Σάββατο 10 Ιουλίου 2021

Art?

 










I remember how, one day in 1982 when I was living permanently in London studying Filmmaking, I sat at a table in the British Film Institute after a meeting with a Film Producer who had a look at an idea of mine for a screenplay. I remember how the world around me stopped for a minute while I offered a humble prayer to Life: I prayed that one day I would become a true Professional. I did not pray to become good because I knew how many people were far more gifted than me. I just prayed for Life to help me become a professional; a competent technician earning my living in what I loved... I also loved photography and it was far cheaper than making films, so, when it came to become self-employed in order to keep renewing my British resident’s visa I started working as a commercial photographer, for the Theater: stage, actors... The prayer was the same: to become a professional.

To be sure, people view some photographers, and some filmmakers, as “artists”. Truth be told, the term “artist” is a misleading appellation assigned by the viewing public to those whom they think do a real nice job with a personal touch and consistent contribution and style. Yet, no true artist will ever tell you they are an “artist”. They know better. If someone comes and tells you they are an artist, well, they are not; they just buy into their own myth, or try to sell it for money, or glory, or both.

Forty years later I look back to a happy career, successful enough to give me the resources I needed to live and to bring up a family and my son. I only did what I loved and I honestly don’t feel like I worked a day in my life. Whether I did become a Professional in the true sense of the word is not up to me to say but it is up to others to assign the term to me. Enough folks in my life, in the marketplace and in society have opined that Life did, in fact, answer my prayer and granted me my wish.

But it was short-lived. “Professionalism” in photography and in filmmaking no longer holds the true meaning it held when I prayed for it, when I studied it, when I apprenticed, and when I worked.

These days, if you buy a “smart” cellphone, Presto! you are a photographer. And a filmmaker! Voilà! You can publish your work instantly, free of any cost on the internet and get dozens, hundreds, or however many “followers” you have to leave emojis “Like”, “Heart”, “Wow!”

You can be a Photographer, a Filmmaker, a journalist, a writer, and my favorite treatise in bullshit: An Influencer. All you need to do is buy a cell phone with a little camera and buy an internet connection.

Henri Cartier-Bresson? Margaret Bourke-White? Federico Fellini? Agnès Varda? Bob Woodward? Andrea Mitchell? Ernest Hemingway? Virginia Woolf? Robert Frost? Emily Dickinson? Who are these guys? Are they on Instagram? Facebook? Blogspot?

These days I go up to a young professional photographer or self-anointed “artist” and I try to have an interesting conversation with them about how the choice of size of back-of-the-lens registration area, combined with the choice of focal length for the lens, influences the dimensionality of the structure in the composition and the dynamics involved. They look at me as if I were speaking Chinese. They have no clue what I am talking about.

I put myself through the 40-year process of becoming a true Professional only to arrive at the years of repose and witness that my Profession no longer exists. Nobody gives a shit. Because they have smartphones that take pictures, take videos, and publish the shit at no cost to an avalanche of “Like!”, “Heart!” and “Wow”.

My Skill-Set and the knowledge I was told I was professional at, is gone, forever. My son, who loved the stuff I created now looks at it from above but we won’t ever be able to talk about it again. The $1,500 per day I used to get for my work I can still get if I wanted to, but I just don’t want to get it by giving my clients what they want today, so they can consider it “Like!”, “Heart!”, “Wow” while I, myself, will consider it shit.

Film Photography, 35 mm and 6x6 cm film: 1925-2010, Rest in Peace.
The Cinema, 35 mm and 70 mm film: 1916-early 21st Century, Rest in Peace.

My body of Work is what I can look at now, forty years after I offered my prayer to Life at the British Film Institute. I can see the epochs and eras and days of my Work as in a museum. And I can remember what decision I made in each composition. The choice of lens, and focal length and depth of field, the choice of angle and the choice of lighting.

But today people have been liberated from the shackles and chains of knowledge. Freedom of expression. No need to learn anything. Just put a few bricks one on top of the other, call yourself an architect and your friends will exclaim “Like!”, “Heart!”, “Wow!”.

Today’s people look at the large and oblong, horizontal frame TV screens. A horizontal panorama. They spend their lives looking at a horizontal oblong screen at their TV or their laptops or computers.

