Η οργή εξερράγη ξεπερνώντας τα όρια της κοσμιότητας. Η ιστοσελίδα του Βρετανικού δικηγορικού γραφείου "Αίθουσες της Οδού Ντάουτι" σταμάτησε προσωρινά να λειτουργεί λόγω υπερφόρτωσης. Ορδές απορημένων και αγανακτισμένων ατόμων έσπευδαν να επιβεβαιώσουν το αδιανόητο. Η τριανταεξάχρονη επιτυχημένη δικηγόρος Αμάλ Αλαμουντίν είχε δηλώσει ότι θα άλλαζε το επίθετό της σε εκείνο του συζύγου της, κατόπιν του πρόσφατου γάμου τους, και θα λέγεται πλέον Αμάλ Κλούνη. Ούτε καν Αλαμουντίν-Κλούνη. Απλά, Κλούνη.
Ότι και να κατάφερε στην ζωή της αυτή η γυναίκα, όσα ύψη σεβασμού, επιτευγμάτων, και μισθού και να έφτασε, το σημαντικό για τις ορδές ήταν το αν κράτησε το επώνυμό της ή όχι.
Στάλθηκαν μηνύματα στην ιστοσελίδα του γραφείου της. Άλλα θυμωμένα, άλλα υβριστικά, άλλα δακρύβρεχτα. Πως έφτασε να απογοητεύσει έτσι τις φεμινίστριες του κόσμου;
Τα μηνύματα στάλθηκαν φαίνεται από εκείνες τι φεμινίστριες οι οποίες πιστεύουν ότι η αξία μιας γυναίκας, ενός ανθρώπου, και συνεπώς ο φεμινισμός της, εξαρτάται όχι από τα προσωπικά και τα επαγγελματικά επιτεύγματά της αλλά από την φύση του συναισθηματικού της δεσμού με τον σύντροφό της. Φαίνεται ότι κατά εκείνη την σχολή μία γυναίκα είναι φεμινίστρια μόνο με ψηλές δερμάτινες μαύρες μπότες, δερμάτινο κορσέ και μαστίγιο. Είναι και αυτό μια ιδέα. Κάπως δισδιάστατη βέβαια, αλλά ο καθένας, και η κάθε μία, έχουν το δικαίωμα του βάθους της διανόησής των. Και της υφής των συμβολισμών τους οποίους ασπάζονται.
Φαίνεται όμως ότι στις ΗΠΑ αυτά είναι σημαντικοί συμβολισμοί. Κάποτε, "Δεσποινίς" ήταν "Miss" (Μις), και "Κυρία" ήταν "Mrs" (Μίσσες), ενώ τώρα η σημερινή ετικέτα λέει πως όλες οι γυναίκες πρέπει να αποκαλούνται "Ms" (Μιζ), οποιασδήποτε ηλικίας ή κοινωνικής κατάστασης.
Έχω ιδία πείρα του θέματος. Το 1984 στην Ελλάδα, όταν η πρώτη μου σύζυγος ζήτησε να πάρει το επίθετό μου μετά τον γάμο (εμένα ούτε κρύο ούτε ζέστη μού 'κανε), οι Έλληνες έπρεπε να της εξηγήσουν, όχι γιατί sτην Ελλάδα η σύζυγος κρατάει το όνομά της, αλλά, γιατί απαγορεύεται να πάρει του συζύγου της και να το απαιτεί ακόμα. Όταν πέντε χρόνια αργότερα μετακομίσαμε στην Βοστώνη άρχισε αυθαίρετα να χρησιμοποιεί το δικό μου επίθετο. Όταν στο δικαστήριο για το διαζύγιο το 2001, στο τέλος, η Αμερικανίδα πρόεδρος του δικαστηρίου στην Μασαχουσέτη (χωρίς να ξέρει τις νομικές ιδιαιτερότητες της χώρας του γάμου τον οποίον έλυνε) της έκανε την στάνταρ Αμερικανική ερώτηση του αν ήθελε να διατηρήσει το όνομα του πρώην συζύγου της, εκείνη απάντησε "ναι". Έτσι, η πρώην μου σύζυγος άρχισε να έχει νόμιμα το επίθετό μου μετά το διαζύγιο, με απόφαση δικαστηρίου.
