Μεγάλωσα σ’ αυτόν τον δρόμο, στο σπίτι που είχε χτίσει ο παππούς μου, αυτό και καναδυό άλλα, μα μόνο αυτό του είχε μείνει. Ήταν κάμποσα τα σπίτια, μονοκατοικίες, και δυό-τρεις αλάνες. Ζούσα πάνω στο ποδήλατό μου, και στον Φλοίσβο τα καλοκαίρια. Μια φορά είχα κάνει διαγράμμιση στην άσφαλτο με πράσινη μπογιά που ειχε μείνει από ένα βάψιμο. Ο δρόμος έμεινε έτσι μήνες πριν ξεθωριάσει. Ήταν δικός μας, και από τα παιδιά ήμουν ο μικρότερος. Είχαμε και σανίδες με ρουλεμάν στις τέσσερεις γωνίες και κάναμε αγώνες. Μετά πέσαν οι αντιπαροχές, τα εφταόροφα, και οι άνθρωποι και τα αυτοκίνητα πολλαπλασιάστηκαν επί εφτά. Και το Παλιό Φάληρο είναι Παλιό Φάληρο, ότι και να σημαίνει αυτό. Δεν το γνωρίζω πια αλλά είναι ο δρόμος μου. Και από εδώ από τον τέταρτο βλέπω γύρω τις άλλες ακριβές αντιπαροχές –η δική μας ήταν η πρώτη. Όχι τόσο ακριβή. Ακρίβηναν μετά από το '81. Από την πίσω μεριά βλέπαμε την θάλασσα και τον Πειραιά, μα τώρα άλλα μπαλκόνια. Από μπροστά βλέπεις τις ωραίες ακριβές προσόψεις. Και τα αυτοκίνητα και στα δύο πεζοδρόμια. Και τα ακριβά, καθώς πρέπει διαμερίσματα με τους καθώς πρέπει ανθρώπους –η κρίση δεν φαίνεται εδώ εκτός αν ξέρεις πόσα κοινόχρηστα χρωστάνε.
Ανδρική, κάποιας ηλικία φωνή, 10:35 το βράδυ καθώς βλέπαμε μια ταινία στην τηλεόραση:
- Ά στο διάλο από δώ πουτάνα! ‘Α τσουλί
Και γαυγισματάκια μικρών σκυλιών.
- Ά στο διάλο ξεκουμπίσου από δω!
Βγήκαμε στο μπροστινό μπαλκόνι. Άλλοι βγήκαν στα δικά τους.
- Σκατόφατσα τσούλα ξεκουμπίσου στον αγύριστο Αλβανία πουτάνα!
Άλλα μπαλκόνια, γυναικείες φωνές:
- Χαστούκι θέλει! Ξύλο! Κοπρίτισα!
Κάτω στις σκιές μια γυναικεία κορμοστασιά λιγνή, μικρή, λίγο καμπουριαστή τράβαγε φοβισμένα δυό σκυλάκια στρίβοντας την γωνία κάτω από το φως. Εξαφανίστηκε. Η συζήτηση από τα μπαλκόνια φούντωσε:
- Περπατάει τα σκυλιά κάθε βράδυ δε ντρέπεται το τσουλί!
- Αυτά θα ακούμε τώρα!
- Είναι τρεις από δαύτους.
- Αλβανοί
- Ναι εδώ δυό δρόμους κάτω!
- Στο (τάδε) διαμέρισμα.
- Να μαζευτούμε να πάμε πρέπει
- Η καριόλα εδώ βρήκε να περπατάει.
- Ξύλο θέλουνε! Όλοι τους
Η κουβέντα από τα μπαλκόνια συνέχισε σε ψηλούς τόνους. Δεν έγραψα τα χειρότερα. Η Μαργαρίτα και εγώ ακούγαμε από την μπροστινή βεράντα. Με ρώτησε:
- Is this what I think?
- Yes. Berlin, 1936. But she is not Jewish. She is Albanian.
- It is heavy on the stomach.
- I am so sorry, agapi mou, I am so ashamed.
- Sorry?
- Sorry you had to see and hear this. Animals in expensive apartments.
- They don’t even realize it.
- No they don’t. Agapi mou I am so ashamed. Where is home?…
- In our mountains.
