Τσίμα-τσίμα έβγαλα το γυμνάσιο, κάμποσα μαθήματα με 10 και 12 στα 20. Κανένα σεβασμό δεν διατηρώ για την αξία του χαρτιού μου του γυμνασίου γιατί ξέρω πως παρά λίγο δεν το πήρα. Ήταν πλέον προφανές ότι Πολιτικός Μηχανικός σαν τον παππού δεν θα γινόμουνα οπότε ο πατέρας μου μου είπε να κάνω νομική, να γίνω δικηγόρος στα ναυτιλιακά να μου βρει δουλειά στον Πειραιά. Επιστρέφοντας στο Λονδίνο ξεκίνησα το Κολλέγιο όπου σπούδαζα Νομικά, Οικονομικά, Ιστορία και Κοινωνιολογία.
Μετά από τον πρώτο χρόνο άρχισα να ανησυχώ. Κάτι δεν πήγαινε καθόλου καλά. Την Νομική την σεβόμουνα, ιδιαίτερα την Βρετανική Νομική, αλλά δεν είχα την ικανότητα, ή μάλλον την θέληση να μάθω με τον τρόπο που έπρεπε. Τα Οικονομικά κατάλαβα ότι είναι η αστρολογία του εικοστού αιώνα, και οι οικονομολόγοι κάτι σαν μάγοι που κοιτάν σε μια κρυστάλλινη σφαίρα να δουν το μέλλον, και οι διευθυντάδες και οι πολιτικάντηδες τους παίρνουν και στα σοβαρά. Η Ιστορία είναι το μεράκι μου αλλά θέλανε να σπουδάσω Ιστορία της Βρετανίας του 18ου αιώνα που δεν θα ήταν δυνατόν να με ενδιαφέρει λιγότερο. Η κοινωνιολογία ήταν πολύ ενδιαφέρουσα αλλά εκτός από το να εκφράσει κανείς υποκιμενική γνώμη ως προς το γιατί έγινε μια επανάσταση δεν μπορούσα να βρω κάποια χρήση για τη επιστήμη αυτή για το υπόλοιπο της ζωής μου.
Και έτσι, αφού αγόρασα την πρώτη μου φωτογραφική μηχανή να μου κρατάει συντροφιά, στον δεύτερο χρόνο του Κολλεγίου, έκλεισα ραντεβού, 10 η ώρα το πρωί, κάθε Τρίτη πρωί, κάθε εβδομάδα, με την Σύμβουλο Μαθητών, την Τζούλια και της ζήτησα να με βοηθήσει να βρω τι να κάνω στην ζωή.
Έτσι, ένα άλλο θαύμα έγινε... Μια μέρα κατά τον Φεβρουάριο του 1978, η Τζούλια με ρώτησε τι είναι αυτό που μου δίνει χαρά όταν το σκέφτομαι ή το κάνω. Μετά, καθώς ακόμα σκεπτόμουν την απάντηση, με ρώτησε αν έχω σκεφτεί να πάω σε κινηματογραφική σχολή, και με ρώτησε αν έχω ακούσει για μια φημισμένη σχολή κινηματογράφου δίπλα στο Κόβεντ Γκάρντεν.
 |
Η Τζούλια, φωτογραφημένη από εκεί που καθόμουνα στις συναντήσεις μας. Η Τζούλια είναι η πυξίδα και κινητήρια δύναμη εκκίνησης κατά πολύ περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο, για ότι έκανα στην ζωή μου. |
Η κινηματογραφική σχολή απαιτούσε ορισμένες εργασίες από υποψήφιους, φτιαγμένες για την αίτηση, συν τα αποτελέσματα των διαγωνισμών του τέλους του δευτέρου έτους του Κολλεγίου. Η σχολή με δέχτηκε βάση των εργασιών που έκανα για την αίτηση χωρίς να περιμένει τα αποτελέσματα των διαγωνισμών του Κολλεγίου.
Το χαρτί της σχολής κινηματογράφου που πήρα θεωρείται Masters. Αλλά ποτέ δεν εργάστηκα στον κινηματογράφο. Εργάστηκα στην ζωή μου 10 χρόνια σαν φωτογράφος στο Λονδίνο και την Αθήνα, 18 χρόνια σαν δάσκαλος φωτογραφίας, δύο στο Λονδίνο και 16 στην Βοστόνη τα βράδια, πέντε χρόνια σαν production manager για έντυπα μάρκετινγκ και καταλόγους μόδας στην Βοστόνη, και 23 χρόνια σαν σχεδιαστής και προγραμματιστής συστημάτων βάσεων στοιχείων, και επαγγελματικών ιστοσελίδων, τα δύο τελευταία με δικές μου εταιρίες στην Βοστόνη, Νέα Υόρκη, Κολοράντο, Σικάγο... και ακόμα και από εδώ, από το χωριό μας. Ότι έκανα ποτέ επαγγελματικά δεν το έχω σπουδάσει. Είμαι εντελώς αυτοδίδακτος σε ότι έκανα στην ζωή μου με το οποίο να έβγαλα μια δεκάρα.
Και με ρωτάνε, μα τι πολυτεχνίτης είσαι ρε παιδί μου, πόσα επαγγέλματα έχει κάνει;
Και απαντώ: Ένα επάγγελμα. Επικοινωνία.
