Φράγκα

Ας τα δούμε απλά τα πράγματα: Από το 1949 ως το 1980 τρώγανε οι κεντρο-δεξιοί, και '67 με '74 τρώγανε και οι ακροδεξιοί. Από το 1980 ως το 1996 τρώγανε οι κεντρο-αριστεροί, και 1996 με 2004 τρώγανε όσοι βρίσκανε καρέκλα όπου την βρίσκανε. 2004 με 2010, καλά κρασά. Είχε φτάσει το πάρτι πια 2 το πρωί, ήταν όλοι τάβλα και όστις πρόλαβε Ευρώ είδε. Για 2011 δε μιλάω γιατί τώρα πρόκειται περί ενός νεκρού σώματος όπου τα κύτταρα ψάχνουν σπασμωδικά να επιβιώσουν πριν το αναπόφευκτο.

Σαν το τζιτζίκι του Αισώπου, κανείς δεν πήρε χαμπάρι ότι το μερμηγκάκι προετοιμαζόταν για τον χειμώνα. Σαν την αλεπού του Αισώπου, αυτά που θα μας έσωζαν και θα μας έδιναν μέλλον και ενότητα, ήταν (και είναι) κρεμαστάρια. Και το ξαναχτίσιμο του κράτους που έγινε στο Παραμύθι Χωρίς Όνομα της Π.Σ. Δέλτα, είναι ακριβώς αυτό, για την Ελλάδα: Παραμύθι.

Στα σχολεία όταν ήμουνα παιδί μαθαίναμε πως να μην είμαστε τζιτζίκια και αλεπούδες είδους Αισώπου. Αλλά, περιέργως, οι μαθητές εκείνων των χρόνων έγιναν ακριβώς αυτό: τζιτζίκια και αλεπούδες του Αισώπου.

Και τα τζιτζίκια και αλεπούδες, αυτοί, τι νομίζετε ότι έδωσαν στα παιδιά τους για να τα προετοιμάσουν να ενηλικιωθούν κι εκείνα; Κάρβουνα της ψυχής έδωσαν, από την Γη που κάψανε.

Πολλές φορές μου θυμίζουν οι φίλοι μου ότι υπάρχουν και Έλληνες που δεν πέφτουν στις κατηγορίες τις οποίες κράζω. Σωστά! να το πω εγώ πριν μου το ξαναπούν: Μιλάω για το 90% ή το 80%. Αλλά οπωσδήποτε μιλάω για τουλάχιστον το 75% (μάλλον το 95% είναι, αλλά με αυτή την πρόταση γλύτωσα το αντικράξιμο από το, τουλάχιστον, 5%).

Και τώρα, αγανάκτηση. Αγανάκτηση γιατί από το 1949 ως το 2010 δεν πρόλαβαν να φάνε οι αριστεροί και οι ακροαριστεροί, και θέλουν να ξαναφάνε οι ακροδεξιοί. Που κλείνετε μπρε τις πόρτες και δεν προλάβαμε ακόμα να φάμε, λένε (εν τω μεταξύ, οι κεντρο-αριστεροί και οι κεντρο-δεξιοί έχουν τόσα κακάκια στη φωλίτσα τους που αγανακτούν σιωπηλά, ή απλώς φεύγουν, ή στέλνουν τα παιδιά τους, έξω, ή γίνονται αριστεροί, ακροαριστεροί, ή ακροδεξιοί, μπας και φάνε τίποτα παραπάνω όταν και αν έρθει η σειρά και αυτών των ομάδων).

Το 2006 με 2009 τρέξανε όλοι να πάρουν δάνεια τα οποία οι τράπεζες δίνανε σαν αντίδωρο έξω από τις εκκλησίες του Εγώ.

Περιέργως οι τράπεζες δεν έδιναν τα δάνεια σε Ευρώ, αλλά σε Ελβετικά Φράγκα. Ο κόσμος δεν το πολυκατάλαβε αυτό, άκουσε Ελβετία και υπέγραψε. Οι τράπεζες δεν έδιναν ένα δάνειο των, ας πούμε, 100.000 Ευρώ, αλλά δύο δάνεια, ένα των 75.000 Ευρώ και ένα των 25.000 Ευρώ. Των 75.000 με επιτόκιο λίγο μεγαλύτερο από το τι έπρεπε να είναι, και τα 25.000 με επιτόκιο πολύ μεγαλύτερο από ότι έπρεπε να είναι. Ο Ρωμιός, και πάλι ανίδεος, δεν το πολυσκέφτηκε, και άφησε το μελάνι της υπογραφής του να ξεραθεί στο χαρτί.

Επίσης, οι τράπεζες έδιναν τα δάνεια με σταθερό, κλειδωμένο, επιτόκιο, τα πρώτα 3 χρόνια των 25-ετών δανείων, και στο τέλος του τρίτου χρόνου τα επιτοκια ξεκλειδώνονταν και οι τράπεζες είχαν, και έχουν, δικαίωμα να πάνε τα επιτόκια όπου θέλουν.