- Yes. I wanted it to be here too. And it is inside these walls. Beautiful, ours. But not outside.
Γυρίσαμε και συνεχίσαμε την ταινία μας. Οι γείτονες θα πάνε στον Άγιο Αλέξανδρο να τους κοινωνήσει ο παππάς την Κυριακή.
α ρε Δημήτρη...
ΑπάντησηΔιαγραφήκι εγώ ντράπηκα για τους κοντινούς μου ανθρώπους που άκουσα τότε με το περιστατικό στην Πάρο να αναφωνούνε "να φύγουνε όλοι", για ανθρώπους που δεν περίμενα ποτέ να αρθρώσουν κάτι τέτοιο. Έχει αγριέψει η Ελλάδα, κι έχει ασχημίσει όπως σωστά λες.
Χαιρετισμούς στη Μαργαρίτα. Να είστε καλά
Κωστή μου, που πάνε «οι γείτονες» δεν ξέρω και με φοβίζει η σκέψη. Αυτό που δεν ήταν δυνατό να μεταδώσω σ’ αυτόν τον διάλογο είναι το βαθύ ΜΙΣΟΣ που έσταζε από τις φωνές τους κι έβγαινε από τα σωθικά τους. Πραγματικά τρομακτικό. Η εξέλιξη παίρνει τον δρόμο της φύσης στην κάθε περίπτωση, και η φύση του ανά χείρας παραδείγματος δεν φαίνεται να ταιριάζει με την εικόνα που θέλουν οι γείτονες να διαφημίζουν για τους εαυτούς τους όταν παραγράφουν τι θύματα των καιρών είναι. Στο ζωικό βασίλειο ο θύτης και το θύμα μπερδεύονται λίγο ανάμεσα στην φαντασία και την πραγματικότητα.
ΔιαγραφήΣ’ ευχαριστούμε, και νάσαι και συ πάντα καλά.
Καλημερα Δημητρη!
ΑπάντησηΔιαγραφήΌ,τι είδες ειναι μονο μία πτυχη της τριτοκοσμικης μας χωρας. Γι'αυτο σου ειπα χτες ότι το να εχεις ενα εισιτηριο επιστροφης , ειναι τεραστιο ελαφρυντικο.Τουλαχιστον οι εντυπωσεις σου θα ειναι φευγαλεες.
Και όπως παρατηρησατε κι εσεις, τhey don’t realize it
Όσο γι'αυτους που χρωστανε τα κοινοχρηστα....μην τους σκεφτεσαι. Ειναι οι ιδιοι που γεμιζουν τα καφε και τα μπουζουκια και κυκλοφορουν με Mercedes και Porsche.
Πάνω απ'όλα το "φαινεσθαι"
Το «φαίνεσθαι» προ παντός. Και πιστεύουν την παράστασή τους για αληθινή. Θύματα των εαυτών τους και των γονιών τους. Η επόμενη γενιά θύμα δικό τους. Αφήναμε παρεμφερή σχόλια ο ένας στην ανάρτηση του άλλου την ίδια στιγμή, αγαπητή μου Scarlett.
ΔιαγραφήΤώρα πάω για να συμβιβαστεί μαζί μου ένα άτομο που δεν ήθελε να πληρώσει ούτε την εφορία ούτε εμένα και την Δευτέρα εκδικάζεται η υπόθεσή μου εναντίων του. Μου είπαν εδώ να το αφήσω το άτομο αυτό. Απήντησα ότι από εκεί από όπου έρχομαι εγώ δεν επιτρέπουμε την λήθη και την bigotry. Μπορεί να μου κόστισε χρηματικά, αλλά δεν επέτρεψα να με αγγίξει το modus operendi αυτής της κοινωνίας…
Επιστρέφουμε στο διαμερισματάκι μας το απόγευμα…
Δημήτρη καλησπέρα,
ΑπάντησηΔιαγραφήΌλα αλλάζουν...και οι άνθρωποι και οι πόλεις και οι γειτονιές, όπου κι αν ήσουν πριν από 20, 30 χρόνια αλλαγές θα βρεις σήμερα, ακόμα κι σε εκείνο το χωριουδάκι στο βουνό, μετά από 20 χρόνια κάτι θα έχει αλλάξει, προς το χειρότερο ή προς το καλύτερο, αυτό δεν το ξέρουμε σήμερα.
