Η Εκκλησία του Ελβις

Πτώση από την Γκρέησλαντ

(Μπορεί ο Χριστός να επιστρέψει παριστάνοντας τον Έλβις;)

Είναι δυνατόν το καλαμπούρι να χρησιμοποιηθεί ασεβώς αλλά χωρίς να θίγει; Πολύ σπάνιο, και γι αυτό το χιούμορ θεωρείται πολύ δυσκολότερη και υψηλότερη τέχνη από την σοβαροφανή πρόζα ...σαν αυτή την εισαγωγή. Την απάντηση ας την προτείνει η τέχνη άλλων πολύ καλύτερων από εμένα:

Καλή Μεγάλη Βδομάδα!

Τέτοιες μέρες πού 'ρχονται πάντα θυμάμαι την νοβελέτα Fall from Graceland -The 24-hour Church of Elvis. Ο τίτλος είναι ελαφρώς λογοπαίγνιο μεταξύ του Fall from Grace (Προπατορικό αμάρτημα) και Graceland, το όνομα της έπαυλης του Elvis, 3734 Elvis Presley Boulevard, Memphis, Tennessee.

Αφορά τις τρείς, μέχρι τώρα, προσπάθειες του Χριστού να κάνει την Δευτέρα Παρουσία.

Το σημαντικό αυτό ντοκουμέντο έγραψε (ή μάλλον, γράφει) ο καλός μου φίλος Τομ Γκλάσμαν, συγγραφέας, φωτογράφος και καλλιτεχνικός διευθυντής, ο οποίος μετά από δεκαετίες στη Ανατολική Ακτή και τη Βοστώνη αποφάσισε να βρει ακόμα περισσότερη έμπνευση στις (σχετικά) παρθένες εκτάσεις του Όρεγκον, μακριά, στα βορειοδυτικά σύνορα... Κάπου εκεί θα πρέπει να πήρε και την φωτογραφία των δύο μεγάλων με την οποία ξεκινά αυτή η ανάρτηση!

~

Η παράθεση των γεγονότων ξεκινά με τα αποτελέσματα της εξαντλητικής έρευνας που έκανε ο φίλος μου ο οποίος κατέληξε ότι η πρώτη αποτυχής Δευτέρα Παρουσία ξεκίνησε από την περιοχή Κόγκα της επαρχίας Ομι της Ιαπωνίας το 1248.

Ένας άντρας και μια καλόγρια σταμάτησαν σε ένα πανδοχείο και ζήτησαν δωμάτιο. Ο πανδοχέας είπε μάλιστα, κανένα πρόβλημα, μια και ήταν νεκρή σαιζόν. "Δόξα στον Βούδα", σκέφθηκε η καλόγρια. "Αυτή τη φορά ο γιός μου θα γεννηθεί σε κρεβάτι". Χρόνια αργότερα, όταν ο Ιησούς είχε γίνει πλέον άνδρας, και είχε μάθει να απαγγέλλει το Sutra απ' έξω, η φήμη του έφερε πολλούς να τον ακούσουν. Όταν όμως αντί να απαγγείλει αυτά που περίμενε ο κόσμος τους ανακοίνωσε ότι ήταν ο Ιησούς και είχε έρθει να τους σώσει, οι άνθρωποι ρώτησαν "ποιός;" και τότε ο Ιησούς αποφάσισε ότι δεν θα έβγαινε πουθενά έτσι. Ξύρισε το κεφάλι, έγινε μοναχός και πήγε να ζήσει στο Νυοχόϊ σε ένα μοναστήρι στην επαρχία Σινάνο. Έγινε πολύ άγιος αν και συχνά οι άλλοι μοναχοί συζητούσαν με ανησυχία τις εκκεντρικές του απόψεις περί της καταγωγής του.

~

Η δεύτερη φορά ήταν στο Λονδίνο της Αγγλίας το 1862. Ήταν μια νύχτα σκοτεινή και βροχερή. Και ο ξενοδόχος δεν είχε διαθέσιμο δωμάτιο. Εξήγησε: "Εκλιπαρώ να με συγχωρέσετε, είμαστε πλήρεις, ξέρετε... άλλωστε δεν επιτρέπονται νέγροι στα δωμάτια. Τι θα λέγατε για τον στάβλο; Είναι αρκετά καθαρός, όσο θα περίμενε κανείς από ένα στάβλο."

"Μέχρι τώρα καλά πάμε, ακολουθείται το σενάριο", σκέφτηκε η γυναίκα. "Είναι όμως έτσι; έχω ένα περίεργο προαίσθημα...". Και, σε έξι ώρες έφερε στον κόσμο ένα γλυκύτατο κοριτσάκι.

Τριάντα χρόνια αργότερα ο Γλάδστων έγινε πρωθυπουργός. Ένα απόγευμα έπρεπε να περάσει μέσα από μια μεγάλη διαδήλωση γυναικών σουφραζέτ για να φτάσει στην καθιερωμένη του συνάντηση με την βασίλισσα Βικτωρία.

"Ειλικρινά," είπε η βασίλισσα. "Δεν μπορεί να γίνει κάτι με αυτές τις τρομερές γυναίκες; Δεν μπορούμε να τις πυροβολήσουμε;"

"Κάθε πράγμα στην σωστή στιγμή, μεγαλειοτάτη" εξήγησε ο Γλάδστων.

"Μα, οι υπερβολές τους! Είναι χειρότερες από δημόσια ενόχληση. Έχουν καταστρέψει ήδη μερικούς από τους πιο ιστορικά πολύτιμους θησαυρούς μας. Μήπως πραγματικά νομίζουν ότι είναι η θέση μιας γυναίκας να βοηθά στη λήψη αποφάσεων και τη διαχείριση των νόμων, όταν η ίδια τους η συμπεριφορά αποτελεί καταπάτηση των νόμων και καταστροφής πέρα από κάθε αρχή; Δεν μας διασκεδάζει αυτό!"

"Ξέρετε", είπε ο Γλάδστων, "ότι μια από αυτές... μια μαύρη γυναίκα, πραγματικά, αλυσόδεσε τον εαυτό της στο μόνιππο μου στο δρόμο ερχόμενος να επισκεφθώ την μεγαλειότητά σας; Αναγκάστηκα να αλλάξω άμαξες. Φυσικά συνελήφθη και θα περιμένει δίκη. Όπως φαίνεται η αρχηγός της ακολουθίας της την εγκατέλειψε. Αλλά με τις καθυστερήσεις στο δικαστικό σύστημα, είμαι βέβαιος ότι θα είναι πολλά έτη πριν φτάσει η περίπτωση σε ακρόαση."

"Λοιπόν, κοιτάξτε να μένει εκεί. Το τελευταίο πράγμα που χρειαζόμαστε είναι να τους προσφερθεί οποιουδήποτε είδους μάρτυρας ή φόρουμ για τις γελοίες απαιτήσεις τους. Νίπτουμε τας χείρας μας από την όλη υπόθεση."

~

Η τρίτη απόπειρα για Δευτέρα Παρουσία είναι η ουσία του βιβλίου του φίλου μου του Γκλάσμαν. Το οποίο μόνο θαυματουργά θα χωρούσε σε μια ανάρτηση μπλογκ...

Αρκεί να αναφερθεί ότι η τρίτη αυτή απόπειρα έλαβε χώρα στις Ηνωμένες Πολιτείες και ενορχηστρώθηκε από τον ευφυή, αλλά κατά τα άλλα άγνωστο επαγγελματία Δημοσίων Σχέσεων Κλόβις Μπον-Τον, ο οποίος είχε γεννηθεί με ένα περίεργο σημάδι στο δέρμα του, σε σχήμα ψαριού, στο κέντρο της παλάμης και των δύο του χεριών!

Πριν ο Χριστός γνωρίσει τον Κλόβις είχε κάνει αρκετές όχι τόσο επιτυχείς απόπειρες να ανακοινώσει την παρουσία του. Όπως τη φορά που με τον φίλο του τον Πέτρο πήγαν σε μια μεγάλη διεθνή έκθεση σκαφών αναψυχής να μοιράσουν τζάμπα φωτοαντίγραφα του εντύπου τους "Ο Μεγάλος Ψαράς", όταν έμαθαν πως οι προμηθευτές των εστιατορίων και μεζέδων είχαν κάνει λάθος τη μέρα και δεν είχαν έρθει.

"Τέλεια!" αναφώνησε ο Πέτρος. "Μπορείς να κάνεις το κόλπο με τα ψάρια και τα ψωμιά!"

"Αυτό ήταν πριν 2000 χρόνια!"

"Ναι, αλλά δούλεψε περίφημα! Ακόμα το θυμούνται!"

"Κατ' αρχάς," απήντησε ο Ιησούς, "οι περισσότεροι αυτές τις μέρες αποφεύγουν τα τηγανιτά. Έπειτα, που θα βρω τόση σως ταρτάρ;"

Εν τω μεταξύ, ένα τεράστιο πλαστικό ψάρι κατέβηκε με τροχαλίες από την οροφή της τεράστιας αίθουσας και έφαγε, με την δεύτερη μόνο απόπειρα λειτουργίας του μηχανικού του στόματος, ένα τεράστιο πλαστικό δόλωμα. Η διαφήμιση της εταιρίας "Δολώματα Πειρασμός" ήταν σε όλες τις εφημερίδες το επόμενο πρωί. Ο κόσμος είχε ξεχάσει την πείνα του μέσα στον ενθουσιασμό της παράστασης.

Ο Χριστός και ο Πέτρος έμαθαν ότι υπεύθυνος των Δημοσίων Σχέσεων της εταιρίας που πουλούσε τα δολώματα ήταν κάποιος ονόματι Κλόβις Μπον-Τον, Κρεόλ την καταγωγή με λίγο Γαλλικό αίμα, και ίσως λίγο Εβραϊκό από τον πρώτο ξάδελφο του άντρα της μάνας του.

Λίγες μέρες μετά την έκθεση χτύπησε το τηλέφωνο του Κλόβις. Ήταν η Μαρία η ρεσεπσιονίστρια:

"Κλόβις δύο τύποι θέλουν να σε δουν"

"Έχω δουλειά. Πες τους να έρθουν αύριο"

"Μου φαίνεται ότι θέλεις να τους δεις αμέσως αυτούς. Λένε ότι ο ένας είναι ο Χριστός και ο άλλος ο Πέτρος"

Τα έργα που οδήγησαν τον Κλόβις στην θαυμαστή ιδέα του πως ακριβώς θα έκανε τον κόσμο να ενδιαφερθεί επί τέλους για τον καινούργιο του πελάτη αναφέρονται λεπτομερώς στα επόμενα κεφάλαια.

Αρκεί μόνο να σημειώσουμε σαν παράδειγμα την μέρα που σε ένα χωριό στην Αλαμπάμα ο Ιησούς έκανε το θαύμα να πάρει μπρός ένα τρακτέρ με χαλασμένο καρμπυρατέρ. Αλλά ο ιδιοκτήτης του γκαράζ, που ήταν επίσης γιατρός και Δήμαρχος είχε τρία ξαδέλφια στην Κου Κλουξ Κλαν και δεν του άρεσε να του μπαίνει κανείς στη μπίζνα του γκαράζ.

Μετά, ήταν τα πάμπολλα τηλεφωνήματα...

"Εμπρός; Τάϊμς Νέας Υόρκης;"

"Μάλιστα. Πως μπορώ να σας εξυπηρετήσω;"

"Κάθομαι εδώ με τον Χριστό και..."

"κλικ"

Μέχρι που μιά μέρα...

"Εθνικός Κήρυκας;"

"Μάλιστα. Πως μπορώ να σας εξυπηρετήσω;"

"Κάθομαι εδώ με τον Χριστό και..."

"Θέλετε το τμήμα θρησκειών. Μια στιγμή να σας συνδέσω..."

Ο Κλόβις, αγανακτισμένος:

"Και τον Έλβις!"

"Γιατί δεν το είπατε από την αρχή! Καθίστε εκεί που είσαστε! Ερχόμαστε αμέσως μόλις επιστρέψει ο δημοσιογράφος μας από την επίσκεψη εξωγήινων στο Κάνσας!"

Ο Ιησούς ήταν ενθουσιασμένος! "Αν τα καταφέρεις Κλόβις, δεν θα σε ξεχάσω ποτέ! Είναι περίεργο... όποτε μπαίναμε μόνοι μας σε εφημερίδα ή ραδιοφωνικό σταθμό δεν με πιστεύανε ποτέ!"
"Δεν με εκπλήττει... και τα ίδια και χειρότερα θα έβρισκες σε Εκκλησίες!"
"Θέλεις να πεις σε Συναγωγές."
"Α, ναι. Συνέχεια ξεχνάω ότι δεν είσαι Χριστιανός -είσαι Εβραίος."
Μετά πολύ συζήτηση ο Κλόβις κατέληξε:
"Ας πούμε τα σύκα, σύκα. Πρέπει να επιστρέψεις σαν κάποιος ο οποίος ενδιαφέρει τον κοσμάκη και θέλουν να τον δουν να επιστρέφει. Πρέπει να το πάρουμε απόφαση. Θα είναι πολύ πιο εύκολο να είσαι ο Έλβις παρά να είσαι εσύ."
"Έχει δίκιο ξέρεις..." πρόσθεσε ο Πέτρος.

Το υπόλοιπο κείμενο του αγαπητού Γκλάσμαν περιγράφει τις δυσκολίες και επιτυχίες που συνάντησαν στο δρόμο τους. Δεν ήταν πάντα ανθόσπαρτος. Όπως εκείνη τη φορά, σε ραδιοφωνικό πρόγραμμα, όπου μια γυναίκα από το ακροατήριο τηλεφώνησε στο σταθμό, ανακοίνωσε ότι ήταν το προϊόν μιας τρελής βραδιάς που πέρασε ο Έλβις με την μητέρα της την Μαίριλυν Μονρό και απαίτησε από τον Χριστό διατροφή.

Όταν μια μέρα τελειώσει και δημοσιεύσει το βιβλίο ο Τομ, το οποίο είναι ήδη 20.000 λέξεις (αναλογία κάπου 1.000 λέξεις τον χρόνο), θα μάθετε αν καταλήγει στο Λας Βέγκας, ή σε μια εκδήλωση Κου Κλουξ Κλαν στον βαθύ νότο. Ή σε κανένα από τα δύο...

Η παραπάνω εικόνα του Ιησού ανακαλύφθηκε θαυματουργά, κατά τους τοπικούς μύθους, ένα ομιχλώδες πρωινό στις 16 Αυγούστου, 1978, ανήμερα στην επέτειο ενός έτους από την εξαφάνιση του Έλβις από προσώπου Γης, στην τοποθεσία Εθνικού Πάρκου Τζέφερσον στην Βορειοδυτική Βόρεια Καρολίνα του παλιού Νότου. Κατά την μυθολογία ο Σερίφης του χωριού είχε συλλάβει έναν μεθυσμένο αγρότη ο οποίος στις 02:34 πμ είχε οδηγήσει το 23ετές GMC ημιφορτηγό του καταστρέφοντας τον ξύλινο φράχτη του Ντουέην Ανταμς και στη συνέχεια είχε συγκρουσθεί με το 12ετές πορτοκαλί Πόντιακ Τρανς Αμ του ιδιοκτήτη, ρίχνοντάς το από τα τούβλα που στήριζαν τους άξονες στα σημεία που παλαιότερα υπήρχαν τροχοί, γεγονός που προκάλεσε το στραπατσάρισμα της οροφής του αυτοκινήτου στο σημείο όπου ήταν ζωγραφισμένη η σημαία της Συνομοσπονδίας του Αμερικανικού Νότου. Ο κρατούμενος στο κελί είχε περάσει δύσκολη νύχτα με όνειρα και εφιάλτες από τα οποία τον ξύπνησε βίαια ο κουνιάδος της κομμώτριας με τις φωνές: "Πού είναι!;! JESUS! Που είναι!!!" Ο αγουροξυπνημένος και ακόμα μεθυσμένος κρατούμενος ψέλλισε κάτι μετά από το δεύτερο χαστούκι και ο επισκέπτης έφυγε. Κάπως αργότερα, όταν ο Σερίφης τελείωσε το πρωινό του με τα πατροπαράδωτα γκριτς (χοντροαλεσμένο καλαμπόκι βραστό με λίγη ζάχαρι) ακολούθησε τα αποτυπώματα στο χώμα που είχαν αφήσει οι ρόδες του ημιφορτηγού του επισκέπτη, τα οποία ήταν εύκολο να αναγνωριστούν λόγω του ότι τα λάστιχα ήταν φαλακρά. Ανάμεσα στα χόρτα ενός κοντινού έλους ο Σερίφης ανακάλυψε ένα χαρτονένιο κουτί από μπύρα Μπαντβάϊζερ με μερικές άδειες και σκισμένες πλαστικές σακούλες, λίγη άσπρη πούδρα, ένα τσαλακωμένο εικοσαδόλαρο, το παραπάνω εικόνισμα, και ένα μικρό, παλιό κασετόφωνο με σχεδόν εξαντλημένες μπαταρίες που έπαιζε το τραγούδι "Love me Tender" του Έλβις. Η εικόνα τοποθετήθηκε με κατάνυξη στον τοίχο του μπαρ του χωριού, όπου μέχρι τις μέρες μας οι προσκυνητές μπορούν να βρουν, μεταξύ 5 και 7 το απόγευμα, μισοτιμής μπύρα Μπαντβάϊζερ (γδαρμένο τραγανό πάχος ψητού χοιρινού κοστίζει έξτρα).

