DNA

Βλέπετε κάτι σε αυτή τη φωτογραφία-οθόνης ιστοσελίδας ειδήσεων που να σας ενοχλεί;

Κοιτάξτε την για 10 δευτερόλεπτα και μετά συνεχίστε να διαβάζετε.

Λοιπόν;

Σας ενόχλησε τίποτα;
...αν ναι, τι;

• Δεν εννοώ το ότι έγινε έγκλημα,
• Ούτε ότι το έγκλημα ήταν δολοφονία,
• Ούτε ότι ένας ιδιοκτήτης έβαλε ξύλινο κιγκλίδωμα στο αριστερό μπαλκονάκι, χαλώντας αυθαίρετα την πρόσοψη της πολυκατοικίας του η οποία όπως φαίνεται από το δεξί μπαλκονάκι σχεδιάστηκε αρχικά με κιγκλιδώματα σιδερένια.
• Ούτε βέβαια εννοώ ότι το παπάκι είναι παρκαρισμένο στο πεζοδρόμιο: Στην εικόνα υπάρχει κάτι πολύ πιο σημαντικό από το που παρκάρισε ο ελληναράς το παπάκι του.

Είμαι διαβητικός. Έχω ζάχαρο. Ποιος φταίει γι’ αυτό; Εγώ, θα μου πείτε αμέσως, που έτρωγα γλυκά όλη μου τη ζωή σαν να ήταν οξυγόνο, ούτε και αθλούμουν ποτέ. Και, αν και αυτό είναι ως ένα σημείο μια σωστή παρατήρηση εις βάρος μου, είναι επίσης αποδεδειγμένο ότι οφείλεται και σε κληρονομική τάση, μια που υπάρχουν άνθρωποι που τρώνε περισσότερα γλυκά από εμένα αλλά δεν παθαίνουν διαβήτη –και ο μπαμπάς και οι γιαγιάδες μου είχαν διαβήτη.

Και όμως, ότι και να έκανα ή δεν έκανα εγώ, το ότι έπαθα ζάχαρο οφείλεται στο ότι ο διαβήτης ήταν βιολογικά δυνατόν να αναπτυχθεί: Οφείλεται στο ότι ο κώδικας προσχεδίου, βάση του οποίου χτίζεται το κορμί μας και η ύπαρξή μας, επιτρέπει στο πάγκρεας να χάσει τον ρυθμό λειτουργίας του. 

Η επιστήμη έχει αποδείξει ότι η πληροφορία στο ανθρώπινο DNA η οποία επιτρέπει να αναπτυχθεί στο κορμί μας ο διαβήτης δεν προέρχεται από το γένος Σάπιενς, το δικό μας. Η πληροφορία προέρχεται από το γένος Νεαντερτάλ. Οι Νεαντερτάλ δεν εξαφανίστηκαν αλλά αφομοιώθηκαν στο γένος Σάπιενς λόγω διασταυρώσεων μεταξύ Σάπιενς και Νεαντερτάλ, όπου υπερίσχυσε το γένος Σάπιενς αλλά αφομοίωσε χαρακτηριστικά και μέρη του κώδικα DNA από τους Νεαντερτάλ.

Αν λοιπόν οι Σάπιενς δεν πηδιόντουσαν με τους Νεαντερτάλ πριν 40.000 χρόνια, εγώ σήμερα δεν θα είχα διαβήτη και θα μπορούσα να τρώω μπακλαβάδες, κανταΐφια, γαλακτομπούρεκα, σοκολάτες και τούρτες αβέρτα!

Φταίνε λοιπόν οι Νεαντερτάλ για τον διαβήτη μου, ή φταίνε οι Σάπιενς που τους άρεσε να πηδιόνται με Νεαντερτάλ;

Ή μήπως φταίει το ότι ο άνθρωπος εφηύρε μπακλαβάδες, κανταΐφια, γαλακτομπούρεκα, σοκολάτες και τούρτες, πράγματα που δεν είναι απαραίτητα αλλά υπάρχουν μόνο για περιττή ικανοποίηση και ευχαρίστηση. Και γιατί δηλαδή να μην έχουμε και λίγη περιττή ικανοποίηση και ευχαρίστηση;

Ούτε το ένα ούτε το άλλο. Δεν φταίει κανείς. Δεν υπάρχει έννοια «φταίξιμου» στην φυσική εξέλιξη. Μόνο εξέλιξη. Και, ανάλογα με την σκοπιά από την οποία παρατηρούμε την φύση της εξέλιξης, μπορούμε να έχουμε υποκειμενική γνώμη ως προς το αν η πορεία της εξέλιξης είναι "καλή" ή "κακή". Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να γνωρίζουμε και να πράττουμε βάση της γνώσης μας. 

Αν όλοι, μα όλοι οι άνθρωποι σταματούσαν να τρώνε ζάχαρη, περιόριζαν τους υδατάνθρακες, και αθλούντο καθημερινά, τότε η ικανότητα του παγκρέατος να χάσει τον ρυθμό λειτουργίας του θα εξαφανιζόταν με τους αιώνες και τις χιλιετηρίδες, το πάγκρεας θα χτιζόταν με όλο και ισχυρότερο τρόπο βάση των πληροφοριών στο DNA του Χόμο Σάπιενς και ο διαβήτης θα γινόταν όλο και πιο σπάνιος μέχρι να εξαφανιστεί.

