην δραχμή, και όσους τον θαυμάζουν ξαφνικά γιατί ...προσπάθησε τόσο πολύ πριν επιδείξει "σωστή" κρίση.

Δηλαδή, ο Τσίπρας θα χάσει μεν 2%-6% στον Λαφαζάνη, αλλά θα κερδίσει και 4%-8%, τελειώνοντας πρώτος με περίπου 36%-38% των εγκύρων. Ο Λαφαζάνης πες το πολύ 5% το ΚΚΕ άλλα 5% και η ΧΑ πες άλλα πέντε, ίσως οχτώ. Που θα πάνε τα υπόλοιπα 44-47%;

Δεύτερη μάλλον η ΝΔ και μάλλον θα ανέβει κάτι τις από τον Ιανουάριο γιατί θα επιστρέψουν όσοι έφυγαν λόγω Σαμαρά, και οι περισσότεροι από όσους φύγουν από τους Ανέλληνες. Το Ποτάμι μάλλον τρίτο. Οι Ανέλληνες ίσως και να μην μπούνε στην Βουλή, με το ΠΑΣΟΚ τσίμα-τσίμα.

Κυβέρνηση: ή αυτοδύναμος Τσίπρας, ή Τσίπρας με Ποτάμι (ήταν πολύ έξυπνο το ότι δεν το "χάλασε" το Ποτάμι πρώτο και το άφησε για πισινή αφού καταπόντισε τους Ανέλληνες). Αντιπολίτευση ΝΔ. 

Το ενεργό συστατικό στην Ελλάδα σήμερα δεν είναι το πόσοι δεν θέλουνε δραχμή. Είναι το γεγονός ότι εκείνοι που θέλουνε δραχμή δεν χρησιμοποίησαν κανένα επιχείρημα για να πείσουν, άλλο της τσαντίλας, του ψευτοτσαμπουκά, και των ονείρων μετά ποιήματος. Η δραχμή απλά δεν επέδειξε επιχείρημα που να βασίζεται σε αριθμούς. 

Και ο Τσίπρας, για όσους δεν τον βλέπουν σαν προδότη, είναι ήρωας. Βέβαια ο Τσίπρας ούτε προδότης είναι ούτε ήρωας. Τυχαίνει όμως ο μόνος πολιτικός ηγέτης που αφ' ενός δεν έχει μπαγκάζια σκανδάλων και διαπλοκών, και, αφ' εταίρου, επέδειξε πρωτοφανή πολιτική δεξιοτεχνία στο ότι εκμεταλλεύτηκε αριστοτεχνικά την νοοτροπία του Έλληνα εν μέσω κρίσης και αβεβαιότητας --και την χειραγώγησε για να φέρει τον Έλληνα από το χάος του 2014 στην επόμενη μέρα του 2016. Το επόμενό του βήμα στους μήνες και χρόνια που έρχονται θα είναι μάλλον να απομακρυνθεί από την ετικέτα της παραδοσιακής αριστεράς, μιά και δεν του χρειάζεται πλέον (άλλωστε από πέρσι φλερτάρει με την ετικέτα του Ευρωπαϊσμού --και για λίγο συναγωνίστηκε με τον Ρέντσι ποιός θα σώσει πρώτος την Ευρώπη). Σε καμιά πενηνταριά χρόνια, η συλλογική μνήμη θα θυμάται τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, τον Ανδρέα Παπανδρέου και τον Αλέξη Τσίπρα.

Άλλωστε, κατάφερε τρία πράγματα: Έδιωξε τον Σαμαρά, έδιωξε τον Βενιζέλο, και κράτησε την χώρα στο Ευρώ με τρόπο που ανακούφισε την μισή αριστερά και την μισή δεξιά, και σίγουρα το περισσότερο κέντρο, και όλες τις τράπεζες.

Τώρα, μπορούμε να ξανακοιμηθούμε. Εκτός αν υπάρχει κανείς που έχει νούμερα και γεγονότα (άνευ ονείρων, ιδεολογιών και ποιημάτων) που να αποδεικνύουν ότι η δραχμή δεν θα έφερνε την ολική καταστροφή για την συγκεκριμένη περίπτωση και δυνατότητες της μετανεοελληνικής κοινωνίας.