Τραμπικοειδώς

Σημείωση: Την ανάρτηση «Νότος» και την παρούσα, «Τραμπικοειδώς», τις είχα γράψει τον Απρίλιο. Η παρούσα ανάρτηση ήταν ήδη 90% γραμμένη πριν δημοσιεύσω την ανάρτηση «Νότος». Ο λόγος ήταν ότι ήθελα πρώτα να διαβαστεί η ανάρτηση «Νότος» και μετά, στην επόμενη (την παρούσα) να παρουσιάσω μερικά στοιχεία που την υποστηρίζουν. Ήθελα η ανάρτησή μου πρώτα να σταθεί μόνη της για ότι ήταν, παρουσιασμένη όπως έβλεπα όμορφο εικαστικά (σχεδιαστικά) να την παρουσιάσω, και μετά να ρίξουμε μια ματιά στα θεμέλιά της 😊
(Αυτή την σημείωση την έγραψα τώρα, αμέσως πριν την δημοσίευση)

Η γνώση, οι γνώμες και οι απόψεις στην Ευρώπη, όσον αφορά τις πραγματικότητες στην Αμερική, βασίζονται και διαμορφώνονται με τις πληροφορίες που υπάρχουν στην Ευρώπη, με το πως παρουσιάζονται από τις Ευρωπαϊκές πηγές πληροφόρησης, πάντα σε συνδυασμό με το πως γίνονται κατανοητές οι πληροφορίες αυτές βάση της όποιας εμπείρας έχουν οι Ευρωπαίοι από μακριά, άνθρωποι που γνωρίζουν καλά τις δικές τους ανησυχίες και προβλήματα, όπως τα αντιλαμβάνονται οι ίδιοι, αλλά όχι των Αμερικανών στην Αμερική, όπως τα γνωρίζουν και τα βλέπουν οι Αμερικανοί. 

Η Ιστορία, η Πολιτική, και η Οικονομία στην Ευρώπη διαφέρουν περισσότερο από όσο θα πίστευε κανείς από το πως υφίστανται στην Αμερική και η οπτική που δίνουν στις πληροφορίες τα Ευρωπαϊκά μέσα ενημέρωσης είναι αρκετά διαφορετική ώστε η κατανόηση των πραγμάτων της Αμερικής να φτάνει, στην Ευρώπη, σαν μια κατάσταση απλουστευμένη, ίσως σε σημείο που εκτός από απλοϊκή να είναι και φαντασιακή.

Υπάρχουν όμως αρκετές πηγές πληροφόρησης στην Ευρώπη που αποδίδουν την  πραγματικότητα ακριβώς όπως έχει στην Αμερική, όπως την βλέπουν και την γνωρίζουν οι ίδιοι οι Αμερικανοί στην δική τους καθημερινότητα.

Ένα έξοχο παράδειγμα τέτοιου άρθρου είναι το παρακάτω άρθρο γνώμης της Ρεμπέκα Σόλνιτ, από την ανεξάρτητη και έγκυρη Ευρωπαϊκή πηγή The Guardian.

Η Ρεμπέκα Σόλνιτ είναι Αμερικανίδα συγγραφέας και ακτιβίστρια, από το Μπριντζπορτ της Κοννεκτικούτης. Έχει γράψει για μια ποικιλία θεμάτων, όπως ο φεμινισμός, το περιβάλλον, η πολιτική, ο τόπος και η τέχνη.

Ο Τίτλος του άρθρου είναι: «Ο Αμερικανικός Εμφύλιος Πόλεμος δεν τελείωσε. Και ο Τραμπ είναι Συνομοσπονδιακός Πρόεδρος».

(«Συνομοσπονδία» ήταν η Confederacy του Νότου σε αντίθεση με την «Ομοσπονδία», Federal government/Union του Βορρά)

Το άρθρο αναλύει και εξηγεί στο Ευρωπαϊκό κοινό δύο γεγονότα που είναι ιστορικά και δεν σηκώνουν την παραμικρή αμφισβήτηση:

Τα τελευταία 160 χρόνια, ο εμφύλιος δεν σταμάτησε ποτέ για τον Νότο, με την οπτική ότι ο Νότος πάντα έβλεπε προς την εν τέλη νίκη του επί του Βορρά, μετά την ντροπή της ήττας το 1865. Παραδείγματος χάριν, ακριβώς όπως εκείνοι που έχασαν τον Ελληνικό Εμφύλιο το 1949 ακόμα τον πολεμάνε.

Τα τελευταία 10 χρόνια ο Ντόναλντ Τραμπ, στο πρόσωπό του, παρέχει στον Νότο το όχημα με το οποίο ο Νότος επιβάλεται στον Βορρά και γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο, συνειδητά ή υποσυνείδητα τον ψηφίζουν πολλοί από τους ψηφοφόρους του. Εκείνοι που στην Αμερική τους λέμε: Trump's Cult. The Cult.