Ας υποθέσουμε ότι οι προθέσεις των ανθρώπων είναι τα πράγματα να πηγαίνουν προς το καλύτερο, το πρόβλημα απλά δημιουργείται ακριβώς από εκείνη την σύγκρουση των προθέσεων.
Φαινόμενα σαν αυτά που παρατηρείς υπάρχουν παντού, σε κάθε μέρος, σε κάθε πόλη και μάλιστα σε μεγάλη πόλη.
Εξαρτάται από τις προσλαμβάνουσες που έχεις, αν έρχεσαι από το Βόρειο Παρίσι, ανάλογα φαινόμενα δεν θα σου προξενήσουν την περιέργεια, αν έρχεσαι από ένα μικρό σπίτι στο λιβάδι, μπορεί και να σε παραξενέψουν.
Σε κάθε άνθρωπο - κι ας ακουστεί πολύ κλισέ - υπάρχει μέσα του το κτήνος κι ο άγγελος, το θέμα είναι ποια ακριβώς πλευρά θέλουμε να φωτίσουμε...συνήθως αυτή που φωτίζουμε είναι κι αυτή που υπερισχύει.
(είσαι σίγουρος ότι τη Δευτέρα θα εκδικαστεί η υπόθεσή σου;)
Καλησπέρα αγαπητέ μου Τζων Μπόη, συμβιβαστήκανε σήμερα, υπογράψαμε τα πάντα στα δικαστήρια, παραιτηθήκαμε όλοι και τελειώσαμε…
ΔιαγραφήΒέβαια τα πάντα αλλάζουν, και αλλάζω και εγώ μαζί τους, και αν μου αρέσουν ή όχι είναι υποκειμενικό θέμα και ποτέ δεν μεταβιβάζω την υποκειμενική κρίση σε επίπεδο «σωστό-λάθος»…
Στην προκειμένη περίπτωση, αυτό το οποίο είδαμε και ακούσαμε χτες το βράδυ, το μίσος που έβγαινε από τα σωθικά τους ήταν κάτι που σε όποιο μήκος και πλάτος και να το βρω είναι μια κτηνωδία. Έχουν αυτοί οι άνθρωποι και αγγέλους μέσα τους; Βέβαια έχουν. Κανείς δεν ξυπνάει το πρωί να πάει στον καθρέφτη να πει «χε-χε-χε είμαι κτήνος και κακός άνθρωπος». Και όλους τους ανθρώπους κάποιος τους αγαπάει και κάποιους αγαπάνε. Αλλά όπως λες η υπερισχύουσα πλευρά είναι αυτή που φωτίζουμε. Το πιο ρατσιστικό μέρος του κόσμου που ξέρω είναι ο αμερικανικός βαθύς νότος, και στο Βερολίνο το ’36 πίστευαν πραγματικά ότι ήταν βιολογικά ανώτεροι. Και στο Παλιό Φάληρο το 2012 είδα ότι οι γείτονές μου μπορούν να κρατήσουν την γειτονιά τους, χωρίς εμάς. Αυτό που είδαμε και ακούσαμε χτες το βράδυ προκαλεί εμετό…
Θα επιστρέψω Ελλάδα μετά από 1,5 χρόνο αυτά τα Χριστούγεννα και τρέμω από αυτό που θα αντικρύσω....
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπόψε το διηγήθηκα στην οικογένειά μου, θείους, ξαδέλφια. Άρχισαν να μου εξηγούν «γιατί» τα κτήνη αυτά συμπεριφέρονται έτσι σήμερα. Τους απήντησα ότι άσχετα αν η εξήγηση είναι σωστή ή όχι, δεν υπάρχει δικαιολογία για τον ρατσισμό και το μίσος, και ότι η εξήγηση πολύ εύκολα μετατρέπεται σε δικαιολογία.
ΔιαγραφήΕίμαι σίγουρος ότι τα Χριστούγεννα θα δεις πράγματα που θα σε κάνουν να αισθανθείς πολύ στενάχωρα…
Δεν ξέρω που πάει ο τόπος τούτος, μέσα στην άρνηση, τις εξηγήσεις, τις δικαιολογίες, τον θυμό, το μίσος…