Ο γιός μου ήταν
13 χρονών. Είχε ήδη έρθει με τη μάνα του στην Ελλάδα, Αύγουστο, και εγώ θα
ακολουθούσα, να τους βρω στην Αθήνα, να πάρω τον γιό μου, και οι δυό μας να
πάμε σε όλες τις Κυκλάδες με τα σακίδια μας, πριν γυρίσουμε για να χρησιμοποιήσουμε
τα εισιτήρια μας και στο Καλλιμάρμαρο και στο καινούργιο, να δούμε από κοντά
τους Ολυμπιακούς οι οποίοι θα έδιναν μέτρο ποιότητας για να συγκρίνονται οι
επόμενοι (μέχρι που φτάσαμε στο σκυλάδικο της τελετής κλεισίματος, αλλά αυτό
είναι άλλη ιστορία).
Ήταν Αύγουστος του 2004 και ήσουνα περήφανος να είσαι Έλληνας.
Ήταν Αύγουστος του 2004 και ήσουνα περήφανος να είσαι Έλληνας.
Στην Σαντορίνη
μείναμε σε ένα ξενοδοχείο στο Φυροστεφάνι, με δωμάτια σαν να ήταν σκαλισμένα
στο βράχο του γκρεμού, με το μπαλκόνι εκατοντάδες μέτρα πάνω από τα βαθυγάλαζα
νερά.
Μετά από μια
βόλτα με το τουριστικό Υποβρύχιο δίψασα από την οικονομία στον κλιματισμό και το
άρωμα του Ευρωπαϊκού ιδρώτα... Πάω στο μπαρ και ζητάω μια Coca Cola light.
Ο τύπος ακουμπάει
το κουτί μπροστά μου στο μπαρ και λέει "4 Ευρώ"
- Συγγνώμη; ρωτάω
αμήχανος.
- Τέσσερα Ευρώ
(ανυπόμονα)
- Μα ξέρετε ότι
οι τουρίστες στους οποίους τα πουλάτε μπορούν να βρουν αυτό το κουτάκι σε άλλες
τουριστικές χώρες με ένα ευρώ ή λιγότερο; Γιατί να ξανάρθουνε του χρόνου;
Παίρνει πίσω το
κουτάκι.
- Τέσσερα Ευρώ
και όποιος τα πληρώσει. Εγώ το χειμώνα πάω στην Ευρώπη και τα χαλάω!
Έμεινα άναυδος. Του δίνω 5
Ευρώ. Μου δίνει το κουτάκι της Κόκα Κόλας και ένα Ευρώ ρέστα. Παίρνω το κουτάκι
και του δίνω πίσω το Ευρώ.
- Κρατήστε τα
ρέστα, του λέω. Θα τα χρειαστείτε.
Αργότερα πήραμε
μια βάρκα που μας πήγε στην Κόκκινη Άμμο. Εκεί ήταν δυό τρία ταβερνάκια πάνω
στο κύμα. Πάω στο τελευταίο το ομορφότερο και λέω στον γιό μου, Κώστα, τώρα θα
φας Ελληνικό φαΐ!
- Καλαμαράκια
έχετε;
- Βεβαίως!
- Για να τα
δούμε;
- Ορίστε!
Τα βλέπω, τα
κοιτάω και μετά τα ξανακοιτάω...
- Καλέ τούτα τα
καλαμάρια έχουν βγει από μυθιστόρημα του Ιουλίου Βέρν! Από εδώ κοντά τα
βγάλατε;
- Όχι! μου λέει η
κυρία υπερήφανα! Είναι κατεψυγμένα από την Ιαπωνία!
- ... μάλιστα.
Παϊδάκια έχετε;
- Βεβαίως!
- Για να τα
δούμε;
- Ορίστε!
Τα βλέπω, τα
κοιτάω και μετά τα ξανακοιτάω...
- Κάπως ...μεγάλα
και παχιά δεν είναι;
- Νέας Ζηλανδίας!
Η συζήτηση
συνεχίζεται με τα ίδια αποτελέσματα. Στο τέλος λέω παρακαλεστά στην κυρία:
- Είμαστε από την
Αμερική και θα ήθελα ο γιός μου να φάει κάτι δικό μας, ντόπιο... τι έχετε που
να είναι ντόπιο; Αυγά; ντομάτες; τίποτα;
- Παραπονεμένη
μου λέει η κυρία:
- Μόνο γάλα από
την αγελάδα. Να το βράσουμε...
- Ευχαριστούμε,
της λέω.
Δεν είδα ούτε την
αγελάδα ούτε το άρμεγμα, και ούτε ήξερα τι κάνει μια αγελάδα πίσω από ένα
ταβερνάκι στην Κόκκινη Άμμο, αλλά το γάλα καλό ήτανε. Το ψωμί, προχθεσινό.
Επιστρέψαμε το
αυτοκίνητο στο αεροδρόμιο, στην εταιρία ενοικιάσεως, και τους είπα ότι έπρεπε
να είμαστε στο λιμάνι σε μιάμιση ώρα. Πώς να πάμε? Ταξί ήταν όλα αγκαζέ. Η
κοπέλα δεν ήξερε πως να πάμε, ούτε κανείς κατέβασε καμιά καλή ιδέα μέχρι που ο
παρκαδόρος λέει "Περίμενε!". Και ο γιός μου και εγώ πήγαμε στο λιμάνι
από το γραφείο ενοικιάσεως αυτοκινήτων καθισμένοι στραβοπόδαρα, πιασμένοι γερά πίσω στην μικρή καρότσα ενός πολύ θορυβώδους
τρίκυκλου που οδηγούσε ο παππούς του παρκαδόρου. Πήρε μόνο 25 Ευρώ. Για τα 5
χιλιόμετρα. Το 2004.
Μετά πήγαμε στην Ίο, Πάρο,
Νάξο, Τήνο, και Μύκονο. Παντού βρήκα γνωστούς από το '85-'89, τότε που μου είχανε δώσει στα νησιά το παρατσούκλι "Ο Μαραντόνα της φωτογραφίας", γιατί έτρεχα συνέχεια -αλλά σαν τον Βέγγο, όχι τον Μαραντόνα -τέλος πάντων.
Βρήκαμε πάντα καλά δωμάτια σε ξενοδοχεία που υποτίθετο ότι ήταν
"πλήρη", όπου με θυμόντουσαν, και ένα μου το δώσανε και δωρεάν για τα
χρόνια τα παλιά. Σε ένα εστιατόριο στη Μύκονο ο ιδιοκτήτης, που είχε γκριζάρει από τότε που τον θυμόμουνα, δεν πήρε δεκάρα για το μεσημεριανό μας. Ούτε ήθελε να ακούσει για λογαριασμό.
Θυμάμαι,βγαίνοντας από το γρήγορο στη Νάξο στο λιμάνι, μεσάνυκτα, ήμουν κουρασμένος και
δεν συνειδητοποίησα αμέσως τι γινόταν καθώς με έπιασε ένας μικρός πανικός: Ένα
λεφούσι έτρεχε κατά πάνω μας. Κυρίως γιαγιάδες, γυναίκες και νεαροί.
- Ρουμς! Ρουμς! Κάμαρα! Τζίμερ! Τζίμερ! Οι λέξεις που φωνάζανε ήταν γραμμένες και με μαρκαδόρο σε κομμάτια χαρτόνι που κουνούσαν στον αέρα. Δυό τρείς με ακούμπησαν να τους προσέξω. Μια μεσήλικας γυναίκα με έπιασε από το μανίκι και δεν με άφηνε: "Σε παρακαλώ! Έλληνας είσαι; Δωμάτιο 40 Ευρώ για τους δυό σας! Γιός σου είναι το παληκάρι; Φτου για το κακό το μάτι! Έλα, μη φεύγεις!"
- Ρουμς! Ρουμς! Κάμαρα! Τζίμερ! Τζίμερ! Οι λέξεις που φωνάζανε ήταν γραμμένες και με μαρκαδόρο σε κομμάτια χαρτόνι που κουνούσαν στον αέρα. Δυό τρείς με ακούμπησαν να τους προσέξω. Μια μεσήλικας γυναίκα με έπιασε από το μανίκι και δεν με άφηνε: "Σε παρακαλώ! Έλληνας είσαι; Δωμάτιο 40 Ευρώ για τους δυό σας! Γιός σου είναι το παληκάρι; Φτου για το κακό το μάτι! Έλα, μη φεύγεις!"