Και, επίσης, ο πελάτης μιλούσε πρόσωπό με πρόσωπο μόνο με τα μανεκέν της βιτρίνας (τους υπαλλήλους των υποκαταστημάτων που ουδεμία γνώση ή δύναμη έχουν). Τα τμήματα της τράπεζας που ήξεραν τι γίνεται και έγραφαν τα συμβόλαια ήταν απρόσητα. Αλλά ο Ρωμιός έπιασε στο χέρι τα 75.000+25.000=100.000 και καληνύχτα σας.

Το 2007, 1 Ευρώ ήταν 1,66 Ελβετικά Φράγκα, ενώ τώρα, το 2011, 1 Ευρώ είναι 1,22 Ελβετικά Φράγκα. Και η μηνιαία δόση με το σταθερό επιτόκιο έβγαινε από την ισοτιμία Ευρώ-Φράγκου και κυμαινόταν ανάλογα, από 600 Ευρώ τον μήνα στα, τώρα, 800 Ευρώ τον μήνα.

Τι σημαίνει αυτό;

Όταν τον Ιούνιο του 2007 κάποιος πήρε 100.000 Ευρώ, στην πραγματικότητα χρωστούσε 166.000 Ελβετικά Φράγκα.

Σήμερα, τα 166.000 Ελβετικά Φράγκα Ευρώ που πήρε τότε, αντιστοιχούν σε 136.000 Ευρώ για να ξεπληρωθούν.

Δηλαδή αυτός που πήρε 100.000 Ευρώ πριν 4 χρόνια και πλήρωνε 600-800 Ευρώ τον μήνα, σήμερα χρωστάει 136.000 Ευρώ, που είναι 36.000 Ευρώ περισσότερα από όσα πήρε.

Αν ήσουνα Ελβετός τραπεζίτης, το 2007 σου χρωστούσε ένας Έλληνας 166.000 φράγκα. Σήμερα σου χρωστάει πάλι 166.000 φράγκα (μείον την απόσβεση κεφαλαίου από τις δεδομένες δόσεις). Και ή Ελληνική Τράπεζα είναι υπόχρεη στην Ελβετική τράπεζα για 36.000 Ευρώ παρά πάνω, και το Διεθνές Χρέος της Ελλάδας έχει υψωθεί κατά 36.000 Ευρώ (για κάθε δάνειο των 166.000 Ελβετικών Φράγκων), όλα αυτά χωρίς να κάνει κανείς τίποτα, μόνο από τις συναλλαγματικές διαφορές. Αλλά, αν ήσουνα ΕΛΛΗΝΑΣ ΤΡΑΠΕΖΙΤΗΣ, ο Ρωμιός πελάτης σου, σου χρωστούσε 100.000 Ευρώ το 2007 και σου χρωστάει 136.000 Ευρώ σήμερα, στο ενεργητικό σου, χωρίς να έχεις κάνει εσύ τίποτα, η αθώα περιστερά. Αν δε, ως τραπεζίτης, είχες πάρει τα Ελβετικά φράγκα να τα δώσεις στο Ρωμιό το 2007 μέσω άλλου συναλλάγματος, τώρα χορεύεις τσάμικο.

Ένα διαμέρισμα σε 15-ετή πολυκατοικία σε μέση συνοικία στην Αθήνα, το 2007, είχε αντικειμενική αξία (εφορίας) περίπου 130.000 Ευρώ, και μπορούσε να πουληθεί (και υπήρχαν αγοραστές) 130-190.000 Ευρώ. Το ίδιο διαμέρισμα σήμερα, αν βρεθεί αγοραστής, άντε να δώσει 95-110.000, και η αντικειμενική αξία... μα η λέξη "αντικειμενική" διαγράφτηκε από το Ελληνικό Λεξιλόγιο.

(Για αποφυγή παρεξηγήσεως, δεν μιλάω για τον εαυτό μου -γενικά μιλάω)

Δηλαδή, αν κάποιος είχε ένα διαμέρισμα που άξιζε γύρω στα 180.000 Ευρώ αν πουλιόταν, και το έβαλε ενέχυρο για ένα δάνειο 100.000 Ευρώ το 2007, σήμερα ο άνθρωπος αυτός έχει χάσει περίπου  90.000 Ευρώ, μεταξύ της πτώσης της αξίας του ακινήτου του και της ανόδου το Ελβετικού Φράγκου, και της πτώσης του Ευρώ έναντι του Ελβετικού Φράγκου.

Και μόλις απελευθερωθεί το επιτόκιο θα πηδήξουν ψηλά και οι δόσεις του.

Αυτά τα περίπου 90.000 Ευρώ πόσοι άνθρωποι έχουν χάσει μέσα σε 4 χρόνια χωρίς να έχουν κάνει τίποτα; Πόσοι Έλληνες πήραν δάνεια σε Ελβετικά Φράγκα το 2006 με 2008 με τα σπίτια τους ενέχυρα; Πόσοι από αυτούς είχαν ιδέα τι τους έστηναν οι τράπεζες όταν υπογράφανε;

Από αυτούς, που πρέπει να είναι αγανακτισμένοι, δεν έχουμε ακούσει ακόμα. Ή μήπως έχουμε;

(Η δεύτερη από τρείς αναρτήσεις μιας ενότητας. Για την πρώτη δείτε την προηγούμενη ανάρτηση: "Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης")