Στο εξωτερικό είδαν τον πρωθυπουργό μιας μικρής, διεφθαρμένης, και επικίνδυνης για την διεθνή οικονομία, χώρας, να κάνει έκκληση στα κόμματα της χώρας να ενωθούν σε μια Εθνική κυβέρνηση, και τα κόμματα να βάζουν τα συμφέροντά τους μπροστά από τη λογική και την χώρα τους, αναγκάζοντας τον πρωθυπουργό να διαλέξει την ευθύνη του έναντι της εύκολης παραίτησης και να παραμείνει στο καθήκον του, ανασχηματίζοντας την κυβέρνηση για να κατευνάσει τα πνεύματα και να αγοράσει χρόνο.
Αυτά είδαν οι ξένοι.
Το τι είδαμε εμείς, ποσώς ενδιαφέρει κανέναν.
Ούτε έχει τον εγκεφαλικό προγραμματισμό κανείς εκτός Ελλάδος να καταλάβει τι είδαμε εμείς.
Ιδού λοιπόν, σε Ελισαβετιανά Αγγλικά, η ιστορία δυό μαχόμενων φατριών, τα παιδιά των οποίων θα πεθάνουν πριν έρθουν στα λογικά τους οι γονείς.
Ποιόν μουντζώνουν οι Έλληνες αυτοί; Αν μουντζώνουν το κτήριο και τους θεσμούς που τους αντιπροσωπεύουν, τότε, μουντζώνουν τους εαυτούς τους. Αν μουντζώνουν τους πρωθυπουργούς και τις κυβερνήσεις του παρελθόντος, τότε, μουντζώνουν τους ψηφοφόρους που ψήφιζαν 30 χρόνια, δηλαδή τους εαυτούς τους. Αυτοί όμως που χρειάζονται το μούντζωμα είναι εκείνοι που έκλεψαν ενεργά, εκείνοι που έκλεψαν παθητικά, εκείνοι που ανέχθηκαν το κλέψιμο και εκείνοι που δεν καταλάβανε ότι γινόταν κλέψιμο και φάγωμα που οδηγούσε σε αδιέξοδο, και εκείνοι που το καταλάβαιναν αλλά έλεγαν "δεν μπορώ να κάνω τίποτα". Ποιοί είναι αυτοί;
Ακούω δειλά-δειλά μερικούς να λένε και να γράφουν σε κάτι σχόλια, και σε σχόλια κάτω από νέα σε ιστοσελίδες καναλιών, ότι μας λέγαν από την Τρόικα ότι χρειαζόμαστε το μεσοπρόθεσμο για την 5η δόση και για περεταίρω βοήθεια, αλλά τώρα λένε πως θα τα πάρουμε ούτως ή άλλως, οπότε δεν υπάρχει κίνδυνος, δεν θα την αφήσουν την Ελλάδα, και όλα είναι καλά.
Είπε ο Όλι Ρεν ότι θα εκταμιευτούν τα λεφτά, άρα, δεν τρέχει τίποτα. "Ας γυρίσουμε προσκεφάλι και ας συνεχίσουμε τον ύπνο" όπου ροχαλίζουμε σαν τζιτζίκια που δεν χρωστάνε, δεν πληρώνουν! Αυτούς που τα λένε αυτά δεν τους μουντζώνει κανείς;
Αυτό που καταλαβαίνω είναι πως όσο δανείζεται κάποιος, τόσο περισσότερο χρεώνεται και τόσο περισσότερο δυσκολεύει η κατάσταση του. Άσε που οι 'ξένοι' δε μας δανείζουν επειδή μας 'εκτιμάνε' ή μας 'αγαπάνε'.. προφανώς και έχουνε όφελος..
