Περήφανα

Προαναγγέλλουν μερικοί "Το κόμμα του Όχι", που μαθαίνουμε ότι θα λέγεται κάτι "λαϊκό"... "Λαϊκή Ενότητα"! Βέβαια. Ένα "Όχι" που θα το μοιραστούν μαζί με το ΚΚΕ και την ΧΑ. Αυτά όμως όλα μαζί δεν βγάζουν 62%. Ούτε καν 20%

Μου είναι εύκολο να καταλάβω πως αρκετοί άνθρωποι είδαν κάποια ονειρική και ποιητική αντίσταση στο χρώμα του "Όχι", αλλά μου είναι τρομερά δύσκολο να κατανοήσω πως υπάρχουν σκεπτόμενοι άνθρωποι αυτήν την χρονική στιγμή που διατυμπανίζουν, χωρίς να σκάνε στα γέλια, ότι το 62% ήταν ομογενές και ότι ζήταγε δραχμή. Και ότι οποιοδήποτε κόμμα μπορεί να σφετεριστεί ολόκληρο το 62% σαν ...ενότητα ή εντολή, και δη "λαϊκή".

Η πιο αριστοτεχνική και η καθοριστική κίνηση του Τσίπρα η οποία εγγυήθηκε την παραμονή της Ελλάδας στο Ευρώ, ταυτόχρονα παγιδεύοντας την αριστερή πλατφόρμα σε λανθασμένες τακτικές μικρής μειοψηφίας, ήταν το περίφημο δημοψήφισμα-παρωδία που έστησε πριν υπογράψει το τρίτο μνημόνιο.

Υπάρχουν ορισμένοι αριθμοί, που σε γενικές γραμμές δεν είναι δυνατόν να αμφισβητηθούν από κανέναν:

- Κάπου 70% των ψηφοφόρων θέλουν να παραμείνουμε στο Ευρώ με άλφα ή βήτα τρόπο.

- Κάπου 70% των εγγεγραμμένων ψηφοφόρων δεν ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ τον Ιανουάριο.

- Κάπου 85% των ψηφοφόρων δεν θέλουν άτακτη χρεοκοπία.

- "Όχι" ψήφισαν μεταξύ άλλων και το ΚΚΕ και η ΧΑ.

Οι αριθμοί αυτοί σημαίνουν ότι τα 62% που ψήφισαν "Όχι", δεν ψήφιζαν όλοι με το ίδιο σκεπτικό ή για τον ίδιο λόγο, τελεία, παύλα.

Άρα δεν είναι δυνατόν να αναφέρεται κανείς στο 62% σαν ατόφιο αριθμό ομογενούς τμήματος του εκλογικού σώματος.

Και, φυσικά, δεν μπορεί η αριστερή πλατφόρμα να διεκδικεί ότι αντιπροσωπεύει το 62%. Πιο μεγάλη συνοχή έχει το 38% παρά το 62%.

Το δημοψήφισμα ήταν μιά εκτόνωση, η τελευταία αυταπάτη πριν την αυριανή ημέρα, και παγίδευσε τα μικρά και τα καινούργια κόμματα για τις επόμενες εκλογές. Είναι αναμφισβήτητο γεγονός ότι η διατύπωση της ερώτησης του δημοψηφίσματος ήταν αρκετά ασαφής και αντιδεοντολογική για να προσελκύσει διαφορετικά ρεύματα σε μία απάντηση, η οποία απάντηση, από μονη της, τελικά, σήμαινε τα πάντα και τίποτα. Νόμιζα τότε πως έγινε έτσι λόγω σπασμωδικής ανοησίας, αποδείχθηκε όμως ότι έγινε έτσι λόγω δεξιοτεχνίας του Τσίπρα, ο οποίος τελικά μάλλον ήξερε πολύ καλά τι ρώταγε στο δημοψήφισμα.

Γιατί, τώρα, ενώ το 62% του ...περήφανου "Όχι" είναι το άλλοθι της αριστερής πλατφόρμας, μόνο ένα 10% από το 62% πρόκειται να την ακολουθήσει, δίνοντας στο καινούργιο κόμμα ίσως ένα 6% της ψήφου.

Η Ελληνική σκέψη είναι μονίμως θεμελιωμένη στην προχειρότητα. Ο Αλέξης Τσίπρας εκμεταλλεύτηκε τον αυθορμητισμό της προχειρότητας για να κερδίσει μιά παρτίδα σκάκι σε ελάχιστες κινήσεις. Δεν φτάνει κανείς από τις καταλήψεις και την κουνουέ στην αντιπολίτευση και στην πρωθυπουργία, 40 ετών άνθρωπος, χωρίς να είναι εξαιρετικά επικίνδυνος και συνάμα να ικανοποιεί, εκάστοτε, με διαφορετικούς τρόπους αρκετούς ώστε να έχει κάποια πλειοψηφία.

Από την αρχή τον είχα πει "τυχοδιώκτη". Μπορεί να βγήκε ένας τρομερά δεξιοτέχνης τυχοδιώκτης, αλλά αμφιβάλλει πλέον κανείς για την πρώτη εντύπωση; Ο άνθρωπος κατάφερε να θέσει εαυτόν ως την μόνη λύση για τόσους ανθρώπους... χωρίς να υπάρχει και άλλη πραγματική, ρεαλιστική λύση... είναι εκπληκτικό. Φταίει εκείνος, ή φταίνε οι άλλοι που δεν καταφέρνουν να προβάλλουν εναλλακτική, ρεαλιστική, βιώσιμη λύση;