Παρθενώνας

Στην Nashville του Tennessee εκτός από το κέντρο της βιομηχανίας μουσικής Country (το Χόλυγουντ της μουσικής), υπάρχει και ο Παρθενώνας, σε ακριβείς διαστάσεις και λεπτομέρειες, σε ένα πάρκο. Ποιός να το φανταζότανε!

Κοιτάχτε τώρα, λέμε, να το είχαμε φτιάξει εμείς εδώ, στο Ελληνικό (τα τετραγωνικά χιλιόμετρα του οποίου ακόμα σαπίζουν από το 2004 γιατί δεν εχουν αποφασίσει ακόμα ποιός θα φάει τα περισσότερα), να είχαμε κάνει ένα πάρκο Αρχαίας Ελλάδας με τα μνημεία μας, χτισμένα σαν χτες, να παίζουν Αρχαίους Έλληνες τα παιδιά των τουριστών, να τα επισκέπτονται τα σχολεία μας, να γίνονται διαλέξεις, διατριβές, έρευνες, και μερικά χιλιόμετρα παραπάνω να πηγαίνουν να βλέπουν το αληθινό... Αναπαραστάσεις της μάχης του Μαραθώνα και της Σαλαμίνας κάθε Κυριακή το καλοκαίρι... Διαγωνισμοί ταχύτητας στο Φάληρο με τριήρεις για τους γεροδεμένους τουρίστες... πάρκο να μαθαίνουν τα παιδιά σπορ της αρχαίας Ελλάδας, και φαστφουντάδικα που σερβίρουν μόνο κουζίνα της Αρχαίας Αθήνας. Ηθοποιοί να απαγγέλουν σε τέσσερεις γλώσσες Πλάτωνα και Δημοσθένη... Και σουβενίρ, πουκάμισα, αγάλματα, αρχαία Ελληνικά παιδικά παιγνίδια... ενδυμασίες μόδας του Χρυσού Αιώνα στα μαγαζιά... Λούνα παρκ με λαβύρινθο και μινόταυρο μέσα, και κορδόνι να δούμε ποιος θα βρει τον μινόταυρο.

Λέμε τώρα... αλλά καλύτερα να τον αφήσουμε τον Παρθενώνα στην ησυχία του εκεί που είναι: στο Nashville του Tennessee... Οι απόγονοι του Ντέηβι Κρόκετ τον χτίσανε το 1897 από ξύλο για την παγκόσμια έκθεση. Το 1920 ξαναχτίστηκε με μπετόν. Το εξωτερικό τελείωσε το 1925 και το εσωτερικό το 1931.

Όχι, όχι... εμείς είμαστε σοβαροί άνθρωποι βρε αδελφέ! Όχι Αμερικανάκια!

Εμείς εδώ κάνουμε σοβαρή δουλειά, και έχουμε τον Παρθενώνα χρόοοοονια φίσκα με σκαλωσιές και γερανούς, και τον ξαναχτίζουμε κομμάτι-κομμάτι, με τα καινούργια κομμάτια άσπρα-άσπρα να φαίνονται διαφορετικά μπροστά στα αρχικά που είχαν απομείνει.

Και παράλληλα, καθώς κλέφτες αδειάζουν τα μουσεία από Ολυμπία και βάλε, εξουδετερώνοντας τον μοναδικό φρουρό με τα σπασμένα συστήματα ασφαλείας, εμείς συνεχίζουμε τον αγώνα να επιστρέψουνε οι Άγγλοι τα αντικείμενα που τους πούλησαν νόμιμα οι Οθωμανοί -αλλά οι Άγγλοι μας λένε ποτέ την Κυριακή, και ούτε άλλη μέρα της εβδομάδας! Ο αγώνας συνεχίζεται καθώς οι τουρίστες φωτογραφίζουν σκαλωσιές, ο Παρθενώνας γίνεται καραγκιόζ μπερντέ για να "δένει" με την υπόλοιπη Αθήνα, και αν θέλετε να χαρείτε το μεγαλείο του Παρθενώνα όπως ήταν πριν 2.400 χρόνια, πηγαίνετε στην Nashville, στο Tennessee!

>

-------------

Ιστορία

Η Ιστορία μας είναι κάτι που μας κάνει υπερήφανους, δεν είναι; Όλοι την ξέρουμε, όλος ο κόσμος την θαυμάζει. Η μάχη του Μαραθώνα, παραδείγματος χάριν θεωρείται θεμελιώδης στιγμή για την ιστορία της Ευρώπης, εφ' όσον εκείνη η πρώτη νίκη κατά της επεκτεινόμενης Περσίας, το 490 Προ Κοινής Εποχής (και οι μετέπειτα νίκες στην Σαλαμίνα το 480 ΠΚΕ, και στις Πλαταιές το 479 ΠΚΕ) επέτρεψε τα επόμενα 200 χρόνια ακμής των Αθηνών τα οποία μέχρι σήμερα επηρεάζουν τον Ευρωπαϊκό πολιτισμό. Παραδείγματος χάριν, ο Βρετανός φιλόσοφος Τζων Στούαρτ Μιλς (1806-1873), προτείνει ότι η μάχη του Μαραθώνα έχει μεγαλύτερη σημασία στην ιστορία και της Βρετανίας ακόμη από την μάχη του Χέηστινγκς του 1066 τη Κοινής Εποχής.

Και ποιός Έλληνας δεν αισθάνεται υπερήφανος όποτε αθλητές κάπου στην Γη αγωνίζονται σε Μαραθώνιο, ο οποίος αναφέρεται στον στρατιώτη που έτρεξε από τον Μαραθώνα στην Αθήνα για να αναγγείλει "Νενικήκαμεν!" και να ξεψυχήσει: τον Φειδιππίδη. Ή μήπως τον έλεγαν Φιλιππίδη; ή ...Θέρσιπος; Ερχίος, ή Ευκλής; Πως τον έλεγαν τον μαραθωνοδρόμο βρε παιδιά;

Κι αν σας έλεγα ότι ο μαραθωνοδρόμος δεν υπήρξε; ότι το "Νενικήκαμεν!" δεν το φώναξε κανείς, και κανείς δεν πέθανε τρέχοντας εν πλήρη στολή από τον Μαραθώνα στην Αθήνα μετά την μάχη;

Ο Ηρόδοτος γράφει ότι ένας αγγελιοφόρος ονομαζόμενος Φειδιππίδης στάλθηκε από την Αθήνα στην Σπάρτη να ζητήσει βοήθεια για την επερχόμενη μάχη με τους Πέρσες. Έτρεξε 225 χιλιόμετρα σε περίπου 24 ώρες (Οι Σπαρτιάτες ήθελαν πολύ να βοηθήσουν αλλά δεν μπορούσαν γιατί είχαν έναν εορτασμό ο οποίος τους απαγόρευε να πολεμήσουν μέχρι το επόμενο φεγγάρι). Στην επιστροφή προς την Αθήνα ο θεός Παν σταμάτησε τον Φειδιππίδη και τον ρώτησε γιατί δεν τον λατρεύουν οι Αθηναίοι. Ο Φειδιππίδης του υποσχέθηκε ότι οι Αθηναίοι θα τον λατρέψουν και ο θεός Παν βοήθησε στην μάχη του Μαραθώνα φυτεύοντας στις ψυχές των Περσών το ιδιαίτερο στυλ τρελού φόβου, του Παν, τον πανικό. Μετά, οι Αθηναίοι του αφιέρωσαν μια σπηλιά στον βράχο της Ακρόπολης και του προσέφεραν θυσία μια φορά τον χρόνο.

Στον Μαραθώνα βρέθηκαν 9.000 ή 10.000 Αθηναίοι, και 1.000 Πλαταιείς απέναντι από ένα Περσικό στρατό που κατά διάφορες αρχαίες αναφορές μπορεί να αριθμούσε 200.000 ή 600.000 στρατιώτες και 10.000 ιππείς, και, κατά σημερινές εκτιμήσεις μπορεί να ήταν 25.000 ή 300.000 στρατιώτες και 600 πλοία.

Κατά τις πέντε ημέρες που οι δύο στρατοί στέκονταν αντιμέτωποι πριν την μάχη, ένα μέρος του περσικού στόλου έπλευσε για να περάσει από το Σούνιο και να φτάσει δια θαλάσσης στην Αθήνα. Μετά την μάχη του Μαραθώνα, όπου σκοτώθηκαν μόνο 192 Αθηναίοι και 11 Πλαταιείς (και κάπου 6.400 Πέρσες), οι Αθηναίοι στρατιώτες, κάπου 9.000, κουρασμένοι από την μάχη, έφυγαν αμέσως προς την Αθήνα για να προλάβουν το μέρος του περσικού στόλου που είχε πλεύσει προς το Σούνιο.

Ο Αθηναϊκός στρατός έφτασε στην παραλία του Σαρωνικού, με τα πόδια, το απόγευμα, και είδαν τα Περσικά πλοία να φεύγουν, τελειώνοντας έτσι την μάχη και εδραιώνοντας την νίκη των Αθηναίων και των Πλαταιών κατά του στρατού του Δαρείου της Περσίας.

Αργότερα, στην λαϊκή φαντασία και μέσα από τους μύθους που ξεπήδησαν, το τρέξιμο του Φειδιππίδη από την Αθήνα στην Σπάρτη και η γρήγορη μεταφορά του στρατού από τον Μαραθώνα στον Σαρωνικό συγχύστηκαν σε ένα φαντασιακό γεγονός, το τρέξιμο του μαραθωνοδρόμου να αναγγείλει την νίκη. Ο μύθος θέλει τον Φειδιππίδη να τρέχει από τον Μαραθώνα στην Αθήνα, να φωνάζει "Νενικήκαμεν!" και να ξεψυχά.

Οι περισσότερες αναφορές στον μύθο του μαραθωνοδρόμου λανθασμένα τον αποδίδουν στον Ηρόδοτο. Ο μαραθωνοδρόμος αναφέρεται πρώτα από τον Πλούταρχο, πεντακόσια χρόνια μετά την Μάχη του Μαραθώνα, στο Περί δόξας Αθηνών, γραμμένο τον πρώτο αιώνα την Κοινής Εποχής, ο οποίος, Πλούταρχος, μεταφέρει τον μύθο ως αναφερόμενο στις εργασίες του Ηρακλείδη εκ Πόντου οι οποίες έχουν χαθεί. Ο Πλούταρχος δίνει το όνομα του μαραθωνοδρόμου ως Θέρσιπος, ή Ερχίος, ή Ευκλής. Ο Λούκιος, τον δεύτερο αιώνα της Κοινής Εποχής γράφει τον ίδιο μύθο αλλά ονομάζει τον μαραθωνοδρόμο Φιλιππίδη.

Σε κάμποσα χειρόγραφα του Μεσαίωνα, των Ιστοριών του Ηρόδοτου, το όνομα του αγγελιοφόρου που έτρεξε από την Αθήνα στην Σπάρτη γράφεται Φιλιππίδης αντί για το όνομα Φειδιππίδης που είχε αρχικά γράψει ο Ηρόδοτος.

Όπως έγραψα πρόσφατα, ...ο κάθε ένας παρουσιάζει την ιστορία όπως θέλει, και ο κάθε άλλος την πιστεύει όπως τον βολεύει. Εκείνοι που οφθαλμοφανώς δεν ξέρουν ιστορία είναι όσοι πιστεύουν ότι την ξέρουν σωστά :-)

Η Ιστορία είναι κεντρική στον ανθρώπινο πολιτισμό γιατί είναι η απτή εφαρμογή της ανθρώπινης ικανότητας να κατανοεί τις έννοιες του παρελθόντος, του παρόντος και του μέλλοντος. Αυτή η ικανότητα είναι που μας δίνει την δυνατότητα να πλοηγούμε το μέλλον μαθαίνοντας από το παρελθόν, και να δίνουμε στον εαυτό μας, τους γύρω μας και τους απογόνους μας ταυτότητα.

Όμως, πολύ συχνά, αν όχι σχεδόν συνέχεια, τα μαθήματα που διδάσκουν στους εαυτούς τους οι άνθρωποι βασίζονται σε μύθους, υποκειμενικότητα και φαντασία -και εγωισμό ή ιδιοτέλεια. Και είναι κρίμα, γιατί η πραγματικότητα είναι πάντα πιο ενδιαφέρουσα από την φαντασία... Δεν ξέρω για σας, αλλά εγώ προτιμώ 9.000 στρατιώτες να βαδίζουν γρήγορα εν στολή από τον Μαραθώνα στον Σαρωνικό, και να βλέπουν το περσικό στόλο να γυρίζει προς ανατολάς και να επιστρέφει στην Ασία, παρά έναν φουκαρά να τρέχει σαν παλαβός και να τα κακαρώνει...

Πόσα άλλα γεγονότα, που τώρα θρέφουν τον εθνικισμό μας, λέτε να ανήκουν στην ίδια συνομοταξία με τον Μαραθώνιο, και, πόση εγκυρότητα λέτε να έχουν πολλές από τις μπαρούφες που πετάνε οι "πατριώτες" γύρω μας, και όσον αφορά την πρόσφατη αλλά και την αρχαία "ιστορία" μας;

Σημείωση: Αναφέρομαι σε ημερομηνίες "Προ Κοινής Εποχής" (ΠΚΕ) και ημερομηνίες "της Κοινής Εποχής" (ΚΕ), αντί για Προ και Μετά Χριστού, όπως είναι διαδεδομένο πλέον σε ακαδημαϊκούς κύκλους σήμερα, γιατί η Ιστορία της ανθρωπότητας ανήκει σε όλη την ανθρωπότητα, όχι μόνο στους Χριστιανούς -άρα είναι λάθος να αναφερόμαστε στην παγκόσμια Ιστορία οροθετώντας με κριτήρια μιας συγκεκριμένης θρησκείας.

Άλλωστε είναι ακαδημαϊκά παραδεκτό ότι, πρώτον, λείπει το έτος "Μηδέν" από την αρίθμηση του ΠΧ και ΜΧ, και, δεύτερον, ότι ο Ιησούς από την Ναζαρέτ, αν πράγματι ήταν ιστορικό πρόσωπο, γεννήθηκε κατά πάσαν πιθανότητα το 4, ή το 6, Προ Κοινής Εποχής, και η αρίθμηση που δόθηκε σαν βασισμένη στην γέννησή του είναι λανθασμένη ούτως ή άλλως. Για το 4 Προ Κοινής Εποχής συνηγορούν δύο γεγονότα: Πρώτον, η ευθυγράμμιση πλανητών το 6 ΠΚΕ (άστρο της Βηθλεέμ;) και η απογραφή πληθυσμού της Ιουδαίας που έγινε κατά τα Ρωμαϊκά αρχεία στο 4 ΠΚΕ. Έτσι, η έκφραση "Κοινή Εποχή" αναφέρεται σε κοινό μέτρημα χρόνου άσχετα από οποιαδήποτε θρησκεία, ή γέννηση συγκεκριμένου ανθρώπου.

Αν ο Ιησούς υπήρξε και γεννήθηκε το 4 ΠΕ, τώρα, κανονικά, θα έπρεπε να έχουμε το Χριστιανικό έτος 2016.

