 |
| "Τόνισε", ή "υπογράμμισε"; Και όταν διαβάζουμε ότι κάποιος "τόνισε", ή "σημείωσε", ή "υπογράμμισε", ή "πρόσθεσε", αυτό το διευκρινίζει ο ομιλητής, πριν τονίσει κάτι, ή το προσθέτει ο δημοσιογράφος ποιητική αδεία; Κι' αν το βάζει ο δημοσιογράφος, που ξέρει ο δημοσιογράφος αν ο ομιλητής ήθελε να "τονίσει", να "σημειώσει", να "υπογραμμίσει", ή να "προσθέσει"; Από ότι έχω καταλάβει, για να γίνεις επαγγελματίας δημοσιογράφος στη Γραικία αρκεί να ξέρεις να εναλλάσσεσαι έντεχνα μεταξύ: "τόνισε", "σημείωσε", "υπογράμμισε", και "πρόσθεσε". |
Ένας τυχοδιώκτης-πλασιέ χρειάζεται το σωστό προϊόν στο σωστό τόπο στην σωστή ώρα, και ο Ανδρέας v2.0 έπεσε διάνα. Τα άλματα που έχει επιτελέσει το προϊόν τσίπρας στην αγορά, από πρώην ΚΝΕ γραμματέας εκείνων των 4% που δεν τους άρεσε το ΚΚΕ (ή που δεν άρεσαν στο ΚΚΕ), μέχρι τον ηγέτη που θα αναστήσει νεκρούς, έχει περάσει από πολλά στάδια. Κάμποσα από αυτά την ίδια στιγμή σε διαφορετικούς χώρους.
Kαθώς τα χρόνια περνούν, και η ιστορία επαναλαμβάνεται, έχει αρχίσει να φαίνεται, αχνά, το πατρόν του κουστουμιού. Κάθε φορά που διαπραγματεύεται η κυβέρνηση με την "Τρόικα" βγαίνει ο τσίπρας, λέει ότι πρόκειται να γίνουν εκλογές και θα έχει αυτοδυναμία, συμφωνούν η κυβέρνηση και η "Τρόικα", φεύγει η "Τρόικα", φεύγει κι ο τσίπρας. Πότε για την Αργεντινή, πότε για την Ιταλία, και μετά φτού από την αρχή.
Συμφωνεί η "Τρόικα" επειδή φοβάται μην και μπει ο τσίπρας; Χρησιμοποιεί τον τσίπρα η κυβέρνηση για να φοβίσει την "Τρόικα"; Χρησιμοποιεί ο ΣΥΡΙΖΑ τον τσίπρα για να μην γίνει κανένα απρόοπτο και βγει κυβέρνηση, και χαλάσει η συνταγή; Όλα είναι πιθανά, αλλά και όλα προς κατανάλωση του κινηματογραφόφιλου κοινού. Οπωσδήποτε, από όποια γωνία και να το δει κανείς, το προϊόν τσίπρας είναι ο καταλύτης.
Ένα είναι σίγουρο. Ο τσίπρας, και το προσωποπαγές του κόμμα (έχοντας αναθεωρήσει τις συνιστώσες και έχοντας βάλει τες στη θέση τους), είναι πλέον μέρος του κατεστημένου. Απλά είναι το μέρος του κατεστημένου που διαμαρτύρεται κατά του κατεστημένου για να έχει ποικιλία το θέαμα και να μην πλήττουν οι θεατές, περιμένοντας τον Γκοντό.
Ο μόνος τρόπος για να γίνει κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν να διεκδικήσει μια αλάνα την οποία ο κόσμος θα ψήφιζε σε σεβαστά ποσοστά. Και αυτό από μόνο του εννοούσε την αναχώρηση από τις ρίζες και την αποποίηση του εύθραυστου, λιγνού κορμού. Σιγά-σιγά όμως μη το πάρει κανείς χαμπάρι.
Τελικά ο αλεξάκης έγινε αναπόσπαστο μέρος του κατεστημένου. Ο τυχοδιώκτης πλασιέ μπήκε στο νόημα. Ίσως πάντα να είχε πιάσει το νόημα. Ίσως να πρέπει να αρχίσω να βάζω κεφαλαία στο όνομα και το επώνυμο...