ΑπάντησηΔιαγραφήΔημήτρη θα συμφωνήσω με όλα εκτός από το γράφημα χρέους - ελλείμματος. Νομίζω ότι είναι παντελώς ανυπόστατο. Αφού τα επίσημα στοιχεία του ελληνικού κράτους ήταν χαλκευμένα, πως είναι δυνατόν να το πιστέψουμε; Καλύτερα να πάρεις τηλέφωνο το Σημίτη και τα άλλα καλόπαιδα του πίνακα και να τους ζητήσεις να σου πουν ποιο αλγόριθμο χρησιμοποιούσαν για να μεθοδεύσουν τα νούμερα... Εδώ ο Σημίτης πούλησε το χρέος στην Goldman Sachs να μαγειρέψει τα στοιχεία και να μπούμε στη ζώνη του ευρώ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜπλε και πράσινα ανθρωπάκια (λες να είναι εξωγήινοι;) μας κυβερνάνε τόσα χρόνια, ξέρεις γιατί; Γιατί τους αξίζουμε. Γιατί ο καθρέφτης του κάθε λαού είναι η κυβέρνησή του. Αν δεν αλλάξει η παιδεία, αν δε μάθει ο Έλληνας ότι για να πληρωθεί πρέπει να δουλέψει, ότι για να προκόψει πρέπει να διαβάσει κι όχι να παρακαλάει τον κάθε τυχάρπαστο βουλευτή, ότι στο κάτω κάτω έχει αξιοπρέπεια, αυτά θα συνεχίσουν να συμβαίνουν, οι Γιωργάκηδες κι Κωστάκηδες θα μας κυβερνάνε. Είναι μονόδρομος τον οποίο πρέπει να ακολουθήσουμε όσο δύσκολος κι αν είναι.
@ teleytaios : "αν δε μάθει ο Έλληνας ότι για να πληρωθεί πρέπει να δουλέψει, ότι για να προκόψει πρέπει να διαβάσει κι όχι να παρακαλάει τον κάθε τυχάρπαστο βουλευτή, ότι στο κάτω κάτω έχει αξιοπρέπεια, αυτά θα συνεχίσουν να συμβαίνουν" Και εδώ αναφέρεσαι προφανώς για τα του δημοσίου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπό το 'κεφάλι' ξεκινά το πρόβλημα. Καιρός να κοπεί και το κεφάλι. Για να αλλάξει η νοοτροπία χρειάζεται αλλαγή και στα ηγετικά στελέχη και πόσο μάλλον στου αρχηγού. Δεν γίνεται να μας 'καθοδηγούν' όσοι μας οδήγησαν εδώ. Γιατί τη μεγαλύτερη ευυθύνη την έχει όποιος λαμβάνει τις αποφάσεις.. αυτός δημιουργεί το "σύστημα".. Στο χέρι του είναι η αλλαγή της νοοτροπίας.
Πως γίνεται στον ιδιωτικό τομέα να μην υπάρχουν τέτοια παραδείγματα, και οι υπάλληλοι να είναι άξιοι και παραγωγικοί;
Roadartist, ακριβώς έτσι... και κανείς δεν μας βοηθάει για την ψυχή της γιαγιάς του. Αλλά ούτε και για να κερδίσει πια από εμάς: για την δική τους ασφάλεια το κάνουνε, όσο αντέχουμε κι εμείς...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚώστα, βλέπεις πως η γραμμή το ελλείμματος "έπιασε" το όριο Μααστριχτ μόνο για μια ΣΤΙΓΜΗ να μπούμε στο Ευρώ! Κοίτα κάτι συμπτώσεις ρε αδερφέ!
Μα και βέβαια είναι μαγειρεμένα αυτά τα νούμερα! αυτή είναι όλη η υπόθεση! Και ποιός τα μαγείρεψε; οι κακοί εξωγήινοι απ' το διαστημόπλοιο; Ή μήπως μας βάλανε τα πόδια πάνω απ' τη φωτιά μέχρι να δεχτούμε να πούμε ψέματα;
Αυτό λέω κι εγώ Κώστα μου: ο καθρέπτης κάθε λαού είναι η κυβέρνησή του.
Roadartist, απόλυτα συμφωνώ με το πνεύμα. Μια παρατήρηση μόνο, ότι όταν έπεσαν τα κεφάλια του Λουδοβίκου του 16ου και της Μαρίας Αντουανέτας, ανέβηκε όχι ο λαός, αλλά ο Μέγας Ναπολέων... Χρειάζεται πάντα προσοχή...