Η δεύτερη σύζυγός μου, η οποία δίνει στην ζωή μου την αίσθηση πρώτου γάμου (ελλείψη προηγούμενης ουσιαστικής εμπειρίας μου του πως μπορεί να είναι ένας γάμος), δεν ζήτησε το επίθετό μου και φυσικά κι' εμένα δεν μου έκανε ούτε κρύο ούτε ζέστη το θέμα. Η προσωπικότητα ενός ανθρώπου δεν κρίνεται από τις επιλογές του ως προς συμβολισμούς συναισθηματικών δεσμών. Εκείνοι συμπληρώνουν τις διαστάσεις της εικόνας, δεν την καθορίζουν. Όταν ένας επιτυχημένος άνθρωπος αξίας όπως η κυρία Κλούνη επιλέγει το όνομα του συζύγου της ίσως να θέλει να πει ακριβώς αυτό: το ότι το ποιόν ενός ανθρώπου και η παρουσία του στην κοινωνία μπορούν να είναι ισχυρότερα από οποιαδήποτε καρικατούρα.
Ότι και να κατάφερε στην ζωή της αυτή η γυναίκα, όσα ύψη σεβασμού, επιτευγμάτων, και μισθού και να έφτασε, το σημαντικό για τις ορδές ήταν το αν κράτησε το επώνυμό της ή όχι.
Στάλθηκαν μηνύματα στην ιστοσελίδα του γραφείου της. Άλλα θυμωμένα, άλλα υβριστικά, άλλα δακρύβρεχτα. Πως έφτασε να απογοητεύσει έτσι τις φεμινίστριες του κόσμου;
Τα μηνύματα στάλθηκαν φαίνεται από εκείνες τι φεμινίστριες οι οποίες πιστεύουν ότι η αξία μιας γυναίκας, ενός ανθρώπου, και συνεπώς ο φεμινισμός της, εξαρτάται όχι από τα προσωπικά και τα επαγγελματικά επιτεύγματά της αλλά από την φύση του συναισθηματικού της δεσμού με τον σύντροφό της. Φαίνεται ότι κατά εκείνη την σχολή μία γυναίκα είναι φεμινίστρια μόνο με ψηλές δερμάτινες μαύρες μπότες, δερμάτινο κορσέ και μαστίγιο. Είναι και αυτό μια ιδέα. Κάπως δισδιάστατη βέβαια, αλλά ο καθένας, και η κάθε μία, έχουν το δικαίωμα του βάθους της διανόησής των. Και της υφής των συμβολισμών τους οποίους ασπάζονται.
Φαίνεται όμως ότι στις ΗΠΑ αυτά είναι σημαντικοί συμβολισμοί. Κάποτε, "Δεσποινίς" ήταν "Miss" (Μις), και "Κυρία" ήταν "Mrs" (Μίσσες), ενώ τώρα η σημερινή ετικέτα λέει πως όλες οι γυναίκες πρέπει να αποκαλούνται "Ms" (Μιζ), οποιασδήποτε ηλικίας ή κοινωνικής κατάστασης.
Έχω ιδία πείρα του θέματος. Το 1984 στην Ελλάδα, όταν η πρώτη μου σύζυγος ζήτησε να πάρει το επίθετό μου μετά τον γάμο (εμένα ούτε κρύο ούτε ζέστη μού 'κανε), οι Έλληνες έπρεπε να της εξηγήσουν, όχι γιατί sτην Ελλάδα η σύζυγος κρατάει το όνομά της, αλλά, γιατί απαγορεύεται να πάρει του συζύγου της και να το απαιτεί ακόμα. Όταν πέντε χρόνια αργότερα μετακομίσαμε στην Βοστώνη άρχισε αυθαίρετα να χρησιμοποιεί το δικό μου επίθετο. Όταν στο δικαστήριο για το διαζύγιο το 2001, στο τέλος, η Αμερικανίδα πρόεδρος του δικαστηρίου στην Μασαχουσέτη (χωρίς να ξέρει τις νομικές ιδιαιτερότητες της χώρας του γάμου τον οποίον έλυνε) της έκανε την στάνταρ Αμερικανική ερώτηση του αν ήθελε να διατηρήσει το όνομα του πρώην συζύγου της, εκείνη απάντησε "ναι". Έτσι, η πρώην μου σύζυγος άρχισε να έχει νόμιμα το επίθετό μου μετά το διαζύγιο, με απόφαση δικαστηρίου.
