Κανόνες...

Ψάχνω κάπου 95-100 λεπτά και θα σταματήσω τώρα χωρίς να έχω βρει αυτό που έψαχνα.

Έχω ψάξει με πάμπολλες λέξεις-κλειδιά, και φράσεις... έχω δει εκατοντάδες ιστοσελίδες, ιστοριούλες, ιστορίες, ιστοριάρες, παραμύθια, άρθρα... δακρύβρεχτα μελό, φασιστικούς παραλογισμούς... αναρχικές προκηρύξεις... αστυνομικά μυθιστορήματα...

Αλλά στο διαδίκτυο που μιλά την γλώσσα της φαιδράς δημοθιογλαφίαθ δεν έχω βρει τα εξής:

- Που, συγκεκριμένα, ζούσε ο Νίκος Ρωμανός από τον Δεκέμβριο του 2008 έως τον Φεβρουάριο του 2013, από 15 έως 20 ετών;
- Έφυγε οριστικά από το σπίτι των γονέων του; Πότε; με συγκεκριμένες ημερομηνίες;
- Τι επαγγελματική συμβουλευτική βοήθεια έλαβε ως δεκαπεντάχρονος μετά από τον φόνο του Γρηγορόπουλου;

Είμαι σίγουρος ότι οι πληροφορίες αυτές κάπου πρέπει να υπάρχουν... αλλά δεν τις βρήκα ακόμα. Έτσι από ενδιαφέρον και περιέργεια ήθελα να βρω απάντηση σε αυτές τις ερωτήσεις. Αν βρει κανείς παρακαλώ πείτε μου που και πως τις βρήκατε.

Έχω γράψει εδώ μέχρι σήμερα την γνώμη μου ότι ένας καταδικασμένος οπλοφορών ληστής τράπεζας, και οποιοσδήποτε κρατούμενος για οποιοδήποτε αδίκημα ή έγκλημα, πρέπει να έχει κάθε δυνατότητα και ευκολία να παρακολουθήσει ανώτατη παιδεία αλλά μέσα από την φυλακή, τουλάχιστον μέχρι να έχει εκτίσει ικανό μέρος της ποινής του. Και το πιστεύω αυτό. Φέρεται ίσως σαν γνώμη βασισμένη στο Αμερικανικό σύστημα. Επίσης έχω γράψει ότι δεν δίνω ολύ σημασία στους χαρακτηρισμούς, αν είναι τρομοκράτης ή αναρχικός, ή επαναστάτης, μια που ο τρομοκράτης του ενός είναι ο ήρωας, επάναστάτης, του άλλου, και εγώ προσωπικά θέλω να πιστεύω ότι είμαι αναρχικός όταν μίλα αρχή δεν εργάζεται καθηερινά για να κερδίσει τον σεβασμό μου.

Όμως συνειδητοποιώ ότι δεν μίλησα για σημαντικές πλευρές της μεγαλύτερης πραγματικότητας μέσα στην οποία χτίστηκαν οι γνώμες μου.

Είμαι σίγουρος ότι στην Αμερική ο Ρωμανός πιθανότατα να είχε δικαστεί ως ανήλικος για τα αδικήματα προ των 18. Για αδικήματα μετά τα 18 θα είχε ληφθεί υπ' όψιν η αρχή της πορείας (δολοφονία Γρηγορόπουλου) και η άμεσα συνεπαγώμενη συνέχεια που υπήρξε από εκείνη την στιγμή των 15 ετών μέχρι την ληστεία στα 19-20. Σίγουρα η οποιαδήποτε ποινή του θα συμπεριελάμβανε επαγγελματική συμβουλευτική θεραπεία και βοήθεια. Είμαι σίγουρος ότι μπορεί να μην είχε μπει καν φυλακή, και αν είχε μπει θα ήταν σίγουρα ήδη έξω μετά από 1-2 χρόνια, έστω και με άλλα 4-8 χρόνια σε parole (δεν την βρίσκω την λέξη και έννοια παρόλ στα Ελληνικά).

Το παιδί αυτό έχει τόσα ελαφρυντικά που η ποινή του και η παραμονή του στην φυλακή μέχρι σήμερα είναι για μένα πολύ μεγαλύτερο σκάνδαλο από το αν του επιτρέπουν να βγει από την φυλακή με άδεια για σπουδές.

