Αντιγραφές

Η Δημοκρατία όπως την αποδίδουν οι «δυτικές» κοινωνίες του εικοστού πρώτου αιώνα βασίζεται σε δύο σκέλη-θεμέλια: 

• Τον απόλυτο διαχωρισμό μεταξύ Πολιτείας και Θρησκείας, και 
• Την αντιπροσώπευση όλων των πολιτών σε ένα κοινοβούλιο το οποίο νομοθετεί και κυβερνά με κυβέρνηση πλειοψηφίας και αντιπολίτευση μειοψηφίας.

Όμως η συνοχή και λειτουργικότητα οποιασδήποτε κοινωνίας εξαρτάται από τις κοινές παραδόσεις όσον αφορά την ηθική, την εθνική ταυτότητα και τις αποδεκτές αξίες.

Εφ’ όσον η θρησκεία είναι σχεδόν πάντα, αμέσως ή εμμέσως, ο εκφραστής της ηθικής και των αξιών μιας κοινωνίας (έστω και όταν η θρησκεία είναι προτεσταντισμός, δηλαδή η αντίδραση εναντίων οποιασδήποτε ποντιφικίζουσας θρησκευτικής αρχής), με επέκταση στην εθνική ταυτότητα μέσω της Ιστορίας της, είναι δύσκολο να διαχωριστεί από την Πολιτεία στα ένστικτα των πολιτών.

Εφ’ όσον η υποταγή σε μία αρχή, ή, ή αντίθεση εναντίων μιας αρχής, είναι κεντρική αξία στην ταυτότητα μιας κοινωνίας, με Ιστορία Βασιλιάδων ή κατοχής, ή κράτους αυτοκρατορίας, οι αντιπρόσωποι των πολιτών που ανήκουν σε ένα κόμμα μπορεί να θεωρηθούν «προδότες» αν ψηφίζουν κατά συνείδηση, πιθανώς εναντίων του αρχηγού τους, και να είναι υποχρεωμένοι να ψηφίζουν με τον αρχηγό, πράγμα το οποίο ευνουχίζει οποιαδήποτε έννοια δημοκρατίας και εναποθέτει την έννοια απολυταρχικότητας στα πόδια του κομματάρχη.

Σήμερα, οι δυτικού τύπου Δημοκρατίες στην Γη οι οποίες λειτουργούν ομαλά, ριζικά, και με την πλήρη υποστήριξη της αντίληψης της κοινωνίας τους, περιορίζονται στις ΗΠΑ, το Ηνωμένο Βασίλειο, Ιρλανδία, Νορβηγία, Δανία, Σουηδία, Φινλανδία, Γαλλία, Γερμανία, Αυστρία, Ελβετία, Αυστραλία, Νέα Ζηλανδία, Καναδά και ως ένα σημείο αλλά με σημαντικές διαφορές την Ιταλία. Οι άλλες χώρες που έχουν «δυτική δημοκρατία» σαν πολίτευμα, πιθηκίζουν το σύστημα αυτό, σε διαφορετικούς βαθμούς, και το κάνουν αυτό για να μπορούν να είναι μέρη του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος.

Η Ελλάδα δεν μπόρεσε ποτέ να λειτουργήσει με αντιπροσώπους-βουλευτές, επειδή κινείται σε σύστημα «τσομπάνηδων» και «κοτζαμπάσηδων» εναντίων «βεζίρηδων» και «σουλτάνων», ένα σύστημα λαδωμένο με πεσκέσια, κάνοντας (ως πλειοψηφία ανοικτή ή κεκαλυμμένη) το σημείο του σταυρού να τους βοηθήσει η Παναγία και οι Άγιοι (και προσκυνάνε τα «λείψανα» στις εκκλησίες).

