ενφια

Είναι καλό να υπάρχουν μερικά πράγματα που να είναι πάντα σίγουρα ακόμα και σε αυτόν τον σημερινό καιρό της αβεβαιότητας. Δεν ξέρεις πια πότε θα σου πούνε να αλλαξοπιστήσεις και να γίνεις μουσουλμάνος (αυστηρών προδιαγραφών), ή πότε θα σου ζητήσουν να πάνε τα παιδιά σου να σκοτώσουνε τους Μουσουλμάνους (των αυστηρών προδιαγραφών). Δεν ξέρεις όταν βήχεις αν είναι εμπόλα και ιδέα δεν έχεις αν θα βρεις στα ράφια του σούπερ μάρκετ τα ίδια προϊόντα που είχε την περασμένη βδομάδα, ή αν θα έχει προϊόντα. Ή αν θα έχεις να τα αγοράσεις. Δεν ξέρεις αν την επόμενη φορά που θα κοιτάξεις την Ακρόπολη θα είναι όπως την περασμένη βδομάδα ή θα της λείπουνε κι' άλλα μάρμαρα που θα έχουν πάει για συντήρηση. Δεν ξέρεις αν τα εγγόνια σου πρέπει να μάθουν Κινέζικα ή Αραβικά.

Ένα πράγμα μπορεί να ξέρει κανείς, και να είναι σίγουρος. Κάθε φορά που τολμάς να μπεις στην ηλεκτρονική σελίδα της Ελληνικής εφορίας, όσα και να πλήρωσες την περασμένη φορά, την επόμενη φορά θα χρωστάς περισσότερα από όσα χρωστούσες πριν πληρώσεις.

Το πρόσεξα αυτό πριν ένα χρόνο όταν τον Μάιο του 2013 μπήκα και είδα ότι χρωστούσα 4.000 (στρογγυλεύω τα νούμερα ποιητική αδεία). Πλήρωσα 1.500 και τον Σεπτέμβριο χρωστούσα 6.000. Και πάει λέγοντας. Μπαίνω κάθε 5-6 μήνες και πληρώνω ότι έχω εκείνη την στιγμή στην τσέπη μου. Τέλος πάντων, τελευταία φορά που είχα μπει κατά τον Ιούνιο του 2014 το είχα κατεβάσει πάλι στις 7.000. Μπαίνω σήμερα και λέω "Κοίτα τώρα να δεις, θα χρωστάω 15.000". Αλλά ήταν μόνο 10.000. Αντί για 10.000, που δεν τις είχα πρόχειρες, πλήρωσα 2.000. Άρα σύντομα θα πρέπει σίγουρα να χρωστάω 15.000.

Αυτή τη φορά πρόσεξα ότι το μυστήριο ετιτλοφορείτο "Ένφια". Μου έφερε κάτι σαν σεμνή κοπελίτσα Ιταλικού χωριού σαν το δικό μας. Μια καλή καθολική κοπελίτσα με τρεις μεγάλους αδελφούς που την ψάχνουνε πάντα στην πλατεία και φωνάζουν 'Ένφια! Ένφια! ντόβε σέη! λα μάμα τι βόη!" Ακούω Ένφια και μου φέρνει σε σπαγκέτι Ναπολιτάνο με σάλσα πομοντόρε αχνιστή, μια μέρα ανοιξιάτικη. Και θυμάμαι την Σοφία Λορέν circa 1970...

Η Ένφια που άφησε το χωριό και τα κατσικάκια της μάμα και πήγε στο Μιλάνο να εργαστεί μα, ενώ οι άλλες εργαζόμενες είχαν Άλφα Ρομέο εκείνη παρκάριζε στα πεζοδρόμια το ποδήλατό της --της γνέφανε όμως οι καλύτεροι πελάτες της πιάτσας να μπεί στα Φίατ τους. Μέχρι που ένα βράδυ είδε ένα Φίατ τσίνκουε τσέντο και από μέσα βγήκε ένας ζαν πρεμιέ φτυστός ο Μαστρογιάννι και τότε, έδωσε το ποδήλατό της δώρο στην καινούργια κοπέλα που δεν είχε ούτε πατίνι και έφυγε προς το χάραμα με το τσίνκουε τσέντο καθώς η βρόχα έπεφτε στρέητ θρου.

Αυτό μου φέρνει η Ένφια. Όπως η Νερίτ πάλι μου είχε φέρει σε παρθένα πριγκίπισσα Νερίτ Ντολμά Κουπεπέ. Για να είσαι ενεργός πολίτης του κράτους της Ελλάδας πρέπει να έχεις φαντασία. Για τον τσίπρα ένα όνομα έχω. Κομαρόβσκυ (Από το Δόκτωρ Ζιβάγκο βέβαια). Αν και μάλλον ο τσίπρας είναι ένας συνδυασμός Κομαρόβσκυ και Γιεβγκραφ. Αν μόνο η Ένφια είχε φτάσει στην Μόσχα με το τσινκουε τσέντο του Μαστρογιάννι θα είχε θέλξει τον Καμαρόβσκυ και ίσως έτσι να είχε αφήσει την Λάρα και ο Ζιβάγκο να ζούσε ακόμα.

Ένφια, ντόλτσε Ένφια που αλλάζεις και δεν θα σε γνωρίζω πιά... δυό βδομάδες, τρεις. Ένας μήνας και θα είσαι αγνώριστη. Τι χολοσκάω;



Τι πράμα είναι το ένφια δεν ηξεύρω. Σκαμπάζω ότι είναι καινούργιο γιατί είδα την λέξη στο βήμα και την καθημερινή μερικές φορές πρόσφατα αλλά δεν διάβασα μιά που έχω και διαβήτη και δεν πρέπει να αναστατώνομαι. Γιατί άλλωστε να αναστατωθώ και γιατί να χάσω ώρες πολύτιμης ζωής να κατανοήσω κάτι το οποίο θα αλλάξει σε μερικές μέρες ή εβδομάδες ούτως ή άλλως.

Στην τελική αν με ρωτήσουνε γιατί τα πληρώνω σιγά-σιγά χωρίς να κάνω καν διακανονισμούς, θα τους πω ότι κάνω τους διακανονισμούς μου μόνος μου να μην τους ενοχλήσω. Και αν θυμώσουν θα τους πω πάρτε ένα διαμέρισμα και άντε στο καλό. Άδειο είναι ούτως ή άλλως και νοικάρηδες δεν υπάρχουν. Και είναι σε πολυκατοικία του 1965 κοντά στα Εξάρχεια. Κελεπούρι! Πάρτε το Χατζηαβάτηδες και μη μου ταράτετε τους κύκλους.

Η δύναμις του κράτους εξαρτάται από το  δέος και τον φόβο των πολιτών. Όσο τους παίρνετε σοβαρά, τόσο θα είναι τα πράγματα σοβαρά. Μην ξεχνάτε τι είπε ο Καραγάτσης: Ένας λαός που γελά είναι πιο επικίνδυνος από έναν λαό που κλαίει.