Η ανάρτησή μου «Νότος» δεν παρουσίαζε γνώμη μου αλλά μετέφερε σ' εσάς την Αμερικανική πραγματικότητα όπως την γνωρίζουν και την βλέπουν οι Αμερικανοί (ανεξάρτητα από το πρισμα και την ηθική που ο κάθε Αμερικανός χρησιμοποιεί βλέποντάς τα αυτά. Και, υποθέτω, ότι εφ’ όσον η πραγματικότητα αυτή είναι Αμερικανική, το πως την βλέπουν την πραγματικότητά τους οι Αμερικανοί έχει κάποια …βάση, ή τουλάχιστον κάποιο ενδιαφέρον για τους Ευρωπαίους.

Παρακάτω, μια screenshot των πρώτων παραγράφων του άρθρου το οποίο βρείσκεται σε αυτό το λινκ:

https://www.theguardian.com/commentisfree/2018/nov/04/the-american-civil-war-didnt-end-and-trump-is-a-confederate-president

Κάτω από την screenshot αφήνω και άλλα σχετικά λινκ, όπως και λινκ σχετικά με το τι είναι πασίγνωστο στην Αμερική για την ταινία Όσα Παίρνει ο Άνεμος.

(όλο το άρθρο στο λινκ:
https://www.theguardian.com/commentisfree/2018/nov/04/the-american-civil-war-didnt-end-and-trump-is-a-confederate-president

Μερικά άλλα λινκ σχετικά με τον αγώνα του Νότου και την σχέση του Τραμπ:

https://www.thedailybeast.com/trump-is-trying-to-make-the-confederacy-great-again/

https://prospect.org/power/trump-racial-politics-south/

https://www.ft.com/content/d7aee844-88a0-11ea-a109-483c62d17528

https://www.nytimes.com/2016/11/19/us/confederate-flag-trump.html

https://www.nytimes.com/2024/04/01/us/politics/trump-2024-religion.html

Μερικά λινκ σχετικά με το τι είναι πασίγνωστο στην Αμερική για την ταινία Όσα Παίρνει ο Άνεμος. Το έργο της Μάργκαρετ Μίτσελ Όσα Παίρνει ο Άνεμος, ήταν, βασικά, μια σαπουνόπερα που λόγω του θέματός της και της παρουσίασής της αντιπροσώπευσε τον θρήνο του χαμού του Παλιού Νότου:

https://www.washingtonpost.com/outlook/2020/06/12/gone-with-wind-is-also-confederate-monument-film-instead-stone/

https://www.nytimes.com/2020/06/10/movies/gone-with-the-wind-controversy.html

https://time.com/5852362/gone-with-the-wind-film-history/ 

https://nextbestpicture.com/the-troublesome-legacy-of-gone-with-the-wind/ 

https://www.cnn.com/2020/06/12/opinions/gone-with-the-wind-illuminates-white-supremacy-stewart 

https://nymag.com/intelligencer/2017/08/yes-gone-with-the-wind-is-another-neo-confederate-monument.html

Το να χρησιμοποιεί ο Νότος τον Τραμπ για τους σκοπούς του, ξεκίνησε το 2009, συνεχίστηκε το 2011 και εμπεδώθηκε το 2015.

Και πάλι, να επαναλάβω ότι η παραπάνω φράση δεν είναι γνώμη μου αλλά γνώση καθημερινή στους δρόμους και τα σπίτια της Αμερικής. Οι απόψεις διαφέρουν, όχι το αντικείμενο.

Το 2020, ο Τραμπ θα είχε κερδίσει δεύτερη θητεία. Αυτό που ξύρισε ψήφους και έχασε ήταν η σύμπτωση του Κόβιντ και η φρέσκια μνήμη του πόσοι πέθαναν από την ανικανότητά του να χειριστεί την πανδημία. Επίσης, πολλοί είδαν τον Μπάιντεν (2009-2017 αντιπρόεδρο του Ομπάμα) σαν συνεχιστή του Ομπάμα καθώς ο Ομπάμα είναι αγαπητός σε όλους εκτός από τους ρατσιστές, και κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει το γεγονός ότι ο Ομπάμα έσωσε την οικονομία από την καταστροφή του Μπους και το κραχ των ακινήτων. Μόλις όμως το 2024 παρουσιάστηκε σαν υποψήφια μια γυναίκα, και μάλιστα όχι λευκή, ο Τραμπ ξαναπήρε ψήφους και ξαναβγήκε για να συνεχίσει το έργο του της αναβίωσης του Νότου και της καταστροφής της Ένωσης και της Ομοσπονδιακής κυβέρνησης, την οποία Ένωση και κυβέρνηση ο Τραμπ μισεί επειδή πάντα οι Βόρειοι τον θεωρούσαν έναν ηλίθιο (Και ο εχθρός του Βορρά ήταν ο φίλος του Νότου). 

Α! και μια και μιλάμε για τον Τραμπ, το ξέρετε ότι στις 14 Ιουνίου θα κάνει μια μεγάλη στρατιωτική παρέλαση, την πρώτη στρατιωτική παρέλαση στην Ιστορία της Δημοκρατίας των Ενωμένων Κρατών, για τα γεννέθλιά του (που κατά σύμπτωση, η 14 Ιουνίου είναι και η Ημέρα του Στρατού); 6.600 στρατιώτες, 150 οχήματα και τανκς, και 50 ελικόπτερα. οι Δημοκρατικοί και οι περισσότεροι Ρεπουμπλικάνοι θεωρούν από ότι γράφεται την παρέλαση ένα αίσχος και ντροπή.