But when it comes to making a video themselves, they hold their smartphone vertically. The synaptic functions in their brains, the neurons firing to get them to “think” do not carry the thought process far enough to order their wrist to turn 90 degrees so they can hold their phone horizontally, instead of vertically, and make horizontal frame movies to fit their Horizontal TV screen. That is the level of total dumb-stupidity that is the norm among new generations. Ignorance due to indifference... Dumb-fuck, I think is the sociological definition older psychiatrists would offer.

Me? I am just on pension now, witnessing the complete and utter demise, around me, of everything I had prayed to become. Even if I am it, there’s nobody around who can recognize it anymore. I feel like I, myself am but a relic in the Museum of Human Pointlessness.

The mob is burning the Library. Again. Hypatia is laying on the marble floor, dying. Again. Darkness is descending around us; a darkness that stops minds from evolving anything which might resemble Thought. 

I once was a good, they say, professional. Now, in my twilight, who the hell cares.


Yes, my dears, the phone is smart. You are not.




PS. I did make five feature films, almost 2 hours, 45 minutes each. I am told by those who matter that they are good. I made them with my son for him between his ages of 14 and 17. I made them as time capsules, that they may continue to reveal to him all their hidden messages as he would grow older, and older. But now that Costas and Lindsey flew west on their very, very long, infinitely long flight, it turns out that our Movies, our Cinema, will not serve as his memories, but mine.

Summerwinds (2006) 2hrs, 27 mins, screen ratio: 1:2.2 (Panavision format)








Και για να μην ξεχνάμε και την γλώσσα των ...απογόνων του Περικλή,
σε σχέση με ένα θέμα όχι πολύ εκτός του θέματος της ανάρτησης,
Αντε! χύστε κι' άλλο τσιμέντο στην Ακρόπολη να σας χαρώ.
Να σας δώσει το παράσημο της ανοιχτής παλάμης το Βρετανικό Μουσείο.








6 σχόλια:

  1. The same goes for music my friend. Everybody's on the laptop; can sample, copy/paste wavelengths of sound, edit it out and upload it on the internet, collect likes and wows and bingo! An "artist" is born...

    To think how many months of team-work and painful invention took for a "Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band" or a "Dark Side of the Moon", from their studio set-up to their release date, it just brings tears to the eyes of the connoisseur. Because such Big Works don't have any chance to be repeated in our momentary-emoji driven universe of today.

    To have talent and "something to say" ain't enough. Neither the democratisation of the medium. You need craftmanship to call it art.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. How right you are, dear spacefreak… And the two albums you picked? Truly the tallest mountain peaks.

      I should have included music in my lament: Music: Pre-history to 1980ies-or-so. Rest in Peace. What we got today is computer-generated beat and focus-group-picked pretty boys and girls, their fashion styled by corporate HQ to look, like, cool. They don’t even need to have a signing voice; rap takes care of that.

      How long will it take before the next Renaissance, I wonder; Centuries? –if we survive and don’t obliterate ourselves first, that is.

      Yes. Craftsmanship is not only key but indispensable. Nothing can stand that is not born of it. And craftsmanship, these days, is inconvenient. Takes too long and not everybody has the skill even if they invest the time. Easier to …democratize it and get Corporate marketing to design and produce.

      In the beginning, there is Craft. Then comes discipline to make it Professional. Then comes collaboration if you can find the right group. And, if you also got talent, and something to say and share, you might, you just might, record Sgt. Pepper’s or The Dark Side of the Moon. But these days, people like that are just the fools on the hill. Who are “Us” and who are “Them”…