(Το τραγικό είναι ότι νομίζετε πως κάνω πλάκα)

~

Πάντως, δεν μπορώ να μην θυμηθώ αυτές τις μέρες και εκείνο το άλλο βιβλίο, το οποίο εξέδωσε ο Κρίστοφερ Μούρ το 2002, Το Ευαγγέλιο του Μπιφ, όπου ο Μπιφ, παιδικός φίλος του Ιησού όταν μεγάλωναν μαζί στη Ναζαρέθ, ρίχνει φως σ' αυτή την άγνωστη περίοδο της ζωής του. Και, μεταξύ άλλων, θυμάται πως του την έδινε ο Ιησούς όταν κυνηγούσανε μαζί σαύρες, τους κόβανε το κεφάλι για να τις δουν να σπαρταράνε, και ο Ιησούς τις ανάσταινε γιατί βαριότανε να κυνηγάει καινούργιες...

~

Αξιοπρέπεια

Εδώ συμπληρώνεται μια τριλογία της οποίας οι πρώτες δύο αναρτήσεις είναι οι
"Δέρμα, Επιδερμίδα και πετσί"
και
"Άνοιξη για τον Χίτλερ, και την Γερμανία"

Τσίχλες για τους τουρίστες.

Έκανα 7 κρουαζιέρες στη ζωή μου, από την Αλεξάνδρεια μέχρι τους πάγους του Βορείου Πόλου και από την Πόλη ως τη Βενετία, Ισπανία, την Καραϊβική και το Μεξικό. Ο θείος και νονός μου εργαζόταν για την εταιρεία και με έβαζε στα κρουαζιερόπλοια τζάμπα από 17 έως 37 χρονών. Είδα βερεσέ πολλά πράγματα, μέρη και ανθρώπους, και είδα και ανθρώπους σε τραπέζια να τρώνε με δεκαοχτώ μασέλες, και είδα και στην Αθήνα τους Ευρωπαίους να φοράνε φουστανέλες. Κι όλα ήταν μαγικά, ήταν μαζικά, και, προ παντός, Αμερικανικά.

Και από όλες τις εμπειρίες που μου έδωσαν αυτά τα ταξίδια τις πιο διαφωτιστικές και μορφωτικές τις υπέστην στην Καραϊβική και το Μεξικό.

Περίμενα πως και πως το πρώτο ταξίδι στην Καραϊβική, να δω τις υπέροχες παραλίες, τη θάλασσα, τους ντόπιους, να γευτώ το ρούμι των πειρατών, τα μέρη όπου πρώτα έφτασε ο Κολόμβος: την Ισπανιόλα, και μετά, όλα τα φανταστικά νησιά, το Σαίν Τζών, το Σαίν Μάαρτεν... Και στην αρχή δεν ήταν τόσο απογοήτευση όσο ήταν έκπληξη, προσπαθώντας να καταλάβω που βρίσκομαι. Είχα συνηθίσει στους Ευρωπαϊκούς και Ελληνικούς προορισμούς όπου οι πόλεις, τα χωριά ήταν μέρος της κάθε Ευρωπαϊκής χώρας, όπου οι μαγαζάτορες ή οι ξενοδόχοι μπορεί να είχαν και πιο πολλά λεφτά από σένα, και τη μερσεντέ παρκαρισμένη πίσω από το Φίατ σου.

Mα στην Καραϊβική είδα για πρώτη φορά πραγματική φτώχεια. Οικογένειες μεγάλες σε 6 τετραγωνικά μέτρα κάτω από μια στέγη λαμαρίνας. Τα τεράστια ξενοδοχεία και τα κρουαζιερόπλοια, τις ονειρεμένες παραδεισένιες παραλίες, τους μελαμψούς ή μαύρους ή ιθαγενείς πάμπτωχους σε σημείο που μόνο σε ντοκιμαντέρ είχα δει μέχρι τότε, και τους τουρίστες με τα πούλμαν τους και τα μπικίνι τους. Tους Αμερικάνους και τους Ευρωπαίους, τυφλοί να αγνοούν την πραγματικότητα μπροστά στα μάτια τους και να περιμένουν να εξυπηρετηθούν και να τους υπηρετήσουν. Να χαίρονται τις παραλίες και τη φύση χωρίς να σκέφτονται πως εκείνοι στους οποίους ανήκουν οι παραλίες αυτές δεν έχουνε να φάνε και για να χτίσουνε σπίτι να ζήσουνε πρέπει να ψάξουν να βρουν παλιά λάστιχα και λαμαρίνες.

Μια αντίθεση που με βρήκε εξ' απροόπτου. Δεν την περίμενα και ποτέ δεν την δέχτηκα, ποτέ δεν χάρηκα τις "διακοπές" και τα μέρη.

Ο κόμπος έφτασε στο λαιμό μου το πρωινό που αποβιβάστηκα στην ακτή των Μάγια, στο Μεξικό, στο χωριό Πλάϊα ντελ Κάρμεν, απέναντι από το νησί του Κοζουμέλ.

Παιδιά, πολλά παιδιά, 4-5 έως 10-12 χρονών, με χάρτινα κουτιά τσίχλες και μικρά νομίσματα στις φούχτες τους, καλοντυμένα όσο καθώς πρέπει μπορούσαν να τά 'χουν οι οικογένειές τους μέσα στα κουρέλια τους. Παιδάκια που ήσυχα και με την σπονδυλική τους στήλη ίσια, ψηλά, πλησίαζαν τους τουρίστες να πουλήσουν τσίχλες. Τέσσερα υπερπολυτελή κρουαζιερόπλοια αγκυροβολημένα 200-500 μέτρα από την τσιμεντένια προκυμαία απέναντι από το χωριό χόρτου, καλαμιάς και λαμαρίνας, πλούτος παραμυθένιος μπροστά σε φτώχεια πραγματική. Λέμβοι με λευκοντυμένους αξιωματικούς που έφερναν ορδές από λευκούς καλοπλυμένους ανθρώπους που μύριζαν Σανέλ και άφτερ σέηβ, με τα ροζ σόρτς και τα χοντρά πούρα, τα μπλε μαλλιά από το κομμωτήριο του πλοίου και τα τεράστια λινά καπέλα. Τουρίστες που κάνανε με το χέρι να διώξουν τα παιδάκια σαν να ήταν ενοχλητικές μύγες και όσοι τα χούφτωναν τα παιδάκια με δολάρια έμεναν έκπληκτοι και θυμωμένοι όταν τα παιδάκια έψαχναν να βρούνε ρέστα για τα μεγάλα χαρτονομίσματα ή αρνιόντουσαν να δεχτούν λεφτά χωρίς να τα ανταλλάξουν στο σωστό τίμημα των 25 σεντς με ένα κουτάκι τσίχλες.

Κι εγώ ήμουνα ανάμεσά στα κρουαζιερόπλοια και τα χαμόσπιτα, τους τουρίστες και τα παιδάκια, τον πλούτο και την φτώχεια, ανάμεσα σε δύο κόσμους εκεί στην προκυμαία και έβλεπα και αισθανόμουνα -και ένοιωσα σε μια στιγμή ότι ήθελα να κλάψω νευρικά, αλλά δεν ήταν δάκρυ αυτό που μού 'ρθε μα θυμός μεγάλος και ντροπή -επανάσταση στα πνευμόνια μου και στα σωθικά μου. Έκανα να πιάσω ένα εργαλείο που θα με βοηθούσε να φύγω από την ντροπή του να βρίσκομαι εκεί που βρισκόμουν, μα το μόνο όπλο που βρέθηκε στα χέρια μου ήταν η φωτογραφική μου μηχανή.

