Χρεοκοπία

Ζούσαμε σ' ένα ημιυπόγειο στη μονοκατοικία που είχε χτίσει ο παππούς στα τελευταία του με ότι του είχε μείνει. Εκείνοι στο ισόγειο και η μάνα μου, ο πατέρας μου κι εγώ στη ημιυπόγειο με τον κήπο. Εγώ είχα το γωνιακό δωμάτιο με τα δύο παράθυρα. Παρκέ στο δωμάτιό μου και το σαλονάκι. Μωσαϊκό στο χωλ όπου τρώγαμε. Στον διάδρομο προς την κουζίνα και το μπάνιο, στον οποίον είχαν βάλει το διπλό τους κρεβάτι οι γονείς μου είχε επίσης παρκέ. Αλλά, από τα νερά που βγαίναν κάθε 3-4 μήνες από το σχαράκι στο πάτωμα του μπάνιου, από τον υπόνομο, πλημύριζε ο διάδρομος, και το παρκέ είχε φουσκώσει κάπου 30 εκατοστά, σαν οροσειρά, και πήδαγα από πάνω -και στεκόμουνα πάνω στην οροσειρά αλλά τα βουνά δεν κατεβαίναν. Το σπίτι όμως μύριζε παρκέ και καθαριότητα πάντα. Δεν ήταν σπίτι: η μάνα μου το είχε παλατάκι.

Απ' όταν ήμουν μικρούλης ερχόντουσαν συχνά φιλικά ζευγάρια για επίσκεψη, και φυσικά γιορτές και γενέθλια. Φίλοι ή συγγενείς, απλοί, για μερικές ώρες, δείπνο, χαρτιά, πάντα η ατμόσφαιρα επίσημη, κουστουμαρισμένοι όλοι, κι ήταν όλοι τους τότε, οι μεγάλοι, 30-40 χρονών. Ντουμάνι καπνός. Έμενα και εγώ ως ο διάδοχος στην Αυλή των μεγάλων μισή ώρα και μετά αποχωρούσα για τα ιδιαίτερα διαμερίσματά μου. Δέκα χρόνια αργότερα όταν περπάτησα μέσα στο ιδιαίτερα διαμερίσματα του Λουδοβίκου του 16ου στις Βερσαλλίες, αναρωτιόμουν αν θα μπορούσε να ήταν εκείνος ποτέ, όσο ευτυχισμένος είχα μεγαλώσει εγώ στην δική μου Αυλή.

Η επανάσταση όμως πάντα ξαγρυπνά και περιμένει σε κάθε γωνιά, πάντα, να προσφέρει την πρόκληση στα πάντα. Θυμάμαι μια φορά στεκόμουνα μέσα από την πόρτα, σε μια από τις συγκεντρώσεις, πρέπει να ήμουνα 8 ή 9 χρονών, και ήταν πολύ αργά για μένα, 10 το βράδυ, και η συζήτηση ήταν των μεγάλων, βαριά, πολιτισμένη, εγγράμματη και μιλούσαν νομίζω για άξιους ανθρώπους της ιστορίας των οποίων τις βιογραφίες είχαν συλλέξει οι γονείς μου για την μικρή βιβλιοθήκη με δόσεις, όταν μοιράζονταν το σουβλάκι και περπατούσαν αντί να πάρουν λεωφορείο.

Και αν, ρώτησα εγώ από την πόρτα, ένας μεγάλος και σοφός άνθρωπος, ντυθεί με μια φόρμα μπλου τζην και αρβύλες, αντί για κουστούμι και λουστρίνια, θα αλλάξει η αξία του, ή η αξία αυτών που λέει ή που κάνει; Με κοίταξαν με συγκατάβαση. Δεν πήρα ευθεία απάντηση σε μια τόσο απλοϊκή και παιδιάστικη ερώτηση, μια και θα καταλάβαινα και θα μάθαινα όταν γινόμουν μεγάλος -ότι πρέπει πάντα ένας σοβαρός άνθρωπος να φοράει κουστούμι και γραβάτα.

Πάντα την θυμόμουν  ζωντανή εκείνη την στιγμή, κι ας ήμουνα τότε 8-9 χρονών, που είχα προτείνει την εύλογη μου απορία, και είχα λάβει εις απάντηση την συγκατάβαση για το νεαρό της ηλικίας...

