Εγώ είμαι η γενιά του Απόλλωνα. Η μνήμη μου είναι μαυρόασπρη. Από μέσα από το παράθυρο της πίσω θέσης του Σίμκα 1000 του μπαμπά και της μαμάς, βράδυ, κάπου στην Κυψέλη το 1969, σταματημένοι σε ένα φανάρι, έβλεπα την εικόνα στην οθόνη μιας τηλεόρασης στην βιτρίνα ενός μαγαζιού. Μια θολή μαυρόασπρη εικόνα μιας σιλουέτας που κατέβαινε μια σκάλα. Αργότερα έμαθα πως αν μπορούσα να είχα ακούσει τον ήχο, θα είχα ακούσει τα λόγια «ένα μικρό βήμα για (έναν) άνθρωπο, ένα γιγαντιαίο δρασκέλισμα για την ανθρωπότητα». A small step for (a) man, a giant leap for mankind.
Ο γιός μου ανήκει στην γενιά του Διαστημικού Λεωφορείου. Εκείνος έφτασε πολύ πιο κοντά, έγχρωμα και με ψηφιακή μηχανή. To 2010, και συγκεκριμένα, προσκεκλημένος της ΝΑΣΑ να παρακολουθήσει την εκτόξευση της αποστολής 130, εδώ και 6 χρόνια, όταν το Διαστημικό Λεωφορείο πετούσε ακόμη.
Αυτά ανήκουν πια στο παρελθόν. Το μέλλον έχει εσωστρέφεια, φασίστες, ρατσιστές, αγράμματους και ηλίθιους.
Η ανακάλυψη, η εξερεύνηση, οι επιστήμες, θα θαφτούν για αιώνες, μέχρι κάποτε, αν έχουν επιζήσει άνθρωποι μέχρι τότε, να βρεθούν ξανά σε κάποια συρτάρια και να έχει η ανθρωπότητα μια νέα αναγέννηση και διαφωτισμό.
Τότε, όταν επιστρέψουμε στο φεγγάρι, θα βρεθούν οι πατημασιές των 12 ανθρώπων που περπάτησαν εκεί από το 1969 ως το 1972, για να σωπάσουν όσοι δυστυχισμένοι έχουν την ψυχολογική ανάγκη να πιστεύουν ότι δεν πήγαν άνθρωποι εκεί ποτέ. Λες και δεν ήταν αρκετό ότι τρίτες χώρες ήδη φωτογράφισαν τα απομεινάρια των αποστολών στα έξι σημεία προσσελήνωσής τους.
Για το ορατό μέλλον πάντως, εμείς θα κάτσουμε στο χωριό μας, στο βουνό μας, στο σπιτάκι μας. Και θα φυτεύουμε τις ντομάτες μας και τα λαχανικά μας. Με τις αναμνήσεις ενός πολιτισμού που τον πήρε ο άνεμος...
Που να τρέχεις τώρα στο φεγγάρι όταν έχεις τέτοιας απίστευτης ομορφιάς σπιτάκι με αυτόν τον πανέμορφο κήπο που δείχνει ότι όχι απλά υπάρχει μεράκι αλλά περισσεύει κιόλας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλές σοδιές Δημήτρη και επειδή η ομορφιά της ζωής κρύβεται στα πιο απλά πράγματα εύχομαι ο κήπος σου να κάνει τις πιο όμορφες ντομάτες,αγγουράκια,μηδέ του μαϊντανού εξαιρουμένου.
Τα φιλιά μου
Αααα… και ένα από τα ωραιότερα πράγματα σχετικά με τον κήπο μας, είναι ότι τα βράδια, το φεγγάρι είναι πεντακάθαρο τόσο, που βλέπω και τις πατημασιές στην Θάλασσα της Ηρεμίας και αισθάνομαι την περηφάνια του τι είμασταν κάποτε και τι θα μπορούσαμε να είμαστε ξανά… Δεν χρειάζεται να τρέχει κανείς στο φεγγάρι όταν το έχουμε μέσα μας :-)
ΔιαγραφήΚαι αγγουράκια έχουμε, και κολοκύθες που βγαίνουν τεράστιες, και τέσσερα ήδη ντομάτας… και φασόλια! Μόνο θυμάρι, βασιλικός και άνηθος δεν πιάνουν εδώ. Έχουμε προσπαθήσει. Τα άλλα τα φυτεύει η Μαργαρίτα. Πάντως παίρνω βασιλικό και άνηθο από την Ελλάδα, τα κόβω καταλλήλως και τα βάζω στην κατάψυξη. Επίσης φέρνουμε και γιαούρτι σακουλίσιο! Τυριά βρίσκουμε από τους γείτονες που έχουν κατσίκες.
