Συζήτηση

Είναι δύσκολο να βρει κανείς ένα Έλληνα που να μην παραδέχεται σε κάποιο επίπεδο ότι τα θεμέλια και η πραγματικότητα της σχέσης πολίτη-κομμάτων-κράτους στην Ελλάδα είναι πελατειακή και ευκαιριακή. Κι αν κανείς διαφωνεί δεν νομίζω να μπορέσει να διατηρήσει συζήτηση πέρα από ένα-δύο σκαλοπάτια πριν ταμπουρωθεί πίσω από κάποιο παπαγαλισμό ή κάποιο είδος Ρωμαίικου τσαμπουκά.

Είναι επίσης δύσκολο να βρεις άνθρωπο, Έλληνα ή όχι, που να υποστηρίζει σοβαρά ότι μπορεί να υπάρξει οποιαδήποτε λειτουργικότητα ή βιωσιμότητα ενός πελατειακού πολιτεύματος τώρα, στον εικοστό πρώτο αιώνα, στον Δυτικό κόσμο.

Όλοι όμως θα συμφωνήσουν ότι αυτή τη στιγμή και για το προβλεπόμενο μέλλον τα συγκεκριμένα κόμματα, οι συγκεκριμένοι πολιτικοί άνθρωποι και τα υπάρχοντα συστήματα είναι αυτά και αυτοί που υπάρχουν σήμερα. Άλλα και άλλοι δεν υπάρχουν. Κι αν θέλαμε να έχουμε, θα έπρεπε να δημιουργηθούν, και η δημιουργία τους δεν γίνεται ούτε από την μια μέρα στην άλλη ούτε από τον ένα χρόνο στον άλλο.

Θέλουμε δε θέλουμε δηλαδή έχουμε το κράτος που έχουμε, και μια εγκυκλοπαίδεια ιδεών του τι φταίει και του τι θα έπρεπε να γίνει, δεν αλλάζει την πραγματικότητα μέσα από την οποία πρέπει να κινηθούμε.

Στην "Ευρωπαϊκότερη" των περιπτώσεων υπάρχουν εκείνοι που υποστηρίζουν ότι θα έπρεπε να φερθούμε υπεύθυνα με τους εταίρους μας και να κάνουμε ότι μας λένε, μια που δεν κάνουμε τίποτα από μόνοι μας. Στην "Ελληνικότερη" των περιπτώσεων υπάρχουν εκείνοι που υποστηρίζουν κάποιου είδους επανάσταση, από αποχώρηση από την Ευρωζώνη μέχρι άρνηση του χρέους.

Το μέλλον λίγο θα έχει να κάνει με το ποιός έχει δίκιο, ή με το ποιός και πως θα μας αναγκάσουν να κάνουμε τι. Το μέλλον θα γραφτεί, κατά την γνώμη μου με καταλύτη και γνώμονα το αδιαφιλονίκητο γεγονός ότι οι Έλληνες, όχι μόνο δεν συμφωνούν ο ένας με τον άλλον, όχι μόνο δεν έχουν την παραμικρή πειθαρχεία σαν υπεύθυνος λαός, αλλά, χωρίζονται σε στρατόπεδα τα οποία ενεργά λειτουργούν όχι προς μια λύση αλλά προς την αρχή της εναντίωσης προς οποιονδήποτε διαφωνεί.

Τα κόμματα είναι ανίκανα να ενωθούν γιατί η φύση τους είναι να υπάρχουν για να υπηρετήσουν τα συμφέροντα των πελατών τους, τα οποία αντιτίθενται το ένα στο άλλο. Και αν ακόμα τα κόμματα ενωνόντουσαν με κάποιο θαύμα, θα ήταν αυτό μάταιο γιατί οι πελάτες τους θα τους εγκατέλειπαν.

Αμφιβάλω αν οι Όλι Ρεν της Ευρώπης και της Αμερικής έχουν την ικανότητα να το συνειδητοποιήσουν και να το εκτιμήσουν αυτό το απλό γεγονός. Ότι η Ελλάδα δεν έχει πολίτευμα και κόμματα και πολίτες, αλλά μια αγορά-πανυγύρι με τα μαγαζιά-πάγκους της και τους πελάτες τους. Τα πράγματα στην Ελλάδα ίσως να είναι πολύ χειρότερα και πολύ απλούστερα από αυτά που αναλύουν γύρω από τα τραπέζια τους οι Ευρωπαίοι.

Και κανένας δεν θα χαρεί περισσότερο από εμένα αν οι Έλληνες αποδείξουν ότι δεν έχω δίκιο, και μπορέσουν να "αφήσουνε κατά μέρος (τουλάχιστον προσωρινά) την απόδοση ευθυνών (ο ένας στον άλλον και ουχί για τους αποπάνω) και να κάτσουνε να συζητήσουνε και να σκεφτούνε τι θέλουνε από την κοινωνία τους, πως τη θέλουνε, που θέλουνε να πάει. Τότε να βρούνε την κατάλληλη λύση, η οποία θα είναι κατά το δυνατόν ευρέως αποδεκτή", για να αντιγράψω κατά λέξη την απάντηση της Εσκαρίνας στο μπλογκ της. ΜΑΚΑΡΙ να γίνει έτσι!

1. Greece (CCC rating)
2. Jamaica (B-)
3. Ecuador (B-)
4. Pakistan (B-)
5. Grenada (B-)
6. Fiji (B-)
7. Belarus (B)
8. Argentina (B)
9. Belize (B)
10. Ghana (B)