Ο άνθρωπος αυτός θέλει να γίνει πρωθυπουργός. Θα γίνει. Δεν υπάρχει αμφιβολία. Είναι ο νεότερος κατά πολύ απ' όλους. Θα είναι στις κάλπες μας άλλα 40 χρόνια, όταν οι σημερινοί του αντίπαλοι θα τραβάνε τις αγκινάρες από κάτω. Και άλλος ή άλλοι με χάρισμα Ανδρέα και μανίκια ταχυδακτυλουργού δεν υπάρχουν. Κι όταν κάποτε βγουν κάποιοι, θα έχουν δρόμο και χρόνια μπροστά τους να τον πιάσουν. Ο τσίπρας προορίζεται για μπροστά-κέντρο σκηνής, για αρκετό καιρό στο μέλλον.
Ναι. το δυστύχημα ήταν ότι δεν είχαμε δύο ή τρεις συνομήλικους τσίπρες να λέει ο καθένας τα δικά του. Ένας βγήκε και θα τον έχουμε άνευ άλλης επιλογής, αργά ή γρήγορα. Όταν το καταλάβανε αυτό το απλό αποτέλεσμα αριθμητικής ήταν αργά. Ψάξανε ποιόν να βγάλουνε να εκκολάψουνε και σε ποιόν καταλήξανε; Στον Μητσοτάκη! (τον μικρό). Ήμαρτον. Και συ λαέ βασανισμένε, μην ξεχνάς τα καρβέλια του 1981-2009.
Εν τω μεταξύ, καθώς προσπαθώ να καταλάβω την πολιτική ιδεολογία και προγράμματα του μελλοντικού πρωθυπουργού, έχω μια απορία. Κοιτάξτε τούτη τη φωτογραφία:
Όχι, όχι, δεν μιλάω για το στημένο σκηνικό το οποίο τόσο γραφικά προδίδει ο ευρυγώνιος φακός, αλάνες άδειες μαρμάρινες μπροστά από το τραπέζι, πρώτο φόντο δύο μέτρα ύψος, δεύτερο φόντο από πίσω, σποτάκια, φωτισμός... ω, τι στήσιμο... Όχι.
Εννοώ το σύνθημα:
ΓΙΑ ΤΗΕ ΕΛΛΑΔΑ ΠΟΥ ΘΕΛΟΥΜΕ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ ΠΟΥ ΑΓΩΝΙΖΟΜΑΣΤΕ
Ωραία: "Για την Ελλάδα που θέλουμε". Την θέλουμε. Την Ελλάδα. Την θέλουμε όπως την θέλουμε. Εντάξει.
Αλλά... "Για την Ευρώπη που αγωνιζόμαστε" τι πάει να πει στα Ελληνικά να σας χαρώ; Συντακτικό, κανείς; Καμιά ιδέα; Την αγωνιζόμαστε. Την Ευρώπη. Τι εννοεί εδώ; Για την Ευρώπη για την οποία αγωνιζόμαστε; Για την Ευρώπη εναντίων της οποίας αγωνιζόμαστε; Για την Ευρώπη μαζί με την οποία αγωνιζόμαστε; Τι πάει να πει στα Ελληνικά, καλοί μου άνθρωποι "Για την Ευρώπη που αγωνιζόμαστε";
Ξέρει κανείς συντακτικό ή ξεμείναμε όλοι στις μεταγραφές;
Kαθώς τα χρόνια περνούν, και η ιστορία επαναλαμβάνεται, έχει αρχίσει να φαίνεται, αχνά, το πατρόν του κουστουμιού. Κάθε φορά που διαπραγματεύεται η κυβέρνηση με την "Τρόικα" βγαίνει ο τσίπρας, λέει ότι πρόκειται να γίνουν εκλογές και θα έχει αυτοδυναμία, συμφωνούν η κυβέρνηση και η "Τρόικα", φεύγει η "Τρόικα", φεύγει κι ο τσίπρας. Πότε για την Αργεντινή, πότε για την Ιταλία, και μετά φτού από την αρχή.