Εν τω μεταξύ, σήμερα, 29 Οκτωβρίου του έτους 2012 της Κοινής Εποχής:
- Για τον Ιουδαϊσμό είναι Cheshvan 13, του έτους 5773.
- Και για το Ισλάμ είναι Zul-Qi'dah/Zul-Hijjaj 13, του έτους 1433.
- Για τον πολιτισμό των Maya, βρισκόμαστε στο τέλος ενός κύκλου πέντε περιόδων 125 ηλιακών ετών, ο οποίος θα κλείσει στις 12 Δεκεμβρίου, 2012 της Κοινής Εποχής. Υπάρχουν πολλές εκδοχές, οι περισσότερες των οποίων ανακυκλώνουν τον χρόνο μετά από περιόδους εκατομμυρίων ετών. Παραδείγματος Χάριν: Η μέτρηση των Μάγια "12.0.0.0.0" συμπίπτει με τις 18 Σεπτεμβρίου του έτους της Κοινής Εποχής 1618, και η μέτρηση "13.0.0.0.0" συμπίπτει με τις 21 Δεκεμβρίου του 2012.
- Για τους Βουδιστές, έχουμε το έτος 2332
- Για τον Ινδουισμό, συγκεκριμένα Yudhisthira Samvat, έχουμε το έτος 5113...
Διαλέγετε και παίρνετε!
Τέλος πάντων, η μάχη του Μαραθώνα έγινε πριν 2.502 χρονια (κάπου 100 γενεές). Γι αυτό μπορούμε να έιμαστε σχεδόν σίγουροι :-)

Παιδιά

Η Ελλάδα δεν ήταν πάντα αυτό που είναι σήμερα.

Σαν σήμερα, πριν 72 χρόνια, ήταν ενωμένη. 

Καταιγίδα

"Ω, Θεέ μου, η θάλασσά σου είναι τόσο μεγάλη, και η βάρκα μου τόσο μικρή..."

Η φράση αυτή βρισκόταν χαραγμένη σε μία πλάκα πάνω στο γραφείο του Προέδρου Τζων Κέννεντυ στον Λευκό Οίκο. Η φράση είναι μια προσευχή των ψαράδων της Βρετάνης, της δυτικής Γαλλίας. Την έδωσε σαν δώρο στον Κέννεντυ ο ναύαρχος Ρικόβερ. Επίσης, ο ναύαρχος έκανε το ίδιο δώρο σε όλους τους κυβερνήτες πυρηνικών υποβρυχίων Πολάρις.

Δυό μήνες τώρα η Ελλάδα και η Ευρώπη παίζουν θέατρο περιμένοντας να ξεκινήσουν πάλι τα πράγματα μετά τις 6 Νοεμβρίου. Κανείς δεν θέλει να πάρει αποφάσεις τώρα και να κάνει κινήσεις οι οποίες θα μπορούσαν να επηρεάσουν το εκλογικό αποτέλεσμα στις ΗΠΑ. Άλλωστε, αν βγει ο Ρόμνι θα ψάχνουμε για καινούργιο πλανήτη να μετακομίσουμε. Ο μόνος που δεν παίζει καλά με τα άλλα παιδάκια είναι ο βασιλιάς Ληρ, ο Κουβέλης, που τού 'ρθε τώρα να τραβήξει τις κόκκινες γραμμές του. Λες και ότι υπογράφει ανά πάσα στιγμή η Ελλάδα έχει οποιαδήποτε σημασία -λες και περιμένει κανείς έξω να τηρήσουμε τις υπογραφές μας στην μακρά πνοή. Ή να έχουν σχέση οι χθεσινές υπογραφές με την αυριανή πραγματικότητα. Αυτές οι συμφωνίες, προσυμφωνίες και μετασυμφωνίες είναι για τα μάτια, δικαιολογίες να δώσουμε, για να μας πετάξουν ένα ξεροκόμματο ακόμα σήμερα, και αύριο βλέπουμε πάλι, σαν τον Καραγκιόζη. Εν τω μεταξύ, όμως...

Η φύση αποφάσισε να κάνει μια μικρή επίδειξη του πόσο ασήμαντοι είναι οι άνθρωποι. Η Μαμά-φύση βγάζει τον μπαλαντέρ από το μανίκι της να δούμε πως θα επηρεαστούν τώρα οι εκλογές στις ΗΠΑ. Με την αναπάντεχη τέλεια καταιγίδα, η κυβέρνηση Ομπάμα έχει, ξαφνικά, την τέλεια ευκαιρία να εντυπωσιάσει, ή να οργίσει τους ψηφοφόρους, την ερχόμενη εβδομάδα, τελευταία στιγμή και εντύπωση πριν τις εκλογές, με το πως θα αντιδράσει όταν η Σάντυ χτυπήσει τις ανατολικές ΗΠΑ, από Δευτέρα.

Στην Ελλάδα, και στην Ευρώπη, δεν έχουμε την αίσθηση να καταλάβουμε, να αντιληφθούμε, το πραγματικό μέγεθος ενός τυφώνα, ο οποίος στον Ειρηνικό λέγεται Typhoon, στον Ινδικό Cyclone και στον Ατλαντικό λέγεται Hurricane. Στον Ατλαντικό, η σαιζόν των Hurricane είναι από αρχές Αυγούστου μέχρι τέλη Οκτωβρίου.

Ένας κυκλώνας δημιουργείται πάνω από ωκεανό, δυναμώνει, και όταν φτάσει σε στερεό έδαφος αρχίζει να αποδυναμώνει, χάνοντας την πηγή τροφοδοσίας του, που είναι ο ωκεανός,  αφού πρώτα τα κάνει γης-μαδιάμ με το που πιάσει κατοικημένες περιοχές.

Πρόκειται για ένα καιρικό σύστημα που στροβιλίζει, γύρω-γύρω από το κέντρο του. Ένα "σπιράλ" το οποίο γυρίζει γύρω από τον εαυτό του, αντίθετα προς την κίνηση ρολογιού, και σαν σύνολο προχωρά σε γενικές κατευθύνσεις από νότο προς βορά.

 

Για να καταλάβετε το μέγεθος ενός τέτοιου καιρικού συστήματος, φανταστείτε μια καταιγίδα "σπιράλ" όπου το κέντρο της είναι στην Αθήνα και τα άκρα πιάνουν από Σικελία έως Κωνσταντινούπολη. Αρχίζει κοντά στην επιφάνεια της Γης και φτάνει σε υψόμετρο ίσως και διπλάσιο από τις γραμμές των αεροπλάνων, μεταξύ 10.000 και 20.000 μέτρων.

Στο κέντρο του τυφώνα, που λέγεται "μάτι", ο καιρός είναι υπέροχος, λιακάδα χωρίς ανέμους. Το μάτι μπορεί να έχει και ακτίνα 15 με 50 χιλιόμετρα. Γύρω από το μάτι όμως είναι ένας κάθετος τοίχος από σύννεφα, και εκεί, κοντά στο μάτι οι άνεμοι είναι οι πιο δυνατοί και γρήγοροι, φτάνοντας μέχρι και 260 χιλιόμετρα την ώρα. Ένας τυφώνας μπορεί να ρίξει και εννέα τρισεκατομμύρια λίτρα βροχή την ημέρα όπου οι σταγόνες μαστιγώνουν με ταχύτητες εκατό χιλιομέτρων την ώρα και πάνω.

Από μία Tropical Depression δημιουργείται μια κυκλική καταιγίδα, ένας "κυκλώνας", πάνω από ωκεανό με θερμοκρασία στην επιφάνεια της θάλασσας τουλάχιστον 26,5 βαθμών Κελσίου. Όταν φτάσει να έχει ανέμους 61 χιλιόμετρα την ώρα λέγεται "Tropical Storm". Τότε της δίνεται ένα όνομα, αγοριού τον ένα χρόνο και κοριτσιού τον επόμενο, εναλλασσόμενα, ξεκινώντας από το "Α" και προχωρώντας στα γράμματα της αλφαβήτου καθώς καινούργιες καταιγίδες δημιουργούνται μέχρι τον Οκτώβριο-Νοέμβριο.

