«Διαίρει και βασίλευε.»
Έτσι αναγνωρίζουμε το ιστορικά θεμελιώδες σκεπτικό που έχτισε και συντήρησε την Βρετανική Αυτοκρατορία. Όμως η πρόσφατη Ιστορία προτείνει πως η φράση ήταν λίγο μακρύτερη από όσο νομίζαμε:
«Διαίρει και βασίλευε, και αν σταματήσεις να βασιλεύεις κάντο έτσι ώστε οι επόμενοι να πηδιόνται μεταξύ τους για δεκαετίες και αιώνες.»
Η Ινδία αποτελείτο από Ινδουιστές και Βουδιστές, και μειονότητα Μουσουλμάνων. Όταν η Βρετανία είδε ότι ήταν πλέον αναπόφευκτο να αποχωρήσει από την Ινδία το 1947, αποχώρησε υπό τον όρο ότι θα γινόταν μια μαζική και πρωτοφανής κίνηση πληθυσμών ώστε να έμεναν στο νέο κράτος της Ινδίας μόνο Ινδουιστές και Βουδιστές, και όλοι οι Μουσουλμάνοι θα πήγαιναν στα βορειοδυτικά όπου θα ιδρυόταν το κράτος του Πακιστάν.
Το Πακιστάν μας το άφησε δωράκι η θνήσκουσα Βρετανική αυτοκρατορία το 1947. Και, επειδή υπήρχαν πολλοί Μουσουλμάνοι και στα βορειοανατολικά, αργότερα ιδρύθηκε και το κράτος του Μπανκλαντές.
Το ίδιο έκαναν και στην Μέση Ανατολή. Εκεί όμως ξεκίνησαν πολύ νωρίτερα, από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Το «Λεβάν», η περιοχή που σήμερα είναι Συρία, Ιορδανία, Λίβανος, Ισραήλ και λίγη από την Σαουδική Αραβία και το Ιράκ. Ήταν μέρος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας επί αιώνες. Εκεί ζούσαν Μουσουλμάνοι και Εβραίοι, αρμονικά μεταξύ τους, δουλεύοντας στα χωράφια τους. Στον Πρώτο Παγκόσμιο η Βρετανία άνοιξε ένα δευτερεύον μέτωπο φθοράς στη Μέση Ανατολή εναντίων των Οθωμανών που είχαν πάρει το μέρος των Γερμανών. Η στρατηγική ήταν επιθέσεις φθοράς εναντίων των σιδηροδρόμων και για την διεκπεραίωση αυτής της στρατηγικής έφεραν Άραβες νομάδες από την Αραβική χερσόνησο και τους προμήθευσαν με όπλα (αλλά όχι κανόνια) και λογισμική υποστήριξη, με υπόσχεση την Δαμασκό (Θυμάστε τον Λώρενς της Αραβίας;) Μια υπόσχεση που φυσικά πήραν πίσω το 1918.
Μεταξύ του 1918 και 1926 οι Βρετανοί, σε «Ευρωπαϊκές» διασκέψεις, δημιούργησαν και οριοθέτησαν τα σημερινά κράτη που υπάρχουν εκεί κρατώντας την Παλαιστίνη σαν «Mandate», κάτι σαν προτεκτοράτο. Το «Διαίρει και βασίλευε» λειτούργησε στο πως «οργάνωναν» την Παλαιστίνη μέχρι τον Δεύτερο Παγκόσμιο, υποβαθμίζοντας τους από αιώνες εκεί κατοικούντες Μουσουλμάνους και στρέφοντάς τους εναντίων των Εβραίων. Από το 1945 ως το 1947 οι Βρετανοί προσπάθησαν να σταματήσουν τους Εβραίους της Ευρώπης οι οποίοι πήγαιναν στην Παλαιστίνη από τα στρατόπεδα εξολόθρευσης του Χίτλερ. Τα νεοσύστατα Ηνωμένα Έθνη ψήφισαν να δημιουργηθούν στην Παλαιστίνη δύο αυτόνομα και ανεξάρτητα κράτη: Ένα κράτος για τους Μουσουλμάνους της Παλαιστίνης και το κράτος του Ισραήλ. Οι Βρετανοί, οι Άραβες και τα νεοσύστατα από δεκαετίες γειτονικά κράτη απέρριψαν την ιδέα Παλαιστινιακού κράτους και απαγόρευσαν στους Μουσουλμάνους της περιοχής να το δεχτούν. Όλοι οι γείτονες και οι εντός Μουσουλμάνοι επιτέθηκαν στο κράτος του Ισραήλ το πρωί της πρώτης μέρας της σύστασής του. Το Ισραήλ κέρδισε, όπως κέρδισε και τους πολέμους που έγιναν μετά από επόμενες επιθέσεις μέχρι την δεκαετία του ’70. Η Βρετανία όμως είχε ήδη δημιουργήσει στην Παλαιστίνη (όπως και στην Ινδία), το 1947, τις συνθήκες που δεν θα επέτρεπαν ποτέ ειρήνη στην περιοχή μετά την αποχώρησή τους. Το Μεσανατολικό και οι σημερινοί «Παλαιστίνιοι», τους οποίους τόσοι χαζοχαρούμενοι δυτικοί εκλαμβάνουν ως θύματα, ήταν το άλλο δωράκι της Βρετανικής Αυτοκρατορίας πριν ξεκουμπιστεί. Μεταξύ Μεσανατολικού στο Λεβάν και Ινδίας-Πακιστάν στην Ινδική υπο-ήπειρο, η Βρετανία μας άφησε όλους εμάς, αλλά περισσότερο στους ίδιους τους κατοίκους των περιοχών, αρκετή δυστυχία.