Η δεύτερη σύζυγός μου, η οποία δίνει στην ζωή μου την αίσθηση πρώτου γάμου (ελλείψη προηγούμενης ουσιαστικής εμπειρίας μου του πως μπορεί να είναι ένας γάμος), δεν ζήτησε το επίθετό μου και φυσικά κι' εμένα δεν μου έκανε ούτε κρύο ούτε ζέστη το θέμα. Η προσωπικότητα ενός ανθρώπου δεν κρίνεται από τις επιλογές του ως προς συμβολισμούς συναισθηματικών δεσμών. Εκείνοι συμπληρώνουν τις διαστάσεις της εικόνας, δεν την καθορίζουν. Όταν ένας επιτυχημένος άνθρωπος αξίας όπως η κυρία Κλούνη επιλέγει το όνομα του συζύγου της ίσως να θέλει να πει ακριβώς αυτό: το ότι το ποιόν ενός ανθρώπου και η παρουσία του στην κοινωνία μπορούν να είναι ισχυρότερα από οποιαδήποτε καρικατούρα.
Καλημερα Δημητρη
ΑπάντησηΔιαγραφήτο θεμα του ονοματος που παιρνει ή δεν παιρνει μια γυναικα, δε νομιζω πως ειναι θεμα φεμινισμου, αλλα κουλτουρας γι'αυτο και δεν κρινω την συγκεκριμενη επιλογη ή και μη επιλογη γυναικων αλλων χωρων
Πχ στη Γερμανια, οπου συνηθιζεται η γυναικα να παιρνει το ονομα του αντρα της μετα τον γαμο, τους κανει εντυπωση που εδω στην Ελλαδα, οι γυναικες κρατουν το πατρικο τους επιθετο, και μαλιστα σε συζητηση που ειχα με Γερμανιδες, μου χαρακτηρισαν τις Ελληνιδες - λογω του παραπανω- ως απελευθερωμενες και πολυ ανεξαρτητες. Φυσικα κατι τετοιο δεν ισχυει. Μπροστα στη Γερμανιδα, που πραγματικα κουμανταρει εντελως ανεξαρτητα τη ζωη της, η Ελληνιδα μοιαζει να ζει ακομη στην εποχη του '60 αναλαμβανοντας συνηθως όλους τους ρολους που της αναλογουσαν και πριν βγει στην αγορα εργασιας . Η Ελληνιδα διατηρει μεν το επιθετο της, αλλα εκτος απο εργαζομενη συνεχιζει να ειναι νοικοκυρα, μητερα, νοσοκομα με τα περισσοτερα βαρη να πεφτουν αποκλειστικα στους δικους της ωμους. Δεν θα το ελεγα ακριβως φεμινισμο αυτο και σιγουρα οι Γερμανιδες ειναι πολυ πιο ανεξαρτητες, ασχετα με τα ονοματα που κουβαλουν.
Προσωπικα τωρα δε συμφωνω ουτε με την κ Κλουνει ως προσωπικη επιλογη - αν οντως ειναι τετοια και οχι λιβανεζικη συνηθεια- ουτε με τους Γερμανους.
Θεωρω το ονομα μου στοιχειο της ταυτοτητας και της προσωπικοτητας μου , που δεν θα επρεπε να επηρεαζεται απο γαμους ,διαζυγια κλπ. (αληθεια η κα Κλουνει πώς θα θελει να λεγεται αν καποτε χωρισει απο τον Τζωτρζ ?)