Συμφωνεί η "Τρόικα" επειδή φοβάται μην και μπει ο τσίπρας; Χρησιμοποιεί τον τσίπρα η κυβέρνηση για να φοβίσει την "Τρόικα"; Χρησιμοποιεί ο ΣΥΡΙΖΑ τον τσίπρα για να μην γίνει κανένα απρόοπτο και βγει κυβέρνηση, και χαλάσει η συνταγή; Όλα είναι πιθανά, αλλά και όλα προς κατανάλωση του κινηματογραφόφιλου κοινού. Οπωσδήποτε, από όποια γωνία και να το δει κανείς, το προϊόν τσίπρας είναι ο καταλύτης.
Ένα είναι σίγουρο. Ο τσίπρας, και το προσωποπαγές του κόμμα (έχοντας αναθεωρήσει τις συνιστώσες και έχοντας βάλει τες στη θέση τους), είναι πλέον μέρος του κατεστημένου. Απλά είναι το μέρος του κατεστημένου που διαμαρτύρεται κατά του κατεστημένου για να έχει ποικιλία το θέαμα και να μην πλήττουν οι θεατές, περιμένοντας τον Γκοντό.
Είναι κάτι σαν την μουσική πανκ. Η πανκ γεννήθηκε κατά το 1975-1976 στο φτωχό ανατολικό Λονδίνο και η ψυχή της ήταν η αντίδραση των νέων κατά της κοινωνίας και του χρήματος. Την στιγμή που οι μουσικοί της πανκ άρχισαν να βγάζουν λεφτά κατά το 1977-1978, η πανκ πέθανε. Γιατί κατέληξε να είναι μέρος εκείνου ενάντια του οποίου είχε γεννηθεί. Με την πρώτη λίρα που κέρδισε η πανκ, έχασε την ψυχή της.
Ο μόνος τρόπος για να γίνει κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν να διεκδικήσει μια αλάνα την οποία ο κόσμος θα ψήφιζε σε σεβαστά ποσοστά. Και αυτό από μόνο του εννοούσε την αναχώρηση από τις ρίζες και την αποποίηση του εύθραυστου, λιγνού κορμού. Σιγά-σιγά όμως μη το πάρει κανείς χαμπάρι.
Από "σκίζω τα μνημόνια" μέχρι "παγώνω την εξυπηρέτηση του χρέους" έχει πολύυυυ διαφορά. Και όχι μόνο στην γλώσσα. Ψάξτε το λιγουλάκι.
Τελικά ο αλεξάκης έγινε αναπόσπαστο μέρος του κατεστημένου. Ο τυχοδιώκτης πλασιέ μπήκε στο νόημα. Ίσως πάντα να είχε πιάσει το νόημα. Ίσως να πρέπει να αρχίσω να βάζω κεφαλαία στο όνομα και το επώνυμο...
Ο άνθρωπος αυτός θέλει να γίνει πρωθυπουργός. Θα γίνει. Δεν υπάρχει αμφιβολία. Είναι ο νεότερος κατά πολύ απ' όλους. Θα είναι στις κάλπες μας άλλα 40 χρόνια, όταν οι σημερινοί του αντίπαλοι θα τραβάνε τις αγκινάρες από κάτω. Και άλλος ή άλλοι με χάρισμα Ανδρέα και μανίκια ταχυδακτυλουργού δεν υπάρχουν. Κι όταν κάποτε βγουν κάποιοι, θα έχουν δρόμο και χρόνια μπροστά τους να τον πιάσουν. Ο τσίπρας προορίζεται για μπροστά-κέντρο σκηνής, για αρκετό καιρό στο μέλλον.