Από το 1971 η Βρετανία κάνει την ίδια δουλειά με την Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα, αργότερα Ευρωπαϊκή Ένωση.
Η Αγγλία (Βρετανία), χωρίς καμία όρεξη συνεργασίας με κανέναν παλαιό εχθρό τους στην Ευρώπη, και ξέροντας ότι προβλήματα μόνο από μέσα μπορούν να δημιουργήσουν και όχι απ’ έξω, πάντα ήταν η τροχοπέδη και οι αρνητές οποιασδήποτε ουσιαστικής συνεργασίας καθώς έγιναν ένα από τα ιδρυτικά μέλη. Μέχρι ενός σημείου οι Βρετανοί ήταν υπεύθυνοι αμέσως ή εμμέσως για το γεγονός ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν μπόρεσε ποτέ να φτάσει το επίπεδο οργάνωσης, με κεντρικό πραγματικό Ομοσπονδιακό Κοινοβούλιο και Υπουργείο Οικονομικών (ίσως σε μοντέλο ΗΠΑ) που θα καθιστούσε την ΕΕ αρκετά συμπαγή και δυνατή να επιζήσει.
Και βέβαια, ποτέ δεν υιοθέτησαν το Ευρώ.
Τώρα έφυγαν. Κατά λάθος.
Είναι άμεσα φανερό ότι στο εγγύς μέλλον το Ηνωμένο Βασίλειο θα χάσει την Σκωτία και την Βόρειο Ιρλανδία. Θα επιστρέψουν στα σύνορα του Βασιλειά Αρθούρου. Μόνο που γύρω από την στρογγυλή τράπεζα θα κάθονται όχι μόνο Άγγλοι αλλά και Ινδοί, Πακιστανοί, Κύπριοι, Μουσουλμάνοι, Κινέζοι (βλ., Χονκ Κονγκ) και όλοι από τις Δυτικές Ινδίες (Καραϊβική). Όλη η Ιστορική κληρονομιά των πράξεων των Άγγλων.
Την πάτησαν.
Αλλά, ακόμα και τώρα, ακόμα και έτσι, ο σκορπιός προσπαθεί να τσιμπήσει τον βάτραχο που τον περνάει απέναντι. Γιατί δεν μπορεί να αλλάξει την φύση του.
Ακόμα και τώρα προσπαθούν να το τραινάρουν… Ο Κάμερον να παραιτηθεί Οκτώβριο. Δεν χρειάζεται να πάνε αμέσως στο άρθρο 50. Δεν χρειάζεται να αρχίσουν αμέσως διαπραγματεύσεις. Βλέπουμε. Σιγά-σιγά.
Και η Ευρωπαϊκή Ένωση απαντάει, πριτς! Τώρα! Αμέσως! Ξεκουμπιστείτε και γρήγορα! Το γοργό και χάριν έχει!!! Τα μπογαλάκια σας και όξω!
Πιθανόν η γηραιά αυτοκρατορία επί τέλους να την πάτησε οριστικά. Όμως θα μας βγάλουν την πίστη ανάποδα μέχρι να ξεκουμπιστούν και θα κάνουν τα αδύνατα δυνατά να αφήσουν στο τέλος πίσω τους την δυστυχία που συνήθως αφήνουν παντού.