      Διαγραφή
  2. Καλημέρα Δημήτρη,
    την επόμενη Αναγέννηση, αγαπητέ μου, αν υπάρξει, δε θα τη ζήσουμε.
    Μακάρι να βγω ψεύτρα. Οι γονείς μας και σε έναν βαθμό κι εμείς είμαστε τα απολιθώματα ενός πολιτισμού που φθίνει.
    Έχεις όμως κι εσύ κάτι απαιτήσεις από τους νέους!!!! Ίσως επειδή τον γιο σου τον μεγάλωσες διαφορετικά. Αλλά εγώ διαρκώς σου έλεγα πως ο Κώστας είναι η εξαίρεση. Και μπορεί σαν τον Κώστα να υπάρχουν ακόμη μερικοί 30άρηδες ίσως και 20ρηδες, αλλά είναι η εξαίρεση κι όχι ο κανόνας.
    Άκου να ξέρουν τι θα πει βάθος πεδίου ;Τι είναι αυτό; Για τόλμησε να τους αναφέρεις και διάφραγμα, ταχύτητες και το σωστό ISO. Δεν είναι ότι θα σου πουν ότι δεν τα ξέρουν . Είναι η αδιαφορία τους στο να τα μάθουν. Γιατί ο κόσμος τους όλος αποτελείται από apps. Και η φιλοσοφία τους όλη είναι : θέλω κάτι και το θέλω τώρα και χωρίς κόπο. Ειδικά το τελευταίο! Αυτό είναι η αρχή της ζωής τους. Τέλος πάντων.
    Για την Ακρόπολη τα διάβασα κι εγώ, δεν τα είδα, μετά διάβασα κάτι κουλτουρέ τύπους που λένε ότι δεν είναι και τόσο άσχημα, και καλό είναι να έχουν πρόσβαση και άτομα με ειδικές ανάγκες. Τώρα τι να σου πώ; Προσωπικά δεν μου αρέσουν οι εικόνες με το τσιμέντο που είδα. Κι από την άλλη τα άτομα με ειδικές ανάγκες στην Ελλάδα δεν μπορούν να βγουν έτσι κι αλλιώς από το σπίτι τους, ούτε για να πάνε μέχρι τον φούρνο ή το φαρμακείο απέναντι ελλείψει πεζοδρομίων. Αλλά προφανώς αναφέρονταν στα άτομα με ειδικές ανάγκες του εξωτερικού, που είναι τελείως άαααλλη κατηγορία.
    Και για να το πω ακόμη πιο ξεκάθαρα είμαι φυσικά εναντίον του τσιμεντώματος της Ακρόπολης, μόνο και μόνο για να πουλάνε τα δικαιώματα της από εδώ και πέρα σε επιδείξεις μόδας και ποιος ξέρεις και τι άλλο.
    Το άλλο για τον ουρανοξύστη στο Ελληνικό από τον Λάτση το έμαθες ; Από 10.000 περίπου το τετραγωνικό θα πουληθεί, παρακαλώ. Υπήρχαν τόσες ιδέες για την αξιοποίηση του Ελληνικού. Μέχρι κι εγώ που δεν είναι δουλειά μου θα είχα να σου πω μερικές. Αλλά ποια επιλέγουμε ; Την πιο κακόγουστη για την Αττική με τα μεγαλύτερα κέρδη στον μεγαλοκεφαλαιούχο. Θα μου πεις τυχαίο ήταν που το πούλησαν μισοτιμής σ' αυτόν το Ελληνικό ; Όχι βέβαια.
    Ελπίζω να μην σε κούρασα , Δημήτρη, αλλά μερικά θέματα είναι σαν ανοιχτές πληγές.( Άκου να ξέρουν την Γουλφ και τον Φελίνι !)
    Καλή σας μέρα εκεί στα όμορφα και ήσυχα βουνά σας! Και χαιρετισμούς στη Μαργαρίτα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλησπέρα σου, Scarlett!

      Βέβαια, η ουσία της Αναγέννησης είναι τόσο απλή και φυσική όσο το να ξυπνά κανείς από ύπνο. Για να ξυπνήσει, βέβαια, πρέπει να υπάρχει, και να μην έχει αυτοκαταστραφεί στον ύπνο του. Και μετά, επίσης, είναι και το τι έκφραση και δραστηριότητες και σκεπτικό θα έχει το ξύπνημα. Και… άλλο 380 εκατομμύρια άνθρωποι με τόξα, βέλη, σπαθιά και ακόντια, και άλλο οκτώ δισεκατομμύρια άνθρωποι με πυρηνικά, χημικά και βιολογικά όπλα. Οι γονείς μας, οι πρόγονοί τους και εμείς δεν είχαμε περισσότερη αυτονομία και επιλογή στο που να οδηγήσουμε τον λεγόμενο πολιτισμό μας από όσο έχουν τα κύτταρα ενός οργανισμού στο να οδηγήσουν τις πράξεις του όντος το οποίο αποτελούν.

