Έργο

Εργασία και χαρά, που λέγανε και στο Άουσβιτς. Η εργασία είναι πράμα τίμιο, μέρος της ηθικής και δια αυτής και μόνο αποκτά κανείς αξία και περισσότερο σημαντικό: αξιοπρέπεια. Μπούρδες κατσαρές! Ποιό ζωντανό προτιμάει να εργάζεται από το να ξυπνάει ότι ώρα θέλει και να ζει όπως θέλει;

Το να κάνει κανείς κάτι, κάποτε, σήμαινε να κατέβει από το δέντρο ή να βγει από την σπηλιά να σκοτώσει κάτι να το φάει. Γιατί, τότε χρειαζότανε απλώς να τρώει ώστε να συνεχίζει να ζει καθώς κάθεται. Δεν υπήρχε νοίκι για το δέντρο, ούτε συναγωνισμός μεταξύ γειτόνων για την πολυτελέστερη σπηλιά.

Πρεσβεύω ότι η εργασία σαν οργανωμένη προσπάθεια γεννήθηκε από προ-προγόνους των Ελλήνων. Μια μέρα κάποιος που βαριότανε να κουνηθεί, καθότανε ξύνοντας τα αποτέτοια του και κοίταζε έναν άλλον που μάζευε μούρα και βελανίδια να φάει. Του είπε: "Αααα... δεν το κάνεις σωστά. Κάτσε να σου εξηγήσω εγώ πως να το κάνεις!"

Αργότερα ζήτησε και ειπε "δώσ' μου και μένα μερικά από τα βελανίδια σου για το 'ευχαριστώ' που σε βοήθησα". Κι έτσι, εκείνη την στιγμή, γεννήθηκε η σχέση μεταξύ αφεντικού και υπαλλήλου, καθηγητή και μαθητή, ιερωμένου και αμαρτωλού. Επιστήμονα και εργαστηριακού βοηθού. Προέδρου κόμματος και ψηφοφόρου.

Και τότε αποκτήσαμε δύο λέξεις που νομίζει ο κοσμάκης ότι σημαίνουν το ίδιο πράμα: "εργασία" και "δουλειά".

Η εντύπωση είναι ότι "εργασία" το λένε οι μορφωμένοι και "δουλειά" οι υπόλοιποι. Και όμως, άλλο το ένα και άλλο το άλλο. Έργο έχει να κάνει με την δημιουργία. Δουλειά με την δουλεία. Ίσως μερικοί να εργάζονται βάζοντας τους άλλους να δουλεύουν γι' αυτούς. Κι' εκείνοι που δουλεύουνε λένε ότι "εργάζονται" για να ακούγεται καλύτερα στ' αυτιά τους.

Μπορεί βέβαια κανείς να εργάζεται για τον εαυτό του, ή και να δουλεύει για τον εαυτό του. Τελική σημασία ίσως να έχουν τα κίνητρα και ο ψυχικός κόσμος: ο περιορισμός ή, οι διαστάσεις του ψυχικού κόσμου --και η σχέση μεταξύ εαυτού και των άλλων.

Το ότι κάτι δεν πάει καλά με την εργασία, ή και την δουλειά, φαίνεται αμέσως την στιγμή που ένας άνθρωπος έχει περισσότερα λεφτά και μεγαλύτερη έκταση περιουσίας από κάποιον άλλον. Το βαθύτερο πρόβλημα δεν είναι ότι επιτρέπεται σε έναν άνθρωπο να έχει περισσότερα από κάποιον άλλον. Αυτό είναι φυσικό. Φυσική εξέλιξη. Υπερίσχυση του ισχυρότερου. Αν δε σας αρέσει πηγαίνετε να ζήσετε σε άλλη φύση. Όχι. Το βαθύτερο πρόβλημα είναι η εφεύρεση, γέννηση, ύπαρξη και διαιώνιση με νόμους και κράτη του συστήματος των χρημάτων και του θεσμού της περιουσίας.

Να το πω αυτό άλλη μιά φορά για όσους δεν το ακούσανε την πρώτη: "Το βαθύτερο πρόβλημα είναι η εφεύρεση, γέννηση, ύπαρξη και διαιώνιση με νόμους και κράτη του συστήματος των χρημάτων και του θεσμού της περιουσίας."

Όταν συγκρίνουμε το πως λειτουργεί η φύση ανάμεσα στους ανθρώπους και ανάμεσα στα άλλα ζώα, στην περίπτωση του ανθρώπου ταιριάζει επακριβώς το ότι "Είπανε στον τρελό ν' ανοίξει την πόρτα κι' εκείνος την πήρε κι΄ έφυγε".

Μιά βόλτα στην Μαρίνα του Φλοίσβου κοιτώντας τα κότερα, γιοτ και σούπεργιοτ θα σας πείσει. Σ' ένα συγκεκριμένο σούπεργιοτ, εξήντα δουλεύουνε για να περιποιηθούνε τους είκοσι. Μέρος του ερωτηματολογίου για υποψήφιες δουλευταρούδες σε σουπεργιοτ Αραβικής ιδιοκτησίας λέγεται πως είναι το αν δέχονται "Ελληνικό σεξ" ("Ελληνικό σεξ" είναι διεθνώς γνωστό εκείνο που στην Ελλάδα ονομάζουμε "Τούρκικο"). Μερικές φωτογραφίες από υπερπολυτελή ξενοδοχεία διακοπών ανά τον κόσμο για το 0,01% θα σας ανατριχιάσει.

Αλλά, μιλώντας για έργο, δουλεία, δουλειά και εργασία, την ηθική που αντιπροσωπεύουν και την αξιοπρέπεια που εγκαθιδρύουν, ας εξετάσουμε την περίπτωση του Αλιμπάμπα. Όχι του Αλή Μπαμπά με τους 40 κλέφτες.

Ο Αλή Μπαμπάς άλλωστε δεν έχει πια 40 κλέφτες. Έχει 40% ψηφοφόρους.

Το Αλιμπάμπα εννοώ. Έχει διαφορά.

Το Αλιμπάμπα είναι μια ιδιόκτητη κινέζικη ιντερνετική εταιρεία που πρόσφατα πούλησε μετοχές στο χρηματιστήριο στις ΗΠΑ.

Από τα νέα, ακούγεται συναρπαστική αυτή η εταιρία, άλλωστε η Κίνα όπου και βρίσκεται, περνάει εποχή μεγάλης ανάπτυξης. Για έναν Αμερικανό που σκέφτεται ίσως να αγοράσει μετοχές, μία μόνο ερώτηση παραμένει: Τι είναι το Αλιμπάμπα;

Πολλοί συνέκριναν την εταιρεία Αλιμπάμπα με την Άμαζον. Και όμως δεν είναι ακριβώς έτσι. Το Αλιμπάμπα δεν πουλάει πράματα. Απλά συνδέει πωλητές με αγοραστές. Είναι περισσότερο όχι σαν μία αλλά σαν δώδεκα εταιρείες σε μία. Τι σημασία έχει. Υπάρχει χρυσός στους λόφους του; Για το πρώτο τέταρτο του οικονομικού έτους τα κέρδη στου Αλιμπάμπα πήδηξαν κατά 179% στα δύο δις δολάρια. Το εισόδημα αυξήθηκε κατά 46%.  Διπλάσια από την Άμαζον.

