Παραλληλισμοί

Πως μπορούμε να βρούμε παραλληλισμούς με ουσιαστική σημασιολογία μεταξύ της Ελληνικής πολιτικής κατάστασης και της κατάστασης στην οποία βρίσκονται τώρα οι ΗΠΑ, ώστε να έχει η ανάλυση κάποιο ενδιαφέρον πέραν της απλής πληροφόρησης, προς την κατεύθυνση της αυτογνωσίας μέσω συγκρίσεων;

• Κανείς δεν περίμενε ότι ο Τραμπ θα επιζούσε πέραν του Οκτωβρίου του 2015 και, όταν επέζησε και συνέχισε, κανένας δεν περίμενε ότι στο τέλος θα έπαιρνε το χρίσμα των Ρεπουμπλικάνων.
• Κανείς δεν περίμενε ότι η Χίλαρι θα έπασχε από τόσο μεγάλο πρόβλημα δημόσιων σχέσεων και ανεπάρκειας όσον αφορά το χάρισμα ενός πολιτικού να φαίνεται ελκυστικός και ειλικρινής.
• Κανείς δεν περίμενε ότι ο Σάντερς θα συνέχιζε τον αγώνα πέρα από το σημείο στο οποίο ήταν γεγονός αριθμητικής πλέον ότι δεν μπορεί να πάρει το χρίσμα των Δημοκρατικών.

Και όμως, όλα αυτά συνέβησαν και συμβαίνουν.

Αίτια: Η παντελής έλλειψη αξιόλογων υποψηφίων που να αντιπροσωπεύουν όλη την βάση του κόμματός τους, συνάμα με τον κορεσμό από απίθανα μεγάλο αριθμό υποψηφίων, σε συνδυασμό με την διάβρωση του εκλογικού σώματος από το σαράκι του αυξανόμενου βαθμού έλλειψης παιδείας και την αύξηση της έντασης στην αγανάκτηση και τον πανικό εκείνων που βλέπουν την ζωή τους να γίνεται συνεχώς φτωχότερη και δυσκολότερη. Συν... «κούραση» από τον δεκαπενταετή φόβο που ο Μπους εγκαθίδρυσε με τον πόλεμο κατά της «τρομοκρατίας».

Τα αίτια και σύνδρομα αυτά έσπρωξαν τους ψηφοφόρους στα δύο άκρα, του Τραμπ και του Σάντερς. Δύο επιλογές ανερχόμενες σε αρνητική διαμαρτυρία αντί θετική επιλογή.

Οι φοβισμένοι προς τον Σάντερς, οι αγανακτισμένοι προς τον Τραμπ. Ο φόβος ζητά κηδεμονία του κράτους-ως-γονέα (σοσιαλισμό) και η αγανάκτηση ζητά επίθεση εναντίων των πάντων (ρατσισμό, φασισμό, ξενοφοβία)

Ο φόβος για το παρον και το μέλλον και η αγανάκτηση είναι, φυσικά, γνωρίσματα και της Ελληνικής πραγματικότητας των τελευταίων 5 χρόνων.

Όπως ένα ισχυρότατο ποσοστό ψηφοφόρων στις ΗΠΑ σπρώχτηκαν προς τον Τραμπ και τον Σάντερς έτσι και στην Ελλάδα οι ψηφοφόροι ανέβασαν τον Τσίπρα, τον Καμένο και την Χρυσή Αυγή.

Περιμένουμε τον Νοέμβριο για να δούμε αν οι Αμερικανοί θα ακολουθήσουν το παράδειγμα των Ελλήνων και θα εκλέξουν τον Τραμπ, ή αν την τελευταία στιγμή το πολίτευμα θα σωθεί και θα πουν «Όχι» στον Αμερικανό Τσίπρα.

Υπάρχει ήδη μια διαφορά μεταξύ του πως κατανοούσαν και απέδιδαν την κατάσταση οι Έλληνες στην αρχή του 2015 και πως κατανοούν και αποδίδουν την κατάσταση οι Αμερικανοί το 2016:

Οι Έλληνες πίστεψαν πραγματικά ότι ο Τσίπρας ήταν ποτέ δυνατόν να κάνει εκείνα που υποσχόταν -ή πίστεψαν ότι υπήρχε ελπίδα να κάνει τα μισά, ή πίστεψαν ότι ήταν μια βιώσιμη δοκιμή που δεν είχε δοκιμαστεί στο παρελθόν. Και την έπαθαν, παραμένοντας στο τέλος κυριολεκτικά άφωνοι από την …έκπληξη του ότι ο Τσίπρας βγήκε χειρότερος και πιο καταστρεπτικός από το ΝΔΣΟΚ.