Από ότι έκανα, πάντως, αυτό που θυμάμαι με περηφάνεια είναι που έπλενα πιάτα στο εστιατοριάκι στο Λονδίνο το 1975. Όταν το είχα πει στους γονείς μου από το τηλέφωνο είχαν κλάψει από συγκίνηση. Αλλά όταν το είπα στους συνομήλικούς μου φίλους στην Αθήνα, όταν γύρισα, πως πέρασα τις διακοπές μου, με κοιτούσανε σαν να ήμουνα μουρλός.
Μπορεί να είμαι μουρλός, μπορεί και όχι. Η Μαργαρίτα πιστεύει ότι έχει βρει την απάντηση: Ο πελαργός, λέει, με πήγαινε στην Ισλανδία, αλλά καθώς πετούσε πάνω από την Ακρόπολη χασμουρήθηκε και έπεσα κατά λάθος.
~~~
Επαγγελματίες ηθοποιοί εργάζονται αφιλοκερδώς για ταινίες μαθητών
Στο δεύτερο έτος γυρίσαμε ένα δικό μου σενάριο με θέμα το βράδυ που πέθανε ο παππούς μου.
Λεγόταν: Family Evening
Εγώ έκανα την σκηνοθεσία.
 |
Οι ηθοποιοί που υποδύθηκαν την μητέρα μου, τον πατέρα μου και εμένα |
 |
Οι ηθοποιοί που υποδύθηκαν την γιαγιά μου, και τον παππού μου
|
 |
Η «μητέρα» μου, καθιστή, και η μεγάλη της αδελφή, η «θεία» μου, ορθια. |
 |
Τελευταίες οδηγίες |
 |
Στήνωντας μια γωνία |
 |
Το σετ
|
 |
Πρόβα |
Ωραίο σαν παραμύθι!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι να το μπράβο που αξίζει κάποιος. Όταν ζει τη ζωή που εκείνος επιλέγει.
Καλό Σ/Κ στα όμορφα βουνά σας!
Καλό σου Σαββατοκύριακο αγαπητή μου Scarlett!
ΔιαγραφήΣ' ευχαριστώ! :-)
...βέβαια, αν οι γονείς μου δεν με είχαν βάλει σε ένα αεροπλάνο μόνο μου στα 16, αν στα 19 δεν είχα αποφασίσει ότι χρειάζομαι την Σύμβουλο Μαθητών, και αν η Τζούλια δεν ήταν η Σύμβουλος που ήταν... τώρα μάλλον θα τύλιγα γύρους-καλαμάκια στον Πειραιά :-)
ΔιαγραφήΣίγουρα η ζωή όλων μας είναι ένα αποτέλεσμα συγκυριών μέσα στις οποίες υπάρχουν και οι δικές μας προσωπικές επιλογές, αλλά πιστεύω πως τα ανήσυχα πνεύματα πάντα κάνουν επιλογές που τους ταιριάζουν καλύτερα. Οπότε δεν ξέρω αν θα τύλιγες σουβλάκια στον Πειραιά, αλλά κι αυτό να έκανες θα το έκανες και λίγο από επιλογή :-)
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ σωστή!!! Η ψυχή, σαν το νερό που και πέτρες στον δρόμο του δεν το σταματούν, πάντα βρίσκει τρόπο. Ίσως να είμαι ολίγον επηρεασμένος βλέποντας σήμερα νέους ανθρώπους γύρω μου υπνωτισμένους από τα κινητά τους ...και τους τηλεπαρουσιαστές.
ΔιαγραφήΤο να βρεις έναν άνθρωπο με ανοικτό μυαλό και εμπειρία να σε κατευθύνει από νωρίς είναι σπουδαίο πράγμα, και ήσουν τυχερός σε αυτό σίγουρα. Και εγώ χρειαζόμουν έναν σύμβουλο αλλά δεν τον είχα όμως. Και βέβαια βρέθηκες σε μια χώρα με πολύ καλό εκπαιδευτικό σύστημα και με οργάνωση. Έτη μπροστά από εμάς. Όπως και ότι έζησες σε μια άλλη εποχή, με ευκαιρίες. Τέλεια όλα όσα διάβασα.
ΑπάντησηΔιαγραφήRoadartist mου, είναι πράγματι σημαντικό να βοηθιούνται οι νέοι άνθρωποι με το να επιλέξουν κατεύθυνση, και είναι ένα θέμα πολύπλοκο επειδή συνδέεται με τον τρόπο με τον οποίον προσφέρεται η κατεύθυνση σε συνδυασμό και με κοινωνία και με οικογένεια (καλά στοχευμένες ερωτήσεις στις οποίες δίνει ο νέος τις δικές του απαντήσεις, αντί για οδηγίες που ακολουθούν τις έμμονες ιδέες της εκάστοτε κοινωνίας) Στον Κώστα πάντα έλεγα από τεσσάρων-πέντε χρονών ότι δεν έχει σημασία τι επάγγελμα θα κάνει, ή τι, ή και αν θα σπουδάσει, αρκεί να κάνει κάτι που του γεμίζει την δική του την ψυχή και τον κάνει ευτυχισμένο.
ΔιαγραφήΠράγματι… πράγματι, «ανοικτό μυαλό», πλην όμως όταν πλέον τα περισσότερα μυαλά γύρω μου φαινόντουσαν «ανοικτά», σκέφτηκα ότι πιθανώς δεν ήταν τόσο ότι αυτά ήταν ανοικτά όσο το ότι τα προηγούμενα που γνώριζα ήταν …«κλειστά» :-)
Έχω την εντύπωση πάντως ότι, είχες-δεν-είχες σύμβουλο, έχτισες μια Roadartist αξιόλογη, οπότε… αυτό είναι το μυστικό <3