Ναι. το δυστύχημα ήταν ότι δεν είχαμε δύο ή τρεις συνομήλικους τσίπρες να λέει ο καθένας τα δικά του. Ένας βγήκε και θα τον έχουμε άνευ άλλης επιλογής, αργά ή γρήγορα. Όταν το καταλάβανε αυτό το απλό αποτέλεσμα αριθμητικής ήταν αργά. Ψάξανε ποιόν να βγάλουνε να εκκολάψουνε και σε ποιόν καταλήξανε; Στον Μητσοτάκη! (τον μικρό). Ήμαρτον. Και συ λαέ βασανισμένε, μην ξεχνάς τα καρβέλια του 1981-2009.
Εν τω μεταξύ, καθώς προσπαθώ να καταλάβω την πολιτική ιδεολογία και προγράμματα του μελλοντικού πρωθυπουργού, έχω μια απορία. Κοιτάξτε τούτη τη φωτογραφία:
Όχι, όχι, δεν μιλάω για το στημένο σκηνικό το οποίο τόσο γραφικά προδίδει ο ευρυγώνιος φακός, αλάνες άδειες μαρμάρινες μπροστά από το τραπέζι, πρώτο φόντο δύο μέτρα ύψος, δεύτερο φόντο από πίσω, σποτάκια, φωτισμός... ω, τι στήσιμο... Όχι.
Εννοώ το σύνθημα:
ΓΙΑ ΤΗΕ ΕΛΛΑΔΑ ΠΟΥ ΘΕΛΟΥΜΕ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ ΠΟΥ ΑΓΩΝΙΖΟΜΑΣΤΕ
Ωραία: "Για την Ελλάδα που θέλουμε". Την θέλουμε. Την Ελλάδα. Την θέλουμε όπως την θέλουμε. Εντάξει.
Αλλά... "Για την Ευρώπη που αγωνιζόμαστε" τι πάει να πει στα Ελληνικά να σας χαρώ; Συντακτικό, κανείς; Καμιά ιδέα; Την αγωνιζόμαστε. Την Ευρώπη. Τι εννοεί εδώ; Για την Ευρώπη για την οποία αγωνιζόμαστε; Για την Ευρώπη εναντίων της οποίας αγωνιζόμαστε; Για την Ευρώπη μαζί με την οποία αγωνιζόμαστε; Τι πάει να πει στα Ελληνικά, καλοί μου άνθρωποι "Για την Ευρώπη που αγωνιζόμαστε";
Ξέρει κανείς συντακτικό ή ξεμείναμε όλοι στις μεταγραφές;
Μα αυτή είναι και η ομορφιά της ελληνικής γλώσσας, ή έστω της καλής γνώσης κάποιας γλώσσας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα μπορείς δηλαδή να αποδώσεις με ένα πλούτο λέξεων τη συναισθηματική χροιά του λόγου του ομιλώντα.
Αν έδωσε έμφαση σε αυτό που είπε, τότε το "τόνισε", ή το "υπογράμμισε", αν το είπε ψυχρά και αποστασιοποιημένα τότε απλά το "είπε". Δεν βλέπω πρόβλημα σε αυτό.
Ο δημοσιογραφικός σχολιασμός είναι επιθυμητός κατά την γνώμη μου, διαφορετικά διαβάζω τα δελτία τύπου των κομμάτων και τελειώνω. Και στην αγγλική υπάρχουν ανάλογες εκφράσεις και σχολιασμοί, θα έλεγα μάλιστα ότι υπάρχει και πληθωρισμός ανάλογων λέξεων και ερμηνειών σε αντίστοιχες περιπτώσεις.
Η απορία μου είναι άλλη όμως.
Χωρίς να έχω καμία κάψα ούτε για τους μεν ούτε για τους δε (να χαρώ τα ελληνικά μου με τόσες αρνήσεις!), δεν καταλαβαίνω τι σε φοβίζει περισσότερο στον Ανδρέα Νο 2, από τους Κωλοτούμπες.
Είμαστε σε καλό δρόμο και θα πάμε στον χειρότερο;
Εγώ πάλι γιατί νομίζω ότι πάμε ντουγρού στον γκρεμό, σε κάθε περίπτωση;
Γιατί τέτοια αγωνία με τον συγλκεκριμένο, θυμάμαι το ’81 (παιδάκι ακόμα) που κάποιοι μεγαλύτεροι φοβόντουσαν τον (original) Ανδρέα ότι θα πάρει τα σπίτια του κοσμάκη.
Η ομορφιά στην προκειμένη περίπτωση είναι τόσο όμορφη που ομορφαίνει με έννοιες οι οποίες ζωγραφίζουν εικόνες που με την σειρά τους επιστρέφουν μπούμεραγκ δίνοντας αυθαίρετη χροιά στο αντικείμενο. Προσωπικά, στο δικό μου συνειδητό, υποκειμενικά, τα "τόνισε", "υπογράμμισε" και λοιπά, ακούγονται πάντα σαν παραφωνίες που προσπαθούν να με κατευθύνουν σε συγκεκριμένη εντύπωση περί της σημασίας και ορθότητας των λεγομένων. Αν διάβαζε κανείς στους New York Times ότι ο πρόεδρος emphasized, underlined, κλπ., θα έκανε εμετό. Αυτό θα εκλαμβάνετο σαν προσπάθεια κατεύθυνσης σκέψης. Βέβαια, όπως σωστά λες κάθε γλώσσα έχει τα δικά της, αλλά δεν έχω αισθανθεί ποτέ σε Αγγλική δημοσιογραφία (σοβαρή δημοσιογραφία), με το χρησιμοποιούμενο συντακτικό και λεξιλόγιο, την αυθόρμητη αναγούλα που μου έρχεται όταν διαβάζω τα Ελληνικά "τόνισε" κλπ. Είναι ότι το νιονιό μου λειτουργεί στα Αγγλικά; είναι ότι οι Έλληνες δεν έχουν εμπειρία πραγματικής και επαγγελματικής σοβαρής δημοσιογραφίας; Ίσως και τα δύο; Ίσως κάνω λάθος και δημιουργώ θέματα εκεί που δεν υπάρχουν;
ΔιαγραφήΟ δημοσιογραφικός σχολιασμός σίγουρα είναι επιθυμητός. Ως υποκειμενικός σχολιασμός γεγονότων. Όχι ως μέρος της αναφοράς γεγονότων. Θα ήθελα να το ξέρω αν στα αυτιά του δημοσιογράφου ο τάδε ακούστηκε σαν να τόνιζε κάτι, όχι όμως να μου πει κάποιος ότι ο τάδε το τόνισε, τελεία και παύλα. Και η διαφορά, για μένα έχει σημασία... δίνει την όλη χροιά σημασίας του τι διαβάζω...
Ο v2.0 ουδόλως με φοβίζει. Αυτό που με φοβίζει είναι εκείνοι που τον ακούνε, ως προς τα κριτήρια, κρίση, υπευθυνότητα και παιδεία διά των οποίων τον ακούνε (και βγάζουν συμπεράσματα τα οποία μετά περιμένουν να βγουν αληθινά). Το ακροατήριο με φοβίζει, όχι ο ηθοποιός. Υπάρχει όμως μεγάλη διαφορά στο λειτουργικό σύστημα πάνω στο οποίο εφάρμοσε εαυτόν ο v1.0 σε σύγκριση με το λειτουργικό σύστημα στο οποίο εφαρμόζεται ο v2.0.
Τω καιρώ εκείνω, 60% των Ελλήνων δεν είχαν δει φράγκο, άσπρη μέρα ή λάβει σεβασμό για 40 χρόνια (να μην πούμε 80 ή 120). Κι' έτσι το 40% φοβόταν ότι το 60% θα τους πάρει τα σπίτια (και τις καμινάδες των τζακιών).
Την σήμερον ημέρα, το 95% των Ελλήνων έχασαν σε μιά νύχτα ότι πίστευαν πως είναι δικό τους και το απολάμβαναν επί 28 χρόνια (άντε 20 ή 25 χρόνια). Τώρα, όταν το 27% πιστεύει ότι ο ταχυδακτυλουργός θα βγάλει κούνελο από το ψηλό καπέλο, το υπόλοιπο χ% φοβάται πως θα χάσουνε και το καπέλο. Και το σώβρακο.
