Κάθισα σε μια καρέκλα κοντά στο μπαρ
και είπα να πάρω φωτογραφίες για 10 λεπτά χωρίς να κουνηθώ από την θέση μου.
Και δύο-τρεις το βράδυ
Οι πρώτες εντυπώσεις ενός τουρίστα που έρχεται στην Ελλάδα
και πρέπει να βγει από το καράβι και να βρει πως να φτάσει στον αυτοκινητόδρομο.
Καλώς σας βρήκαμε...
Καλώς ήρθες !
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ έξοδος από το λιμάνι της Πάτρας είναι μια τριτοκοσμική υπόθεση, καθώς κι ο δρόμος που ακολουθεί και λέγεται Εθνική Οδός.
Παρόλα αυτά, θα ήθελα να αποτυπώσεις και την νοσταλγική αίσθηση που δημιουργείται σε έναν Έλληνα η επιστροφή του στη χώρα που τον γέννησε...αν υπάρχει τέτοια αίσθηση βεβαίως, δεν είναι και υποχρεωτικό...
Πάντως οι ομορφιές σε αυτόν τον τόπο ξεπηδούν κι από εκεί που δεν το περιμένεις...
Καλή διαμονή!
Αγαπητέ μου Τζων Μπόη, σ’ ευχαριστώ.
ΔιαγραφήΤο πραγματικά υπέροχα διατυπωμένο σχόλιο σου με έχει φέρει σε ένα σημείο περισυλλογής του πώς να απαντήσω, όπου έχω ξεπεράσει προ πολλού την απάντηση αυτή καθ’ αυτή και έχω οδηγηθεί σε μια εξερεύνηση του εαυτού, η οποία επίσης μιλά και στο λόγο ύπαρξης αυτού του μπλογκ. Σ’ ευχαριστώ γι αυτό, επειδή, ελπίζω να έχει γίνει προφανές ανά καιρούς από τα γραπτά μου ότι αυτό επιζητώ –όσο και η απάντηση που βρίσκω μέσα μου να μου δίνει λύπη –Άλλωστε θα ήθελα να πιστεύω ότι από χαρακτήρα προσπαθώ να μετατρέψω λύπη και αδιέξοδο σε λύση, ή τουλάχιστον απάντηση, και σε κάποια χαρά, ή τουλάχιστον σε αρμονία με την ζωή.
Καθώς σκεφτόμουνα, αφού διάβασα το σχόλιό σου, πήρα και ένα τηλεφώνημα από μια πολύ προσωπική και καλή μας φίλη την οποία αγαπώ από παιδί και η οποία διαβάζει το μπλογκ αλλά σχολιάζει τηλεφωνικώς, πάντα με αγάπη, αλλά και με λύπη για τον τρόπο που με βλέπει να γράφω για όλα τα «κακά» χωρίς να αναφέρω ισάξια και εμφανώς τα καλά –για το πώς καυτηριάζω αλήθειες χωρίς να αναφέρομαι σε όλους του άξιους Έλληνες που πάντα έζησαν έντιμα, δεν έκλεψαν, δεν πρόσθεσαν στο μπάχαλο, αλλά τους στερείται τώρα η ζωή για την οποίαν εργάστηκαν.
Είναι προσωπική μου αποτυχία το ότι δεν έχω μπορέσει να αποδώσω σ αυτό το μπλογκ τον θαυμασμό μου για όλους εκείνους τους Έλληνες, συγγενείς, φίλους και γνωστούς, που με κάνουν υπερήφανο να τους γνωρίζω, και το θεωρώ πλέον προσωπική αποτυχία να μιλάω για την συνολική εικόνα που δίνει το ψηφιδωτό χωρίς να διαφαίνεται το ότι γνωρίζω πως υπάρχουν και χρυσές ψηφίδες στο σύνολο που το αποτελεί.
