Ελευθεριακά...

Συνήθως ο πρόεδρος των ΗΠΑ αποκαλείται "κουτσή πάπια" (lame duck) τα τελευταία δύο χρόνια της δεύτερης θητείας του, όταν δεν χρειάζεται να προσπαθήσει επανεκλογή και όταν το κογκρέσο και οι ψηφοφόροι έχουν πια χάσει ενδιαφέρον και περιμένουν την επόμενη αναμέτρηση για τον καινούργιο πρόεδρο.

Ο Μπαράκ Ομπάμα ήταν lame duck για τον περισσότερο χρόνο και των δύο θητειών του. Αυτό επειδή το εγκαθιδρυμένο κατεστημένο της Ουάσιγκτον και ιδίως το κόμμα των Ρεπουμπλικάνων δεν του επέτρεψαν ποτέ να φέρει οποιοδήποτε αποτέλεσμα. Ήταν το χειρότερο παράδειγμα ενός κατά τα άλλα σοφότατου συστήματος όπου ο Λευκός Οίκος και το Κογκρέσο δεν είναι απαραίτητο να "ανήκουν" στο ίδιο κόμμα. Στην περίπτωση του Ομπάμα, το Ρεπουμπλικανικό κογκρέσο απλά χρησιμοποίησε το σύστημα για να χτίσει έναν τούβλινο τοίχο μεταξύ του Καπιτωλίου και του Λευκού Οίκου, περιμένοντας να περάσουν τα 4+4 χρόνια.

Το είχαν προσπαθήσει και το 1992-2000 με τους "χωριάτες από το Αρκάνσας" αλλά τότε είχαν αποτύχει και ο Κλίντον έφερε την πιο θεαματική ευημερία που είχε δει κανείς ποτέ. Προσπάθησαν μετά να τον "δολοφονήσουν" με έναν λεκέ σε ένα μπλε φόρεμα αλλά και εκεί απέτυχαν. Ο Κλίντον, αν και όσο ανεπιθύμητος στο κατεστημένο όσο ο Ομπάμα, ήταν πολύ πιο αποτελεσματικός και χαρισματικός από τον τωρινό πρόεδρο.

Ο Ομπάμα μπήκε με συγκεκριμένες υποσχέσεις από τις οποίες καμία δεν κράτησε --ή, δεν του επιτράπηκε να κρατήσει. Το Γκουαντάναμο υπάρχει ακόμα, οι μεταρρυθμίσεις της Υγείας έμειναν στα χαρτιά, οι πόλεμοι συνεχίζονται και τώρα θα πληρώσει τον βαρκάρη για την κατασκοπία κατά των πολιτών την οποία είχε ξεκινήσει ο Μπους και την οποία ο Ομπάμα συνέχισε.

Οι δύο θητείες του Ομπάμα θα μείνουν στην ιστορία σαν το καλύτερο από δύο κακά, όπου, τουλάχιστον ο κόσμος και οι ΗΠΑ γλύτωσαν από τα συγκεκριμένα σχήματα Ρεπουμπλικανικού κόμματος που προσφέρθηκαν το 2008 και το 2012 σαν εναλλακτικές λύσεις. Εκτός όμως του ότι αποτράπηκε η καταστροφή δυό φορές, τίποτα το θετικό δεν έγινε. Καμία πρόοδος σε οτιδήποτε, εκτός από το να τοποθετήσει την Χίλαρι σαν μια ελπίδα για το 2016.

Από την άλλη μεριά, το κόμμα των Ρεπουμπλικάνων έχει αρχίσει να ταυτίζεται σε ευρύτερο φάσμα με την ιδεολογία του Libertarianism.

Ο ίδιος ο Ρόναλντ Ρέγκαν, το 1975, όταν ήταν ακόμα κυβερνήτης της Καλιφόρνια είχε πει ότι "Αν το αναλύσει κανείς, πιστεύω ότι η καρδιά και η ψυχή του συντηρητισμού είναι Libertarianism"

Οι Libertarians στις ΗΠΑ είναι μια ιδεολογία, με το δικό της κόμμα, και πολιτικά έχουν τώρα ταυτιστεί με το κίνημα του Tea Party μέσα στο κόμμα των Ρεπουμπλικάνων.

Είναι μια πολύπλοκη κατάσταση την οποία ο Ευρωπαίος, και ιδιαίτερα (μα ιδιαίτερα) ο Έλληνας δεν έχουν το σκεπτικό να την καταλάβουν. Πρέπει όμως να προσπαθήσουν να καταλάβουν γιατί τα επόμενα είκοσι χρόνια θα επηρεαστούν άμεσα από τα αποτελέσματα αυτών των ζυμώσεων.