Αν οι τωρινοί φοβούμενοι μάθουν από τους τότε φοβούμενους και από το τι απέδειξε η ιστορία, το μάθημα θα είναι ενδιαφέρον. Γιατί, τα σπίτια δεν τους τα πήρε ο v1.0 αμέσως. Αντί να πάρει υπάρχοντα σπίτια, εκείνος έχτισε καινούργια σπίτια. Με δανεικά. Και τώρα ο v2.0 λέει εντάξει, φάγαμε τόσο δανεικό για τόσες δεκαετίες, που θα πείσω τους δανειστές να μας τα χαρίσουνε --μια που λογικά ξέρουνε ότι δεν πρόκειται να τα ξαναδούνε.
Βλέπεις τι φοβάμαι; Φοβάμαι το ποσοστό των ακροατών που θα το χάψουνε.
Περί του "Για την Ευρώπη που αγωνιζόμαστε", τι λες βρε Τζων; βγαίνει στα Ελληνικά;
Ξεκινώ από το τελευταίο. Τι θες δηλαδή να σχολιάσω; Κατάλαβες ότι δικαιολογώ το σουρεάλ;
ΔιαγραφήΚαι τι θα πει σοβαρή δημοσιογραφία. Τα ξένα έντυπα - ακόμα κι αυτά που θεωρείς σοβαρά και δεν έχω και κανένα λόγο να το αμφισβητήσω ότι είναι - διαμορφώνουν απόψεις, είναι ξεκάθαρο αυτό. Δηλαδή δεν έχεις διαβάσει πουθενά τα "Point out", τα "draw attention" , τα “highlight” κλπ, σε ξένα έντυπα;
Σημασία έχει μόνο η χρήση των λέξεων ; (στο κάτω κάτω η ελληνική είναι πλουσιότερη σε σχέση με την αγγλική), δεν σε ενοχλεί το γενικότερο νόημα;
Γράφεις σχετικά με την κατεύθυνση της σκέψης. Φυσικά και υπάρχει και κατεύθυνση σκέψης ακόμα κι από τα σοβαρά έντυπα (ηλεκτρονικά ή μη) παγκοσμίως. Μα αυτό ακριβώς επιδιώκουν, λες να δημοσιογραφούν για να αναπαράγουν απλά την είδηση, μα δεν θα είχε ενδιαφέρον , ούτε και θα πουλούσαν.
Η απλή αναφορά στα γεγονότα μου θυμίζει αυτό που λένε περί αντικειμενικής καταγραφής της ιστορίας, αυτό απλά δεν υπάρχει, η ιστορία (και η είδηση) καταγράφεται ως η υποκειμενική αλήθεια του καθενός.
Ο Μέγας Αλέξανδρος για άλλους ήταν εκπολιτιστής, για άλλους βάρβαρος κατακτητής, που είναι η αλήθεια και που το ψέμα. Απλά το ψέμα και η αλήθεια είναι εκεί που εμείς θέλουμε να κοιτάξουμε.
Όσο για το ακροατήριο και τον ηθοποιό, είναι ακριβώς το ίδιο ακροατήριο που χτες ήταν με τον Ανδρέα (τον original), τους Κωλοτούμπες και του υπολοίπους του θιάσου.
Δηλαδή, αυτοί που ακούν τον wannabe Ανδρέα πιστεύεις ότι διαθέτουν χαμηλότερο βαθμό ευθυκρισίας από εκείνους που ακούν τους Κωλοτούμπες;
Στην τύχη, από την πρώτη σελίδα των New York Times μόλις τώρα: The city’s leader and his aides are said to hope that the disruption to daily life will eventually turn the public against the pro-democracy protests, which grew on Wednesday.
ΔιαγραφήΟ Ελληνικός τύπος θα έγραφε άραγε "Ο αρχηγός της πόλης και οι βοηθοί του λέγεται ότι ελπίζουν..." ή θα έγραφε "Λέγεται ότι ο αρχηγός της πόλης και οι βοηθοί του ελπίζουν...", ή, " Ο αρχηγός της πόλης και οι βοηθοί του ελπίζουν..." ή θα έγραφε "Ο αρχηγός υπογράμμισε την ελπίδα ότι..."