Η Μαργαρίτα μου είπε πριν από χρόνια ότι δεν είμαι «Έλληνας» αλλά «Αμερικανός», έχοντας και σήμερα όταν μου τέθηκε η ερώτηση αν αγαπάω την πατρίδα μου, η απάντηση ήταν ένα μεγάλο Ναι… αλλά ανακάλυψα με λύπη μου ότι δεν σκεφτόμουν την Ελλάδα όταν έλεγα το Ναι αυτό στον εαυτό μου…
Έχω μέσα μου νοσταλγία, νοσταλγική αίσθηση ζεστή, αγάπης, για τον τόπο που με γέννησε –μα, για σπίτια, δρόμους, πόλη που οπτικά τουλάχιστον δεν υπάρχουν πια εδώ και δεκαετίες. Θυμάμαι τα όνειρα των εφηβικών χρόνων με τους συνομήλικους μου που ο χρόνος απέδειξε πως δεν μπορούσαν να πραγματοποιηθούν εδώ που γεννηθήκαμε, αλλά, αλλού.
Βλέπω τις ομορφιές που υπάρχουν, και που ξεπηδούν μπροστά μας πάντα, και με κάνουν να θυμάμαι την έπαυλη της κυρίας Χάβισαμ από τις Μεγάλες Προσδοκίες του Ντίκενς.
Διαβάζοντας το σχόλιό σου θέλω να υποσχεθώ στον εαυτό μου να βρω την ψυχική ικανότητα να ξεσκονίσω την έπαυλη και να μπορέσω να την φωτογραφίσω για αυτό που είναι, και με τις φωτογραφίες μου να αναζωογωνήσω τις προσδοκίες των γενεών που δεν καρποφόρησαν… Οι ομορφιές και οι σωστοί άνθρωποι υπάρχουν. Αν δεν μπορέσω να εκπληρώσω αυτήν την υπόσχεση στον εαυτό μου θα είναι αποτυχία δική μου, όχι της Ελλάδας…
Καλή σου μέρα!
Καλως ηλθατε Δημητρη και καλη διαμονη!
ΑπάντησηΔιαγραφή(ελπιζω να κουβαλησες αρκετα αποθεματα κουραγιου και υπομονης μαζι σου)
Προσωπικα καταλαβαινω πολυ καλα τα συναισθηματα που βιωνεις οσον αφορα τον τοπο που νιωθεις πατριδα σου, αλλα και ό,τι αφορα την Ελλάδα. Για την τελευταια μαλιστα νομιζω πως δε χρειαζεται να απολογηθεις. Το αν νοσταλγεις, το τι νοσταλγεις και πόσο... πιστευω πως ουτως ή άλλως ειναι μια χαμενη υποθεση γιατι μαλλον αυτο δεν υπαρχει πια (αν κανω λαθος με διορθωνεις)
@ Τζων Μποη Καλησπερα, ελπιζω να μου επιτρεψετε τοσο εσυ οσο και ο Δημητρης αυτην την παρεμβαση.
Το συναισθημα καποιου που επιστρεφει στην Ελλάδα, εξαρταται κατα πολυ απο το αν κουβαλαει στην τσεπη του ενα εισιτηριο επιστροφης για εκει απ' οπου ηρθε. :)
Τι λες Δημητρη ;
Σ’ ευχαριστούμε αγαπητή μου Scarlett! Είμαστε εδώ στο σπιτάκι μας με χαρά, και η Μαργαρίτα μόλις τέλειωσε την πρώτη μέρα φασίνας στην βεράντα με χλωρίνη και καυτό νερό, αφού πρώτα ρωτήσαμε τα περιστέρια του Φαλήρου αν θα ήταν δυνατόν να μας παραχωρήσουν το διαμέρισμα για 20 μέρες.