Μια Μουσουλμανική χώρα βρίσκεται πάντα μπροστά στο οξύμωρο του συνδρόμου του ότι η Δυτικού τύπου Δημοκρατία και το Ισλάμ είναι ριζικά αταίριαστα. Είτε μιλάμε για την Τουρκία (το «δυτικότερο» παράδειγμα Μουσουλμανικής χώρας), είτε για το Ιράκ (που του επιβλήθηκε ένα πολιτικό σύστημα μέσω στρατιωτικής εισβολής από την Δύση, ενέργεια που γέννησε το Ισλαμικό κράτος), η Δυτική Δημοκρατία μόνο με κάποιο τύπο επιβολής επί των πολιτών μπορεί να λειτουργήσει (εικονικά) όταν δεν πρόκειται για Δυτική χώρα.

Η ερώτηση δεν είναι το αν οι οποιεσδήποτε «αξίες» και η «ηθική» μιας οιασδήποτε κοινωνίας είναι «σωστές». Δεν είναι αυτό η ερώτηση γιατί η οποιαδήποτε απάντηση είναι υποκειμενική, εγωκεντρική, και εξαρτάται από την αυθαίρετη οπτική εκείνου που δίνει την απάντηση.

Η ερώτηση είναι το αν μπορεί ποτέ ουσιαστικά και μακρόχρονα να λειτουργήσει ένα πολίτευμα σε χώρα όπου οι «αξίες» των πολιτών διαφέρουν από τις «αξίες» που πρεσβεύει η φύση του πολιτεύματος. Η απάντηση σε αυτή την ερώτηση βρίσκεται, και ακούγεται, και την βλέπουμε καθημερινά γύρω μας. Βέβαια, η ουσία και το νόημα αυτού που βλέπει ο καθένας εξαρτάται από την …οπτική του.

Το πραξικόπημα στην Τουρκία δεν πέτυχε επειδή οι πολίτες βγήκαν στους δρόμους. 

Προς τιμή τους, οι Τούρκοι πολίτες έκαναν εκείνο που οι γείτονές τους δεν είχαν ενδιαφερθεί να κάνουν στις 21 Απριλίου του 1967. 

Οι πολίτες της χώρας δίπλα στην Τουρκία, που από το 1974 και για 10-15 χρόνια έλεγαν ελεύθερα στα ταξί τους ότι «καλύτερα είμασταν με την δικτατορία» (και σιγά-σιγά σταμάτησαν να το λένε μόνο αφού ο Ανδρέας πήρε δανεικά από την Δύση και τους τα έδωσε να αγοράσουνε μπέμβέ και να πάνε για τα μπάνια του λαού αφού ο Τσοβόλας τους τά 'δωσε όλα), καλύτερα να μην θεωρούν εαυτούς άξιους να συγκινούνται από την φωτογραφία του Κινέζου πολίτη μπροστά στην φάλαγγα των τανκς στο Πεκίνο, και καλύτερα να μην θεωρούν εαυτούς άξιους να κρίνουν τους Τούρκους σαν υποδεέστερους πολιτιστικά.

Εν τω μεταξύ...

Οι Τούρκοι πολίτες βγήκαν στους δρόμους, και πολλοί σκοτώθηκαν, για να υποστηρίξουν την εκλεγμένη κυβέρνησή τους. 

Τι υποστήριζαν όμως; 

• Τα ιδανικά της «Δημοκρατίας», ή, μήπως το γεγονός ότι:
• Ο εκλεγμένος Πρόεδρός έχει βάλει την χώρα σε πορεία όπου το πολίτευμα θα αντιπροσωπεύει όλο και περισσότερο τις διδαχές και απαιτήσεις της θρησκείας τους (και οι πραξηκοπηματίες ήθελαν να επαναφέρουν την "δυτική" πορεία και τα "δυτικού" τύπου ανθρώπινα δικαιώματα). 

Και αν είναι το δεύτερο ...πως το εξηγεί κανείς σαν έκφραση δημοκρατικού πνεύματος και αξιών;