Σοβαρή δημοσιογραφία, θα έλεγα, είναι το ένα άκρο σε σύγκριση μεταξύ εφημερίδων, όταν μπορεί να βρεθεί κάποια εφημερίδα που να φαίνεται πιο αντικειμενική από την άλλη. Το να πει κανείς ότι η Καθημερινή προσφέρει σοβαρότερη δημοσιογραφία από την Αυγή είναι εύκολο. Το να πει ότι η Καθημερινή είναι αντικειμενική είναι δύσκολο. Φυσικά έχεις δίκιο στο ότι οποιαδήποτε επικοινωνία έχει κάποιο μικρό ή μεγάλο ποσοστό ηθελημένης ή ακούσιας κατεύθυνσης σκέψης. Το ζητούμενο είναι το μικρότερο ποσοστό. Όσο για το ακούσιο ή ηθελημένο, προτιμώ το ηθελημένο γιατί είναι φανερό, ενώ κάτι που γίνεται ακούσια δείχνει έλλειψη επαγγελματισμού. Προτιμώ τον επαγγελματία Γκέμπελς, γιατί ξέρω ποιός είναι, παρά τον ερασιτέχνη που λέει "κοίτα μαμά! είμαι δημοθιογλάφοθ!"
Στην τελική, υποθέτω, εγώ προσωπικά ψάχνω να βρω επαγγελματισμό, συνδυασμένο με σωστή και ανώτατη παιδεία όσον αφορά την χρήση της γλώσσας και την εφαρμογή αυτής της παιδείας στο λειτούργημα της πληροφόρησης. Κατά τ' άλλα δεν έχω επιλογή παρά να ελπίσω ότι μπορώ να ξεχωρίσω τα ποσοστά κατεύθυνσης της σκέψης.
Όσο για το αν κάποια γλώσσα είναι (θεωρητικά/ακαδημαϊκά) πλουσιότερη κάποιας άλλης... δεν θα πάω εκεί :-) Με ενδιαφέρει περισσότερο το ποιά κοινωνία σε μια δεδομένη στιγμή επικοινωνεί πλουσιότερα και αποτελεσματικότερα με την γλώσσα της όπως αυτή χρησιμοποιείται στην καθομιλουμένη και στα μέσα ενημερώσεως. Όπου αποτέλεσμα θεωρείται κάτι που επιδεικνύει ζωτικότητα στην κοινωνία.
Τι είναι αντικειμενική γραφή της ιστορίας... Στο παράδειγμά σου του Μεγαλέξανδρου οι λέξεις "εκπολιτιστής", ή "βάρβαρος" ή "κατακτητής", όλες επιτρέπουν στον συγγραφέα να αποδώσει ένα νόημα (ή/και γνώμη), άρα καμία δεν είναι αντικειμενική. Αντικειμενικό είναι να πούμε τι έκανε σαν φυσικές πράξεις/ενέργειες. Ο χαρακτηρισμός των πράξεων, ο χαρακτηρισμός του προσώπου, ή η εκτίμηση των αποτελεσμάτων (και η επιλογή του τι θεωρείται αποτέλεσμα ή όχι, άμεσο ή έμμεσο)... όλα αυτά κατευθύνουν το πως εννοεί κανείς την ιστορία... Τα γεγονότα πρέπει να μιλάνε μόνα τους αφού εξιστορηθούν ακριβώς χωρίς επίθετα και χαρακτηρισμούς. Αντικειμενική κατανόηση (αντί για γραφή) της ιστορίας, φυσικά δεν υπάρχει, όπως λες.
Ακριβώς! το ακροατήριο είναι το ίδιο. Γι' αυτό και είπα ότι είναι το ακροατήριο που με ανησυχεί και όχι ο ηθοποιός :-) Οι κωλοτούμπες είναι εκείνοι που υποσχέθηκαν κάτι και μετά είδαν τι εστί βερίκοκο. Θα την κάνει και ο φέρελπις πρωθυπουργός την κωλοτούμπα του όταν έρθει η ώρα.