Όταν οι άνεμοι ξεπεράσουν τα 119 χιλιόμετρα την ώρα, τότε, η Tropical Storm γίνεται Hurricane! Οι Hurricanes υπολογίζονται σε κατηγορίες, από 1 έως 5, όπου οι άνεμοι ενός Hurricane κατηγορίας 5 μπορούν να φτάσουν τα 260 χιλιόμετρα την ώρα.

Ένας κυκλώνας που ξαπλώνεται πάνω από τον ωκεανό σε ακτίνες 500 μέχρι και περισσότερα από 1000 χιλιόμετρα, δημιουργεί ένα τρομερό φαινόμενο, σηκώνοντας την στάθμη της θάλασσας μέχρι και 6 μέτρα ψηλότερα από το συνηθισμένο επίπεδο του ωκεανού, σε ακτίνα 100-160 χιλιόμετρα από το "μάτι". Όταν δηλαδή ένας Hurricane φτάσει σε ξηρά, επιτίθεται στην ξηρά με θάλασσα έως και έξι μέτρα ψηλότερη σε στάθμη από το συνηθισμένο, σαν τσουνάμι, τεράστια κύματα, ανέμους 200 χιλιομέτρων την ώρα, και τρισεκατομμύρια λίτρα βροχής.

Η δύναμις ενός Hurricane μετριέται και από την ικανότητα του καιρικού συστήματος να σταθεροποιηθεί και να μην αδυνατίζει, ή και να ενισχύεται. Το χειρότερο σενάριο πραγματοποιείται όταν το καιρικό σύστημα ενός Hurricane συναντήσει και ενωθεί με άλλο καιρικό σύστημα, ή και δύο άλλα καιρικά συστήματα, στην βόρεια πορεία του. Όταν δύο η περισσότερα καιρικά συστήματα συμπτωματικά συναντηθούν και ενωθούν, ένας τυφώνας με ένα ψυχρό μέτωπο και κάποια άλλη υψηλή βαρομετρική πίεση, δημιουργούνται οι συνθήκες της Τέλειας Καταιγίδας: The Perfect Storm.


Tropical Depressions δημιουργούνται κοντά στην Αφρική, μεταξύ Αφρικής και Κεντρικής/Νότιας Αμερικής. Στην πορεία τους, βόρεια έως δυτικά, προχωρώντας με 10 έως 35 χιλιόμετρα την ώρα, σε περίοδο ζωής εβδομάδων, χτυπάνε οπουδήποτε μεταξύ Μεξικού και Νέας Αγγλίας, συνήθως Φλώριδα με Βιρτζίνια. Μερικοί Hurricanes που έμειναν στον Ατλαντικό, έφτασαν, σαν Tropical Storm νότια της Ισλανδίας πριν αποδυναμωθούν και διαλυθούν. Άλλοι, έφτασαν στο Κάνσας πριν ξεψυχήσουν. Η Κατρίνα, πέρασε πάνω από την Φλώριδα, μπήκε στον κόλπο του Μεξικού, και χτύπησε την Νέα Ορλεάνη.

To 1991 o Hurricane Grace ενώθηκε με ένα ψυχρό μέτωπο και ένα υψηλό βαρομετρικό και απείλησε την Νέα Αγγλία. Στην Μασαχουσέτη τότε ζούσαμε στον έκτο όροφο πάνω σε ένα λόφο κοντά στην Βοστώνη, και είχα καλύψει τα τζάμια με παχιά κολλητική καφέ ταινία, είχα βάλει χαρτόνια και ξύλα, είχαμε απομακρύνει τα έπιπλα από τα παράθυρα και τις πόρτες, είχαμε αγοράσει μπαταρίες, νερό και κονσέρβες. Ευτυχώς εκείνη η γνωστή καταιγίδα έμεινε στον Ατλαντικό πάνω από 250 χιλιόμετρα μακριά μας, αλλά και πάλι είδα καιρό και καταστροφές που στην Ευρώπη δεν φανταζόμαστε. Εκείνη η καταιγίδα ήταν και η αληθινή ιστορία πίσω από την ταινία με τον Τζώρτζ Κλούνι, The Perfect Storm.

Τώρα, Σάββατο 27 Οτωβρίου 2012, 2:30 μμ ώρα Ελλάδας, ο Hurricane Sandy υποβαθμίστηκε σε Tropical Depression. Το μάτι βρίσκεται περίπου 350 χιλιόμετρα ανατολικά από το ακρωτήριο Κέννεντυ της Φλώριδας, με ανέμους 115 χιλιομέτρων την ώρα, κινούμενος βόρεια-βορειοδυτικά με περίπου 16 χιλιόμετρα την ώρα. Η πρόβλεψη είναι ότι υπάρχει πιθανότητα 15% να χτυπήσει μεταξύ Ντέλαγουέαρ και Νέας Υόρκης στις επόμενες 120 ώρες σαν Hurricane, και 60% πιθανότητα να χτυπήσει σαν Tropical Storm.

Στις 4 μμ, ώρα Ελλάδας, Σάββατο 27 Οκτωβρίου, η Sandy αναβαθμίστηκε και πάλι σε Hurricane, με ανέμους 125 χιλιομέτρων την ώρα.

Ένα κρύο μέτωπο καιροφυλακτεί πάνω από την ήπειρο να ενωθεί με την Sandy την ερχόμενη εβδομάδα, και τότε υπάρχει πιθανότητα για μια καινούργια Perfect Storm.

Το τι θα κάνει η Sandy τις επόμενες τρεις μέρες είναι τόσο δύσκολο να προβλεφθεί όσο το τι θα γίνει στις Αμερικανικές εκλογές. Η κυβέρνηση Ομπάμα πάντως έχει την Τέλεια Ευκαιρία να εντυπωσιάσει, ή να οργίσει, καθώς η μαμά-φύση χασμουριέται.

Σάββατο, 27/10, γύρω στις 6:40 το πρωί τοπική ώρα, ο Κώστας πήρε αυτή την φωτογραφία των εξωτερικών πτυχών της Sandy, από τα 33.000 πόδια καθώς πετούσε από το Μομπίλ της Αλαμπάμα στη Σάρλοτ της Βόρειας Καρολίνας.

Δηλώσεις

17 Νοεμβρίου 1973
Ρίτσαρντ Μίλχάους Νίξον: "I am not a crook" (Δεν είμαι απατεώνας)

Δεκέμβριος 1998
Μπιλ Κλίντον: "I never had sex with that woman" (Ποτέ δεν ειχα σεξ με εκείνη την γυναίκα)

Σεπτέμβριος 2009
Γεώργιος Ανδρέα Παπανδρέου: "Λεφτά υπάρχουν"

Ιούνιος 2012
Αλέξης Τσίπρας: "Λεφτά ΘΑ υπάρχουν" (Lefta yparhoun, v2)

25 Οκτωβρίου 2012
Γεώργιος Ανδρέα Παπανδρέου: "Ανυπόστατο σενάριο η σύνδεσή μου με τη λίστα Λαγκάρντ"

26 Οκτωβρίου 2012
Κωνσταντίνος Μητσοτάκης:
"η πολιτική ηγεσία δεν βοηθά να γίνει η Ελλάδα ανταγωνιστικό κράτος, καθώς,
αντί να πει τα πράγματα με τ' όνομά τους, μιλά για κόκκινες γραμμές και πράσιν' άλογα"

Για το σημερινό κουίζ βρείτε τον έναν από τους πέντε παραπάνω ομιλητές
ο οποίος δεν είπε μαλακία.

Σε άλλα νέα, υπάρχουν ακόμα εκείνοι που πιστέουν ότι:
ο Ανδρέας Παπανδρέου ήταν μεγάλος άνδρας και ευεργέτης του λαού
(επειδή είχε βάλει στο Δημόσιο όσους δεν ήταν ήδη μέσα).

Δισταγμός

Το Σοβιετικό υποβρύχιο B59 μετά την ανάδυσή του, 5 μμ, 27 Οκτωβρίου 1962,
με ένα ελικόπτερο του Αμερικανικού στόλου να πετά από επάνω για επιθεώρηση.