Κρατώντας τη φωτογραφική μηχανή κοντά στον ώμο μου χαμογέλασα σε δύο κοριτσάκια που έτυχαν εκεί κοντά μου και έγειρα λίγο το κεφάλι μου προς την φωτογραφική μου μηχανή. Τα κοριτσάκια σταμάτησαν και με κοίταξαν και στάθηκαν προσφέροντάς μου την στιγμή για να τα φωτογραφήσω.

Έφερα την μηχανή στο μάτι και τα πλησίασα ένα βήμα, με την μηχανή προς τα κάτω -τα καδράρισα σε ένα πορτραίτο που άφησε στην εικόνα μόνο τα πρόσωπά τους και τα κορμιά, τις τσίχλες και τα νομίσματα στο χέρι, τα γυμνά τους πόδια -έκλεισα απ' έξω, μακριά, την προκυμαία και τα κρουαζιερόπλοια και τους τουρίστες και τα πούλμαν με το αιρ κοντίσιον, τά 'διωξα όλα από το κάδρο και έφτιαξα το πορτραίτο των μικρών αυτών ανθρώπων.

Μετά έκανα ένα χαμογελαστό νόημα "ευχαριστώ" και έβαλα, ρωτώντας τα με την κίνησή μου, το χέρι στην τσέπη. Το κοριτσάκι που φαινόταν μεγαλύτερο από τα δύο, χωρίς να αλλάξει έκφραση κίνησε ελαφρά το κεφάλι να μου πει "όχι". Έδειξα με τα μάτια μου το χάρτινο κουτί με τις τσίχλες και ρώτησα "χάου ματς;" Το άλλο κοριτσάκι είπε: "τούνιαβ σεν". Έδωσα στο χεράκι της ένα νόμισμα των είκοσι πέντε σεντς και πήρα το κουτάκι με τις τσίχλες που μου έδωσε.

Ο κόμπος από τα σωθικά μου είχε μαλακώσει, ο θυμός είχε γαληνέψει. Ήθελα να βρω τρόπο να ευχαριστήσω τα κοριτσάκια για το πως με βοήθησαν μα είχαν περπατήσει μακριά μου, είχαν φύγει.

Είδα το σλάϊτ όταν εμφανίστηκε το φιλμ στην επιστροφή, και πάντα, κι ας έχουν περάσει είκοσι ένα χρόνια από τότε, όποτε κοιτάω το πορτραίτο που έφτιαψα εκείνη την μέρα, τα δύο κοριτσάκια, κοιτάζω στα μάτια τους και βρίσκω γαλήνη και δύναμη.

Συχνά αναρωτιόμουν τι είναι αυτό, πια λέξη μπορεί να περιγράψει αυτό που βλέπω στα πρόσωπα τους. Σκέφτομαι ότι η λέξη που ταιριάζει στη φωτογραφία, και εκφράζει τα παιδιά, είναι: Αξιοπρέπεια.

Επίλογος: Βλέπω σήμερα στο Google Earth το χωριουδάκι όπου φωτογράφησα τα κοριτσάκια. Πισίνες, βίλλες, τουριστικά συγκροτήματα, 21 χρόνια μετά. Και τα κοριτσάκια αυτά πρέπει να είναι κάπου στα 30. Που νά 'ναι άραγε; το πιο πιθανό να είναι καμαριέρες ή γκαρσόνες στη πολυτέλεια που βλέπω από τις δορυφορικές φωτογραφίες. Τα χαμόσπιτα τους δεν φαίνονται να είναι εκεί που τα θυμάμαι. Αλλά είμαι σίγουρος ότι δεν τα δώσανε αντιπαροχή. Είμαι σίγουρος ότι τα χαμόσπιτα απλώς μετατοπίστηκαν μερικά χιλιόμετρα μέσα στη ζούγκλα για να μην ενοχλούν οπτικά την αφεντιά μας όταν πηγαίνουμε να αφήσουμε τα λεφτά μας στα ντόπια αφεντικά.

~

Από την μη ρατσίστρια αφεντικίνα μου που πίστευε ότι "δεν είμαι λευκός - είμαι Έλληνας", μέχρι τους φασίστες και τους ναζί, μέχρι τους τουρίστες που κοίταγαν τα παιδάκια και δεν έβλεπαν ανθρώπους ίσους με τους καλοπλυμένους, Ευρωπαϊκούς εαυτούληδές τους...

Από τους μεν που φοβούνται τους δε, ή τούτους που μισούνε εκείνους, είμαστε όλοι διαφορετικοί, αλλά ίσοι. Τι μέρος της ανθρώπινης φύσης, με πολλά διαφορετικά πρόσωπα, είναι η ενστικτώδης αντίσταση (ή ο ενστικτώδης φόβος) προς ανθρώπους διαφορετικούς από τον εαυτό του καθενός, η άμεση ή έμμεση πεποίθηση ότι ένας είναι ανώτερος από τον άλλον λόγω διαφορετικής κουλτούρας, ή θρησκείας, ή χρώματος του δέρματός του, ή της οικονομικής στάθμης του, ή της τάξης του, ή της εκπαίδευσής του, ή ηλικίας, ή του φύλλου, ή αναπηρίας...

Τόσα βρίσκει ο άνθρωπος για να δηλώσει ανωτερότητα ή κατωτερότητα... πόσα όμως βρίσκει για να γιορτάσει ισότητα;

ΝAM

Για ότι αξίζει

Ένας από τους ήρωες μου είναι ο Tim Page, Άγγλος, που το δεύτερο μισό της δεκαετίας του '60 το πέρασε στο Βιετνάμ φωτογραφίζοντας τον πόλεμο. Πηδώντας από ένα ελικόπτερο, ο αξιωματικός μπροστά του πάτησε νάρκη και ο Tim Page πέρασε κάπου 2 χρόνια σε νοσοκομεία ξαναμαθαίνοντας να περπατά.

Οι φωτογραφίες του είναι από τις πιο σημαντικές που οι φωτογράφοι του πολέμου του Βιετνάμ έστειλαν στα πρακτορεία ειδήσεων από την νοτιοανατολική Ασία. Εξέδωσε ένα βιβλίο με τον τίτλο "ΝΑΜ", το τέλος των '70 με τις πιο συζητημένες του φωτογραφίες. Μια από αυτές που μου είχαν κάνει την μεγαλύτερη εντύπωση ήταν ενός στρατιώτη στον πύργο ενός τάνκ πού έμπαινε σε ένα χωριό κρατώντας μια ροζ ομπρέλα. Στο κράνος του είχε γράψει πολλά συμπεριλαμβανομένης της λέξης "HIPPIE" που έγινε ο τίτλος της φωτογραφίας.

Το μνημείο του Βιετνάμ εγκαινιάστηκε στην Ουάσινγκτον τον Νοέμβριο του 1983. Είναι μια τεράστια πληγή στο έδαφος, σαν να την έκανε ένα ουράνιο ξίφος, σε σχήμα "V" όπου ή γωνία του "V" είναι κάπου 3 μέτρα βαθειά και οι άκρες ρηχαίνουν μέχρι που φτάνουν στο επίπεδο του γρασιδιού του πάρκου. Ο τοίχος είναι γυαλιστερός μαύρος γρανίτης με σκαλισμένα τα ονόματα των πάνω από 65.000 ανθρώπων που σκοτώθηκαν στο Βιετνάμ. Οι συγγενείς πηγαίνουν στον "τοίχο", βρίσκουν το όνομα του αγαπημένου τους και αφήνουν κάτι, ένα λουλούδι, ένα σημείωμα.

Ήμουνα εκεί την εβδομάδα που άνοιξε το μνημείο στο κοινό. Η εμπειρία του να στέκεται κανείς εκεί, και να περπατάει το μνημείο, ήταν βαθειά και συγκλονιστική. Είδα μια γυναίκα, που αργότερα έμαθα πως ήταν μητέρα σκοτωμένου, με την πλάτη γυρισμένη στον τοίχο, και κρατούσε μια ροζ ομπρέλα. Αμέσως συνδύασα την σκηνή με την φωτογραφία του Tim Page, έσπρωξα, σκουντούφλησa έφερα την μηχανή σε σωστή θέση, πήρα την φωτογραφία, σε κλάσματα δευτερολέπτου, ξέροντας ότι την έπαιρνα για τον Tim.