Καλημέρα Δημήτρη,
ΑπάντησηΔιαγραφήσε ξένους φίλους που με ρωτάνε για τα ελληνικά νησιά τους λέω πως αν αποφασίσουνε να έρθουνε Ελλάδα, καλό θα είναι να πάνε σε μη τουριστικό μέρος μήπως και τους φερθούν αξιοπρεπώς.
Καλημέρα Κωστή! Κι εγώ τα ίδια τους λέω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜακάρι πάντως να μην χρειαζότανε να λέμε "Αν θέλετε να σας φερθούνε σαν να είστε άνθρωποι μην πάτε εκεί που περιμένουν τα λεφτά σας, γιατί εκεί θα σας φερθούν σα βεδουίνοι". Άλλωστε και αυτή η συμπεριφορά των καθημερινών Ελλήνων στα τουριστικά μέρει μιλά βιβλία ολόκληρα για το ποιόν του είδους αυτού του Έλληνα, που ούτε σε πλατείες πάει, ούτε ιντερνέτ τον ενδιαφέρει να έχει, και περιμένει μόνο σαν αρπαχτικό να γραπώσει το επόμενο ξεροκόμματο -και όποιος του το πετάξει. Αυτό είναι το επίπεδο που καθορίζει τα θεμέλια πάνω στα οποία χτίζονται όλα τα άλλα.
Το πατρικο μου βρισκεται σε κεντρικη περιοχη της Αθηνας (Θησειο). Αν δεν το ξερετε ηδη, σας πληροφορω οτι η (μεγαλη) εκταση αναμεσα Θησειο - Ψυρρη - Κεραμεικο ειναι ΤΙΓΚΑ στα μαγαζια. Μιλαω για μαγαζια "πολυτελειας", οπου το μονο "πολυτελες" ειναι οι τιμές. Αθλια φαγητα / ποτά με αθλια εξυπηρετηση, μεσα στην βρωμα, το θορυβο και στα σκουπιδια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚι ομως. ΟΛΑ αυτα τα μαγαζια ειναι καρα-κατα-γεματα απο την Παρασκευη το βραδυ μεχρι την Δευτερα το πρωι. NONSTOP. Μερα και νυχτα, επι 55-60 συνεχεις ωρες γινεται το αδιαχωρητο. Οσοι δεν χωρανε μεσα στα μαγαζια, μπλοκαρουν τους δρομους (τα πεζοδρομια εχουν καταργηθει προ πολλου απο τα τραπεζοκαθισματα).
Πριν 3 βδομαδες παραλιγο να χασω την πρωινη μου πτηση. Εφευγα στις 6 το πρωι και ξεκινησα απο το Θησειο στις 5. Στον Κεραμεικο επρεπε να πηγαινω 20' βημα σημειωτον, με το αυτοκινητο να "ακουμπαει" τον καθε πεζο, για να ανοιξει δρομο. Αυτο εγινε στις 5 το πρωι της ΔΕΥΤΕΡΑΣ !!
Στις 9/5/2011, με την χωρα χρεωκοπημενη εδω και 1 χρονο.
Ολοι αυτοι δεν ειναι ουτε πακιστανοι μεταναστες, ουτε συνταξιουχοι, ουτε γερμανοι τουριστες. Ολοι αυτοι ειναι ελληνες νεολαιοι. Υποτιθεται με ανεργια 30%.
Σε οτι αφορα τους ξενους τουριστες: Να μην ερθουν στην Ελλαδα. Γιατι να ερθουν; Λεφτα εχουμε, δεν εχουμε αναγκη τους τουριστες.
(joke aside, ολα ειναι προσφορα και ζητηση. Οσο εχουμε λεφτα, δεν θα ειμαστε διατεθειμενοι να μειωσουμε τις τιμες μας και να αυξησουμε το σερβις. Αν καποτε *πεινασουμε* ισως σκεφτουμε να δουλεψουμε παραπανω και να ζητησουμε λιγοτερα.