Καλημέρα Δημήτρη,
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο πόσο σοβαρή είναι μια Κυβέρνηση φαίνεται από το κατά πόσο πράττει όσα υπόσχεται και υλοποιεί την λαϊκή εντολή, το πόσο σοβαρός είναι ένας Λαός φαίνεται από το κατά πόσο αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα γύρω του και είναι σε θέση να επιλέξει τους άριστους για να τον εκροσωπήσσουν.
Τις δύο αυτές ημέρες διαβάζω διάφορα άρθρα σχετικά με το Brexit τα οποία δομούνται με βάση την αντίληψη που έχουμε εμείς οι Έλληνες αποκτήσει τόσο από την ποοεία μας μέσα στην κρίση όσο κι από την περσυνή περιπέτειά μας με το αλήστου μνήμης Δημοψήφισμα.
Οι γενεσιουργοί παράγοντες που οδήγησαν σε αυτή την απόφαση του Βρετανικού λαού που πρέπει να γίνει αποδεκτή - διαφορετικά η ελληνική τοξικότητα θα έχει διαβρώσει την Ευρώπη πολύ περισσότερο από όσο πιστεύουμε - είναι ακριβώς αυτό που αργά και σταθερά γίνεται τα τελευταία 40 χρόνια στην Ευρώπη, δηλαδή η μεταφορά της πρωτογενούς παραγωγής σε χώρες χαμηλού κόστους με αποτέλεσμα την μετατροπή της Ευρώπης και της Βρετανίας κυρίως, σε χώρο Trading. Αυτό άλλαξε τις κοινωνικές δομές και συρρίκνωσε δυστυχώς την λεγόμενη μεσαία τάξη, δηλαδή τη ραχοκοκαλιά της κοινωνίας στην Ευρώπη, η οποία δεν μπόρεσε να προσαρμοστεί σε δομές διαφορετικές από εκείνες που είχε μάθει δεκάδες ή και εκατοντάδες χρόνια πριν.
Το "καρκίνωμα", όπως στο προηγούμνο σχόλιό σου λες ότι είναι η Γερμανία είναι η ερμηνεία που βολεύει τους πάντες, πάντα κάπου κάποιος κάποτε πρέπει να είναι ο βασικός υπεύθυνος, πάντα κάπου πρέπει να ρίχνουμε τα κρίματά μας.
Σε μια Ευρώπη που αλλάζει παρααγωγικό μοντέλο, που προσπαθείς με άτσαλο τρόπο να ομογενοποιήσεις διαφορετικές κουλτούρες, με λαούς που μέχρι πρόσφατα (ή και ακόμα) μισεί ο ένας τον άλλον, με διαφορετικές γλώσσες και αντιλήψεις, η ιδέα της λεγόμενης Ευρωπαικής ολοκλήρωσης είναι γράμμα κενό.
Τα αίτια τους brexit ή του κάθε exit που νομίζω νομοτελειακά θα ακολουθήσει είναι το αποτέλεσμα αυτών των παραγόντων. Λαοί και Κυβερνήσεις, πολιτικοί και ψηφοφόροι μοιράζονται όλοι τις ίδιες ευθύνες καθώς ουδείς στην Ευρώπη όλα αυτά τα χρόνια έκατσε κάτω σοβαρά να αποφασίσει ποιο ακριβώς θέλει να είναι το μέλλον του πραγματικά, αλλά επαναυπάτηκε στην πλασματική ευζωία που του παρείχε ένα μη "παραγωγικό" μοντέλο trading στο οποιο η Βρετανία πρωτοστάτησε αλλά τώρα θα κληθεί να πληρώσει τον λογαριασμό (όχι βέβαια ότι είμαι και σίγουρος ότι δεν θα τον πληρώσουν μόνο οι άλλοι).
Σωστά, θεωρητικά, όσα γράφεις αγαπητέ μου Τζων, αλλά δεν είμαι σίγουρος κατά πόσον είναι δυνατόν να κάνουμε παραλληλισμούς μεταξύ Βρετανικής και Ελληνικής κυβέρνησης, μεταξύ Βρετανικού (Αγγλικού, Ουαλικού, Σκωτσέζικου και ΒορειοΙρλανδέζικου) και Ελληνικού κοινού, ή και μεταξύ άλλων χωρών της ΕΕ –ο οποίος είναι και ο λόγος για το ότι δεν τα καταφέραμε σαν ήπειρος.