Σκέφτηκα αργότερα: "Σκιές αφανών κορμιών, καθρεπτίσματα ανθρώπων που φεύγουν. Το μόνο που ενώνει το παρών με το παρελθόν είναι ένα ζωντανό χρώμα που καλύπτει το πρόσωπο μιας γυναίκας και προστατεύει το κεφάλι ενός νέου που το όνομά του μπορεί και να είναι σ' αυτόν τον τοίχο". "Shadows of bodies unseen, reflections of people walking away. The only thing that connects the present to the past is the one vibrant color that shields the face of a woman and shelters the head of a young man whose name might well be on that Wall."

Βρήκα το σλάϊτ μετά από 25 χρόνια και πέρσι το έστειλα στον Tim Page.

 

FOR WHAT IT'S WORTH
(Stephen Stills)

There's something happening here
And what it is ain't exactly clear
There's a man with a gun over there
Telling me I've got to beware
Think it's time we stop children, what's that sound
Everybody look what's goin' down

There's battle lines being drawn
And nobody's right, if everybody's wrong
Young people speaking their minds
A-getting so much resistance from behind
And we stop, what's that sound
Everybody look what's goin' down

What a field day for the heat
A thousand people in the street
Singin' songs and a-carryin' signs
Mostly say "hooray for our side"
It's time to stop, hey what's that sound
Everybody look what's goin' down

Ρεβολουσιόν!

Viva la Revolución!
(Πως ανατρέπεται το κατεστημένο)

Ένα εμπορικό σήμα είναι ένα όνομα, σήμα, σύμβολο, σύνθημα ή οτιδήποτε που χρησιμοποιείται για να προσδιορίσει και να διακρίνει ένα συγκεκριμένο προϊόν, υπηρεσία, ή επιχείρηση (βλ. wikipedia). Ένα εμπορικό σήμα, ή λογότυπο, μιας εταιρικής ταυτότητας (brand), όσο πιο διαδεδομένο είναι, με άμεση οπτική αναγνώριση, τόσο πιο δυνατή η εμπορική του απήχηση, και κατά συνέπεια, η δύναμη επιβολής στο καταναλωτικό κοινό της υπηρεσίας, ή της επιχείρησης, ή του οτιδήποτε αντιπροσωπεύεται από αυτό.

Παραθέτω τα δύο πλέον αναγνωρίσιμα λογότυπα στον κόσμο, από το δεύτερο μισό του 20ου αιώνα μέχρι σήμερα:

            

Είναι ενδιαφέρον να σημειώσουμε ότι το μαυρόασπρο λογότυπο στα δεξιά θεωρείται από αρκετές εταιρείες μάρκετινγκ ως περισσότερο και πιο άμεσα αναγνωρίσιμο στον κόσμο από το κόκκινο-άσπρο λογότυπο στα αριστερά.

Επίσης είναι γενικά παραδεκτή στους εταιρικούς κύκλους η άποψη ότι ενώ το λογότυπο στα αριστερά αναγνωρίζεται μόνο σαν αντιπροσωπευτικό ενός αεριούχου ποτού, και συχνά κατ' επέκταση θεωρείται αντιπροσωπευτικό των Ηνωμένων Πολιτειών ή και του συστήματος του Καπιταλισμού, το μαυρόασπρο λογότυπο στα δεξιά επικαλείται όχι μόνο (και πολλές φορές, καθόλου) τον άνθρωπο που απεικονίζει, ή την συγκεκριμένη του ιστορία, προσωπικά ιδανικά και πεπραγμένα, αλλά, για πάρα πολύ κόσμο αντιπροσωπεύει τις αφηρημένες ιδέες της επανάστασης, την ανατροπής του κατεστημένου, τη λαχτάρα του να σπαστούν δεσμά, να ακουστή μια φωνή.

Και γι αυτό, το λογότυπο στα δεξιά, θεωρείται ότι έχει, στο καταναλωτικό κοινό, μεγαλύτερη δύναμη και απήχηση από το κόκκινο-άσπρο λογότυπο πάνω αριστερά. Καταναλωτές αγοράζουν πολλών ειδών προϊόντα: πουκάμισα, αφίσες, βιβλία, πόστερ, φωτογραφίες, βίντεο, καρφίτσες, και, οι καταναλωτές προϊόντων και οι καταναλωτές ιδεών (οι οποίοι εμμέσως διακινούν περισσότερα λεφτά από τους καταναλωτές προϊόντων) διατίθενται ευμενώς σε οποιονδήποτε οργανισμό ή ιδέα που υιοθετεί το λογότυπο αυτό, το υιοθετούν δε και οι ίδιοι σαν αντιπροσωπευτικό του χαρακτήρα τους -έχει αναδειχτεί σαν ταυτότητα. Έγινε αυτό, στην δεκαετία του '60 για το συγκεκριμένο λογότυπο, όχι επειδή κάποια διαφημιστική καμπάνια το πλάσαρε, αλλά, διότι το "κατεστημένο" μιλούσε εναντίων του τι αντιπροσώπευε η εικόνα.

Η απήχηση που έχουν τα δύο αυτά λογότυπα ξεπερνά την σφαίρα ενός προϊόντος και το γεγονός αυτό τα ανεβάζει σκαλοπάτια επάνω από άλλα γνωστά λογότυπα των οποίων η επιτυχία περιορίζεται στην σφαίρα του προϊόντος που αντιπροσωπεύουν.

Αυτό το λογότυπο, παραδείγματος χάριν, στα αριστερά, είναι το κουτί του προϊόντος με τις περισσότερες πωλήσεις στον κλάδο του ανά τον κόσμο, και αυτή του η επιτυχία, λέγεται από εταιρίες μάρκετινγκ και πανεπιστημιακά τμήματα οικονομικών σπουδών, ότι οφείλεται στο ότι το άσπρο χρώμα μπαίνει στο κόκκινο επικαλούμενο υποσυνείδητα το σχήμα της πυραμίδας. Και, το σχήμα της πυραμίδας λειτουργεί στο υποσυνείδητο του ανθρώπου πάρα πολύ βαθειά και έντονα. Επίσης, τα γράμματα "l" και "b" είναι ψηλότερα από τα άλλα, ενεργώντας φαλλικά, "σπρώχνοντας" προς τα επάνω την μύτη της πυραμίδας, και το αγγλοφανές οικόσημο με το απόφθεγμα του Καίσαρα προσθέτει ευγένεια και ανωτερότητα. Αυτή η μάρκα τσιγάρων είχε ξεκινήσει στα τέλη του 19ου αιώνα στην Αγγλία απευθυνόμενη σε γυναίκες, αλλά, λόγω χαμηλών πωλήσεων, η στρατηγική του μάρκετινγκ άλλαξε αργότερα, απευθύνθηκε στους άνδρες, και το σχέδιο απέκτησε την σημερινή του μορφή.

Από την άλλη μεριά, το μαυρόασπρο λογότυπο του πρώτου παραδείγματος λειτουργεί πέρα από συγκεκριμένα προϊόντα, και ώς εκ τούτου μπορεί να είναι και ευέλικτο.

Όπως είδη ξέρετε (μιά που και εσείς είστε μέλη του παραπάνω αναφερθέντος καταναλωτικού κοινού) το λογότυπο αυτό απεικονίζει τον Αργεντινό Μαρξιστή επαναστάτη Ερνέστο "Τσε" Γκεβάρα, El Che, ή, απλά, Che, ο οποίος ήταν γιατρός, φιλόσοφος, διπλωμάτης, θεωρητικός πολεμικής στρατηγικής, ηγέτης ανταρτών, και είχε κεντρική θέση στην Επανάσταση της Κούβας σαν δεύτερος στο πλευρό του Φιντέλ Κάστρο. Η εικόνα του κατέληξε στο γνωστό λογότυπο από μια φωτογραφία που είχε πάρει ο φωτογράφος Αλμπέρτο Κόρντα.

Η φωτογραφία πάρθηκε στις 5 Μαρτίου του 1960, στην Αβάνα της Κούβας, σε μια εκδήλωση για την μνήμη των θυμάτων της έκρηξης στο La Coubre και, μέχρι το τέλος της δεκαετίας του '60, η φωτογραφία αυτή ανέβασε την φυσιογνωμία του χαρισματικού και επίκαιρου ηγέτη σε εικόνισμα. Ο Κόρντα έχει πει ότι κατά τη στιγμή που πήρε την φωτογραφία τον είχε ελκύσει η έκφραση του προσώπου του Γκεβάρα η οποία έδειχνε "απόλυτη αδιαλλαξία", καθώς και θυμό και πόνο. Χρόνια αργότερα, ο Κόρντα είπε ότι η φωτογραφία απέδωσε τον στωικό και δυνατό χαρακτήρα του Τσε. Ο Γκεβάρα ήταν τότε 31 ετών. Ο Κόρτνα ονόμασε την φωτογραφία: "Αντάρτης Ήρωας" (Guerrillero Heroico).

