Πίστη;

Τα επιτεύγματα του ανθρώπινου πνεύματος κυριαρχούν στην μυθολογία της ανθρώπινης εξέλιξης. Δεν μπορούμε, πραγματικά, να την πούμε Ιστορία, μιά και η Ιστορία γράφεται από τους νικητές. Θα ήταν παιδαριώδες και αφελές να πούμε ότι γνωρίζουμε την Ιστορία όπως πράγματι συνέβη. Η μυθολογία που πιστεύουμε ως Ιστορία εστιάζει στα επιτεύγματα: την φιλοσοφία, το πολίτευμα, την τέχνη, τις νίκες του "σωστού" επί του "λανθασμένου".

Η επιτυχία της μυθολογίας έγκειται στην ανθρώπινη τάση, αλλά και ανάγκη, για Πίστη. Πίστη σε οτιδήποτε, ιδανικό ή άνθρωπο, το οποίο μας παρέχει αίσθηση ασφάλειας και αξίας.

Το ζητούμενο, το μόνο ζητούμενο, είναι κάποια διαβεβαίωση που θα καταλαγιάζει τον φόβο για το μέλλον. Η συνειδητοποίηση της ύπαρξης βρίσκεται πάντα στο παρελθόν. Η στιγμή που αρχίσατε να διαβάζετε αυτή την φράση είναι ήδη παρελθόν. Η στιγμή κατά την οποία εννοήσατε την προηγούμενη λέξη που διαβάσατε είναι ήδη παρελθόν. Δεν ξέρετε αν μέχρι να τελειώσετε να διαβάζετε την φράση αυτή θα έχει γίνει ένας σεισμός 8 ρίχτερ. Τώρα που τελειώσατε να διαβάζετε την φράση και δεν έγινε σεισμός, μπορείτε να ησυχάσετε.

Το μέλλον είναι άγνωστο μέχρι να γίνει παρελθόν. Που λοιπόν βρίσκεται το παρόν; Την στιγμή που συνειδητοποιείτε το παρόν, είναι ήδη παρελθόν. Το παρόν είναι μια διαχωριστική γραμμή και τίποτα άλλο. Η ύπαρξη πιστοποιείται όταν είναι συνειδητή, άρα, η ύπαρξη υπάρχει μόνο στο παρελθόν και έχει να κάνει με την αναμονή του μέλλοντος. Η διαχωριστική γραμμή "παρόν", που χωρίζει το μέλλον από το παρελθόν, είναι κάτι το άπιαστο. Μπορεί κανείς συνειδητά να το πλησιάσει πάρα πολύ, αλλά ποτέ δεν θα το πιάσει. Την στιγμή που θα το "πιάσει" είναι ήδη παρελθόν.

Σαν να οδηγείς ένα αυτοκίνητο χωρίς παράθυρα μπροστά. Μόνο παράθυρα πίσω. Και τα πλαϊνά παράθυρα είναι θαμπά. Ξέρεις ότι δεν τρακάρισες μόνο όσο το αυτοκίνητο προχωρεί, ποτέ όμως δεν ξέρεις αν πρόκειται να τρακάρεις το επόμενο δευτερόλεπτο.

Αυτή η αβεβαιότητα, αυτός ο φόβος, θα ήταν αδύνατο να βασταχτεί χωρίς να τρελαθεί κανείς --γι' αυτό είναι απαραίτητο να βρίσκει o άνθρωπος έναν τρόπο να προσθέτει κάποιον βαθμό σιγουριάς για το μέλλον. Συστήματα σκέψης με αιτιολογία στην αυθαίρετη μυθολογία του τι συνέβη στο παρελθόν. Πίστη. 

Για να είναι η Πίστη άτρωτη πρέπει να είναι καλά χτισμένη η μυθολογία. Τόσο ώστε να περνάει για "Ιστορία". Άσχετα όμως με οποιαδήποτε μυθολογία γεγονότων, ο μόνος τρόπος να καταλαγιάσει ο φόβος, λίγο, και η αβεβαιότητα, είναι κάτι που συνεπάγεται ότι κάποιος μπορεί να δει από τα μπροστινά παράθυρα του αυτοκινήτου, ή, ακόμα καλύτερα, να έχει προσχεδιάσει την πορεία του αυτοκινήτου. Τον λόγο ύπαρξης του αυτοκινήτου. Κάποιος ή κάτι πολύ ανώτερο από εμάς. Ο κατασκευαστής του αυτοκινήτου και του δρόμου. Θεός.

Λογικά θα μπορούσε η Πίστη να είναι πίστη στην ικανότητα του ανθρώπου χωρίς ανάγκη θεού, όμως, κάθε σύστημα που το προσπάθησε αυτό, όπως πχ., ο Κομουνισμός, όχι μόνο δεν μπόρεσε να σβήσει την ανάγκη για θρησκεία θεϊκή, αλλά στο τέλος, πάντα έσβησε το ίδιο, και, εκκλησίες που είχε γκρεμίσει ξαναχτίστηκαν.

Ο Μαρξ και ο Λένιν ήταν άνθρωποι. Ο άνθρωπος έχει ανάγκη κάτι περισσότερο από έναν άνθρωπο για να στερεοποιήσει την αξιολόγηση της Πίστης του. Έναν άνθρωπο-θεό. Όχι τον Βούδα που αν και πεφωτισμένος δεν ήταν θεός. Κάποιον άνθρωπο που να είναι και θεός. Δύο διαφορετικά πράγματα και την ίδια στιγμή Ένα. Ο Χριστός, ας πούμε. Και πράγματι, ο Χριστιανισμός βγαίνει πρώτο κόμμα στην ανθρωπότητα, όχι όμως με αυτοδυναμία.