Με αυτο το ονομα σπουδασα, πορευτηκα, εχτισα μια επαγγελματικη ζωη, με αυτο με ξερουν απο παλια εως σημερα ολοι οι φιλοι, γνωστοι, συνεργατες.
Απο κει και περα φυσικα και δεν εχω κανενα προβλημα στην κοινωνικη μου ζωη να παρουσιαζομαι με τον συντροφο μου σαν ζευγος ταδε (με το δικο του επιθετο).
Αλλα αυτο ειναι κατι αλλο.
Αγαπητή μου Scarlett, νομίζω ότι έπιασες την πιο σωστή εκδοχή. Είναι θέμα κουλτούρας, παραδόσεως, συνήθειας, και, παρ' ότι οι Γερμανίδες και οι Αμερικανίδες παίρνουν, κατά την πλειοψηφία τους, το επίθετο του συζύγου είναι... πως να το κάνουμε: πολύ πιο ανεξάρτητες και προσδιορισμένες ως οντότητες από τον μέσο όρο της Ελληνίδας που χρειάζεται νόμους του κράτους και απαγορεύσεις για να σπρωχτεί "στα χαρτιά" προς μία κατεύθυνση την οποίαν η ταυτότητα της ψυχής δεν εννοεί ακόμα.
ΔιαγραφήΌταν μία Ελληνίδα αρέσκεται να βρίσκει εγκυρότητα στο ότι "μπορεί ο άντρας να είναι το κεφάλι αλλά η γυναίκα είναι ο λαιμός που γυρνάει το κεφάλι" εγώ λυπάμαι και ντρέπομαι.
Πραγματικά η ουσία βρίσκεται στην αντίληψη που εγκαθιδρύει η κοινωνία άσχετα με το όνομα στα χαρτιά.
Το έχω ξαναγράψει αυτό το περιστατικό στο μπλογκ, αλλά να ξαναπώ, πως μου μίλησε μια Ελληνίδα παντρεμένη γυναίκα για κάποιο θέμα και, όταν της έκανα μια ερώτηση σχετικά με το θέμα, έλαβα την απάντηση "αχ, κύριε Δημήτρη μου, εμείς οι γυναίκες δεν ξέρουμε από αυτά. Να ρωτήσω τον σύζυγό μου". Έμεινα σύξυλος από την ρήση "εμείς οι γυναίκες..." Δεν ήξερα πως να απαντήσω παρά αισθάνθηκα μόνο λύπη για έναν άνθρωπο που ήξερα από μικρό κοριτσάκι. Σκλαβιά της ψυχής, όχι αστεία. Δεύτερης κατηγορίας όν στον κόσμο των Ελλήνων γιών της μαμάς. Και που είχε κρατήσει το επίθετό της και την περιουσία της, τι την βοήθησε στην ταυτότητα της ψυχής της;
Εγώ προσωπικά δεν το θεωρώ σημαντικό το όνομα, όπως έγραψα ούτε κρύο ούτε ζέστη, γιατί η ουσία για μένα βρίσκεται στην συμπεριφορά, στην ψυχική ταυτότητα. Ίσως μάλιστα αν χωρίσει η Μιζ Κλούνη και αλλάξει το όνομα στο προ-γάμου (είδες δεν το έγραψα "ΠΑΤΡικό" ούτε "παρθενικό") να είναι τότε μέρος των πράξεων και συμβολισμών ολοκληρωτικής διακοπής.
Οι πιο ουσιαστικές ερωτήσεις έχουν να κάνουν με τον ίδιο τον θεσμό του γάμου, με επέκταση προς θρησκείες και παραδόσεις και το αν είναι εκείνες πιο ουσιαστικές από το αν κρατάει το όνομα ή όχι.