ΑπάντησηΔιαγραφή@ Roadartist: Δεν είναι μόνο το δημόσιο. Είναι και το δημόσιο είναι και ο ιδιωτικός τομέας. Γιατί εκεί δεν υπάρχουν άξιοι και παραγωγικοί υπάλληλοι μόνο αλλά και φοβισμένοι και χωρίς δικαιώματα, που πέφτουν θύματα εκμετάλλευσης. Και γι' αυτό φταίει η παιδεία, διότι ακόμα και το συνδικαλιστικό κίνημα στον ιδιωτικό τομέα φρόντισαν να το κομματικοποιήσουν, λες και το κόμμα είναι αυτό που τους δίνει να φάνε. Είναι γενικό το φαινόμενο και είναι διασκορπισμένο παντού στη χώρα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔιαφωνώ. Υπάρχει διαφορά. Στην μεγάλη πλειοψηφία του στον ιδιωτικό τομέα, αν δεν αξίζεις θα χάσεις τη θέση σου. Εκτός κ αν δουλεύεις σε κάποιον γνωστό σου, π.χ. συγγενικό πρόσωπο, ή κάποιο γνωστό, διαφορετικά όμως τα λάθη δε συγχωρούνται. Φυσικά υπάρχουν άξιοι και παραγωγικοί, όπως υπάρχει αξιολόγηση. Αλλά τώρα με τη κρίση που τραβάει κυρίως ο ιδιωτικός τομέας, χάνουν τη δουλειά τους και όσοι πρόσφεραν. Πλέον κυριαρχεί η εκμετάλλευση και τα πράγματα γίνονται συνεχώς δυσκολότερα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣίγουρα πάντως υπάρχει τέραστια διαφορά παραγωγικότητας, μιλάω τουλάχιστον από προσωπική εμπειρία και από ότι γνωρίζω από κοντινούς φίλους. Οπότε και σκέφτομαι πόσο ρόλο παίζει η διεύθυνση. Αν υπήρχε μια ουσιαστική αλλαγή στο δημόσιο π.χ. αυστηροί κανόνες, σεμινάρια επιμόρφωσης, επιτήρηση κλπ, πιστεύω ότι θα άλλαζαν τα πράγματα. Αλλά για αυτό χρειάζονται μεγάλες αλλαγές.
Λέγοντας πρώτα ότι φυσικά και υπάρχουν παραγωγικοί και τίμιοι και αξιόλογοι άνθρωποι στον δημόσιο τομέα, οι οποίοι και πρέπει να αισθάνονται ότι τους παίρνει μια μπάλα άδικα όταν μιλάμε έτσι, να πω ότι συμφωνώ με την roadartist κατά λέξη. Δεν μπορούν να συγκριθούν ο ιδιωτικός και δημόσιος τομείς στην Ελλάδα.
ΑπάντησηΔιαγραφήRoadartist, μίλησα για την εκμετάλλευση στον ιδιωτικό τομέα κι όχι για την παραγωγικότητα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτή πάντως την αντιπαράθεση που μας έχουν βάλει να κάνουμε δε θα τη συνεχίσω. Απλώς, ως άνθρωπος που έχω δουλέψει και στον ιδιωτικό τομέα και στο δημόσιο, έχω να πω ότι οι γενικεύσεις δεν κάνουν καλό. Υπάρχουν παντού και καλοί και κακοί. Η διαφορά είναι στον άνθρωπο πιστεύω. Αυτός που θέλει να τιμήσει το ψωμί του θα δουλέψει το ίδιο όπου και να είναι. Σίγουρα το δημόσιο είναι πολύ πιο χαλαρός εργοδότης, αλλά μην ξεχνάς ότι οι περισσότερες θέσεις έχουν κι ευθύνες. Γιατί στο δημόσιο είναι και ο γιατρός που θα σε εγχειρήσει, ο δάσκαλος που σε έμαθε να διαβάζεις, ο αστυνόμος που σε προστατεύει κι ο σκουπιδιάρης που μαζεύει τα σκουπίδια σου και χωρίς αυτόν δεν μπορούν να υπάρξουν οι πόλεις.
Κώστα μου, και πάλι προλογίζοντας με την πρόταση του σχολίου μου παραπάνω στις 5:40 μμ., δεν μπορώ να μην παρατηρήσω ότι η εικόνα του δημοσιουπαλληλικιού στην Ελλάδα δεν έχει αλλάξει και πολύ στα 52 μου χρόνια, οπότε και δεν καταλαβαίνω αυτό που λες για κάποιο πρόσφατο διαχωρισμό, ή "αντιπαράθεση που μας έχουν βάλει να κάνει".
ΑπάντησηΔιαγραφήΌταν ήμουνα παιδί μάλιστα λέγαμε το καλαμπούρι ότι οι γιαγιάδες ψήνουν πίττα στον Άγιο Φανούριο να φανερώσει δουλειά στο δημόσιο. Κι ένα άλλο καλαμπούρι είχε τον πατέρα να μιλά στον γιό του για το μέλλον του μετά από το σχολείο, εξηγώντας του ότι μπορούν να μιλήσουν σε κάποιον γνωστό να βρει θέση στο Δημόσιο, αλλιώς το παιδί θα έπρεπε να πάει κάπου και να δουλέψει.
