Κάθε υψηλή τεχνολογία έχει και μια ανθρώπινη μεριά!
Βρήκαμε που λέτε μια τηλεόραση 50 ιντσών, επίπεδη, πλάσμα, High Definition, σ' ένα μαγαζί στην Γλυφάδα, με 700 ευρώ, λιγότερο από μισοτιμής και την αρπάξαμε τον Ιούνιο του 2009. Την αφήσαμε στο Φάληρο γιατί είχαμε μαζί την μαμά και τον μπαμπά, αλλά τον Οκτώβριο την βάλαμε στο τζιπ και την φέραμε στο χωριό!
Στο καθιστικό στο χωριό καθόμασταν το βράδυ ευτυχείς και τρώγαμε όλο το χειμώνα τα ωραία που είχαμε μαγειρέψει βλέποντας μεγάλες ταινίες στην μεγάλη οθόνη με μπλούρέη, δίπλα στο τζάκι, και την είχα ενώσει και στο κομπιούτερ μαζί με τα μόνιτορ των 26 και των 22 ιντσών για να βλέπουμε και από το κομπιούτερ και να χρησιμοποιούμε και Flight Simulator...
Μιά-δυό φορές για μια στιγμή μαύρισε το κάτω μισό της οθόνης αλλά έφτιαξε από μόνο του αμέσως.
Χτες, έφτιαξα μια από τις σπεσιαλιτέ μου, φιλέτα κοτόπουλο τηγανισμένα με ινδικό καρύκευμα Ταντούρι, ρίζι μπασμάτι με ινδική σάλτσα κάρυ, βραστό φρούτο μάνγκο, ψωμί ναάν και τσάϊ... και βάλαμε στο High Definition Blu-ray την ταινία του Ρίτρσαρντ Άτενμπορο "Γκάντι". Είναι γνωστό πως, όταν ο Μαχάτμα μυρίζει το κοτόπουλό μου και το κάρυ μου, χάνει τα λόγια του σεναρίου και σκέφτεται μήπως και για λίγα λεπτά πάψει να είναι χορτοφάγος.
Κοντά στο τέλος της ταινίας, πλησιάζοντας μια από τις αγαπημένες μου σκηνές, όπου ο Μπαπού κάνει απεργία πείνας για να σταματήσει το αιματοκύλισμα ανάμεσα σε Ινδουιστές και Μουσουλμάνους, ένας Ινδουιστής του εξομολογείται πώς σκότωσε ένα μικρό παιδάκι που ήταν μουσουλμάνος, ζητά από τον Μαχάτμα να του δείξει τον δρόμο της λύτρωσης από το βάρος της πράξης του, και ο Γκάντι του λέει ότι πρέπει να βρεί ένα ορφανό παιδάκι στην ηλικία αυτού που σκότωσε, να το υιοθετήσει και να το μεγαλώσει σαν δικό του, αλλά το παιδάκι πρέπει να είναι Μουσουλμάνος και πρέπει να το αναθρέψει σαν Μουσουλμάνο, πάνω που ερχόταν η σκηνή, το κάτω μισό της οθόνης έγινε μαύρο και δεν ξανάφτιαξε με τίποτα!
Περίλυπη ήταν η γυναίκα μου, κι εγώ ερευνούσα την κατάσταση στα τεχνικά φόρουμ του ιντερνέτ μέχρι τις 4 το πρωί. Φαίνεται ότι αυτό είναι σύνηθες πρόβλημα σε μεγάλες οθόνες γιατί τεχνολογικά είναι 2 οθόνες η μία πάνω από την άλλη και φαίνονται μία -επειδή δεν υπάρχουν αντιστάσεις τόσο δυνατές για μια τεράστια οθόνη πάνω από 40 ίντσες.
Έπρεπε, ανακάλυψα, να αλλαχτεί ένα μέρος του μηχανισμού, κλπ., κλπ... Στεναχώρια. Αλλά, καθώς έπεφτα να κοιμηθώ μου ήρθε μια ιδέα από την ενστικτώδη κατανόηση της φύσεως του προβλήματος.
Όταν ξύπνησα η γυναίκα μου ήταν λυπημένη στο καθιστικό έχοντας ήδη δοκιμάσει μήπως η τηλεόραση δούλευε... Και τότε επιχείρησα την λύση που μου είχε έρθει στον ύπνο μου. Καθώς η τηλεόραση έπαιζε, και το κάτω μισό της οθόνης ήταν μαύρο, πήγα πίσω από την τηλεόραση και έριξα μια απαλή και υπολογισμένη φάπα με το χέρι μου στο πίσω, κάτω αριστερά μέρος όπου μέσα βρίσκονται οι αντιστάσεις.
Η Τηλεόραση διορθώθηκε αμέσως και το κάτω μισό της οθόνης έδειξε εικόνα και δουλεύει τώρα θαυμάσια. Η Γυναίκα μου χαμογελάει από αυτί σ' αυτί!
Ακόμα και στον 21ο αιώνα μια καρπαζά πάει μακριά!
Μου επιτρέπεις να στα θώ στην ταινία;
ΑπάντησηΔιαγραφήΓιατί η σκηνή που αναφέρεις εδώ είναι η αγαπημένη μου !
Πιστεύω ότι είναι όλη η ταινία - αν ήταν μουσουλμάνος, αν ήταν χριστιανός, αν ήταν ινδοϊστής..αν... αν
Γιατί πάνω απ' όλα είναι / είμαστε άνθρωποι.