Υπογραμμίζοντας την ευρεία έκκληση της φωτογραφίας, το Maryland Institute College of Art απεκάλεσε την εικόνα σύμβολο του 20ου αιώνα και την πιο γνωστή φωτογραφία του κόσμου. Το Μουσείο Βικτώριας και Άλμπερτ του Λονδίνου έχει δηλώσει ότι η φωτογραφία έχει αναπαραχθεί περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη εικόνα. Ο Jonathan Green, διευθυντής του UCR/California Museum of Photography, έχει προτείνει ότι η εικόνα διείσδυσε σε γλώσσες και κουλτούρες σε όλο τον κόσμο. "Έχει γίνει ένα αλφαριθμητικό σύμβολο, ένα ιερογλυφικό, ένα αυτόματο σύμβολο. Επανεμφανίζεται μυστηριωδώς κάθε φορά που υπάρχει μια σύγκρουση. Δεν υπάρχει κάτι άλλο στην ιστορία που να εξυπηρετεί με αυτόν τον τρόπο". Η ιστορία και η επίδραση της εικόνας στην σύγχρονη παγκόσμια Ιστορία είναι η βάση για το ντοκιμαντέρ του 2008 "Chevolution" σε σκηνοθεσία Trisha Ziff, μαζί με το βιβλείο του 2009 "Che's Afterlife: The Legacy of an Image" γραμμένο από τον Michael Casey.

Ο Τσε δολοφονήθηκε (ή, "εκτελέστηκε") στις 9 Οκτωβρίου του 1967.

Στα τέλη του 1966 η επανάσταση τον είχε στείλει από την Κούβα στην Βολιβία όπου δημιούργησε ένα στρατόπεδο εκπαίδευσης στην μακρινή και απομονωμένη τοποθεσία Νανκουαχουαζού προετοιμάζοντας μια επανάσταση στη Βολιβία. Η πλήρης έλλειψη οργάνωσης από την μεριά των ανταρτών της Βολιβίας έφεραν σαν αποτέλεσμα την πείνα, αρρώστια και εξουθένωση στο στρατόπεδο.

Στις 7 Οκτωβρίου ένας καταδότης οδήγησε 1,800 στρατιώτες των Ειδικών Δυνάμεων της Βολιβίας στους αντάρτες, στο φαράγγι Γούρο. Ο Γκεβάρα τραυματίστηκε και αιχμαλωτίστηκε. Ο Βιογράφος του Τσε, Τζών Λή Άντερσον αναφέρει τον ισχυρισμό του Βολιβιανού λοχία Μπερναντίνο Χουάκα πως ο Τσε, τραυματισμένος δύο φορές και με το όπλο του άχρηστο φώναξε: "Μην πυροβολείτε! Είμαι ο Τσε Γκεβάρα και αξίζω περισσότερα σε σας ζωντανός παρά πεθαμένος".

Έδεσαν τον Γκεβάρα και τον πήγαν σε ένα ερειπωμένο σχολείο στο κοντινό χωριό Λα Χιγκουέρα το βράδυ της 7ης Οκτωβρίου. Για την επόμενη μιαμιση μέρα ο Γκεβάρα αρνήθηκε να απαντήσει στις ανακρίσεις που τον υπέβαλαν παρά μιλούσε μόνο με απλούς Βολιβιανούς στρατιώτες. Ο πιλότος Τζέημη Νίνο ντε Γκάζμαν περιγράφει ότι ο Τσε ήταν λαβωμένος, λασπωμένος, τα ρούχα του κουρελιασμένα και καταβεβλημένος. Παρά την εμφάνισή του, ο Γκάσμαν είπε ότι ο Τσε κρατούσε το κεφάλι του ψηλά. Ζήτησε μόνο καπνό για την πίπα του και ο Γκάζμαν του έδωσε λίγο καπνό σε μια μικρή σακούλα. Ο Γκεβάρα, χαμογελαστός τον ευχαρίστησε. Αργά τη νύχτα της 8ης Οκτωβρίου ο Γκεβάρα, παρά το γεγονός ότι τα χέρια του ήταν δεμένα, κλώτσησε τον Βολιβιανό αξιωματικό Εσπινόζα στον τοίχο, όταν ο αξιωματικός προσπάθησε να πάρει την πίπα από το στόμα του σαν σουβενίρ. Μια άλλη στιγμή ο Γκεβάρα έφτυσε στο πρόσωπο τον υποναύαρχο Ουγκαρτλετσε λίγο πριν από την εκτέλεσή του.

Το επόμενο πρωί στις 9 Οκτωβρίου, ο Γκεβάρα ζήτησε να δει την δασκάλα του χωριού Τζούλια Κορτέζ, 22 ετών. Η Κορτέζ αργότερα δήλωσε ότι βρήκε τον Γκεβάρα να είναι ένας άντρας ελκυστικός με απλή και ειρωνική ματιά. Κατά την συνομιλία τους, είπε μετά η Κορτέζ, δεν έβρισκε το θάρρος να τον κοιτάξει στα μάτια γιατί "το βλέμμα του ήταν διαπεραστικό και ήρεμο". Κατά την σύντομη συνομιλία τους, ο Γκεβάρα επέστησε την προσοχή της Κορτέζ στην άθλια κατάσταση του σχολείου λέγοντας ότι δεν μπορούν να περιμένουν από παιδιά να μαθητεύουν σε τέτοιες συνθήκες όταν τα αφεντικά γυρίζουν με Μερσεντές, και της είπε ότι "εναντίων τέτοιων καταστάσεων πολεμάμε".

Αργότερα εκείνο το πρωί, στις 9 Οκτωβρίου, ο Πρόεδρος της Βολιβίας Ρεβνέ Μπαριέντος διέταξε την εκτέλεση του Γκεβάρα. Ο δήμιος ήταν ο Μάριο Τεράν, ένας μισομεθυσμένος λοχίας ο οποίος είχε ζητήσει να του επιτραπεί να πυροβολήσει εκείνος τον Τσε επειδή, όπως είπε, τρεις από τους φίλους του από τον λόχο "Β", και οι τρείς με το όνομά "Μάριο", είχαν σκοτωθεί σε προηγούμενη μάχη με τους αντάρτες του Γκεβάρα. Για να παρουσιάσει τα θανατηφόρα τραύματα πιστευτά μέσα από τα ψέματα που σχεδίαζαν να ανακοινώσουν μετά στο κοινό, ο Φελίξ Ροντρίγκεζ διέταξε τον Τεράν να στοχεύσει προσεκτικά για να φανεί ότι ο Γκεβάρα είχε σκοτωθεί κατά τη διάρκεια μιας σύγκρουσης με τον Βολιβιανό στρατό. Ο Γκάρυ Πράντο, ένας στρατιώτης της Βολιβίας που ήταν με την ομάδα που αιχμαλώτισε τον Γκεβάρα, είπε ότι ο λόγος για τον οποίον ο Μπαριέντος διέταξε την άμεση εκτέλεση του Γκεβάρα ήταν για να μην υπάρξει πιθανότητα να δραπετεύσει, και να μην ενοχληθεί η Βολιβία από το διεθνές δράμα μιας δίκης.

Στιγμές πριν δολοφονηθεί ο Τσε ρωτήθηκε αν σκεφτόταν την αθανασία του. "Όχι", είπε, "σκέφτομαι την αθανασία της Επανάστασης". Όταν ο λοχίας Τεράν μπήκε στην καλύβα ο Τσε του είπε: "Ξέρω ότι ήρθες να με σκοτώσεις. Πυροβόλησε, δειλέ! Θα σκοτώσεις έναν άντρα". Ο Τεράν δίστασε, μετά άνοιξε πυρ με το ημιαυτόματό του και πλήγωσε τον Τσε στα χέρια και τα πόδια. Διπλώθηκε στον πόνο και δάγκωσε το χέρι του για να μην φωνάξει. Ο Τεράν πυροβόλησε ξανά λαβώνοντας τον Τσε θανάσιμα στο στήθος στις 1:10 μ.μ. Σύμφωνα με τον Ροντρίγκεζ, ο Τσε πυροβολήθηκε εννέα φορές. Πέντε φορές στα πόδια, μία φορά το δεξιό ώμο και βραχίονα, μια στο στήθος, και, τέλος, στο λαιμό.

