Εστία

Για κάθε όνειρο υπάρχει και ένας εφιάλτης και για κάθε καθρέπτη υπάρχει και η αντίπερα μεριά.

Επί ένα-δύο αιώνες, οι θαρραλέοι και οι ονειροπόλοι, οι τυχοδιώκτες και οι εργατικοί, οι πρωτοπόροι και οι ντεσπεράντος, είχαν πιαστεί από τα φτερά του Αμερικανικού ονείρου, το οποίο είναι, ούτε περισσότερο ούτε λιγότερο, από το να έχεις δικό σου σπίτι. Τα σπίτια στην Αμερική δεν θεωρούνται κειμήλια για τα εγγόνια αλλά σκαλοπάτια για το επόμενο, μεγαλύτερο όνειρο.

Τώρα, στον εικοστό πρώτο αιώνα, ένα καινούργιο όνειρο γεννιέται. Είναι όμως ένα κακό όνειρο. Είναι ο Ελληνικός εφιάλτης, ο οποίος είναι, απλά, να χάσεις το σπίτι που ήταν δικό σου χωρίς να φταις, χωρίς να έχεις κάνει εσύ απολύτως τίποτα.

Στην Αμερική, πάνω από ένα εκατομμύριο άνθρωποι χάσαν τα σπίτια τους μετά από το 2007. Τα πήραν οι τράπεζες. Οι αξίες των ακινήτων που είχαν φουσκώσει σαν μπαλόνια μέχρι το 2006, έχασαν 30-35% της αξίας τους. Σε μερικές περιπτώσεις περισσότερο. Σπίτια που είχαν εκτιμηθεί 390.000 δολάρια το 2006 πουλιούνταν ενάμησι χρόνο αργότερα για 240.000 δολάρια.

Σήμερα, 9 Φεβρουαρίου η κυβέρνηση Ομπάμα ανακοίνωσε, μετά από ενάμιση χρόνο διαπραγματεύσεις μεταξύ Λευκού Οίκου και τραπεζών, ότι έφτασαν σε μια συμφωνία η οποία θα εφαρμοστεί αμέσως και κατά την διάρκεια των επομένων 3 ετών:

- Οι τράπεζες θα επιστρέψουν 17 δισεκατομμύρια δολάρια σε κουρέματα υπαρχόντων στεγαστικών δανείων.

- Οι δανειζόμενοι με οικονομικές δυσκολίες θα μπορέσουν να αναμορφώσουν το δάνειό τους με τα σημερινά επιτόκια που είναι τα χαμηλότερα στην Ιστορία, και σε αυτό οι τράπεζες θα βάλουν 3 δισεκατομμύρια δολάρια.

- Άνθρωποι των οποίων τα σπίτια τα πήρε η τράπεζα μεταξύ 1/1/08 και 31/12/11 θα μοιραστούν το ποσό των 1,5 δισεκατομμυρίων δολαρίων μεταξύ τους. Το ποσόν αυτό θα το βάλουν οι τράπεζες σε μετρητά.

Δεν χρειάζεται να πάς να κάνεις αίτηση και να παρουσιάσεις δικαιολογητικά. Οι ενδιαφερόμενοι που έχασαν σπίτι ή που παλεύουν να κρατήσουν το σπίτι τους, όλοι θα λάβουν ειδοποιήσεις και επιταγές στο ταχυδρομείο.

Εν τω μεταξύ, στον Ελληνικό εφιάλτη, η κυβέρνηση δεν νομίζω να ακολουθήσει το στυλ της Αμερικανικής. Το να κάτσει επί ενάμιση χρόνο να διαπραγματεύεται με τράπεζες η Ελληνική κυβέρνηση για όφελος του Ελληνικού λαού θα ήταν ανέκδοτο για τις απόκριες. Αλλά όχι μόνο αυτό: είναι και το ότι στην περίπτωση της Αμερικής, η κυβέρνηση μπήκε στη μέση ανάμεσα στους δανειζόμενους και στις τράπεζες. Στην Ελληνική περίπτωση η κυβέρνηση ήταν ο δανειζόμενος, οι εισπράττοντες είναι ήδη μαζί με τις εισπράξεις εκτός Ελλάδας, και ο Ελληνικός λαός θα κληθεί να βγάλει το φίδι από την τρύπα του αρέσει δεν του αρέσει.

Λυπήθηκα που ..."ήρθαν σε συμφωνία οι αρχηγοί" χτες το βράδυ, και το πράγμα προχωράει στο επόμενο μνημόνιο. Αυτό είναι δούλεμα πλέον της εσχάτης και χειρίστης μορφής. Μας δουλεύουνε! Κι εμείς καθόμαστε! Πρέπει να μπει πια το μαχαίρι και να δούμε τι πύον και γαγραινα θα βγει από μέσα, να τελειώνουμε, να ξαναρχίσουμε από το μηδέν μια ώρα αρχίτερα...

Το τελευταίο σπίτι που είχα αγοράσει στην Μασαχουσέτη δίπλα στον ωκεανό

Όταν πέθαιναν οι γονείς μου δεν εργάστηκα μήνες και πηγαινοερχόμουνα. Και από εκεί έφυγα στις 9 Ιουλίου του 2007 με ότι χωρούσε στο τζιπ. Ήρθα στην Αθήνα, αλλά η ζωή δεν είχε αρχίσει ακόμα το γράψιμο για τα επόμενα κεφάλαια...

Εξαρτάται από το άνθρωπο, πως τον βλέπει τον θάνατο. Εμένα με έχει συνηθίσει να τον βλέπω σαν μια αρχή, γιατί, ότι και να σου πάρει, αν δεν πάρει εσένα τον ίδιο, τότε έχεις ακόμα μέσα σου την δύναμη ενός ολόκληρου σύμπαντος, να ξεκινήσεις την καινούργια μέρα, λευκή, χωρίς να σκεφτεσαι τι έχασες ή τι θα είχες αλλά μόνο τι μπορείς να φτιάξεις. Και η ζωή έχει τον τροπο της να σε ανταμοίβει...

Αρκεί να πάρει κανείς τον δρόμο του χωρίς ενδοιασμούς και ερωτήσεις. Ας δώσουμε πρώτα τις απαντήσεις, όσο υπάρχει ακόμα καιρός, και βλέπουμε μετά ποιές ήταν οι ερωτήσεις.