Αυτές τις μέρες κάθε χρόνο αρκετοί άνθρωποι θυμούνται το μάθημα του 1962, ότι το να φτάσουμε στο κατώφλι της τελικής αποτυχίας είναι εύκολο, αλλά την τελευταία στιγμή η σκέψη θολώνει -όταν ο άνθρωπος συνειδητοποιεί ότι το ρητορικό πρέπει αργά ή γρήγορα να θεμελιωθεί με πράξεις. Και εκείνη την τελευταία στιγμή ερχόμαστε αντιμέτωποι με την αιωνιότητα.

Ο κόσμος πιστεύει ότι η Γη σώθηκε από πυρηνικό ολοκαύτωμα επειδή το τελευταίο δευτερόλεπτο ο Νικήτα Κουστσώφ και ο Τζων Κέννεντυ έκαμαν ένα βήμα πίσω. Όμως κανείς μέχρι πρόσφατα δεν ήξερε ότι το τελευταίο δευτερόλεπτο παίχτηκε κάτω από την επιφάνεια του Ατλαντικού ωκεανού, και το ένα βήμα πίσω το έκαναν οι ανώτατοι αξιωματικοί ενός σοβιετικού υποβρυχίου.

Ο Αμερικανικός στόλος είχε περικυκλώσει ένα σοβιετικό υποβρύχιο το οποίο, χωρίς να είναι γνωστό στου "κυνηγούς" κουβαλούσε μια τορπίλη με τακτική πυρηνική κεφαλή. Το υποβρύχιο έπρεπε να αναδυθεί γιατί είχε τελειώσει ο αναπνεύσιμος αέρας, δεν μπορούσε όμως γιατί τότε θα το σταματούσε για επιθεώρηση ο Αμερικανικός στόλος. Ο Κυβερνήτης του υποβρυχίου, σε απόγνωση, αποφάσισε να πυροδοτήσει την πυρηνική κεφαλή και έδωσε την διαταγή να οπλιστεί. Η πυρηνική κεφαλή της τορπίλης οπλίστικε και οι χειριστές περίμεναν την διαταγή να την εκτοξεύσουν. Τα επόμενα λεπτά, γύρω στις 5 το απόγευμα της 27ης Οκτωβρίου 1962, είδαν μια οξεία διαμάχη μεταξύ του κυβερνήτη και των αξιωματικών του. Κανείς δεν ξέρει αν ο κυβερνήτης από μόνος του αποφάσισε να μην πυροδοτήσει την τορπίλη ή αν τον έπεισαν οι αξιωματικοί του, ή το αντίθετο.

Το γεγονός είναι ότι η τορπίλη είχε οπλισθεί, και λεπτά, ή και δευτερόλεπτα πριν από την απαρχή παγκόσμιου πυρηνικού πολέμου, η διαταγή δόθηκε, από τον κυβερνήτη Βαλεντίν Σαβίτσκυ, να αφοπλιστεί η τορπίλη. Το υποβρύχιο μετά αναδύθηκε ανάμεσα στον Αμερικανικό στόλο, περιμένοντας οδηγίες από την Μόσχα.

Ο κόσμος επίσης δεν ήξερε επί δεκαετίες, ότι ένας σοβιετικός πύραυλος SAM είχε καταρρίψει ένα Αμερικανικό αναγνωριστικό αεροπλάνο U2 πάνω από την Κούβα, ώρες νωρίτερα, στις 12 το μεσημέρι, 27 Οκτωβρίου, σκοτώνοντας τον πιλότο Ρούντολφ Άντερσον. Σε αντίθεση με τους κανόνες οι οποίοι είχαν συμφωνηθεί, ο Κέννεντυ δεν διέταξε αεροπορική επίθεση ως αντίποινα.

Όποιες και να ήταν τότε, και τώρα, οι επίσημες εκδοχές και τα ανακοινωθέντα, η πραγματικότητα είναι πως όταν ο κόσμος έρχεται στο κατώφλι της καταστροφής, οι αποφάσεις παίρνονται από απλούς ανθρώπους, σαν εμάς, που δεν είναι σίγουροι, που δεν τα ξέρουν όλα, που φοβούνται... άνθρωποι που όσο και να τους δόθηκαν τίτλοι μεγάλοι, γραφεία σημαντικά, και υπευθυνότητες αδιανόητων συνεπειών, είναι, στο τέλος απλοί άνθρωποι.

Ο κόσμος έφτασε πάρα πολλές φορές στο κατώφλι, και τις περισσότερες φορές το πέρασε, έκανε το βήμα μπροστά, με συνέπειες ολέθριες από τις οποίες είναι σπαρμένη η ιστορία.

Εκείνα τα λίγα δευτερόλεπτα πριν εκτοξευθεί η τορπίλη με την πυρηνική κεφαλή από το σοβιετικό υποβρύχιο, εκείνες οι δεκατρείς μέρες του Οκτωβρίου 1962 όπου οι δύο υπερδυνάμεις έκαναν ένα βήμα πίσω από την ολική καταστροφή, είναι ίσως η πρώτη φορά στην ιστορία που άνθρωποι φοβήθηκαν να προχωρήσουν.

Όχι επειδή είδαν την λογική, αλλά επειδή οι αναπόφευκτες συνέπειες συμπεριλάμβαναν και την δική τους ολική καταστροφή.

Ο κόσμος βρίσκεται σε ένα παράλληλο σημείο σήμερα. Τα όπλα δεν είναι πυρηνικά αλλά οικονομικά. Και οι ιθύνοντες βρίσκονται στο ίδιο σημείο φόβου και αναποφασιστικότητας.

Ο πραγματικός όλεθρος, σήμερα, δεν είναι το πόσο υποφέρει ο κόσμος καθώς εξελίσσεται το δράμα: ο πραγματικός όλεθρος θα έρθει αν οι απλοί, φοβισμένοι άνθρωποι που κρατάν τα ινία αποφασίσουν να χρησιμοποιήσουν τα οικονομικά όπλα, ξεχαρβαλώνοντας το διεθνές σύστημα και στέλνοντας τον κόσμο στον ίλιγγο της επίσημης χρεοκοπίας.

Στην συγκεκριμένη σημερινή περίπτωση της Ελλάδας μπορούμε επίσης να βρούμε παραλληλισμούς. Όπως το στρατιωτικό επιτελείο του Κέννεντυ ήθελε να επιτεθεί στην Κούβα, πιστεύοντας ότι οι Σοβιετικοί δεν θα τολμούσαν να απαντήσουν με πυρηνικά, και ποτέ δεν συγχώρησαν τον Κέννεντυ που δεν τους το επέτρεψε, έτσι και σήμερα υπάρχουν εκείνοι στην Ελλάδα που πιστεύουν ότι μπορούμε να επιτεθούμε στην δύση "ακυρώνοντας" τα μνημόνια, και ότι η δύση δεν θα τολμήσει να τους απαντήσει αποκόβοντάς τους από κάθε πηγή τροφής και επιβίωσης.

Η ιστορία απέδειξε ότι ο Κέννεντυ είχε δίκιο να μην επιτρέψει στο επιτελείο του να επιτεθεί στην Κούβα. Η ιστορία απέδειξε ότι κάνοντας ένα βήμα πίσω ο Κρουστσώφ και ο Κέννεντυ έσωσαν τον πλανήτη από πυρηνικό ολοκαύτωμα, κι ας συνεχίστηκε ο ψυχρός πόλεμος για άλλα 28 χρόνια. Η ιστορία όμως επίσης μας διδάσκει ότι η πραγματική στιγμή της τελικής απόφασης παίχτηκε κάπου αλλού, κάτω από τον ωκεανό, ανάμεσα σε δυό-τρεις ανθρώπους, στην απόγνωση και μοναξιά του υποβρυχίου τους, οι οποίοι κράτησαν την Γη στα χέρια τους, για λίγα λεπτά, και δίστασαν, σώζοντάς την.