Η Ιστορία δεν αφήνει ποτέ κάτι να μένει στην θύμηση χωρίς να υπάρχει κάποια ειρωνεία, μια λίγο γνωστή λεπτομέρεια που τα αναποδογυρίζει όλα...

Η Κούβα, 150 χιλιόμετρα νότια των ακτών της Αμερικής, δυναστευόταν επί δεκαετίες από τον δικτάτορα Μπατίστα, ένα πιόνι των Αμερικανικών ιδιωτικών συμφερόντων και της Ιταλικής μαφίας. Όταν η επανάσταση έφτασε στην Αβάνα, και στις πρωινές ώρες την 1ης Ιανουαρίου 1959 ο Μπατίστα δραπέτευσε από το νησί, η πρώτη φροντίδα του Κάστρο ήταν να δείξει στους γείτονές του και τον κόσμο ότι δεν ήταν πιόνι κανενός και ότι η επανάσταση είχε γίνει για τους πολίτες της Κούβας.

Ο Κάστρο πήγε πρώτα στις Ηνωμένες Πολιτείες για να εξηγήσει την επανάσταση και δήλωσε ότι "Ξέρω τι νομίζει ο κόσμος για μας, ότι είμαστε κομμουνιστές, και φυσικά έχω πει πολύ καθαρά ότι δεν είμαστε κομμουνιστές. Πολύ καθαρά!". Επανειλημμένα δήλωσε ότι δεν ήταν κομμουνιστές. Στη Νέα Υόρκη στις 25 Απριλίου 1959 είπε: "Η κομμουνιστική επιρροή επάνω μας δεν είναι τίποτα. Δεν συμφωνώ με τον κομμουνισμό. Είμαστε Δημοκρατία. Είμαστε εναντίων δικτατόρων κάθε είδους... Για αυτό είμαστε ενάντια στον κομμουνισμό". Ο Κάστρο προσέλαβε μια από τις πιο γνωστές εταιρίες δημοσίων σχέσεων στην Αμερική για να στερεώσει μια ευμενή εντύπωση. Απάντησε υβριστικές ερωτήσεις με χιούμορ και έτρωγε χοτ ντόγκς και χάμπουργκερς.

Αλλά η Αμερική το 1959 ακόμα αγκομαχούσε από την υστερία του Μακαρθισμού. Ο Πρόεδρος Αϊζενχάουερ δεν δέχτηκε να συναντηθεί με τον Κάστρο. Η Κούβα, απομονωμένη από τις ΗΠΑ αναγκάστηκε να ψάξει αλλού για συμμαχίες και στήριξη.

Μέχρι το τέλος του 1960 η Κούβα είχε 20.000 πολιτικούς κρατουμένους. Το 1961 ο Κάστρο την ανακήρυξε Σοσιαλιστικό κράτος και συμμάχησε με τον Νικήτα Κρουτσώφ και την Ένωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών.

Η Αμερική δεν είχε κατανοήσει τον Φιντέλ επειδή δεν τον είχε δημιουργήσει η ίδια, όπως αργότερα δημιούργησε τον Σαντάμ Χουσσέϊν και τον Οσάμα Μπιν Λάντεν.

Παρά όμως του γεγονότος ότι τα πούρα Αβάνας απαγορεύονται μέχρι σήμερα στην Αμερική, ο Τσε ζει, και ο Φιντέλ είναι ζωντανός, και έχει επιβιώσει απέναντι σε δέκα (10) Αμερικανούς Προέδρους. Τους Αϊζενχάουερ, Κέννεντυ, Τζόνσον, Νίξον, Φορντ, Κάρτερ, Ρέγκαν, Μπούς (πατέρα), Κλίντον και τον Πινόκιο.

Τεχνολογία...

 

Κάθε υψηλή τεχνολογία έχει και μια ανθρώπινη μεριά!

Βρήκαμε που λέτε μια τηλεόραση 50 ιντσών, επίπεδη, πλάσμα, High Definition, σ' ένα μαγαζί στην Γλυφάδα, με 700 ευρώ, λιγότερο από μισοτιμής και την αρπάξαμε τον Ιούνιο του 2009. Την αφήσαμε στο Φάληρο γιατί είχαμε μαζί την μαμά και τον μπαμπά, αλλά τον Οκτώβριο την βάλαμε στο τζιπ και την φέραμε στο χωριό!

Στο καθιστικό στο χωριό καθόμασταν το βράδυ ευτυχείς και τρώγαμε όλο το χειμώνα τα ωραία που είχαμε μαγειρέψει βλέποντας μεγάλες ταινίες στην μεγάλη οθόνη με μπλούρέη, δίπλα στο τζάκι, και την είχα ενώσει και στο κομπιούτερ μαζί με τα μόνιτορ των 26 και των 22 ιντσών για να βλέπουμε και από το κομπιούτερ και να χρησιμοποιούμε και Flight Simulator...

Μιά-δυό φορές για μια στιγμή μαύρισε το κάτω μισό της οθόνης αλλά έφτιαξε από μόνο του αμέσως.

Χτες, έφτιαξα μια από τις σπεσιαλιτέ μου, φιλέτα κοτόπουλο τηγανισμένα με ινδικό καρύκευμα Ταντούρι, ρίζι μπασμάτι με ινδική σάλτσα κάρυ, βραστό φρούτο μάνγκο, ψωμί ναάν και τσάϊ... και βάλαμε στο High Definition Blu-ray την ταινία του Ρίτρσαρντ Άτενμπορο "Γκάντι". Είναι γνωστό πως, όταν ο Μαχάτμα μυρίζει το κοτόπουλό μου και το κάρυ μου, χάνει τα λόγια του σεναρίου και σκέφτεται μήπως και για λίγα λεπτά πάψει να είναι χορτοφάγος.

Κοντά στο τέλος της ταινίας, πλησιάζοντας μια από τις αγαπημένες μου σκηνές, όπου ο Μπαπού κάνει απεργία πείνας για να σταματήσει το αιματοκύλισμα ανάμεσα σε Ινδουιστές και Μουσουλμάνους, ένας Ινδουιστής του εξομολογείται πώς σκότωσε ένα μικρό παιδάκι που ήταν μουσουλμάνος, ζητά από τον Μαχάτμα να του δείξει τον δρόμο της λύτρωσης από το βάρος της πράξης του, και ο Γκάντι του λέει ότι πρέπει να βρεί ένα ορφανό παιδάκι στην ηλικία αυτού που σκότωσε, να το υιοθετήσει και να το μεγαλώσει σαν δικό του, αλλά το παιδάκι πρέπει να είναι Μουσουλμάνος και πρέπει να το αναθρέψει σαν Μουσουλμάνο, πάνω που ερχόταν η σκηνή, το κάτω μισό της οθόνης έγινε μαύρο και δεν ξανάφτιαξε με τίποτα!

Περίλυπη ήταν η γυναίκα μου, κι εγώ ερευνούσα την κατάσταση στα τεχνικά φόρουμ του ιντερνέτ μέχρι τις 4 το πρωί. Φαίνεται ότι αυτό είναι σύνηθες πρόβλημα σε μεγάλες οθόνες γιατί τεχνολογικά είναι 2 οθόνες η μία πάνω από την άλλη και φαίνονται μία -επειδή δεν υπάρχουν αντιστάσεις τόσο δυνατές για μια τεράστια οθόνη πάνω από 40 ίντσες.

Έπρεπε, ανακάλυψα, να αλλαχτεί ένα μέρος του μηχανισμού, κλπ., κλπ... Στεναχώρια. Αλλά, καθώς έπεφτα να κοιμηθώ μου ήρθε μια ιδέα από την ενστικτώδη κατανόηση της φύσεως του προβλήματος.

Όταν ξύπνησα η γυναίκα μου ήταν λυπημένη στο καθιστικό έχοντας ήδη δοκιμάσει μήπως η τηλεόραση δούλευε... Και τότε επιχείρησα την λύση που μου είχε έρθει στον ύπνο μου. Καθώς η τηλεόραση έπαιζε, και το κάτω μισό της οθόνης ήταν μαύρο, πήγα πίσω από την τηλεόραση και έριξα μια απαλή και υπολογισμένη φάπα με το χέρι μου στο πίσω, κάτω αριστερά μέρος όπου μέσα βρίσκονται οι αντιστάσεις.