      Ο Κώστας μας είναι ένα παράδειγμα ίσως, αλλά παράδειγμα που έφτασε στο ζενίθ του σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα. Τους τελευταίους έξι μήνες πριν πετάξει προς την Δύση πέρασε σοβαρότατες, για εκείνον καταστάσεις ψυχικής αντοχής μεταξύ της φρίκης του Τραμπισμού γύρω του, της αβεβαιότητας στην οικονομία του επαγγέλματός του και την πολιτιστική και κοινωνική ψυχοσύνθεση της οικογένειας της αγαπημένης του που ήταν πολύ διαφορετική από την δική μας/του.

      Είναι, φυσικά, το ότι θέλουν να κάνουν κάτι χωρίς κόπο (του να μάθουν πως), αλλά επίσης και με την οπτική (δικαιολογία) του ότι «έτσι θέλω να εκφραστώ Εγώ και δοξάστε με». Όχι μόνο άγνοια και τεμπελιά αλλά και αιτιολόγηση (δικαιολογία) της άγνοιας ως …ελευθερία –όπου υπάρχουν μόνο δικαιώματα και καμία υποχρέωση. Αυτά τους έμαθε η εύκολη κοινωνία και άμεσα διαθέσιμη τεχνολογία και προ-κατ καλούπια. Κάποια γενιά όμως, σύντομα, δεν θα γνωρίζει καν πως να συντηρήσει την τεχνολογία και τα «φώτα» θα «σβήσουν».

      Και δεν έχουν ιδέα για το ότι πριν ο Πικάσσο φτάσει στο απόγειο της δικής του έκφρασης πέρασε πρώτα περιόδους δημιουργίας κλασσικών εικόνων με κλασσική τεχνοτροπία –ότι δηλαδή πρέπει να μάθεις να το κάνεις σωστά πριν το ξεπεράσεις ανοδικά αν το «έχεις».

      Επίσης, ας μην κάνουμε το λάθος που κάνουμε όταν μιλάμε για Σκοτεινούς Αιώνες (Μεσαίωνα). Σκοτάδι είχε η Ευρώπη με τον μπαμπούλα του λεγόμενου Χριστιανισμού. Την ίδια εποχή το Ισλάμ είχε τον Χρυσό του Αιώνα και η Κίνα και η Μέση Αμερική δεν είχαν ποσώς σκοτάδι. Το Έπος Γκιλγκαμές γράφτηκε 1.500 χρόνια πριν τα «Ομηρικά» Έπη. Και οι Βρετανοί χτίζανε Ηλιακούς υπολογιστές Εποχών για την ανοδική οργάνωση της οικονομίας και της επιβίωσής τους 2.000 χρόνια πριν χτιστεί ο Παρθενώνας.

      Όσο για τον Παρθενώνα, την Ακρόπολη και τον Βράχο… ο νέο-Ελληνικός Καραγκιοζοφασισμός σε όλη του την γελοία «μεγαλοπρέπεια». Έχω επισκεφτεί πολλά πολιτιστικά μνημεία στον κόσμο, και πολύ παλαιότερα και άλλα νεότερα της Ακρόπολης του Περικλή συμπεριλαμβανομένης βέβαια και της Αρχαίας Ρώμης. Πρόσβαση για άτομα ειδικών αναγκών χρειάζεται διάδρομο πλάτους περίπου 2-3 μέτρων μόνο στα καίρια σημεία, και μόνο για τα άτομα αυτά, όχι για όλους τους τουρίστες και τα μοντέλα της Ντιόρ, με όμορφο πλακόστρωτο, ή πλεξιγκλάς, κάτι που και να δένει και να είναι και ξεχωριστό από το μνημείο χωρίς να το κρύβει. Οι Ηλίθιοι πλακώσανε τον Βράχο με νέο-Ελληνικό… γιαπί. Γ-Ι-Α-Π-Ι την κάνανε την Ακρόπολη! Και το σχέδιο που έχει εγκριθεί είναι για άλλη τόση κάλυψη όση έχει γίνει μέχρι σήμερα. Όσο για τον Παρθενώνα, τον αναστηλώνουν, τον αναστηλώνουν, βάζουν πιο «άσπρο» υλικό εκεί που ενώνουν τα ερείπια με καινούργια συνδετικά ώστε να συνεχίσουν να τον ξαναχτίζουν… Πότε θα τελειώσει αυτό; Θα τον ξαναχτίσουν ολόκληρο και θα βάλουν μέσα ένα τσιμεντένιο άγαλμα της θεότητας του Μέγα Σουβλακέα;