Το να μετέρχεσαι όρους της σόου μπιζ για να πορευτείς σε προσωπικό επίπεδο με προβληματιζει κάπως
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο " Κλούνη" μοιάζει καλύτερο brand name
Κατα τα άλλα, δεν θα δεχόμουν αν η γυναίκα μου ήθελε να κρατήσει το δικό μου όνομα
καλημέρα από την (σχεδόν) καλοκαιρινή Αθήνα :)
Καλύτερο brand name, βέβαια. Προβληματίζει, και βέβαια, γιατί όχι. Αλλά "αντιφεμινιστικό"; Ίσα-ίσα που αν είναι στρατηγική δείχνει προμελέτη, όχι υποτακτικότητα :-) Κατακριτέο; Ίσως. Αλλά όχι για "Αντιφεμινισμό" κατά την γνώμη μου :-)
ΔιαγραφήΤο όνομα δεν μου κάνει ούτε κρύο ούτε ζέστη. Είναι επιλογή του άλλου ανθρώπου. Σημασία δεν έχουν τα χαρτιά αλλά η καθημερινή πραγματικότητα και η ψυχή. Αλλά... μετά το διαζύγιο αντί πριν; Περισσότερο από το αν το δεχόμουνα ή όχι, το θεώρησα περίεργο. Αστείο. Όμως δεν μπορούσα να κάνω τίποτα από νομικής πλευράς. Και να σταματούσα την διαδικασία να πω στην πρόεδρο ότι "κάνει λάθος" μπορούσε το άλλο άτομο να πάρει ότι όνομα ήθελε ότι ώρα ήθελε ούτως ή άλλως. Απλά θα είχα τσαντίσει το δικαστήριο χωρίς αποτέλεσμα ή ουσία. Πάντως πρέπει να είμαι ο μόνος Αμερικανός πρώην σύζυγος που δεν πληρώνει alimony, με απόφαση (άλλου, πάντα Αμερικανικού) δικαστηρίου. Εκεί βρίσκεται η σημασία και η ουσία.
Καλό σου Σάββατο και Κυριακή από τα βουνά!!
Φεμινισμός, μεταξύ άλλων, θα πει να σέβεσαι τις αποφάσεις των γυναικών, όποιες κι αν είναι αυτές, και να μην προσπαθείς να επιβάλεις την δική σου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌντως το όνομα Κλούνι είναι καλύτερο brand name από το Αλαμουντίν, ό,τι κι αν είχε καταφέρει η φέρουσα πριν με αυτό το επίθετο. Το ότι αποφάσισε να το αλλάξει όμως δεν την κάνει λιγότερο χειραφετημένη, πετυχημένη, δεν της αφαιρεί κάτι από τη μόρφωση ή την εμπειρία της και σίγουρα δε σημαίνει ότι έκαναν λευκό γάμο ούτε ότι τον παντρεύτηκε *μόνο* γι' αυτό. (Ναι, ακούστηκαν τα δύο τελευταία στη χώρα που ζω και όχι μόνο από κουτσομπόληδες, αλλά και από υποτίθεται σοβαρούς ανθρώπους.)
Κατά τ' άλλα, όπως λέει και μια φίλη μου, δεν υπάρχει πατρικό επώνυμο. Όταν γινόμαστε 18 μπορούμε να το αλλάξουμε. Η διαδικασία δεν είναι δύσκολη -οκ, ούτε απλή, αλλά γίνεται. Το ότι αποφασίζουμε να το κρατήσουμε σημαίνει ότι είναι δικό μας πια. Η Μαργαρίτα ως ενήλικη και συγκροτημένη γυναίκα αποφάσισε να κρατήσει το δικό της επίθετο, οχι του μπαμπά της. (Δεν είπες κάτι διαφορετικό, απλά το έφερα ως παράδειγμα :).)
Καλησπέρα αγαπητή Emily. Έτσι είναι και πολύ σωστά διατυπωμένο, και κατά την δική μου την γνώμη, ότι "φεμινισμός, μεταξύ άλλων, θα πει να σέβεσαι τις αποφάσεις" ενός ανθρώπου χωρίς να τις εμπλέκει κανείς με το αν είναι άνδρας, γυναίκα, μεγάλο ή μικρό σε ηλικία άτομο.
ΔιαγραφήΌταν επαφίεται κανείς σε δισδιάστατους συμβολισμούς για να εικονογραφήσει εμμονές κι αδυναμίες, υποβιβάζει το θέμα και του αφαιρεί όλες τις άλλες διαστάσεις που αυτό μπορεί να έχει.