Βλέπετε, είμαι και πολύ δύσκολη περίπτωση...
Κατ' αρχάς επαναλαμβάνω ότι οποιοσθήποτε φυλακισμένος για οποιοδήποτε έγκλημα πρέπει να έχει άμεση πρόσβαση χωρίς εμπόδια σε πλήρη ακαδημαϊκή παιδεία έως και ντοκτορά αν θέλει. Χωρίς περιορισμούς. Πρεσβεύω να μην δίνεται άδεια για οτιδήποτε εκτός φυλακής, ούτε καν με μπρελόκ GPS στον δεύτερο μόλις από 15 χρόνια ποινής, ...αλλά διαφωνώ με το γεγονός του ότι βρίσκεται ακόμα στην φυλακή.
Άλλο το ένα, άλλο το άλλο. Δεν μπορώ να επιτρέψω στον εαυτό μου να πω ότι επειδή δεν θα έπρεπε να είναι φυλακή πρέπει να πάρει άδεια. Αυτό θα ήταν ο τύπος της αυθαίρετης συνταγής τουρλού ντολμάδες που κάνει τις Μεσογειακές κοινωνίες να λειτουργούν ...τόσο καλά. Άλλο δικαιοσύνη και άλλο το δίκαιο. Το ένα ισχύσει για όλους, το άλλο είναι υποκειμενικό για τον καθένα.
Και σίγουρα διαφωνώ με την εκδικητικότητα, τον τσαμπουκά την σκληράδα, ακόμα και τον φόβο και τον τραμπουκισμό τόσων και τόσων σχολιαστών σε ΜΜΕ ότι πρέπει να σαπίσει στην φυλακή καλώντας τον επίθετα: Αυτά τα σχόλια είναι ένα από τα συμπτώματα του καρκίνου της Ελληνικής κοινωνίας.

Θα έδινα κάθε υποστήριξη στην ιδέα να αναθεωρήσει το σύστημα, να παραδεχτεί το σύστημα ότι η δίκη και η καταδίκη έγιναν επί λανθασμένης βάσης, και να αναθεωρηθεί η ποινή. Αλλά δεν μπορώ να υποστηρίξω ότι ένας άνθρωπος που καταδικάστηκε για τις πράξεις του Ρωμανού, και η καταδίκη του ισχύει, μπορεί να παίρνει άδεια, και με μπρελόκ ακόμα, έχοντας εκτίσει μόνο το 10-15% της ποινής του. Ούτε φυσικά να βρω την δικαιολογία ότι η ποινή ήταν λανθασμένη για να δώσω άδεια χωρίς να αλλάξει η να αναθεωρηθεί η δικογραφία.

Εγώ προσωπικά πιστεύω στην καταδίκη, ή την αθώωση, από 12 ενόρκους συμπολίτες του κατηγορούμενου επιλεγμένους στην τύχη και βεβαιωμένους από την υπεράσπιση και από την εισαγγελία. Δεν σέβομαι καμία δίκη, κανένα σύστημα, όπου αποφασίζει ένας ή περισσότεροι δικαστές.

Είχα την εμπειρία να καλεστώ και εγώ σαν ένορκος. Ήταν μία στιγμή, όπως οι στιγμές ψήφου σε εθνικές και πολιτειακές εκλογές, που με έκαναν περήφανο να είμαι μέρος ενός συστήματος κοινωνίας, πολιτικής και δικαιοσύνης στο οποίο πιστεύω, στο οποίο έχω εμπιστοσύνη, και το οποίο αν και καθόλου τέλειο, μακράν του να είναι τέλειο, είναι το καλύτερο στον κόσμο. Τελεία.

Και αν ακόμα έχω δει κάποιον να δολοφονεί άνθρωπο με τα μάτια μου, πιστεύω ακράδαντα ότι πρέπει, και ξέρω ότι είμαι ικανός να το πράξω, να τον θεωρώ πραγματικά αθώο μέχρι να καταδικαστεί από 12 συμπολίτες του. Και αφού καταδικαστεί, ή κηρυχτεί αθώος, μετά από το πέρας της δίκης του, τότε, πορεύομαι πάντα με την βεβαιότητα ότι κάπου 20% των φυλακισμένων είναι αθώοι, και κάπου 35% των ελεύθερων είναι ένοχοι. Και δεν θα επέλεγα να ζουσα ούτε πρόκειται ποτέ να επιλέξω να ζήσω σε πολιτεία τω ΗΠΑ που έχει στα βιβλία της την θανατική ποινή γιατί είμαι κάθετα αντίθετος σε αυτήν.  Έτσι ζω, με τέτοιου είδους κανόνες, γενικά, και αυτό αφορά μόνο εμένα ...και σίγουρα με καθιστά ανίκανο να ζήσω στην Ελλάδα.

Στις ΗΠΑ, ο εισαγγελέας πολλές φορές προτείνει πάνω από μία κατηγορία, στο κατηγορητήριο, η κάθε μία με διαφορετικό φάσμα πιθανών ποινών, παραδείγματος χάριν Murder 1, Murder 2, Manslaughter, first or second or third degree, από ισόβια έως 1-2 χρονια φυλάκιση... ώστε οι ένορκοι να μπορούν να συμφωνήσουν σε κάτι, στις δύσκολες υποθέσεις. Ειδικά για περιπτώσεις σαν του Ρωμανού, είμαι σίγουρος όπως ήδη είπα, ότι το παιδί ή δεν θα είχε κάνει φυλακή, ή θα ήταν ήδη έξω, έστω και με parole.