Οι εκτός πρώτου κόμματος, τα άλλα κόμματα, στην προσπάθειά τους να ρίξουν νερό στο κρασί των οπαδών του πρώτου κόμματος, επιτίθενται στο κεντρικό "πρόσωπο" προσπαθώντας να αποδείξουν ότι η μυθολογία δεν είναι παρά μόνο αυτό: μυθολογία.

Παραδείγματος χάριν, ένα καινούργιο βιβλίο που προσπαθεί να αποδείξει ότι o Ιησούς από την Ναζαρέτ δεν ήταν Ιστορικό πρόσωπο. Ότι δεν υπήρξε.

Ενώ τέτοιες προσπάθειες έχουν αγνά κίνητρα (όπως οι περισσότερες προσπάθειες), δυστυχώς χάνουν το νόημα και το κάνουν δισδιάστατο. Τι σημασία έχει αν υπήρξε ή όχι αυτός ο άνθρωπος. Σημασία δεν έχει ο άνθρωπος αλλά οι ιδέες που του αποδόθηκαν. Και να αποδείξει κανείς τετελεσμένα και αναμφίβολα ότι δεν υπήρξε Ιησούς, η απάντηση θα είναι ότι αυτό που έχει σημασία είναι ο συμβολισμός του ανθρώπου στον οποίον αποδίδονται οι ιδέες. Και να μην έχει υπάρξει ο Ιησούς, αυτό, στην τελική, δεν καταρρίπτει τις ιδέες που είναι στο κέντρο του Χριστιανισμού.

Αυτό που θα ήταν ευκολότερο αλλά και πιο σημαντικό να αποδειχθεί, είναι ότι δεν υπάρχει πια Χριστιανισμός. Ότι ο πραγματικός Χριστιανισμός μετάλλαξε κάπου μεταξύ του τρίτου και τέταρτου αιώνα της κοινής εποχής. Η στιγμή που γράφτηκε το Πιστεύω στην Νίκαια το 325 της Κοινής Εποχής, το κίνημα που είχε ξεκινήσει στην Γαλιλαία και την  Ιουδαία τρεις αιώνες νωρίτερα, είχε πια σβήσει, καθώς η κυβέρνηση, το κράτος το χρησιμοποίησε πια σαν brand. Όπως και με τον Μαρξισμό, και τον Μαρξισμό-Λενινισμό, το κόμμα του Ιησού, υπήρξε-δεν-υπήρξε ο ίδιος, χρειαζόταν σφραγίδα θεϊκή για να επιβιώσει. Στην περίπτωση του Κομουνισμού η σφραγίδα αποκλειόταν από το δόγμα του. Στην περίπτωση του Χριστιανισμού, η σφραγίδα δόθηκε στην Νίκαια, έχοντας όμως εντελώς αλλάξει τα πάντα όσον αφορούσε τις αρχικές διδαχές. Η ιστορία του Χριστιανισμού είναι κάτι σαν, ας πούμε, μετά τον Μαρξ τον δέκατο ένατο αιώνα, και τον Κομουνισμό τον εικοστό αιώνα, έρθει κάποιος τον εικοστό τρίτο αιώνα και πει ότι ο Μαρξ ήταν άνθρωπος-θεός.

Μετά, επί δύο χιλιάδες χρόνια, το 50% των ανθρώπων πιστεύει στον Κομουνισμό. Τότε, το έτος 4000 δεν θα έχει πια σημασία αν υπήρξε ο άνθρωπος Μαρξ, μια που υπήρξε ο Λένιν --ο οποίος Λένιν ήταν για τον Μαρξ ότι ήταν ο Παύλος για τον Ιησού.

Δεν μπορείς να σβήσεις μια πίστη λέγοντας ότι δεν υπήρξε, ιστορικά, ο άνθρωπος στον οποίον αποδίδονται οι ιδέες της. Μπορείς όμως να κάνεις λίγο θόρυβο προτείνοντας ότι ο Χριστιανισμός και ο Κομουνισμός είναι το ίδιο πράγμα, επιτιθέμενος έτσι και κατά της οργανωμένης εκκλησίας αλλά και κατά της κεντρικής επιτροπής του κόμματος. Κατά του εσωτερικού κύκλου όπου βρίσκεται η δύναμις και από όπου κατευθύνονται οι οπαδοί και όπου καταλήγουν τα λεφτά.

Την στιγμή που οποιαδήποτε ιδέα οργανώνεται σε δόγμα με κρατική δομή και νόμους, και πουγκί, και "εσωτερικό κύκλο", περνάει στην σφαίρα της μυθολογίας και ποντάρει για την επιβολή της στην ανάγκη των ανθρώπων να πιστεύουν σε κάτι που θα εξασφαλίσει κάποια σιγουριά για το μέλλον --για την κατοχύρωση του οποίου είναι διατεθειμένοι να πληρώσουν αδρά.

Με προτίμηση να γίνουν οι τελευταίοι πρώτοι, να είναι οι πτωχοί μακάριοι (ιδίως ρίχνοντας από τα βάθρα τους τους πλούσιους) και με ιδιαίτερη προτίμηση στην ζωή μετά θάνατο: Το τέλειο οξύμωρο.