Οι Αμερικανοί όμως που πιστεύουν αυτά που λέει ο Τραμπ είναι σχετικά λίγοι. Είναι οι φωνές που έχουν βρει βάθρο και αντιπροσώπευση και δεν πρόκειται να επιστρέψουν στην λήθη σύντομα. Οι υπόλοιποι τον ψηφίζουν αφ’ ενός από αφοσίωση στο κόμμα των Ρεπουμπλικάνων εφ’ όσον αυτόν επιλέγει το κόμμα, και, αφ’ εταίρου γιατί η άλλη επιλογή, η Χίλαρι θεωρείται από αυτούς το χείριστο από δύο κακά, ήδη γνωρίζοντας ότι ο Τραμπ είναι ένα κακό (απλά βλέπουν την Χίλαρι ως χειρότερη).

Στην τελευταία ανάλυση δηλαδή, υπάρχει αυτή την στιγμή στην συζήτηση το αν πρέπει να ψηφίσει κανείς Τραμπ εναντίων της Χίλαρι ή αν πρέπει να ψηφίσει Χίλαρι για να σωθεί η χώρα από τον Τραμπ. Αυτού του είδους η συζήτηση είναι διαφορετική σε σημαντικά σημεία από την συζήτηση που γινόταν στην Ελλάδα τον Ιανουάριο του 2015.

Μέχρι στιγμής υπερισχύει ο Τραμπ εναντίων της Χίλαρι, για όλους όσους δεν έχουν ήδη αποφασίσει να ψηφίσουν Χίλαρι, και ο Σάντερς επιμένει να αντιπροσωπεύει την τάση αυτή ανάμεσα στους Δημοκρατικούς. Από τώρα ως τον Οκτώβριο θα δούμε αν οι Αμερικανοί ψηφοφόροι θα δώσουν προτεραιότητα στο έθνος τους και το πολίτευμά τους, ή αν θα ακολουθήσουν το παράδειγμα των Ελλήνων που φέρανε τον Τσίπρα για να βγάλουν τον Σαμαροβενιζέλο (τον λύκο για να βγάλουνε τον σκύλο).

…και, με όλα τα παραπάνω χάνεται μια τόσο όμορφη και σημαντική στιγμή, η στιγμή στην Ιστορία των ΗΠΑ όταν μια γυναίκα έσπασε την υψηλότερη οροφή και έφτασε στο σημείο να θεωρείται εκείνη που θα πάρει το χρίσμα ενός Αμερικανικού κόμματος. Η στιγμή που θα μπορούσε να εορταστεί σαν την στιγμή που η πιθανότητα να ψηφιστεί η πρώτη γυναίκα πρόεδρος των ΗΠΑ έφτασε σε απόσταση αναπνοής με μεγάλη πιθανότητα να γίνει πραγματικότητα.

Εν τω μεταξύ, ο Τραμπ έλεγε πρόσφατα ότι ο δικαστής Γκονζάλο Κουριέλ ο οποίος προεδρεύει της υπόθεσης κατά του κίβδηλου «πανεπιστημίου» που είχε οργανώσει ο Τραμπ για να τα παίρνει από τους αλαφροΐσκιωτους δεν είναι αμερόληπτος επειδή είναι Μεξικανικής καταγωγής, κι ας γεννήθηκε στην Πολιτεία της Ιντιάνα των ΗΠΑ (μία …λογική που πολλοί Έλληνες θα εύρισκαν …«λογική»). Ο Πωλ Ράιαν, επικεφαλής των Ρεπουμπλικάνων αναγκάστηκε να παραδεχτεί ότι αυτό που είπε ο Τραμπ είναι ο προσδιορισμός του ρατσισμού, αλλά συνεχίζει να τον υποστηρίζει επειδή …θεωρεί την Χίλαρι ως χειρότερη επιλογή. Το μόνο που μένει είναι η αξιολόγηση του αν η πίστη στο όνομα ενός κατά τα άλλα διαλυμένου κόμματος είναι πιο σημαντική από το να διαλυθεί το έθνος. Αυτή η αξιολόγηση θα γίνει στις ΗΠΑ από τώρα ως τις 8 Νοεμβρίου του 2016.

Εγώ, που συνήθως ψηφίζω από το κομπιούτερ μου, θα πάω να ψηφίσω "ζωντανά" στην Μασαχουσέτη. Θα έρθει μαζί μου και η Μαργαρίτα και αφού ψηφίσω για την Χίλαρι θα πάμε να δούμε τα αποτελέσματα από το καινούργιο σπίτι του Κώστα στην Φλώριδα.