Ο βαθμός ευθυκρισίας κατά με δεν ορίζεται από τον ποιόν ηθοποιό διαλέγει να ακούει κανείς, αλλά από το κατά πόσο πιστεύει αυτά που ακούει.
Όσο για το τελευταίο, το σουρεάλ, μάλλον συμφωνούμε :-)
Οποιος και να ειναι ο τσιπρας ειτε ο συριζα, θελει να κυβερνησει. Και το να θελει να κυβερνησει ειναι αναφαιρετο δικαιωμα του καθε πολιτη. Για να κυβερνησει, πρεπει να εκφρασει την πλειοψηφια του ελληνικου λαου. Ε, αυτο κανει. Αν ο ελληνικος λαος ΘΕΛΕΙ να ακουει μλκς, ο τσιπρας/συριζα θα του λενε μλκς.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν ψηφιζω συριζα, ουτε μου αρεσει ο τσιπρας. Αλλα θεωρω την οποιαδηποτε αναλυση / κριτικη στον συριζα σαν κουβεντα περι όνου σκιας. Ο συριζα ακολουθει τον ελληνικο λαο. Και ο ελληνικος λαος ειναι αυτος που πρεπει να αναλυσουμε και να αλλαξουμε.
Κλεμμενο απο τον πιτσιρικο (γιατι να γραφω δικες μου σκεψεις, αφου συμφωνω με τις δικες του; )
".... στις εκλογές αλλάζουν ενίοτε τα κόμματα που είναι στην κυβέρνηση. Δυστυχώς, στις εκλογές δεν αλλάζουν οι πολίτες. Πάντως, αυτοί που ψήφιζαν σαράντα χρόνια Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ -με αποτέλεσμα η χώρα να χρεοκοπήσει και να σαπίσει- και φοβούνται τώρα τι θα γίνει αν προκύψει μετά τις εκλογές κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, είναι όλοι για τον ψυχίατρο. "
Και εσύ και ο πιτσιρίκος καλά τα λέτε, και αν δεν κάνω λάθος το ζουμί του σχολίου σου είναι ότι ο λαός είναι τελικά υπεύθυνος και όχι ο κάθε ένας ή η κάθε ομάδα που θέλει να είναι κυβέρνηση και καλά κάνει και θέλει. Φυσικά, ο πλασιέ ανταποκρίνεται στην ζήτηση και ο τσίπρας το κάνει αυτό τέλεια, οπότε το τι μαλακίες λέει αντικατοπτρίζει το κοινό που τις χάβει επειδή τις αποζητά. Καμία αντίρρηση. Κατά κάποιο τρόπο είναι σαν να μου λες "συμφωνώ, αλλά τι κάθεσαι και γράφεις τα αυτονόητα". Ίσως να μην ανήκω σε εκείνους που φοβούνται τώρα τι θα γίνει αν βγει ο ΣΥΡΙΖΑ αφού φέρανε 40 χρόνια ΝΔΣΟΚ... (Ο φοβος του τι θα γίνει συνήθως βασίζεται στον φόβο του άγνωστου, αλλά το τι θα γίνει όταν θα είναι πρωθυπουργός ο τσίπρας δεν είναι άγνωστο [ή θα γίνει Σαμαράς ή θα πρέπει το τι τρώμε να το παράγουμε όλο εντός συνόρων]) Ίσως ανήκω στην ομάδα που χτυπιέται καθώς αναρωτιέται πότε επί τέλους θα σταματήσει τούτος ο λαός να θέλει να αλλάζει κυβερνήσεις αντί να αλλάξει λιγουλάκι τον εαυτό του... Θα μου πεις τό 'κανε και η Κασσάνδρα στην Τροία, τό ΄κανε και ο Άη Γιάννης ο Πρόδρομος, τό 'κανε και ο Γρηγόρης ο Λαμπράκης, και τι καταλάβανε; (εδώ, το 31% ψήφισαν Φρειδερίκη και Κώτσο το '74)
Διαγραφή