Αλλα ο ελληνας ιδιωτης ΔΕΝ πειναει - ακομα.
Το κρατος εχει χρεωκοπησει, οχι οι πολίτες)
ΥΓ: Προσπαθησατε μηπως να κλεισετε ξενοδοχειο στις Κυκλαδες για τον 15αυγουστο; Αν οχι, μην κουραζεστε. Ειναι ολα ηδη κλεισμενα, ακομα και εκεινα με τα 300 ευρω/βραδυ. Απο ελληνες - εννοειται.
Αγαπητέ Jolly Roger,δυστυχώς έτσι είναι. Την ξέρω την περιοχή. Την πρωτοείδα έτσι, κι έμεινα σέκος, το 2007. Πράγματι, όλα είναι γεμάτα, και όλοι είναι παραπονεμένοι. Πάντα λέγαμε ότι η Ελλάδα είναι μια φτωχή χώρα με πλούσιους κατοίκους, και πολλοί λίγοι μαγαζάτορες και ξενοδόχοι και εστιάτορες στον τουρισμό, εσωτερικό ή από εξωτερικό έδιναν δεκάρα για την ποιότητα εφ' όσον τα μάζευαν. Και έτσι κάθε καθώς πρέπει Έλληνας ήξερε εκείνη την πολύ σπέσιαλ ταβέρνα ή εκείνο το καταπληκτικό μέρος που δεν το ήξερε κανείς άλλος και ήταν και καλύτερο από το πολύ σπέσιαλ μέρος που ήξερε οποιοσδήποτε άλλος. Λεφτά υπάρχουν. Το κακό είναι ότι είναι κλεμμένα, δανεισμένα, ή βγαλμένα στη ζούλα. Και μην ξεχνάμε και αυτούς που νοικιάζουν ένα Καγιέν να κάνουν το κομμάτι τους και μετά το δίνουν πίσω και ούτε γάτα ούτε ζημιά. Εν τω μεταξύ περπατάς στη μαρίνα του Φλοίσβου και βλέπεις περισσότερα εκατομμύρια σε γιώτ απ' όσα θα ξεπλήρωναν την Ελλάδα...
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάντως για να λέμε και του στραβού το δίκιο υπάρχουν οικογένειες, ξέρω μερικές εγώ, που ποτέ δεν ήταν μέρος αυτού του πανηγυριού και υπέφεραν πριν και υποφέρουν περισσότερο τώρα.
Ρόδα είναι και γυρνάει και οι τελευταίοι θα γίνουν πρώτοι και ξανά και μανά... Αλλά όσο και να γύρισε ή και να γυρίσει η ρόδα, ο Ρωμιός ποτέ δεν θα δώσει την παραμικρή σημασία ή σεβασμό στο κράτος του, όχι γιατί το κράτος είναι κακό αλλά γιατί έχει ακόμα μέσα του ο ρωμιός το DNA του κλέφτη και του αρματολού, που σήμερα είναι κλέφτης κι αύριο αρματολός και πίσω πάλι, και το κράτος είναι ο πασάς που πρέπει να τον ξεγελάσουμε σαν το κάνει κι ο Καραγκιόζης στο πανί.
Ακόμα δεν καταλάβαμε ούτε ότι η Επανάσταση έγινε, ούτε ότι ο Εμφύλιος τελείωσε (υποτίθεται)... Η ψυχή του Έλληνα δεν είναι η Ελλάδα αλλά το τι σημαίνει η Ελλάδα για τον καθένα. Έχεις προσέξει πως όλοι αυτοί στα μαγαζιά μεσάνυχτα βρίζουν την Ελλάδα, τους Έλληνες, αλλά ποτέ τους εαυτούς τους.
Η νοοτροπία της επιβίωσης κάτω από τον Αυτοκράτορα της Πόλης, ή τον Πασά της Ιστανμπούλ, ή τον κοτζαμπάση στο μεγάλο σπίτι. Τα άλλα όλα τα βλέπουμε στο σινεμά.
Δημήτρη περιγράφεις πολύ καλά τη πραγματικότητα. Η χώρα μας διαθέτει φυσική ομορφιά πρώτης κλάσης αλλά οι τουριστικές υπηρεσίες που προσφέρουμε στους επισκέπτες μας είναι δυστυχώς τελευταίας...
ΑπάντησηΔιαγραφήΜια από τις εμπειρίες μου. Το 1999 επισκέφθηκα το νησί της Ίου. Βρήκα ένα καλό ταβερνάκι με πολύ καλές τιμές το οποίο επισκεπτόμουν κάθε μέρα. Το 2001 επέστρεψα στο νησί. Οι τιμές 3πλάσιες και το φαγητό πλέον άθλιο. Ρώτησα τον ιδιοκτήτη τι είχε συμβεί. Η απάντηση του; Αυξήθηκαν οι επισκέπτες του και δεν είχε χρόνο ...
Αγαπητέ μου Epanechnikov, μακάρι να μην ήταν έτσι, αλλά είναι. Και η δική σου ανάμνηση απ' τη Νιό είναι και στη δική μου εμπειρία... Μπορούσαμε να είχαμε γίνει η Φλόριδα και η Καραϊβική της Ευρώπης. Αλλά καταντήσαμε να πετάμε τα δώρα που είχαμε, όλα στα σκουπίδια, για ένα λακόστ και ένα MBW. Κάποτε η TWA έφερνε τα τζάμπο της για σέρβις στην Ολυμπιακή στο Ελληνικό. Τώρα, το μόνο ...σέρβις που γίνεται στο Ελληνικό είναι παράνομο, αλλά χωρίς αστυνομία υποθέτω ότι και η παρανομία είναι πια λέξη σχετική.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ τουρισμός θα μπορούσε να ήταν το χρυσορυχείο μας. Αντί αυτού το κάναμε ανθρακορυχείο...
εγώ δεν θα το αποδώσω στο DNA μας,αλλά στην έλλειψη παιδείας και την έλλειψη μέτρου σύγκρισης.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟταν δεν έχεις ταξιδέψει αλλού,να έχεις παραστάσεις και μέτρο σύγκρισης,όταν μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού πέρασε κατευθείαν απ το στάδιο του κτηνοτρόφου ή του ζωμάχου στο εύκολο χρήμα του ασχολούμενου με τον τουρισμό,τι να περιμένεις?
Και το Κράτος δεν φρόντισε να διαφυλάξει την κότα με τα χρυσά αυγά.
Ακόμα και σήμερα,αν στα υπουργεία Οικονομικών και Ανάπτυξης είχαν άλλο όραμα εκτός απ το τι θα φορολογήσουν,θα μπορούσαν να έθεταν κάποια στανταρντς που να ανεβάσουν το brandname του ελλην.τουρισμού:
πχ.άδεια εστιατορίου δίπλα στο Ναό του Ποσειδώνος στο Σούνιο ή στην Σαντορίνη παίρνει μόνο κάποιος με πολύ αυστηρές προδιαγραφές ποιότητος και καθαριότητας,που χρησιμοποιεί αξιόλογο σεφ και εκπαδευμένο προσωπικό κι όχι ανασφάλιστους αλλοδαπούς.Ομοίως και με τα καταλύματα.Το υπουργείο κάνει συνούς ελέγχους αλλά η ανανέωση της αδείας επηρεαζεται και απ το rankikg σε σχετικά sites,πχ. booking ή tripadvisor.
Ετσι καθε "επιχειρηματίας" θα πρόσεχε πολύ για να διατηρεί την άδεια του.
Οσο για το φαινόμενο του Θησείου,κάτι ΄τετοια βλέπει η τρόικα κι ο Φοροκων/νου και μας φοράει κατι Μεσοπρόθεσμα που είναι όλα δικά μας...
Πιστεύω οτι υπάρχει κι ένας ψυχολογ.παράγων που οι διαμένοντες έξω ίσως να μην μπορείτε να τον νιώσετε.