ΔιαγραφήΤο νοιώθω ότι με καταλαβαίνεις… Από πολύ μικρός ετοιμάστηκα να σκαρφαλώσω στην οθόνη των θερινών σινεμά, και του Απόλλωνα και του Αττικού τον χειμώνα και να φύγω –μάλιστα ήταν η οθόνη που μου έδωσε το κουράγιο να έχω μέσα μου όνειρα όταν έφυγα, και, αντί να «φύγω», να «προχωρήσω». Και για την χαμένη υπόθεση και την νοσταλγία, για τα οποία μιλάς, θα προσθέσω τα δικά μου αισθήματα περιγράφοντας κάτι συγκεκριμένο από την ταινία The Right Stuff (1982):
Η Πάντσο Μπαρνς είχε ένα μπαρ δίπλα στην αεροπορική βάση πειραματικών αεροπλάνων στην έρημο, στην Andrews. Στον τοίχο είχε φωτογραφίες όλων των πιλότων που είχαν σκοτωθεί καθώς τεστάριζαν καινούργια αεροπλάνα. Το μπαρ κάηκε και εξαφανίστηκε στο τέλος της δεκαετίας του ‘50. Ο Γκόρντο Κούπερ (Mercury 7) πάντα ρώταγε «Ποιος είναι ο καλύτερος πιλότος που είδες ποτέ;» και μετά με πλατύ χαμόγελο συμπλήρωνε: «Τον κοιτάς». Στο τέλος της ταινίας ένας δημοσιογράφος ρωτάει τον Γκόρντο Κούπερ «Ποιος είναι ο καλύτερος πιλότος που είδες ποτέ;». Ο Γκόρντο ξεκινά το πλατύ του χαμόγελο αλλά μετά σοβαρεύεται και απαντά: «Ποιος είναι ο καλύτερος πιλότος που είδα ποτέ; Ήταν πολλοί. Είναι φωτογραφίες σε ένα τοίχο που δεν υπάρχει πια.»
Δεν ξέρω πως και γιατί αλλά πάντα δακρύζω σε αυτή την σκηνή και πάντα όταν μπαίνω στην Ελλάδα την θυμάμαι…
Νάσαι καλά, νάναι η Ελλάδα καλά, και να μην σταματήσουμε ποτέ να ονειρευόμαστε…
Υγ. Πάντα κουβαλούσα στην τσέπη μου ένα εισιτήριο επιστροφής, δόξα τω Θεώ. Η μόνη φορά που δεν το είχα ήταν το 2007, αλλά το 2008 γνώρισα την Μαργαρίτα και δεν το χρειάζομαι πια, για πουθενά -αν και πάντα είναι στην τσέπη μου.
Δημήτρη, όπως πολύ σωστά παρατηρεί και η Scarlett, δεν χρειάζεται να απολογηθείς για το εάν αισθάνεσαι την Ελλάδα ως πατρίδα σου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠατρίδα είναι εκεί που βρίσκεται η καρδιά μας.
Δεν ζήτησα πιστοποιητικό νοσταλγίας και αγάπης, προς Θεού!
Ο λόγος που πιστεύω ότι μπορείς να αποτυπώσεις και την άλλη Ελλάδα, είναι γιατί στα όσα έχω διαβάσει εδώ από εσένα, αισθάνομαι ότι αυτή την Ελλάδα την έχεις βαθιά μέσα σου, άσχετα από τα όσα διάφοροι σου έχουν προσάψει εδώ κατά καιρούς. Νομίζω ότι εσύ τα είπες καλύτερα στο σχόλιό σου.
Αν θες, υπάρχει κι ένας άλλος λόγος. Είναι και δική μου προσωπική ανάγκη να λάβω αυτή την αίσθηση, η έννοια "πατρίδα" έχει κλονιστεί μέσα μας τα τελευταία χρόνια...και πατρίδα για μένα δεν είναι ούτε η τριτοκοσμική Εθνική οδός Πατρών - Κορίνθου, ούτε η Εφορία, ούτε φυσικά και το Μέγαρο Μουσικής, είναι κυρίως εμείς οι ίδιοι που την κουβαλάμε μέσα μας, όπου βρεθούμε, όπου σταθούμε κι όπως αντέχουμε, ίσως μάλιστα να είναι και κάτι πολύ περισσότερο από εμάς τους ίδιους, κάτι που μας ξεπερνά ακόμα και ιστορικά.