Βασίλι Αρχίποφ, 1926-1998

"Ο άνθρωπος που έσωσε την Γη"

Ήταν ο δεύτερος σε βαθμό κυβέρνησης του υποβρυχίου Β59, και ένας από τους τρεις αξιωματικούς που έπρεπε να συμφωνήσουν για την χρήση πυρηνικών, μαζί με τον κυβερνήτη και τον πολιτικό αξιωματικό. Ο Αρχίποφ ήταν ο μόνος που δεν συμφώνησε, αναγκάζοντας την καθυστέρηση λίγων λεπτών, ώσπου να αλλάξει γνώμη ο κυβερνήτης.

Φύση

Ήμουνα από τους λίγους ανθρώπους, ίσως ο μοναδικός άνθρωπος, που έκανε μία ώρα να οδηγήσει το νοικιασμένο αυτοκίνητό του από το διεθνές αεροδρόμιο του Ντένβερ, Κολοράντο, στο γραφείο των πελατών του, και εννέα έως δέκα ώρες να οδηγήσει από το γραφείο πίσω στο αεροδρόμιο. Ο λόγος ήταν ότι το γραφείο εκείνης της εταιρείας 600 τυχερών υπαλλήλων βρισκόταν μέσα στους λόφους, στους πρόποδες εκείνου του μεγαλείου που λέγεται Βραχώδη Όρη. Βγαίνοντας από το παρκινγκ για να γυρίσω στο αεροδρόμιο είχα δύο εκλογές: Να πάω αριστερά, ή να πάω δεξιά. Αριστερά θα με έβγαζε στον αυτοκινητόδρομο και το αεροδρόμιο μια ώρα αργότερα. Δεξιά θα με έβαζε στο Φαράγγι του Μπιγκ Τόμσον, θα με ανέβαζε στο πάρκο του Έστε, και από εκεί μέσα από τα περάσματα, τις κορυφές και τα φαράγγια, νότια προς τον άλλον αυτοκινητόδρομο, και ανατολικά προς το αεροδρόμιο, εννέα-δέκα ώρες αργότερα.

Φυσικά, πάντα πήγαινα δεξιά, έξω από το παρκινγκ του γραφείου.

Την πρώτη φορά καθυστέρησα είκοσι λεπτά ψάχνοντας μαγαζί να αγοράσω ένα CD  του Τζων Ντένβερ με το Ρόκυ Μάουνταιν Χάι. Γιατί, δεν μπορείς να μπεις μέσα στα Βραχώδη Όρη για πρώτη φορά χωρίς να τραγουδάς το Ρόκυ Μάουνταιν Χάι.

Εκείνη την πρώτη φορά, ήταν χειμώνας. Είχε χιόνια και πάγο. Και, το φαράγγι του Μπιγκ Τόμσον κατεβάζει από τις κορυφές τα κρύα και γάργαρα νερά του χείμαρρου Μπιγκ Τόμσον που αφρίζουν ανάμεσα στις πέτρες καθώς το ποτάμι-χείμαρρος τρέχει προς τις μεγάλες πεδιάδες των Σαϋέν και των Κρόου, και των Σιού.

Εκείνη την πρώτη φορά, ανεβαίνοντας μέσα από το φαράγγι, μέσα στα χιόνια, τον πάγο, τον γαλανό μεγάλο ουρανό και τα ψηλά βράχια σαν τείχη γύρω μου, έβλεπα το ποτάμι να τρέχει ακατάπαυστο και δεν μπόρεσα... ως νέος Τζερεμάϊα Τζόνσον σταμάτησα το μάστανγκ μου αποφασισμένος να δροσιστώ.

Έκανα περίπου δεκα πέντε λεπτά να κατέβω μέσ' το χιόνι τα βράχια από τον δρόμο στο ποτάμι και όταν έφτασα το μόνο που ήθελε η ψυχή μου ήταν να γονατίσω και να πιώ νερό και να ρίξω το νερό στο πρόσωπο και τα μαλλιά μου. Αλλά το τελευταίο κομμάτι, τα τελευταία μέτρα ήταν καλυμμένα από τόσο πάγο και γλιστερούς βράχους που ακόμα κι εγώ, που ποτέ δεν σταμάτησα μπροστά σε τίποτα, σταμάτησα γιατί ήμουνα σίγουρος ότι θα με μαζεύανε οι Σαϋέν και οι Κρόου, και οι Σιού κάτω στις μεγάλες πεδιάδες που θα έφερνε το κουφάρι μου ο Μπιγκ Τόμσον σε καμιά δυό μέρες. Και χωρίς να πιώ νερό ανέβηκα την πλαγιά στο αυτοκίνητο και συνέχισα...

Όταν γύρισα στην Βοστώνη διηγήθηκα από το τηλέφωνο στους πελάτες μου πως και δεν κατάφερα να πιω νερό από τον Μπιγκ Τόμσον... και εκείνοι είπαν Δόξα τον θεό (Praise the Lord!) γιατί, μου είπανε, το νερό δεν πίνεται! Παρά πάνω στο βουνό, στο ίσωμα, στου Έστε, έχει Μους (Αμερικανικά Ελάφια), λέει, που κάνουνε κακά τους στον ποταμό!

Κι έτσι, όλα τα επόμενα χρόνια, άνοιξη, χειμώνα, καλοκαίρι, που έμπαινα στο φαράγγι του Μπιγκ Τόμσον και έβλεπα τα γάργαρα νερά, σκεφτόμουνα τα ελάφια και τα βουβάλια που κάνανε κακά τους παραπάνω στο ίσωμα, και έπινα μια γουλιά από την κόκα κόλα μου...

Το ηθικό δίδαγμα είναι ότι πηγαίνοντας αριστερά φτάνεις στον προορισμό σου γρήγορα, ξεφεύγοντας από την φύση, πηγαίνοντας όμως δεξιά, φθάνεις με τον τρόπο που εσύ θέλεις, αρκεί να προσέχεις να μην πιείς κακά.

Βέβαια όταν στρίβεις δεξιά, εκεί, ψηλά, μαθαίνεις ότι στο τέλος είσαι ένα με την φύση και ότι όλη η ζωή, και όλοι οι άνθρωποι και η φύση, είναι μιά οικογένεια. Μέχρι να γυρίσεις στις πεδιάδες και να δεις πόσοι δεν το ξέρουν...

Οι παρακάτω φωτογραφίες είναι πέντε χρόνια αργότερα, από τον Ιούνιο του 2005.

Επάγγελμα

Τι είναι τελικά το Κλειστό Επάγγελμα;

Είναι το επάγγελμα που όταν ανοίξει, όσοι θέλουν να μπουν θα το βρουν και πάλι κλειστό, όχι όμως από τον νόμο πια, αλλά από τις μαφίες που θα αλλάξουν πάραυτα από νόμιμες σε παράνομες ως δαρβινική εξέλιξη του νόμου (μαφίες προστατευόμενες από την Χρυσή Αυγή Δευτέρα-Τετάρτη-Παρασκευή, το ΣΥΡΙΖΑ Τρίτη-Πέμπτη-Σάββατο, και τους Κουκουλοφόρους την Κυριακή) -εφ' όσον ο θυρεός του Έλληνα περιλαμβάνει τις λέξεις: "Τι λε ρε που θα μου πεις εμένα τι να κάνω".