Ειλικρινά δεν βλέπω το που και πως φαίνεται να έγινε κάποια πρόσφατη συνομωσία να τα ρίξουνε στους δημοσίους υπαλλήλους χωρίζοντάς τους σε δύο στρατόπεδα με τους υπόλοιπους. Και η προσωπική μου πείρα με δημόσια τμήματα αλλά ιδιαίτερα δημοσίους υπαλλήλους ως ανθρώπους, από το 2007 που γύρισα από την Αμερική είναι άστα να μη φτιάξουμε καινούργιο μπλογκ μόνο για αυτά...
Φυσικά και συμφωνώ με ότι απήντησες στην roadartist όσον αφορά τους ανθρώπους και τις εργασίες, αλλά δεν συμφωνώ στο να κλείνουμε τα μάτια μας σε μια απλή αλήθεια, όσο και να συμπεριλαμβάνει το δημόσιο και ικανούς, αξιόλογους και τίμιους ανθρώπους...
Ο διαχωρισμός έχει γίνει από την τελευταία κυβέρνηση η οποία μέχρι πρότινος όπου και όποτε μπορούσε φόρτωνε το φταίξιμο για όλα τα δεινά της χώρας στο δημόσιο και τους δημοσίους υπαλλήλους. Έτσι ξεκίνησε η αντιπαράθεση. Τώρα πια ντρέπεσαι να πεις ότι είσαι δημόσιος υπάλληλος, σχεδόν νιώθεις ενοχές που δουλεύεις για το κράτος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑλλά και πάλι Δημήτρη, αν έπεσες σε μερικούς αχαρακτήριστους, δεν είναι όλοι έτσι. Κι αν θες δες το κι αλλιώς: Βγάλε τους δημοσίους υπαλλήλους και βάλε στη θέση τους υπαλλήλους από τον ιδιωτικό τομέα. Νομίζεις ότι θα δεις διαφορά; Ή μήπως εμένα που είμαι δημόσιος υπάλληλος αν με βάλεις στον ιδιωτικό τομέα δε θα δουλέψω; ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΘΕΜΑ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ. ΕΙΝΑΙ ΘΕΜΑ ΤΩΝ ΘΕΣΜΩΝ. Αυτή είναι η πεποίθησή μου. Κι όποιος έχει αξιοπρέπεια τιμάει το ψωμί που του δίνουν όπου κι αν δουλεύει. Κάποτε για 40 ώρες εργασίας στον ιδιωτικό τομέα έπαιρνα 100.000 δρχ. τη στιγμή που ο υπάλληλος στο δημόσιο έπαιρνε 200.000 δρχ. το μήνα με το ζόρι. Μην στεκόμαστε μόνο στα καλά του δημοσίου τομέα, νομίζω ότι αξίζει να βλέπουμε και τα άσχημα. Το ίδιο και στον ιδιωτικό τομέα. Διότι ακόμα κι εκεί, αυτός που έχει πραγματικά προσόντα κι αξία εργάζεται ανθρώπινα και αμείβεται καλύτερα, δεν είναι όλα ισοπεδωμένα όπως στο δημόσιο.
Κώστα μου φυσικά και έχεις δίκιο: Δεν είναι θέμα των ανθρώπων, είναι θέμα των θεσμών. Και τους θεσμούς ποιός τους έφτιαξε, τους εφαρμόζει και τους ανέχεται; Την κυβέρνηση και τι λέει για φταιξίματα δεν νομίζω να την ακούει κανείς στα σοβαρά, αλλά δεν ξέρω πάλι γιατί δεν ζω εκεί. Καταλαβαίνω την λύπη και οργή σου απόλυτα, μια και σε άλλες χώρες το να εργάζεσαι για το κράτος σου είναι λειτούργημα. Αλλά όπως και να το δούμε, το να λέμε ότι δεν φταίνε (και) οι ίδιοι οι δημόσιοι υπάλληλοι για τον τραγέλαφο του δημοσίου, είναι σαν να λέμε ότι δεν είναι υπεύθυνοι οι Έλληνες για τις κυβερνήσεις τους και την σημερινή κατάσταση της χώρας τους. Το ίδιο πράγμα είναι. Σκέψου το...
ΑπάντησηΔιαγραφή