Κι’ από μένα φιλιά :-)
Δημήτρη καλημέρα και εγώ ανήκω στην γενιά την δικιά σου ,αλλά χωρίς Σίμκα τότε , Λεωφορείο και περπάτημα στην όμορφη πόλη μου, την Καλαμάτα .Διαβάζοντας τις αναρτήσεις σου μου ξυπνάς εκείνα τα χρόνια που μας σημάδεψαν τα μεγάλα γεγονότα ,δολοφονία Κένεντι , Απόλλωνα ,7ετία και η αγωνία να σπουδάσουμε , για να φύγουμε από την μιζέρια .
ΔιαγραφήΤώρα τα πράγματα με όλες τις δυσκολίες , εδώ στην επαρχία , με ένα κήπο με τα ζαρζαβατικά σου , με το λαδάκι σου ζεις , αλλά ως πότε ??? Όταν βλέπεις τον γείτονα σου τον φίλο σου να μην έχει , ούτε τα ελάχιστα προς το ζείν ?
Να έχεις ένα καλό Σαββάτο Κύριακο ,υγεία , και δημιουργικές στιγμές με ευτυχία !!!!
Είμαστε τυχεροί Νικόλα μου γιατί η γενιά μας είδε περισσότερα από όσα οποιαδήποτε γενιά πριν, και, το κυριότερο, τόσα από όσα είδαμε και ζήσαμε ήταν φορτισμένα με τόσο βάρος, τόσο νόημα… Ήμουνα ένα παιδάκι 5 χρονών σε ένα ημιυπόγειο ενός προαστίου της Αθήνας, και θυμάμαι που βρισκόμουνα και τι γινόταν όταν άκουσα ότι δολοφόνησαν τον Κέννεντυ. Η μουσική μας, η τέχνη, τα ανθρώπινα δικαιώματα, οι φοιτητές του Παρισιού και του Μπέρκλη και του Κεντ Στέητ… μόλις 20-25 χρόνια μετά από την απόβαση στην Νορμανδία. Ο φόβος και ο συναγωνισμός και ανταγωνισμός μεταξύ των δύο αυτοκρατοριών… και ψηλά, πάνω από όλα αυτά, ένας κουβάς πιο πρωτόγονος από σημερινά πλυντήρια πιάτων και με λιγότερη υπολογιστική ισχύ από το σημερινό μου τηλέφωνο, μετέφερε τρεις ανθρώπους, έξι φορές, τριακόσιες χιλιάδες χιλιόμετρα μέσα στην απόλυτη σιωπή του σύμπαντος στο έδαφος ενός άλλου κόσμου.
ΔιαγραφήΜαθαίναμε σαν σφουγγάρια, και χρησιμοποιούσαμε φίλτρα για να επεξεργαστούμε πληροφορίες και γνώση…
Όταν ο φανατισμένος όχλος έκαψε την Βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας το 415 και δολοφόνησε φρικτά την Υπατία, υποθέτω, τα πράγματα στα πεζοδρόμια και στις ψυχές των ανθρώπων δεν ήταν πολύ διαφορετικά από το που έχουν φτάσει σήμερα.
Τόσοι άνθρωποι απαριθμούν το τι έχουν σήμερα για να πουν πόσα λιγότερα είναι από αυτά που είχαν πριν. Αλλά, πόσο όμορφο, πόσο ξεχωριστό, όταν ακούει κανείς έναν άνθρωπο να αναφέρει τι έχουμε σκεπτόμενος μόνο εκείνους που έχουν λιγότερα… Ελπίδα υπάρχει όσο υπάρχουν άνθρωποι που σκέπτονται και αισθάνονται έτσι.
Να ‘σαι καλά Νικόλα.