Καλή σου εβδομάδα Δημήτρη :-)
Καλησπέρα Βάσσια! :-)
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι βέβαια να "σταθείς" στην ταινία, μια που βρήκες, φυσικά, το πραγματικό βάθρο του ποστ :-)
Το φέρνω από 'δώ, με την τελευταία φράση στις "3 δεκαετίες του Κόνδορα", το φέρνω από 'κεί με το παραπάνω δήθεν "παρεμπιπτόντως", και συνεχίζω να αναφέρω, απλά, την μεγάλη του ψυχή, γιατί ένα ποστ ευθέως για τον Μαχάτμα θα είναι πάντα πολύ μικρό και ατελές, και ποτέ δεν θα μπορούσα να παριστάνω ότι έχω τη βάση να "αναλύσω", ή να "παρουσιάσω" μια καρδιά σαν την δικιά του με το μυαλουδάκι το δικό μου... (ακόμα και το περί κοτόπουλου είναι με την σκέψη ότι ήταν παράλληλο στο χιούμορ που ο Άτενμπορο του αποδίδει προς το τέλος της ζωής του...)
Στη σκηνή που αναφέρουμε και οι δύο πάντα κλαίω, και χτες, που την είδαμε αφού φτιάχτηκε η τηλεόραση, έκλαψε και η γυναίκα μου που επίσης ξέρει την ταινία απ' έξω.
Η επόμενή μου αναφορά, στο μέλλον, θα είναι μάλλον σε μια άλλη και μεγάλη διδαχτικά σκηνή, όπου, στη Νότιο Αφρική, στο γραφείο του Σματς με τη στολή της φυλακής, ο Σματς τον πληροφορεί ότι κέρδισαν την μάχη αλλά τον εκβιάζει πως αφού ακυρώσει τον νόμο για τις ταυτότητες των Ινδών θα απαγορεύσει την μετανάστευση στο μέλλον. Και ο Γκάντι απαντά: "Η μετανάστευση δεν ήταν θέμα πάνω στο οποίο πολεμήσαμε, και θα ήταν λάθος από μέρους μας να το κάνουμε θέμα τώρα που βρισκόμαστε σε θέση ισχύος".
Πιστεύω ότι ο Γκάντι ήταν (και είναι) από τις σημαντικότερες προσωπικότητες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑνθρωπιστής με κεφαλαία γράμματα.
Σε μια χώρα που δεν κατάφερε να την γλιτώσει από τη διαίρεση και σε ένα Πακιστάν που από τότε που υπήρξε ως κράτος δεν έχει βρει ακόμη τη θέση του.
Τι αλήθεια κέρδισαν με τον διαχωρισμό τους;
Αναρωτιέμαι. Αλλά μήπως είναι η μόνη θρησκευτική "απόσχιση" που απέτυχε επί των θέσεων;
:-)
Πράγματι, το μήνυμα και έργο του Γκάντι είναι από τα σημαντικότερα, αν όχι το πλέον σημαντικό για την εποχή μας, που έχει αναδείξει η ανθρωπότητα. "Είμαι Ινδουιστής, και Μουσουλμάνος και Χριστιανός..." Και έδειξε στον κόσμο τον τρόπο, και μια διέξοδο, που έδινε λύσεις, αποτελέσματα και ισχύ χωρίς ούτε οφθαλμό αντί οφθαλμού ούτε να γυρίζει κανείς το άλλο μάγουλο. Αλλά ο άνθρωπος έχει ορισμένα ένστικτα στη φύση του, που πηγάζουν από τον φόβο και το μίσος, και που όλες οι κοινωνίες έχουν προσπαθήσει, ως επί το πλείστον ανεπιτυχώς, να απαλύνουν (ο Χριστιανισμός, φερ' ειπείν, με την αλληγορία του "προπατορικού αμαρτήματος" και με το "τα του Καίσαρα τω Καίσαρι").
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ Γκάντι προσπάθησε με τον τρόπο του (που πιο προικισμένος με πλούτη της ψυχής τρόπος δεν υπήρξε), αλλά, παρ' όλο του ότι απέδειξε και έδειξε στον άνθρωπο το πως να "νικήσει" την φύση του, μέσω των αποτελεσμάτων των απεργιών πείνας του, όπου οι άνθρωποι έκαναν το σωστό για να μην πεθάνει, δεν μπόρεσε να τους κάνει να δουν πως αυτό που έκαναν για εκείνον μπορούσαν να το κάνουν πάντα για τον εαυτό τους και τους γύρω τους άσχετα με εκείνον.
Στην ταινία, η άκαρπη και απελπισμένη του προσπάθεια εικονογραφείται στη σκηνή που καθώς ετοιμάζονται για να φύγει η αυτοκρατορία και να χτίσουν την δικιά τους κυβέρνηση, και προσπαθεί ακόμα να κρατήσει το όνειρο της μιας Ινδίας, ζητά από τον Νερού να αποσυρθεί και να επιτρέψει στον Μουσουλμάνο Τζινά να είναι ο πρωθυπουργός με Μουσουλμανικό υπουργικό συμβούλιο. Αυτό ήταν όπως είδε και ο ίδιος μια απελπισμένη ουτοπία. Όταν υψώθηκαν οι σημαίες της Ινδίας και του Πακιστάν, ο ιστός στο Ασράμ του έμεινε χωρίς σημαία.
Οι καθημερινοί άνθρωποι στον δρόμο δεν μπόρεσαν να καταλάβουν, ή να συμφωνήσουν. Το μάθημα θα κάνει αιώνες να πιάσει, αν ποτέ πιάσει, σε όλες τις κοινωνίες, συμπεριλαμβανομένης της Ελλάδας, όπου, πάνω από όλες τις άλλες διαφορές που είχαμε, προστίθεται τώρα, γρήγορα και άμεσα, το γεγονός ότι γινόμαστε ένα έθνος με υποδομή, στα "χαμηλά" επαγγέλματα, μη Ελληνική. Θα δημιουργήσουμε τους δικούς μας "untouchables";