Ίσως να πρέπει να αγοράσει κανείς αμέσως μετοχές του Αλιμπάμπα. Όμως δεν μπορείς να αγοράσεις μετοχές του Αλιμπάμπα του οποίου τα κεντρικά γραφεία βρίσκονται στην Κίνα και υπόκεινται σε Κινεζικούς νόμους. Μπορείς όμως να αγοράσεις μετοχές μιας εταιρείας μαϊμούς με γραφεία στα νησιά Κέημαν. Στάσου. Το Αλιμπάμπα είναι Κινέζικη εταιρεία. Γιατί προσπάθησε και βρήκε τρόπο να πουλήσει μετοχές στις ΗΠΑ; Επειδή, για να γραφτεί στο χρηματιστήριο του Χονκ Κόνγκ χρειαζόταν εταιρικές δομές, πιστοποιητικά και γραφειοκρατικούς ελέγχους τους οποίους δεν είχε καμία διάθεση να ακολουθήσει. Γι' αυτό και στήνουν την τέντα τους στις ΗΠΑ. Μέσω Κέημαν. Οι μετοχές απογειώθηκαν αμέσως κάπου 30 δολάρια πάνω από την αρχική τιμή φτάνοντας τα 228 δισεκατομμύρια δολάρια (180 δισεκατομμύρια Ευρώ). Με αυτή την αξία τελικού ανοίγματος το Αλιμπάμπα είναι μεγαλύτερο από την Κόκα Κόλα. Μεγαλύτερο από την Τζέη Πη Μόργκαν-Τσέης. Μεγαλύτερο από το Φέησμπουκ.

Δηλαδή, με το Αλιμπάμπα έχουμε ένα ξεπεταχτήρι του ίντερνετ που δεν παράγει κανένα προϊόν, με τρομακτικά υπερφουσκωμένη αξία, που βρέθηκε στις ΗΠΑ από ένα παράθυρο στα νησιά Κέημαν αποφεύγοντας νομοθεσίες της χώρας του. Καταλαβαίνετε τι σημαίνει αυτό;;; Οι κομουνιστές έκαναν καπιταλισμό καλύτερα από τις ΗΠΑ!

Διανοείστε ότι μία ιδιωτική εταιρεία που δεν παράγει τίποτα αξίζει 180.000.000.000; ενώ η χώρα μας που δεν παράγει τίποτα χρωστάει 360.000.000.000 Ευρώ; Εννοείτε τα νούμερα αυτά; Για να βγάλει ένας Έλληνας την αξία του Κινέζου αυτού πρέπει να δουλέψει κάπου δέκα οχτώ εκατομμύρια χρόνια με 800 Ευρώ τον μήνα. Και ο Κινέζος εργάζεται δουλεύοντας τους άλλους. Αναρωτιέται κανείς τι πραγματική αξία έχει το οτιδήποτε το οποίο εκάστοτε μας λέει η κοινωνία να παίρνουμε στα σοβαρά, από ηθική αξία έως καθήκον;

Το δεύτερο κομμάτι της ανάρτησης σε πλάγια γράμματα, στρυμωγμένο σε πλάτος πριν την τελευταία μου παράγραφο, το μετέφρασα για σας ακούγοντας στο γιουτουμπ έναν μονόλογο του Τζων Στούαρτ. Ο Τζων Στούαρτ είναι ένας Αμερικανός κωμικός ο οποίος στο πρόγραμμά του, όπου μιμείται 15 χρόνια τώρα τις ειδήσεις, είναι ο ένας άνθρωπος που έχει αποκτήσει τον πραγματικό σεβασμό των Αμερικανών και του έχουν βγάλει το καπέλο και οι περισσότερες εκπομπές ειδήσεων. Πριν δεκαετίες, ο άνθρωπος που σεβόταν η Αμερική ήταν ο Γουώλτερ Κρόνκάιτ. Τώρα είναι ο Τζων Στούαρτ. Και είναι ενδιαφέρον ότι τότε ο Κρονκάιτ έλεγε τις ειδήσεις ενώ, τώρα, ο Στούαρτ είναι επαγγελματίας κωμικός που μιμείται το να λέει τις ειδήσεις χρησιμοποιώντας πραγματικές ειδήσεις. Πληροφορεί την Αμερική καλύτερα και ειλικρινέστερα από τους σημερινούς ανθρώπους των ειδήσεων.

https://www.youtube.com/watch?v=MeSW3s-Wm9Y