Το πρώτο που έκανα μόλις έφτασα στο Λονδίνο να σπουδάσω ήταν να αγοράσω 2 κουστούμια και γραβάτες. Βέβαια, καθώς πέρασαν τα χρόνια, και αφού έδειξα τα οπίσθιά μου στην εταιρική Αμερική των δισεκατομμυρίων, κατά το 1995, και τους έκανα από εργοδότες να γίνουν πελάτες, έμεινα πια μόνιμα στα τζην και τα τη-σερτ κι όποιου του άρεσε. Τώρα μάλιστα σας τα γράφω αυτά που γράφω με το σώβρακο, αλλά δεν το ξέρετε αυτό, οπότε μπορεί και να δώσετε βάση σε αυτά που γράφω, σαν να φόραγα κουστούμι -ή απλά προλεταριάτικο πουκάμισο...

Είναι αλήθεια ότι οι μεγαλύτεροι δεν έχουν πάντα άδικο. Άλλωστε η σημερινή καταστροφή της Ελλάδας ξεκίνησε από ένα ζιβάγκο, και όχι κουστούμι γραβάτα. Όμως αναρωτιέμαι...

Παραδείγματος χάριν, και ο Πρωθυπουργός μας και ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης φοράνε κουστούμι γραβάτα. Και μάλιστα ακριβά και στυλαρισμένα! Έχετε προσέξει τις γραβάτες του πρωθυπουργού; κάτι χρώματα! και ο κύριος Σαμαράς δεν πάει πίσω.

Αλλά κατά πόσον βοηθάν αυτά τα κουστούμια και αυτές οι γραβάτες να εμπεδωθεί το κύρος των λεγομένων και των πραττομένων;

Να πάρουμε, ας πούμε, τον Σαμαρά. Υπάρχουν ώρες για να κάνει κανείς αντιπολίτευση, υπάρχουν ώρες για να πει κανείς την γνώμη του, υπάρχουν ώρες και να πει κανείς ότι οι ιθύνοντες κάνουν λάθος. Όχι μόνο ώρες, αλλά και υποχρέωση. Τώρα δεν είναι η ώρα ούτε για αντιπολίτευση, ούτε για κατηγορίες εκτοξευόμενες με σκοπό το κέρδος. Τώρα είναι η ώρα να είμαστε ενωμένοι.

Δεν εννοώ ότι πρέπει να είμαστε ενωμένοι προς ότι και να λέει ο κύριος με την μωβ γραβάτα. Απλά ότι ο αυτοσκοπός πρέπει να είναι η ένωση και η από κοινού αντιμετώπιση των τελευταίων στιγμών πριν από ένα θάνατο ο οποίος έχει ήδη επέλθει, απλά δεν έχει επικυρωθεί, ακόμα, επισήμως.

Οπότε, ένα μεγάλο μέρος παρατηρητών θα αποφανθεί, αυτές τις μέρες, ότι ο Σαμαράς δεν φέρεται ούτε σαν αντιπολίτευση, ούτε σαν συζητητής, ούτε σαν αρχηγός, αλλά, απλά, σαν μαλάκας -κι ας φοράει κουστούμι γραβάτα.

Γιατί, χρεοκοπία σημαίνει να μην έχει κανείς να πληρώσει τις υποχρεώσεις του. Και αυτό έχει γίνει εδώ και πάνω από χρόνο στον τόπο μας. Απλά, δεν έχει λεχθεί επισήμως, καθώς προσπαθούν να σώσουν τους εαυτούς τους οι δανειστές δίνοντας μας κι άλλα δανεικά μια και δεν μπορούμε να πληρώσουμε τα αρχικά δανεικά... Η χρεοκοπία ήρθε και πέρασε. Προσπαθούμε απλά να μην την επισημοποιήσουμε, εδώ εις τας Ευρώπας, για τις αγορές.

Ο κόσμος χάνονταν κι ο Σαμαράς έκανε αντιπολίτευση. Τι σημασία έχει λοιπόν αν φοράει κουστούμι γραβάτα, ή κουκούλα!