      Στις γνώμες, υπάρχει η ειλικρινής προσπάθεια για αντικειμενισμό (που ποτέ δεν είναι απόλυτα εφικτός), ή, η εύκολη παράθεση-απαίτηση του υποκειμενισμού. Ιδίως από εκείνους που φοράνε τα λοφία και τις περικεφαλαίες των «τίτλων», καθηγητάρες και δε συμμαζεύεται. Το θέμα αρχίζει και λήγει στο τι κάνανε, όχι στο πως το κάνανε. Στο Φέησμπουκ πάντως παρακάλεσα το Βρετανικό Μουσείο να συνεχίσει να προστατεύει τα Ελγίνεια από του καραγκιοζομαλάκες και πέσανε όλοι να με φάνε.

      Η απάντησή μου, Scarlett μου, βγήκε «ανάρτηση» και σ’ ευχαριστώ για την ευκαιρία! Να ‘σαι καλά.

      Διαγραφή
  3. Αγαπημένε μου Δημήτρη, η 7η φωτογραφία. Τι είναι τα νιάτα! Οι φωτογραφίες λένε τόσα!
    Αυτό θέλω πιο πολύ απ' όλα να γράψω!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αγαπημένη μου Roadartist, την αυτοπροσωπογραφία αυτή, με τρίποδο, την πήρα με Hasselblad 500CM (καρέ του φιλμ, 6x6 cm) και φακό 80 mm όταν ήμουν 24 χρονών. Το φανελάκι έγγραφε “I survived Boston Traffic”, μετά την δεύτερη επίσκεψή μου στην Βοστώνη και πήρα την φωτογραφία στο διαμερισματάκι μου στο Χάμπστεντ του Λονδίνου μου. Πρέπει να ψάξω να βρω το φανελάκι και να ξαναπάρω την ίδια φωτογραφία τώρα που για δεύτερη φορά έκλεισα τα 31! Τα νιάτα είναι όμορφο πράγμα, ιδίως όταν τα ζεις όλη σου τη ζωή :-) Όπως τραγουδούσε ο Βουτσάς, η Καραγιάννη, Βλαχοπούλου και κομπανία στην ταινία «Ραντεβού στον Αέρα», Να Μείνουμε Πάντα Παιδιά!

      Διαγραφή

Σημειώσεις σχετικά με τα σχόλια:

Η Αποθήκη Σκέψης δεν δέχεται "Ανώνυμα" σχόλια, γιατί μερικοί ανώνυμοι διάλεγαν να μην υπογράφουν καν με κάποιο όνομα κάτω από το σχόλιό τους. Ενώ ούτε η μπλογκική ταυτότητα ούτε ένα όνομα γραμμένο κάτω από ένα σχόλιο σημαίνουν τίποτα, η προδίδουν κανένα πραγματικό στοιχείο, η πλήρης ανωνυμία δείχνει απλά έλλειψη οποιουδήποτε σεβασμού προς τους άλλους σχολιαστές. Ζητώ συγγνώμη για αυτήν την αλλαγή από τους φίλους που υπέγραφαν τα ανώνυμα σχόλιά τους και ελπίζω να βρείτε έναν τρόπο να συνεχίσετε να σχολιάζετε όποτε θέλετε.


Για να απαντήσετε σε μεμονωμένα σχόλια, κάντε κλικ στο λινκ "Reply" κάτω από το κάθε σχόλιο. Για να συνεχιστεί η σειρά σχετικών σχολίων κάτω από ένα συγκεκριμένο σχόλιο πρέπει να πατάτε το λινκ "Reply" κάτω από το αρχικό σχόλιο της σειράς.

Για να γράφετε ανεξάρτητο σχόλιο πρέπει να χρησιμοποιείτε το κουτί σχολίων κάτω-κάτω χωρίς να πατάτε "Reply" προηγουμένως.