Αρχοντικό
Είμασταν καλεσμένοι σε μια οικογενειακή συγκέντρωση επάνω στο βουνό. Δεν έχει πολλές φωτογραφίες γιατί η συγκέντρωση ήταν στενού κύκλου άνευ "δημοσιότητας" αλλά η ατμόσφαιρα ήταν υπέροχη και βάζω αυτές τις λίγες: Το σπίτι πρωτοχτίστηκε κατά το τέλος του δέκατου πέμπτου αιώνα, αρχές του δέκατου έκτου, όταν η περιοχή μας ήταν ακόμα μέρος της Τοσκάνης. Η οικογένεια έφυγε από την Φλωρεντία όταν οι Μέδικοι, και πάλι, είχαν "κερδίσει" τον πολιτικο-οικονομικό "ενδοπόλεμο" στην πόλη των λουλουδιών, της τέχνης, και του χρήματος. Ήταν περίπου την εποχή του Μακιαβέλι.
Το σπίτι υπέστη πολλές ζημιές στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, ιδίως από τους Άγγλους που χρησιμοποίησαν τα έπιπλα αιώνων για καυσόξυλα. (Εμείς στην Ελλάδα την είχαμε γλυτώσει φτηνά μια που το χειρότερο που μας έτυχε ήταν να χρησιμοποιεί ένας αξιωματικός της Βέρμαχτ τις κατσαρόλες από την κουζίνα της γιαγιάς μου για τσίσα του και κακά του κάτω από το κρεβάτι του).
Είδα την πρώτη φωτογραφία,
ΑπάντησηΔιαγραφήείδα τη δεύτερη,
και μετά τις είδα μονορούφι,
κι ήμουν έτοιμη να πω:
"Υπάρχουν τέτοια σπίτια στην Ε..."
αλλά λέω, "Δε μπορεί! Διάβασε και παρακάτω!" Αυτό το "οικογενειακή συγκέντρωση" παραλίγο να με αφήσει στην ίδια τάξη! "Φλωρεντία,ε;" με μείγμα ζήλιας και θαυμασμού.
Και μένει μόνο να πω, το "Υπάρχουν τέτοια σπίτια στον κόσμο;; Πωωω!"
Καλό σου απόγευμα marronblogger :-)
ΔιαγραφήΟμολογουμένως τα έγραψα με τρόπο ο οποίος παραπλανεί όσους φίλους δεν ξέρουν την ιστορία του μπλογκ. Εγώ είμαι γεννημένος στην Αθήνα, στο Παλιό Φάληρο, Φλοίσβο, Ελληνοαμερικανός, και έχω ζήσει περισσότερο στην Αμερική παρά Ελλάδα και Αγγλία. Το πως βρέθηκα στο μικρό μας χωριουδάκι στην μέση των Αππεννίνων, στην Εμίλια-Ρομάνια, τρία χιλιόμετρα από τα σύνορα με την Τοσκάνη, εξηγείται εδώ:
http://dimitristhinks.blogspot.com/2010/02/blog-post_21.html
Την οικογένεια αυτή την γνωρίσαμε όταν μας κάλεσαν και πήγαμε εχτές. Ζουν αλλού, σε μεγάλη πόλη, και έρχονται εδώ το καλοκαίρι καμιά φορά. Το σπίτι αυτό κάθεται πια κλειστό.
Αλλά η ατμόσφαιρα ήταν πράγματι ξεχωριστή, γι΄ αυτό έβαλα και τις φωτογραφίες. Σε κάμποσα μέρη του σπιτιού, και του παρεκκλησιού με το οικογενειακό νεκροταφείο, είναι σαν να ζεις σε άλλον αιώνα...