Νομίζω ότι το να βάλλεται κανείς εναντίον μιας πατρίδας δεν απέχει και πολύ από το να καπηλεύεται την ίδια της την έννοια.
Δημήτρη και Scarlett, τo ότι σε διώχνει η χώρα σου δεν σημαίνει ότι παράλληλα σε διώχνει και η πατρίδα σου...(τα λέω για να τα ακούσω κι εγώ!)
Πάρα πολύ σωστός, αγαπητέ μου Τζων Μπόη, πατρίδα είναι εκεί που βρίσκεται η καρδιά. Και σ’ ευχαριστώ γιατί με καταλαβαίνεις, περισσότερο και από ανθρώπους που με ξέρουν μια ζωή, για το πόσο αγαπώ και πονάω την Ελλάδα, πέρα από το αν την αισθάνομαι αυθόρμητα «πατρίδα» ή όχι.
ΔιαγραφήΣυμφωνώ απόλυτα με κάθε σου λέξη σχετικά με την πατρίδα, και, για να συμφωνώ και να γράφω όπως γράφω εδώ σημαίνει ότι από την δική μου οπτική δεν βάλλω κατά, ή καπηλεύομαι, την Ελλάδα, αλλά είμαι εξοργισμένος από την μια συνολική εικόνα, και είμαι συντριμμένος που οι χρυσές ψηφίδες του ψηφιδωτού, είτε είναι το 90% είτε το 10%, δεν μπόρεσαν να δώσουν λάμψη στο σύνολο που παρουσιάζει το ψηφιδωτό.
Και εδώ ακριβώς είναι που γίνεται ο σοφός διαχωρισμός που κάνεις Τζων Μπόη μεταξύ χώρας και πατρίδας. Να το ακούσεις, και είναι σωστό και αλήθεια. Στην δική μου περίπτωση ίσως η πατρίδα να είναι μια έννοια γενικότερη, όχι ταυτισμένη με την Ελλάδα, αλλά στην ουσία έχεις απόλυτο δίκιο και τα σχόλια σ’ αυτή την ανάρτηση μου έχουν δώσει μεγάλη χαρά, και τα δικά σας και το τι μου δόθηκε η ευκαιρία να εκφράσω εγώ συμπληρώνοντας και συμφωνώντας…
Απίστευτα καλά, έως αριστουργηματικά τα πορτραίτα σου. Επιασες στιγμές, αισθήματα, ζωές.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤώρα για την Ελλάδα, τα πλοία, τα λιμάνια και οι καημοί, η Εθνική Οδός..οι παρανομίες τι να λέμε. Μόνο να γελάμε μπορούμε. Και να απορούμε πώς τα καταφέρνουν οι ξένοι να προσανατολισθούν εδώ.
Σ’ ευχαριστώ Μαρίνα! Το να φωτογραφίζω πρόσωπα, ανθρώπους και στιγμές είναι το αγαπημένο μου είδος έκφρασης και φωτογραφίας! Θα δεις κι’ άλλα σε άλλες αναρτήσεις, που μπορείς να βρεις στο πλάι αριστερά στο κίτρινο κουτί προς τα επάνω στην σελίδα του μπλογκ. Δοκίμασε τα δύο πρώτα: People, Portrait.
ΔιαγραφήΌσο για το πώς μας βλέπουν οι τουρίστες… και πως βρίσκουν τον δρόμο τους… και πως επιζούν στους δρόμους μας… Εγώ τα ακούω από φίλους και συγγενείς που έρχονται εδώ…