Ασυμβίβαστα

Μία από τις θεμελιώδεις διαφορές νοοτροπίας και πρακτικής στην παρακολούθηση και εφαρμογή νόμων μεταξύ της Ελλάδας και άλλων χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης στην οποία η Ελλάδα ανήκει σαν αναπόσπαστο μέρος, είναι ότι ενώ σε άλλες περιοχές δικαιοδοσίας της Ένωσης οι νόμοι είναι σεβαστοί, και αλλάζουν δια μέσου του συστήματος με διαδικασίες που οι ίδιοι προβλέπουν, στην Ελλάδα κρίνουμε οποιονδήποτε νόμο για το αν μας αρέσει --και αν δεν μας αρέσει, ή τον παρακάμπτουμε, ή τον αγνοούμε, πάντα προτείνοντας σαν αιτιολογία την δικαιολογία της αυθαίρετης γνώμης. Η αιτιολόγηση αυθαιρεσίας με υποκειμενικές δικαιολογίες.

Κυκλοφορεί μια είδηση σήμερα, ότι "το Ευρωπαϊκό δικαστήριο καταδίκασε την Ελλάδα (και την Ιταλία) για απελάσεις μεταναστών", όπου "το Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων διαπίστωσε παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων από την Ελλάδα και την Ιταλία στην υπόθεση συλλογικής απέλασης μεταναστών και αιτούντων άσυλο την περίοδο 2008-2009".

Αυτό που δεν γράφτηκε είναι το πόσο συχνά γίνεται αυτό και πως η Ελλάδα δεν είναι απλά μία από τους "συνήθεις υπόπτους", αλλά, μονίμως ένοχη, αμετανόητη και αδιάφορη περί αυτού, στην εθνική της συλλογική συνείδηση.

Ένα από τα πολλά άλλα παραδείγματα καταδίκης της Ελλάδας είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρον γιατί δεν αφορά καν την Ελλάδα ευθέως, αλλά, η Ελλάδα αναφέρεται στην απόφαση ως γνωστή και δεδομένη ένοχος. Στις 14 Νοεμβρίου του 2013, το δικαστήριο καταδίκασε την Γερμανία επειδή η Γερμανία επέστρεψε έναν μετανάστη στην Ελλάδα (όπου και είχε πρώτα εισέλθει στην Ευρωπαϊκή Ένωση). Το δικαστήριο έγραψε στην απόφασή του ότι "βάση των συνθηκών που υφίστανται στην Ελλάδα σε σχέση με την υποδοχή των αιτούντων άσυλο και την διεκπεραίωση αιτήσεων για άσυλο, η Γερμανία έπρεπε να είχε κρατήσει η ίδια τον μετανάστη διεκπεραιώνοντας την αίτηση στην Γερμανία".

Δηλαδή, σε αυτήν, την άλλη μία από πολλές άλλες περιπτώσεις, μία χώρα, η Γερμανία, καταδικάστηκε επειδή επέστρεψε έναν μετανάστη στην Ελλάδα ενώ η συμπεριφορά της Ελλάδας ήταν γνωστή. Παραβιάστηκαν, λέει η απόφαση, τα δικαιώματα του μετανάστη, όταν η Γερμανία τον επέστρεψε σε μία χώρα, την Ελλάδα, η οποία ήταν γνωστή για τις μόνιμες παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Ο ρατσισμός, εθνικισμός, εκδηλωνόμενο μίσος και γενική άγνοια/έλλειψη σχετικής παιδείας της συντριπτικής πλειοψηφίας των Ελλήνων είναι ένα γεγονός, δεδομένο, γνωστό διεθνώς στους αρμόδιους κύκλους δικαιοσύνης --όπου ο κάθε Έλληνας, ανεξαρτήτως πολιτικής τοποθέτησης, είναι πάντα πρόθυμος να προβάλει τις υποκειμενικές του δικαιολογίες για να αποδείξει ότι, στα μάτια του ίδιου τουλάχιστον, δεν είναι ρατσιστής, μισάνθρωπος ή εθνικιστής, αλλά φταίνε οι μετανάστες, η Ευρώπη, οι εξωγήινοι, ποτέ ο ίδιος, για τον τρόπο με τον οποίον η Ελληνική κοινωνία και σε προέκταση και συνέπεια το Ελληνικό σύστημα συμπεριφέρονται.

Φυσικά, και ο Έλληνας έχει δικαιώματα. Το δικαίωμα της γνώμης του. Και εφ' όσον η γνώμη του Έλληνα διαφέρει τόσο ριζικά με τους Ευρωπαϊκούς νόμους και ιδέες που καλείται να σεβαστεί, γιατί δεν βγαίνει εθελοντικά από μία τόσο ασυμβίβαστη με την προσωπικότητά του Ένωση. Πιθανόν, βέβαια, μία από τις δικαιολογίες να είναι πως δεν έχει λεφτά να ακολουθήσει τους νόμους... ίσως θα έπρεπε η Ευρώπη να πλερώσει γρόσι, για να φέρεται η Ελλάδα πιο ανθρώπινα στους μετανάστες; όπως φέρεται στους τουρίστες; Ίσως αν η Ευρώπη έδινε αυτόματα 100 ευρώ σε κάθε μετανάστη να πάει να αγοράσει σουβενίρ από τουριστικά μαγαζιά με το που περνάει τα σύνορα...