Η Τηλεόραση διορθώθηκε αμέσως και το κάτω μισό της οθόνης έδειξε εικόνα και δουλεύει τώρα θαυμάσια. Η Γυναίκα μου χαμογελάει από αυτί σ' αυτί!

Ακόμα και στον 21ο αιώνα μια καρπαζά πάει μακριά!

Γροθιά!

Γροθιά!

(όταν τα δάκτυλα κλείνουν σφιχτά στην παλάμη και το χέρι σηκώνεται ψηλά)

Η πρώτη μου επαφή με την γροθιά ήταν όταν πήρα αυτή τη φωτογραφία:

στην πλατεία Τραφάλγκαρ του Λονδίνου το 1978,

σε μια διαδήλωση κατά του Απαρθάϊτ στη Νότιο Αφρική.

Από τότε έμαθα ότι υπάρχουν πολλών ειδών γροθιές!

Αλλά αυτή που έχει μείνει στην ψυχή μου δεν έχει καν τα δάκτυλα κλειστά...

Είναι από αυτόν τον ζωγραφικό πίνακα.

Pablo Picasso, Guernica, 1937

Λα πάστα!

Φατσιάμο λα πάστα!
(ελάτε να φτιάξουμε ζυμαρικά!)

Συνταγές από την κουζίνα μας

Αυτός είναι ο φούρνος εδώ πιο κάτω για τις πίτσες και τον έβαλα αντί για την κουζίνα μας γιατί είναι πιό γραφικός :-)

~

Σήμερα, παιδιά, θα μάθουμε πώς να φτιάξουμε ταλιατέλες σπιτικές αλά Ρομανιόλα, με σάλτσα ντομάτα, κρεμμύδι, και λουκάνικο χωριάτικο!

Πάμε λοιπόν δίπλα στην γειτόνισσα και ρωτάμε αν κάνανε αυγά σήμερα οι κότες. Χρειαζόμαστε ένα αυγό για κάθε άτομο που θα σερβιριστεί!

Επίσης, μια φούχτα αλεύρι γενικής χρήσης για κάθε άτομο. Και ένα μικρό ποτηράκι κοκκινέλι να βρέχουμε την γλώσσα μας καθώς φτιάχνουμε τις ταλιατέλες, το οποίο πάει πολύ καλά με λίγο Ιταλικό ραδιόφωνο!

Σηκώστε λοιπόν τα μανίκια σας και πλύντε τα χέρια σας! Πρώτα-πρώτα χρειαζόμαστε το ειδικό τραπέζι: μια τάβλα περίπου ένα επί ενάμιση μέτρο, τελείως ευθεία και λεία, και, ένα ξύλινο ρολό περίπου ένα μέτρο μήκος.

Για την σάλτσα, δυό-τρία λουκάνικα χωριάτικα φρέσκα από τη φάρμα, και αν τους τελειώσανε μπορεί να έφτιαξε μερικά από χτες ο μπακάλης, τρείς ντομάτες, δυό κρεμμύδια, κάμποσο σκόρδο, αγνό λαδάκι, λίγο ακόμα κοκκινέλι, αλάτι, ρίγανη... μπάστα (μπάστα σημαίνει: "φτάνει-στοπ"!)

Ά! και δυό-τρία καυσόξυλα για την κουζίνα.

Ανάψτε τη φωτιά στην κουζίνα με τουλάχιστον δυό ξύλα και όταν κάψει η επιφάνεια της βάλτε πάνω μια κατσαρόλα με το λαδάκι μέχρι να κάψει λίγο.

Κόψτε τα κρεμμύδια χοντρά κομμάτια και τσιγαρίστε τα στο λάδι, ανοίξτε τα λουκάνικα, κάντε τα πολλά κομματάκια και ρίξτε τα να τσιγαριστούν κι αυτά με τα κρεμμύδια, βάζετε σκόρδο στο τσιγάρισμα κατά βούληση, αρκεί να είναι πολύ, και μετά τα σβήνετε με το κοκκινέλι. Προσθέτετε αλατάκι και ριγανίτσα, και μετά ψιλοκομμένες ντομάτες. Ανακατεύετε, σκεπάζετε το τζέτζερη με το καπάκι και λέτε σε κάποιον να το προσέχει μην καεί και κολλήσει.

...και τώρα, τις ταλιατέλες!

στη μέση της τάβλας κάντε ένα βουναλάκι με τόσες χούφτες αλεύρι όσοι θα φάνε, σκάβετε μια λακκούβα στη μέση και ρίχνετε τ' αυγά, τόσα πάλι, όσοι θα φάνε από τα έξω προς τα μέσα, αρχίζετε να ανακατεύετε το αλεύρι με τ' αυγά.  ανακατεύετε, ζυμώνετε, ζυμώνετε... προσθέτετε αλευράκι αν χρειαστεί που και που για να μην είναι νερουλή η ζύμη και φτιάχνετε μια ωραία μπάλα! αφήστε την να κάτσει λίγο ήσυχη και ρίχτε μια ματιά στη σάλτσα που σιγοβράζει...  έτοιμοι για το ρολό, ρίχνουμε μια-δυο φάπες στη μπάλα να κάτσει κάτω...  την κατεβάζουμε λίγο ακόμη στη μέση και μετά στις άκρες  και αρχίζουμε με απαλές αλλά σίγουρες κινήσεις το πέρα-δώθε με το ρολό όλο και λίγο πιο δυνατά, να ανοίξει η ζύμη! που και που τυλίγουμε τη ζύμη στο ρολό και το γυρνάμε γύρω-γύρω μπρος-πίσω να απλώσει ωραία θέλουμε στο τέλος να είναι τόσο καλά απλωμένη που να φεγγίζει αλλά εγώ το προτιμώ λίγο πιο παχύ... περισσότερη γεύση! τυλίγουμε, ξετυλίγουμε, απλώνουμε, αρχίζει να κάνει κοιλιά όταν το μαζεύουμε στο ρολό χαϊδεύουμε λίγο αλευράκι επάνω και το ξαναπερνάμε μια δυό φορές, κάνουμε και μερικές ζάρες κατά λάθος για να φαίνεται και πολύ σπιτικό, και το αφήνουμε να ξεζαλιστεί καμιά εικοσαριά, τριάντα λεπτά και μετά το ξανατυλίγουμε στο ρολό! και το ξετυλίγουμε να κάνει ακορντεόν έτοιμο να κοπεί σε ταλιατέλες! Το κόψιμο γίνεται με τέχνη και επιτηδειότητα! Αυτό το μέγεθος είναι ταλιατέλες και κάμποσο πιο φαρδύ λέγονται παπαρδέλες! Παίρνουμε λίγα-λίγα στα χέρια και τα πετάμε ελαφρά πάνω-κάτω στις χούφτες μας να ξεχωρίσουνε και να πέσουνε σε μια πιατέλα... Οι ταλιατέλες είναι έτοιμες για βράσιμο! Το νερό έρχεται στη βράση δίπλα στον τζέτζερη με την σάλτσα, ρίχνουμε μέσα τις ταλιατέλες, λίγο ανακάτεμα, και σε δύο-τρία λεπτά είναι έτοιμες για στράγγισμα... Λίγη σάλτσα στην πιατέλα, μετά οι ταλιατέλες, η υπόλοιπη σάλτσα, ανακατεύουμε τη σάλτσα στις ταλιατέλες και πρέστο! έτοιμο το φαγητό για σερβίρισμα στα πιάτα!

Το μόνο που μένει είναι να γδάρουμε λίγο τυρί πάνω από κάθε πιάτο, κατευθείαν από το κεφάλι, με τον τρίφτη. Το τυρί είναι από την περιοχή της Πάρμα και της Ρετζιμίλια καμιά εκατοστή χιλιόμετρα βορειοδυτικά, και λέγεται "Παρμετζιάνο Ρετζιάνο".

Εκτός από την σάλτσα που φτιάξαμε υπάρχουν βέβαια πολλές άλλες εκλογές: Υπάρχει το Πέστο Τζενοβέζε, ή και η αγαπημένη μου σάλτσα όπου σε ζεστή βαριά κρέμα γάλακτος αφήνουμε να σιγοβράσουν για λίγα λεπτά κομματάκια μικρά καπνιστού σολομού!