Έχοντας πει τα παραπάνω, να θυμίσω ότι ο δολοφόνος του Γρηγορόπουλου είναι στην φυλακή για πολύ, πολύ καιρό (υποτείθεται), στην Ελλάδα (αν και ο συνεργός είναι ήδη ελεύθερος), και ότι στις ΗΠΑ ο αστυνομικός, ύποπτος δολοφονίας του νεαρού στο Φέργκιουσον, δεν εστάλη καν σε δίκη, και ο αστυνομικός, ύποπτος δολοφονίας ενός άλλου ανθρώπου, με την όλη σκηνή σε βίντεο να του κλείνει το αναπνευστικό σύστημα με τον βραχίονα, δεν εστάλη καν σε δίκη. Είπαμε. Το σύστημα στο οποίο πιστεύω δεν είναι τέλειο... Αλλά παραμένει το καλύτερο στην Γη.

Ένα άλλο πράγμα που με καθιστά ανίκανο να ζήσω στην Ελλάδα είναι ότι θέλω να ζω εφαρμόζοντας κοινωνικούς, κρατικούς και συνταγματικούς κανόνες, και αν δεν μου αρέσουν, να προσπαθώ να τους αλλάξω δια μέσου του συστήματος (και ελπίζω, ως εκλεγμένος δημόσιος λειτουργός να φαίνεται ότι πράγματι βάζω τις πράξεις μου εκεί που είναι τα λόγια μου). Δεν μπορώ να λειτουργώ με δικαιολογίες, ή σε οδούς που παρακάμπτουν το σύστημα, ή με τόσες εξαιρέσεις που η εξαίρεση να γίνεται πλέον κανόνας. Να αλλάξω τον κανόνα. Αλλά, όσο είναι κανόνας πρέπει να τηρείται. Αλλιώς θα ήτανε παντού Ελλάδα και άστα να πάνε στο διάολο που θά 'λεγε και εκείνος ο υπουργός σας που πρότεινε να πάνε οι δανειστές σας στο διάολο.

Βέβαια, λέγεται και το ότι το κράτος δεν τηρεί τους κανόνες στην περίπτωση του Ρωμανού, αλλά δεν είμαι σίγουρος ότι αυτό είναι ακριβές, στην συγκεκριμένη περίπτωση και δικογραφία, από ότι έχω καταλάβει από όσα έχω διαβάσει.

Ένας από τους δικούς μου κανόνες μου λέει, και πρέπει να τον ακολουθήσω, γιατί είναι κανόνας, ότι: Η ενοχή για τις πράξεις του Νίκου Ρωμανού, από την ώρα που αποφάσισε να πάει στα Εξάρχεια με τον Γρηγορόπουλο μέχρι την ώρα που αποφάσισε σήμερα να προσθέσει απεργία δίψας στην απεργία πείνας, η ενοχή, δεν βρίσκεται στους ώμους του Νίκου Ρωμανού, αλλά στους ώμους των γονιών του. Συγγνώμη αλλά αυτός είναι ένας από τους κανόνες με τους οποίους ζω. Ναι, κάθε κανόνας μπορεί να έχει κάποια εξαίρεση μετά από πολύ και συγκεκριμένη σκέψη και τεκμήρια, αλλά δεν έχω δει τεκμήρια που να προτείνουν έστω και σκέψη για το αν οι γονείς του Ρωμανού μπορεί να αποτελούν εξαίρεση στον κανόνα μου.

Ίσως στα Ελληνικά να ακούγομαι σαν να λέω αρλούμπες, ή σαν να σκέφτομαι αγγλοσαξονικά. Έστω... Για μένα αυτές είναι οι σκέψεις που κάνουν μιά ζωή να έχει αξία...

Ίσως ο Ρωμανός να υπέθεσε από την αρχή ότι μάλλον θα πεθάνει και αυτός είναι ο τρόπος του όχι να αυτοκτονήσει, αλλά να γελοιοποιήσει το κράτος και να νικήσει. Με αυτόν τον τρόπο θα νικήσει είτε ζήσει είτε πεθάνει.

Εν τω μεταξύ, αν κερδίσει αυτά που απαιτεί ο Ρωμανός και ζήσει (που το εύχομαι), θα έχει γελοιοποιηθεί το Ελληνικό κράτος και η Ελληνική δικαιοσύνη. Αν πεθάνει ο Νίκος Ρωμανός ο θάνατός του θα είναι ήττα για την Ελληνική κοινωνία και για το Σύνταγμα του Ελληνικού κράτους. Σε αυτήν την υπόθεση δεν βλέπω πως μπορεί να υπάρξει πραγματικός νικητής ότι και να γίνει...



Στο τέλος, είναι αυτή η τραγική ιστορία άλλη μία ευκαιρία, που μάλλον θα την χάσουμε, να αναθεωρήσουμε την Ελληνική κοινωνία: τι ειμαστε και με τι αξίες πορευόμαστε.

Τι σημαίνει, δική δια ενόρκων. Δώδεκα συμπολίτες του κατηγορούμενου.