Καλαμάκια

Τα σουβλάκια μου είναι πλέον παγκοσμίου φήμης. Στην προκειμένη περίπτωση πήγαμε σε ένα καταφύγιο, κοινώς "ριφιούτζιο", του Κλαμπ Αλπίνο Ιταλιάνο, στα 1,450 μέτρα, μολις πάνω από το υψόμετρο που έχει αρχίσει να πιάνει χιόνι, γιατί ο υπεύθυνος του Καταφύγιου είχε τα γενέθλιά του. Και εμείς πήγαμε τα φαγώσιμα. Η Μαργαρίτα έχει μάθει πλέον να φτιάχνει τζατζίκι από ΜΕΒΓΑΛ στραγγιστό που φέρνουμε από την Ελλάδα, και φτιάχνει και μια σαλάτα, άλλο πράμα. Τα σουβλάκια μου, εκτός από χοιρινό Ιταλικό, πάπρικα ουγγρική, κόκκινο καγιέν από την μέση Αμερική και λεμόνι από την Σικελία, έχουν όλα τα άλλα Ελληνικά: λάδι, θυμάρι, ρίγανη, μαντζουράνα και αλάτι Kalas!

Το γλυκό ήταν σπιτικό αλλά το φτιάξαν άλλοι.

Το ψωμί, που δεν είναι ακριβώς ψωμί, είναι παραδοσιακή μέθοδος από τους Ετρούσκους, λέει. Ζημώθηκε και ψήθηκε σε κεραμική τάβλα επί τόπου, από τον τύπο που αγκαλιάζω σε μία απο τις φωτογραφίες.

Το πρωί επιστρέψαμε από ένα παραδεισένιο τοπίο. Το Λαντ Ρόβερ ήταν τόσο χαρούμενο με το χιόνι που άρχισε να γλιστράει και να χορεύει πάνω στον πάγο εκτός ελέγχου κατ' ευθείαν για τον γκρεμό.

Εκείνη την στιγμή χρειάζονται ατσάλινα νεύρα γαλουχημένα στα Βραχώδη Όρη και στην Νέα Αγγλία. Αν και πήγαινα 2-3 χλμ την ώρα και είχα σταματήσει τελείως πριν την κατηφόρα, το Λαντ Ρόβερ άρχισε να κυλάει από μόνο του πάνω στον πάγο, με την στροφή και το κενό μπροστά μας. Είχα περίπου 5-6 δευτερόλεπτα. Έβαλα πρώτη για να αρχίσουν να κουνιούνται οι τροχοί καθώς γλιστρούσαν (το αντίθετο από το ένστικτο που λέει "φρένο"), μετά έβαλα χειρόφρενο για τους πίσω τροχούς καθώς κάρφωσα την όπισθεν για τους μπροστινούς τροχούς και γύρισα ελαφριά το τιμόνι δεξιά προς τον γκρεμό (το αντίθετο από το ένστικτο που λέει "αριστερά μακριά από τον γκρεμό"). Το αυτοκίνητο απαλά άρχισε να τσουλάει προς τα αριστερά και σταμάτησε γλυκά στην αριστερή άκρη που ήταν η μεριά του βουνού. Μετά, λίγο-λίγο, με την πρώτη και το χειρόφρενο, το "τσούλησα" μέχρι την στροφή, πλάγια, με την μούρη προς την στροφή. Κανένα πρόβλημα...

(Προς μέγα έπαινο της ομήγυρης στο Λαντ Ρόβερ, καθώς τσουλούσαμε προς τον γκρεμό κανείς δεν έμπηξε τις φωνές και κανείς επιβάτης δεν άρχισε να μου λέει τι να κάνω και τι να μην κάνω)

Όταν φτάσαμε με τους επιβάτες μας στο δικό τους αυτοκίνητο μάλιστα, τους βοηθήσαμε να ξεκινήσουν, με την άδεια τους μπαταρία!

Απλά αρχίζω να ανησυχώ όταν το παιδί των γενεθλίων είναι ένα χρόνο μικρότερό μου... και εγώ δεν αισθάνομαι να είμαι στην δική μου ηλικία, καθόλου :-)(κλικ να μεγαλώσουνε!)

Νά κι' ο νεαρός που είχε γεννέθλια!
Και μόλις προχτές έσπασε τον αριστερό του ώμο :-(