Εώ κι ένάμιση χρόνο οι έλληνες ζούνε με το φάσμα και την απειλή της χρεωκοπίας,της απώλεια των οικονομιών τους,της αβεβαιότητας για το Αυριο.Δεδομένου οτι σωτηρία δεν υπάρχει ούτε στις καταθέσεις,ούτε σε επενδύσεις,ούτε στα ακίνητα,αρκετοί πιστεύω (απ'όσους έχουν κάποια χρήματα στην άκρη)ίσως καταναλώνουν παραπάνω απ οτι θα έπρεπε ,με τη λογική να "τα φάνε οι ίδιοι προτού τους τα φάνε".Ακούγεται καθημερινά,και μην το υποτιμάτε...
Αγαπητέ squarelogic, καταλαβαίνω το σκεπτικό σου, και δεν διαφωνώ, ιδίως για την άποψη παιδείας-εμπειρίας/μέτρου σύγκρισής, όμως, η θέση σου, και η θέση αυτού που μεταφορικά ονομάζουμε Ελληνικό "DNA", δεν έχει και λίγη δόση από κότα και αυγό;
ΑπάντησηΔιαγραφήΦυσικά και αυτό το σύστημα αδειών, ελέγχου και κοινής-γνώμης-με-δόντια, που περιγράφεις, θα έφερνε αποτελέσματα, και έτσι γίνεται ακριβώς σε άλλες χώρες. Αλλά στην Ελλάδα δεν γίνεται, όχι γιατί οι πολιτικοί και ιθύνοντες δεν έχουν πάει να δουν το εξωτερικό, ή γιατί είναι αγράμματοι, αλλά γιατί οι πελάτες τους απαιτούν, και η προσφορά ακολουθεί τη ζήτηση.
Τώρα καθώς γράφω σχηματίζω την εικόνα του ότι μη αποδίδοντάς το στο DNA, στην αρχή του σχολίου σου, μπορεί να ευρύνεις την εικόνα της κατάστασης κότας-αυγού, αλλά η λύση σε οποιαδήποτε περίπτωση δεν διαφέρει. Σε κάποιο επίπεδο πρέπει επί τέλους να αναγκαστούν ορισμένοι (κάμποσα εκατομμύρια) σε διάφορες θέσεις ανάμεσα στην προσφορά και στη ζήτηση, να κάνουν τα πράγματα σωστά. Αυτή η επαίσχυντη φράση που μόλις έγραψα μου θυμίζει πόσο κοκκίνιζε το δέρμα μου και γούρλωναν τα μάτια μου με θυμό όταν, από 1974 έως αρχές των '80, έμπαινα σε ταξί στην Αθήνα, 2-3 αγώγια μαζί, και τους άκουγα να καταλήγουνε συχνά, ότι "καλύτερα ήμασταν με την δικτατορία" (την λέγανε δικτατορία τότε, στα ταξί, όχι χούντα). Οπότε, θέλουμε δε θέλουμε τώρα, έρχονται τελικά να μας αναγκάσουν να τα κάνουμε τα πράγματα όπως δεν τα κάναμε από μόνοι μας. Επαίσχυντο και τραγικό, αλλά αληθινό; πέρα από την ορολογία και ορισμό της αιτίας;
Τον ψυχολογικό παράγοντα στον οποίο αναφέρεσαι στο τέλος τον οσμίζομαι κι εγώ, αλλά δεν είναι τώρα πολύ πιο κεντρικός από ότι ήταν πάντα από όσο θυμάμαι με μια μορφή ή άλλη. Έχω την εντύπωση μάλιστα, ότι ο παράγοντας του να τα φάμε τα δικά μας μόνοι μας πριν μας πούνε άλλοι τι να τα κάνουμε, μου είναι γνώριμος από δεκαετίες σε διαφορετικές καταστάσεις. Ίσως, squarelogic να παίζει και ένας άλλος παράγοντας, όπως έγραψα πρόσφατα και αλλού, ότι δηλαδή ο Έλληνας ουδέποτε είχε εμπιστοσύνη ή σεβασμό στον διπλανό του ή στο κράτος του, και ουδέποτε έπραξε σαν μέλος ομάδας, (εκτός ίσως από την περίοδο Οκτώβριο 1940-Απρίλιο 1941...)