Το γνωρίζουν στην Ευρώπη άραγε, ότι ο πατέρας του Τραμπ, ο Φρεντ Τραμπ, είχε σχέσεις με την Κου Κλουξ Κλαν αν και δεν φαίνεται να ήταν μάλος, είχε σθλληφθεί παιρνοντας μέρος σε πορεία του ΚΚΚ, και ότι και ο ίδιος θεωρούσε τον γιό του ηλίθιο, αφήνοντάς του βαθιά ψυχολογικά τραύματα από τα οποία υποφέρουμε εμείς σήμερα επειδή τα εκμεταλλεύονται εκεί κάτω στον Νότο κάνοντάς τον να αισθάνεται σπουδαίος; 

Από Ευρωπαϊκή και από παγκόσμια οπτική τα παραπάνω, και τα λεγόμενα στην ανάρτησή μου «Νότος» δεν είναι βέβαια η μόνη οπτική που αρμόζει στα θέματα, εφ' όσον τα θέματα αυτά όταν φτάνουν σε άλλες χώρες παίρνουν ιδιαίτερη φύση και υφή ανάλογα με την χώρα και τους ανθρώπους. Απλά, όσον αφορά τα έντός της Αμερικής, τα παραπάνω υφίστανται στην κοινή γνώση και υπό αυτή την οπτική, μια οπτική ως επί το πλείστο άγνωστη και ακατανόητη στην Ευρώπη.

Τέλος, αν υπάρχουν ακόμα ερωτήσεις για τα πραγματικά κίνητρα του τι συμβαίνει στην Αμερική, ίσως να θυμάστε ότι κάποτε τα σχολεία ήταν για λευκούς, και άλλα σχολεία για μαύρους μέχρι που ο φυλετικός διαχωρισμός στα σχολεία έγινε παράνομος, ξεκινώντας με την δίκη Brown v. Board of Education στο Ανώτατο Δικαστήριο 17 Μαΐου 1954 και τελικά με τον Νόμο περί Πολιτικών Δικαιωμάτων του 1964, συνεχίζοντας μετά και μέσα στην δεκαετία των 1970.

Ρεπουμπλικάνοι πιέζουν να τεθεί στο παρελθόν η κατάργηση του φυλετικού διαχωρισμού στα σχολεία.
https://www.nytimes.com/2025/05/16/us/louisiana-republicans-last-vestiges-school-desegregation.html
Τώρα, οι Ρεπουμπλικάνοι της Λουιζιάνας (Βαθύς Παλιός Νότος) θέλουν να ανατρέψουν τα εναπομείναντα ομοσπονδιακά διατάγματα κατάργησης του φυλετικού διαχωρισμού στο κράτος τους. Βρίσκουν συμμάχους στην κυβέρνηση Τραμπ. Ο Τραμπ έχει ήδη, στις πρώτες του 100 μέρες, ξηλώσει ή ευνουχίσει πολλούς νόμους από την εποχή των Πολιτικών Δικαιωμάτων της δεκαετίας των '60. Σας τα λένε αυτά εις τας Ευρώπας;

Όπως είχα γράψει και στην προηγούμενη ανάρτηση, «Νότος», δεν προκειται για Ρεπουμπλικάνους εναντίων Δημοκρατικών. Άλλωστε δεν υπάρχει πια Ρηπάμπλικαν κόμμα μια και έχει μεταμορφωθεί σε Τραμπάμπλικαν. Δεν προκειται καν, στα σωθικά του τι συμβαίνει, ούτε για τίποτα οικονομικό. Είναι: Από την μια μεριά ρατσισμός, ομοφοβία, και εθνικισμός. Και από την άλλη, τα αντίθετα του ρατσισμού, της ομοφοβίας και του εθνικισμού. Και μήν ξεχνάμαι ότι υπάρχουν αρκετές εκδόσεις Εθνικισμού στα Ενωμένα Κράτη ανάλογα με το κέθε ένα από τα 50 Κράτη και την ξεχωριστή Ιστορία του καθενος.

Τόσο απλά. Συντηριτισμός εναντίων Προόδου. Τώρα, Οπισθοδρόμηση. Μίσος κατά του Άλφα, ή κατά του Βήτα, ή κατά του Γάμα... Μισώ αυτό! Μισώ το άλλο! Στο διάολο εκείνοι! στο γκρεμό οι άλλοι! Μίσος παντού αλλά πουθενά αγάπη ή κάτι θετικό ή, τουλάχιστον, συμβιβαστικό. Μανιώδες μίσος. 

Μανιώδες.

~~~

Και ένα λινκ σε συνέντευξη της Σώτης Τριανταφύλλου, πολύ σχετική με την ανάρτηση,

σταλμένο στα σχόλια από τον φίλο spacefreak.

https://www.youtube.com/watch?v=ZyO7l6MEshI

~~~