Τα επαγγέλματα που δεν πιάνει ο νόμος και θα παραμείνουν κλειστά είναι τα εκτός Κυβερνήσεως και εκτός Δημοσίου Τομέα επαγγέλματα του Ακροαριστερού, του Αριστερού, του Δεξιού, και του Ακροδεξιού. (Τα επαγγέλματα του Κεντρώου, του Κεντροαριστερού και του Κεντροδεξιού θα παραμείνουν ανοικτά ως κέντρα διερχομένων). Τα ανωτέρω επαγγέλματα, που εξασκούνται τώρα από ένα 60 τοις εκατό του εργατικού δυναμικού, και ένα 90 τοις εκατό του άνεργου δυναμικού, θα εξακολουθήσουν το θεάρεστο έργο τους -τώρα που μπορούνε να δημοσιεύουνε ηλεκτρονικά και αυτόματα σε παγκόσμια έκδοση ότι πολιτική μπαρούφα κατέβει στο κεφάλι καθενός, και μετά να μετράνε την ποιότητα των γεγραμμένων εκτυπώνοντας τα σε χαρτί και υπολογίζοντας το βάρος σε μια ζυγαριά κουζίνας.

Το άλλο κλειστό επάγγελμα, εκείνο του Δημοσίου Υπαλλήλου (το οποίο είναι ανοικτό για να μπεις, αν είσαι ψηφοφόρος, αλλά κλειστό αν θέλει κανείς να σε βγάλει ως ανίκανο) προσπαθούν να το κάνουν και αυτό ανοικτό (κλειστό αν είσαι ανίκανος και θέλεις να μπεις αλλά ανοικτό αν είσαι ανίκανος και δεν θέλεις να βγεις). Ή κάτι τέτοιο. Στο συγκεκριμένο επάγγελμα ακόμη προσπαθούν να προσδιορίσουν τον ακριβή ορισμό του ανοικτού/κλειστού -σε πρόσφατα τεστ η ερώτηση του ορισμού παρέμεινε αναπάντητη καθώς Δημόσιοι Υπάλληλοι δεν κατάφεραν να ανοίξουν σπρώχνοντας μια κλειστή πόρτα που έγραφε "Έλξατε".

Η Συμβολαιογραφία δεν θεωρείται "Επάγγελμα", αλλά "Λειτούργημα" (στην νεοελληνική: "Δούλεμα") οπότε δεν θα πιαστεί ούτε αυτό.

Το επάγγελμα του Πολιτικού επίσης δεν πιάνεται γιατί τότε δεν θα έμενε νομοθέτης να περάσει τον νόμο για να ανοίξουν τα κλειστά επαγγέλματα.

Η μόνη αναπάντητη ερώτηση είναι πότε θα κάνουν απεργία διαρκείας οι πολιτικοί.

---------------

Και καθώς ψάχναμε ένα επάγγελμα που λειτουργεί στην Ελλάδα, βγήκε ο Πάγκαλος και είπε ότι ο Τσίπρας είναι χέρι-χέρι με την Χρυσή Αυγή, και ότι ο Σαμαράς έχει ωριμάσει ως πολιτικός.

Αφού πήρα τα χάπια μου για τον διαβήτη, το καλοσκέφτηκα και άφησα το παρακάτω σχόλιο στο Βήμα:

Τα τρία πιθικάκια | 23/10/2012 21:25
Μισήσαμε τον Πάγκαλο όταν είπε "Μαζί τα φάγαμε όλα". Δύο χρόνια αργότερα τον μισήσαμε ακόμα περισσότερο όταν αρχίσαμε να αφουγκραζόμαστε, κοιτώντας γύρω μας, ότι βαθειά, και μεταφορικά, είχε πει την αλήθεια. Τώρα που τα λέει αυτά τα σημερινά τον μισούμε πλέον με υστερία γιατί ξέρουμε ότι λέει αλήθεια -ή ακόμα χειρότερα, φοβόμαστε να ψάξουμε να δούμε αν έχουν ίχνος αλήθειας αυτά που λέει. Ο Πάγκαλος ήταν, τα τελευταία τρία χρόνια, εκείνος που έλεγε τις ανήκουστες αλήθειες που δεν τολμούσε κανείς να σκεφτεί στα σοβαρά, και, αφού τις έλεγε έμεναν στο πάτωμα του καμπινέ να τις βλέπουν όλοι, τους άρεσαν δεν τους άρεσαν. Αλλά ο Μπένι δεν τον έχει πια ανάγκη στον ρόλο που του είχε ανατεθεί.
Αυτιά, μάτια, στόμα κλειστά
Μέχρι τις 11:15 σήμερα ώρα Ελλάδας, 11 συμφωνούσανε και 6 διαφωνούσανε.
http://www.tovima.gr/politics/article/?aid=480698

Αυτό βέβαια που έχει μεγαλύτερη σημασία την σήμερον ημέρα είναι αν θα γίνει εξεταστική επιτροπή στην Βουλή να δούνε ποιός φταίει. Περί τούτου είχα γράψει άλλο σχόλιο στο Βήμα:

Ανεύθυνοι Ένοχοι, και Υπεύθυνοι Αθώοι; | 21/10/2012 19:00
...και αφού η εξεταστική επιτροπή ανακαλύψει ποιοί είναι οι υπεύθυνοι (μια και ιδέα δεν έχουμε τώρα ποιοί είναι), μετά θα κάνουμε άλλη εξεταστική επιτροπή να ανακαλύψουμε ποιός εξέλεξε τούς υπεύθυνους στις εκάστοτε εκλογές;
Ε. Ψ. (Ένας Ψηφοφόρος)
Σε αυτό συμφωνούν 15 και διαφωνούν 3.
http://www.tovima.gr/politics/article/?aid=480375

(Σημείωση: στο Βήμα πάω επειδή γίνεται χαβαλές. Για νέα πάω στην Καθημερινή.)

---------------

Ελλάς. Η χώρα των Ανεύθυνων Ενόχων και των Υπεύθυνων Αθώων...

Ταινία

Ο παππούς μου και η μητέρα μου στο μπαλκόνι το παλιού σπιτιού γύρω στο τέλος των '50. Θυμάμαι ένα βράδυ το 1963, ειχα σχεδόν κοιμηθεί στο κρεβάτι μου, 4 χρονών, και είδα την πόρτα του δωματίου μου να ανοίγει. Φως μπήκε από το χωλ στο σκοτεινό δωμάτιο και είδα την σιλουέτα του παππού να πλησιάζει στο κρεβάτι μου. Με φίλησε στο μέτωπο και έφυγε, επέστρεψε στο διαμέρισμά τους επάνω να κοιμηθεί. Λίγες ώρες μετά πέθανε από γαστρορραγία.

Δεν θα είχε ποτέ μπει στο δωμάτιό μου αφού είχαν σβήσει τα φώτα. Όταν πέθανε είπαν ότι έφυγε ο τελευταίος τζέντλεμαν της Αθήνας. Καμιά φορά με έβαζε και έγραφα λεξούλες σε μικρά χαρτάκια, μαθαίνοντάς με να γράφω. Βρήκαν μερικά από αυτά τα χαρτάκια στο πορτοφολι του. Τον έλεγα παππούκα. Εκείνος με έλεγε Δημήτρη.

Τον Οκτώβριο του 1979, στο Λονδίνο ήταν το τρίμηνο όπου θα γυρίζαμε την πρώτη μας πλήρη ταινία 35 χιλιοστών, σε μαυρόασπρο, σε στούντιο που θα χτίζαμε εμείς, με ασύγχρονο ήχο που θα συγχρονιζόταν μετά στο μοντάζ, με μία μηχανή Ariflex 35 και το κλασσικό μαγνητόφωνο της κινηματογραφικής βιομηχανίας το Nagra III. 

Έχοντας μόλις τελειώσει ένα ντοκιμαντέρ τον Μάιο του 1979 στη Στοκχόλμη με την Σουηδική τηλεόραση σαν διευθυντής φωτογραφίας ήμουν στο πάνω μέρος του κύματος, και η ομάδα μου με διάλεξε να σκηνοθετήσω το σενάριό μου για την πρώτη μας ταινία στούντιο 35 χιλιοστών. 

Το σενάριό μου λεγόταν Family Evening και ήταν η ιστορία της νύχτας που πέθανε ο παππούς μου.