ΔιαγραφήΌμως το δημοψήφισμα έφερε το αποτέλεσμα που έφερε, κατά ομολογία πολλών, μα πολλών ψηφισάντων «Leave», λόγω…:
- «Το δημοψήφισμα ήταν μόνο σχετικά με την μετανάστευση, όχι για την σχέση μας με την Ευρώπη»
- «Δεν φανταζόμουνα ότι θα έβγαινε να φύγουμε, αλλιώς θα είχα ψηφίσει να μείνουμε»
Όταν ένας Συντηρητικός Βουλευτής υπέρ του να φύγουνε ερωτήθηκε σε συνέντευξη αν είναι δυνατόν να συνεχιστεί κάποια σχέση κοινής αγοράς με την ΕΕ υπό το νέο καθεστώς, εκείνος απάντησε, ναι, αλλά αυτό θα συνεπάγεται και αποδοχή ελεύθερης κίνησης εργατικού δυναμικού. Τότε ο δημοσιογράφος του έβαλε τις φωνές και τον ρώτησε γιατί δεν το είχαν εξηγήσει αυτό πριν το δημοψήφισμα.
Και οι υπογραφές για να ξαναγίνει δημοψήφισμα έφτασαν σε δύο μέρες να είναι είκοσι φορές περισσότερες από οποιεσδήποτε υπογραφές σε οποιοδήποτε χρονικό διάστημα στο παρελθόν για οτιδήποτε.
Δηλαδή, οι ιθύνοντες που έσπρωχναν «Leave» είπαν ψέματα, ή στην καλύτερη περίπτωση επιμελώς δεν είπαν όλη την αλήθεια, και οι κυβερνώντες μίλαγαν για τους κινδύνους χωρίς να φανταστούν ότι έπρεπε πρώτα να εκπαιδεύσουν το εκλογικό σώμα ξεκινώντας από την αλφάβητο και το «Πι, πι το παπί».
Απλά αποδείχτηκε, προς δική μου προσωπική έκπληξη, ότι η βάση του Αγγλικού (όχι Βρετανικού) εκλογικού σώματος έχει κατέβει στο ίδιο επίπεδο αγραμματοσύνης, ασχετοσύνης και φαντασίωσης που οδήγησαν το Ελληνικό εκλογικό σώμα να βγάλει Τσίπρα, Ανέλληνες, και Χρυσή Αυγή.
Στο σχόλιό σου μιλάς από ακαδημαϊκό επίπεδο αλλά φοβάμαι ότι η πραγματικότητα είναι ριζωμένη σε πολύ πιο δισδιάστατα επίπεδα απλής αγραμματοσύνης και ασχετοσύνης που θα καταλήξουν να είναι τα γνώριμα του εικοστού πρώτου αιώνα.
Δεν ονομάζω τους Γερμανούς καρκίνωμα της ανθρωπότητας επειδή είναι καλύτεροι ή απλά διαφορετικοί από όλους τους υπόλοιπους αλλά επειδή μόνο δυστυχία πολέμων και οικονομικής δικτατορίας επί των άλλων έχουν προσφέρει στην ανθρωπότητα, 120 χρόνια.
Έζησα 8 χρόνια στην Αγγλία, 4 ως φοιτητής και 4 ως ελεύθερος επαγγελματίας. Έχω από τα ’70 και τα ’80 πάρα πολύ καλούς φίλους στο Σάουθάμπτον, το Λονδίνο, τα Μίντλαντς και μέχρι την Υόρκη, σε διάφορα ταξικά στρώματα. Μια από αυτές τις οικογένειες σαν δεύτερη «οικογένειά μου». Όλοι είναι σε βαθιά απόγνωση από το αποτέλεσμα. Και εγώ δεν αναγνωρίζω την κοινωνία που ήξερα τόσο καλά πριν 30 χρόνια (ενώ την Ελληνική την αναγνωρίζω θαυμάσια και διαχρονικά –πάντα τα ίδια ήταν. Οι Άγγλοι όχι. Εκείνοι άλλαξαν).
Το πόσο σοβαρή είναι μια Κυβέρνηση φαίνεται από το πόσο λιγότερα ψέματα λέει σε σχέση με άλλες και το πόσο σοβαρός είναι ένας Λαός φαίνεται από το επίπεδο μόρφωσης και παιδείας (και δεν εννοώ σχολικά ή εκπαιδευτικά) στο οποίο επίπεδο κατανοεί τα διάφορα θέματα.