Το πρώτο εμπόδιο του Ευρωπαίου, και του Έλληνα, στο να κατανοήσουν τι είναι Libertarianism, είναι ότι το μπερδεύουν με Liberalism. Ενώ η ιδεολογία των Libertarians είναι κατ' εξοχήν κάτι το Αμερικανικό, και εντελώς άσχετο με τους Liberals, οι Ευρωπαίοι κολλάν στον όρο "Φιλελεύθερος" ο οποίος είναι εντελώς λάθος όταν μιλάμε για Libertarians. Οι Libertarians δεν είναι "Φιλελεύθεροι" με την Ευρωπαϊκή, ή ακόμα και την Αμερικανική έννοια του "Φιλελεύθερου". Μεταφράζονται ως "Ελευθεριακοί". Οι λέξεις, σε αυτήν την περίπτωση απλά μας μπερδεύουν και μας απομακρύνουν από την κατανόηση του αντικειμένου, ιστορικά και ιδεολογικά.

Το δεύτερο εμπόδιο, το οποίο υφίσταται και μέσα στις ΗΠΑ ακόμα, είναι το μπέρδεμα της Άυν Ραντ και των γραπτών της στην ιδεολογία Libertarian. Η Άυν Ραντ είναι για τον Libertarianism κάτι όπως ήταν ο Τρότσκι για τον Λένιν... Όμως, οι καινούργιοι και αυξανόμενοι πιστοί του Libertarianism, στην πλειοψηφία τους νέα παιδιά, προσεγγίζουν την ιδεολογία μέσω Άυν Ραντ αντί να πηγαίνουν στην γενικότερη και αρχαιότερη μορφή της ιδεολογίας. Με λίγα λόγια, η Άυν Ραντ, με τις μπουρμπουλήθρες της, απήγαγε τον Libertarianism με τον άμεσο κίνδυνο να χαθούν όλες οι θετικές και εποικοδομητικές απόψεις που μπορεί να προσφέρει η ευρύτερη ιδεολογία.

Libertarianism, κανονικά, ταυτίζεται με το να προσπαθείς να μειώσεις το μέγεθος της κυβέρνησης. Να ελέγχεις και να κρατάς στο ελάχιστο τα έξοδα του δημοσίου και τους φόρους. Να απομακρύνεις την κυβέρνηση και τους νόμους από την ατομική ελευθερία του πολίτη. Να δίνεις περισσότερη εμπιστοσύνη στον αυτόνομο πολίτη και να έχεις την πίστη ότι υπάρχουν αρκετές θετικές δυνάμεις μέσα στην κοινωνία για να επιβιώσει χωρίς δικτατορικές επεμβάσεις της κυβέρνησης.

Τίποτα το λάθος, κατά την δική μου γνώμη, με τα παραπάνω, και τα υποστηρίζω θεωρητικά, μόνο ως κατευθύνσεις που πρέπει να υπάρχουν για να συνδράμουν στο τελικό αποτέλεσμα. Η Libertarian κοινωνία είναι μια ουτοπία και εντελώς ανεφάρμοστη, πάντα κατά την γνώμη μου, αλλά πολλά από αυτά που πρεσβεύει πιστεύω ότι πρέπει να υπάρχουν σαν μέρη του όλου δυναμισμού μιας κοινωνίας και ενός κράτους --για καλό ζύγι.

Το πρόβλημα είναι ότι ενώ Libertarianism σημαίνει "ατομική ελευθερία", ο Libertarianism της Άυν Ραντ ο οποίος αυτές τις μέρες υπερισχύει, σημαίνει απλά παιδαριώδη "εγωισμό". Οι ίδιοι οι νέοι Αμερικανοί έχουν χάσει το ζύγι, κατά την γνώμη μου, μεταξύ ατομικής ελευθερίας και εγωισμού, μεταξύ του συνολικού δυναμισμού μιας κοινωνίας και της ουτοπικής αναρχίας.

Είναι η διαφορά μεταξύ του να λες ότι η δεύτερη τροπολογία του συντάγματος εγγυάται ότι η κυβέρνηση δεν θα παρεμβαίνει στις ελευθερίες σου, και του να λες ότι η δεύτερη τροπολογία σου επιτρέπει να κουβαλάς ένα μπαζούκας. Χάνεται το πραγματικό νόημα χάριν ύμνου προς το "Εγώ" και το "Θέλω!"

Και, οι Ρεπουμπλικάνοι στο Κογκρέσο, στρέφονται τώρα προς τον Libertarianism ως όπλο κατά των Δημοκρατικών αντί ως  μέσον ζυγίσματος των ελευθεριών του πολίτη.

Το αποτέλεσμα θα είναι μια κοινωνία πιο εγωιστική και ένα κράτος πιο ανήμπορο/ανίκανο. Υπάρχει μεγάλη διαφορά μεταξύ ενός κράτους λιτού και ενός κράτους ανήμπορου.

Σημ. Το ότι η Ραντ κήρυττε αθεϊσμό ενώ πολλοί Ρεπουμπλικάνοι πιστεύουν στην Γένεση της Παλαιάς Διαθήκης, το ότι οι Libertarians προωθούν ατομική ελευθερία ενώ οι Ρεπουμπλικάνοι είναι κατά των ομοφυλόφιλων και των εκτρώσεων, προσθέτει ενδιαφέρον στην αναζήτηση της λογικής των εξελίξεων και της συμβίωσής των.