Η ταινία αρχίζει από ένα οικογενειακό δείπνο όπου η μεγάλη αδελφή τσακώνεται με την οικογένεια για την προίκα που θέλει να πάρει, το οποίο και προξενεί δυσφορία στον παππού. Ακολουθεί τον εγγονό του σε άλλο μέρος του σπιτιού και κάθονται να γράψουνε λεξούλες σε χαρτάκια καθώς η μεγάλη αδελφή τσακώνεται με όλους. Αργότερα ο παππούς πάει στο δωμάτιο που κοιμάται ο εγγονός του να τον φιλήσει και να του πει καληνύχτα άλλη μια φορά.

Την νύχτα η γιαγιά φέρνει την οικογένεια στο κρεβάτι του παππού, όπου σιγά-σιγά ο παππούς ξεψυχά. Η μεγάλη αδελφή ψάχνει στο πορτοφόλι του και βρίσκει τα χαρτάκια με τα γραψίματα του ανιψιού της, εγγονού του.

Το σετ της τραπεζαρίας. Η γιαγιά παίζει πιάνο. Εγώ είμαι δεξιά δίπλα στην μηχανή.
Όλες οι φωτογραφίες γίνονται μεγάλες με ένα κλικ.

Οι ηθοποιοί που διάλεξα για να παίξουν την μητέρα μου, τον πατέρα μου και εμένα.
(οι ηθοποιοί πάντα δεχόντουσαν να παίξουν δωρεάν σε φοιτητικές παραγωγές.
Ο μικρούλης που έπαιξε εμένα, συνάμα έκανε πρόβες για μια παραγωγή του Ντέηβιντ Νίβεν)
Δεξιά, η μητέρα μου, ο πατέρας μου κι εγώ, στο Σύνταγμα, Χριστούγεννα 1962.

Η γιαγιά μου, ο παππούς και η θεία μου, 1960, και οι ηθοποιοί που έπαξαν την μητέρα μου, αριστερά, και την θεία μου (την μεγάλη αδελφή) δεξιά.
Από κάτω, οι ηθοποιοί που έπαιξαν την γιαγιά και τον παππού.

Εδώ, ετοιμάζω μια λήψη. Η Σέρλι είναι από το Σικάγο. Ο Άιρα από την Νέα Υόρκη.
Αργότερα ο Άιρα εργάστηκε με την Μαντόνα στην Σούζαν
και με τον Έντουαρτ Νόρτον στην  Αμερικανική Ιστορία Χ.

Η "μητέρα μου" κάνει πρόβα τις γραμμές που θα μιλήσει στην μεγαλύτερη αδελφή της καθώς ο παππούς με κοιτά ψάχνοντας αντιδράσεις στο πως πάει η πρόβα. Από κάτω, συζητάω ένα μέρος της σκηνής της τραπεζαρίας με την γιαγιά μου. Στο βάθος, ο Νικ, διευθυντής φωτογραφίας, αργότερα εργάστηκε για το BBC.

Συζητώντας με τον παππού την σκηνή του θανάτου του. Πίσω αριστερά από τον παππού, ο συνθέτης της μουσικής επένδυσης.
Από κάτω, διάλλειμα στο σετ που θα γυριστεί η σκηνή όπου ο παππούς πεθαίνει. Η "μητέρα μου" και ο μικρός Δημήτρης ξεκουράζονται στο κρεβάτι του παππού. Οι γονείς μου πέταξαν στο Λονδίνο από την Αθήνα για την πρεμιέρα στο τέλος του τριμήνου.

Τεστ φωτισμού στο δωμάτιο του παιδιού για όταν ανοίξει ο παππούς την πόρτα να μπει μέσα.

Από κάτω διάφορες πολαρόιντ για έλεγχο φωτισμού.

Η τελευταία πολαρόιντ είναι από την σκηνή του θανάτου.
Από κάτω, το μοντάζ.

Κάθε οικογένεια είναι δυστυχισμένη με τον δικό της τρόπο, όπως είπε και ο Τολστόι. Αλλά και ευτυχισμένη. Στο τέλος, μετά από πολλά χρόνια, μόνο η αγάπη μένει, και το μίσος μπαγιατεύει και μένει στην γωνία ψόφιο, ανήμπορο πια να δηλητηριάσει. Κανείς δεν μπορεί να μας δώσει τη ευτυχία, πρέπει να την κυνηγήσουμε μόνοι μας -και δεν βρίσκεται κάπου μακριά αλλά μέσα μας, και η οδύσσεια αυτή της περιπλάνησης και την αναζήτησης γίνεται γιατί εμείς μόνο μπορούμε να βρούμε μέσα μας τη ευτυχία πριν μπορέσουμε να την μοιραστούμε με οποιονδήποτε άλλο.

Η επικοινωνία είναι το πιο φυσικό εργαλείο που έχει η ζωή για να διαιωνίσει την αναζήτηση του καλύτερου -επικοινωνώντας, ο καθένας μας τις εμπειρίες μας στους γύρω μας για να μοιραστούμε τις δικές μας με τις δικές τους. Εγώ το κάνω αυτό και σαν προσωπική ανάγκη, και σαν ενδιαφέρον αστέρευτο, επικοινωνώ δια μέσου των εργαλείων που αγαπώ, την φωτογραφία, τον κινηματογράφο, το γράψιμο, το σχέδιο, το interface, τις ιστοσελίδες, και παίζοντας τον διερμηνέα μεταξύ ανθρώπων και κομπιούτερ. Αν μπορούσα να σμιλέψω το φως θα ήμουν γλύπτης. Αν μπορούσα να διασκεδάσω τον κόσμο δείχνοντας ότι η πραγματική εργασία είναι αυτό που δεν αισθάνεσαι σαν εργασία τότε θα είχα πετύχει τον σκοπό μου...

Ο γιός μου ο Κώστας, πηγαίνοντας να πετάξει για την πρώτη του δουλειά, μου έγραψε στο φέησμπουκ: "σ' ευχαριστώ που με δίδαξες ότι όταν κάνουμε αυτό που αγαπάμε δεν δουλεύουμε ούτε μέρα στην ζωή."

Η χρυσή εποχή του κινηματογράφου έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Τα σετ, χτισμένα από το τίποτα με τα χέρια μας, τα φωτιστικά που αχνίζουν από την τρομερή ζέστη, η μυρωδιά και η γεύση του κινηματογραφικού φιλμ, που το κόβεις και το κολλάς καρέ-καρέ...η τέχνη του φωτισμού, και η τέχνη της επεξεργασίας του φιλμ στην εμφάνιση και θετική εκτύπωση... τα μηχανήματα... οι σκηνοθέτες-auteur... όλα αυτά έχουν φύγει. Ζούμε στην νέα ψηφιακή εποχή των κομπιούτερ. Ο Σπήλμπεργκ έχει ορκιστεί να χρησιμοποιεί πάντα φιλμ, και ο Λούκας έχει ορκιστεί να χρησιμοποιεί μόνο ψηφιακά. Αισθάνομαι τόσο πολύ τυχερός που έμαθα την τέχνη αυτή με τα παραδοσιακά εργαλεία της χρυσής εποχής, και που διδάχτηκα και συναναστράφηκα με εκείνους που τα έφεραν τις δεκαετείς των  30, 40, 50 και 60, εκεί που τα βρήκα εγώ τα '70, πριν ο κόσμος αυτός χαθεί για πάντα στον φορμουλαϊκό και ψηφιακό 21ο αιώνα του ιμάντα παραγωγής και στα καλούπια μάρκετινγκ. Τώρα, κατεβάζεις τζάμπα μουσική επένδυση από το ίντερνετ. Για την μουσική επένδυση του Family Evening συνεργάστηκα με φοιτητές σύνθετες και ορχήστρα από το Βασιλικό Κολλέγιο Μουσικής...