Θα μου πείτε… ίσως η επιστήμη να ανακαλύψει τρόπο με τον οποίον να επέμβουμε σε συγκεκριμένα μέρη του προσχέδιου βάση του οποίου χτίζεται ο άνθρωπος, και να αφαιρέσουμε, ή να διορθώσουμε την πληροφορία στο DNA μας η οποία επιτρέπει τον διαβήτη. Όμως, και να την κάναμε αυτή την παρά φύση άμεση ενέργεια, δεν θα ξέραμε για χιλιετηρίδες πως μια τέτοια παρέμβαση θα επηρέαζε το γένος μας (σαν ντόμινο σε άλλα μέρη του οικοδομήματος).

Η απάντηση είναι η μόρφωση, η γνώση, και η ανάληψη ευθύνης όσον αφορά την συμπεριφορά (στο συγκεκριμένο παράδειγμα σχετικά με κατανάλωση ζάχαρης, υδατανθράκων και γενική συμπεριφορά όσον αφορά την άθληση). Κάτι το οποίο άμεσα πηγαίνει κόντρα στην έννοια της Ελευθερίας Επιλογής για την οποία ο άνθρωπος είναι τόσο περήφανος, φιλοσοφικά. Αν θέλουμε ελευθερία επιλογής πρέπει να αποδεχτούμε ότι θα υπάρξουν επιλογές καταστρεπτικές ή τουλάχιστον αρνητικές.

Για να χτιστεί και να υπάρξει οτιδήποτε χρειάζεται ένα προσχέδιο. Το προσχέδιο βάση του οποίου υπάρχει ο άνθρωπος είναι αναλυτικότατα γραμμένο στο DNA μας.

Μπορούμε άραγε να πούμε, μεταφορικά ίσως, ότι υπάρχει «Κοινωνικό DNA» βάση του οποίου χτίζεται και λειτουργεί και εξελίσσεται κάθε κοινωνία; Μεταφορικά, γιατί όχι; Η ερώτηση δεν είναι αν θα το ονομάσουμε «Κοινωνικό DNA» αλλά το αν υπάρχει ως αρχή, ότι λέξεις και να χρησιμοποιήσουμε για να του δώσουμε όνομα. Η αρχή είναι μία, είτε μιλάμε για αυτόνομο βιολογικό οργανισμό είτε μιλάμε μεταφορικά για τον οργανισμό που είναι κάθε κοινωνία.

~

Που λοιπόν στην παραπάνω εικόνα φαίνεται ένα είδος «διαβήτη» από τον οποίον πάσχει η κοινωνία η οποία παρήγε την είδηση στην ιστοσελίδα που «φωτογράφησα»;

Να το πάρει το ποτάμι;

Ορίστε:

«Συνέλαβαν μία Βουλγάρα»

Πόσοι αναγνώστες ακόμα δεν βλέπουν τι εννοώ;

«Βουλγάρα»

Πόσοι αναγνώστες τώρα σκέφτονται ότι, βέβαια, Βουλγάρα το έκανε το έγκλημα, όχι Ελληνίδα.

Στην Ελληνική κοινωνία, σε συζητήσεις, αναφερόμαστε σε Βούλγαρους, Αλβανούς, Τούρκους, Γερμαναράδες… Ξέρετε πόσες φορές σε συζητήσεις με Έλληνες οι συζητητές μου αναφέρονται στον πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών ως «μαυρούλη»; Ξέρετε πόσα ανέκδοτα κυκλοφορούν ευδιάθετα που χρησιμοποιούν στερεότυπα ρατσιστικά; Χωρίς να ξεχνάμε και το άσμα του Ζαμπέτα «Ο Αράπης».

Ο τρόπος αυτός του εκφράζεσθε, και κατά συνέπεια των εντυπώσεων που δρομολογούν την κρίση μας και την οπτική από την οποία βλέπουμε τον κόσμο, είναι τόσο συνυφασμένος στην κουλτούρα μας, τόσο μέρος του «κοινωνικού μας DNA» που δεν βλέπουμε καν την βαρύτητα του λόγου για τον οποίον κάθομαι και τα γράφω αυτά σήμερα.

Τι σημασία έχει αν την κουλτούρα και τους τρόπους μιας κοινωνίας θα την αποδώσει κανείς σε «κοινωνικό DNA» ή αν θα βρει μια άλλη λέξη ή άλλη έκφραση να χρησιμοποιήσει; Το ζουμί είναι το ίδιο. Στις λέξεις θα πιαστούμε; Στην δικαιολογία αντί την αιτιολόγηση;

~

Το αν είναι σωστό να χαρακτηρίζεται με ρατσιστική φρασεολογία η οποιαδήποτε έννοια από μία κοινωνία, εξαρτάται από το ποιος κρίνει. Παραδείγματος χάριν, ο Χίτλερ, ο Μουσολίνι και ο Στάλιν όχι μόνο δεν θα το έβλεπαν ως λάθος αλλά θα έλεγαν ότι είναι απαραίτητο να βιώνουμε τις εμπειρίες μας και να τροφοδοτούμε την κρίση μας με τέτοιους χαρακτηρισμούς. Εύγε Έλληνες, θα έλεγαν ο Χίτλερ, ο Μουσολίνι και ο Στάλιν.

Εμένα προσωπικά με ενοχλεί το να αποκαλούμε την δράστη «Βουλγάρα» αντί για «άτομο» (που τυχαίνει να είναι γυναίκα και τυχαίνει να έχει Βουλγαρικό διαβατήριο ή/και καταγωγή). «Έγκλημα στην Καλλιθέα: συνελήφθη ύποπτο άτομο για το πτώμα στον καταψύκτη». Έτσι θα γραφόταν ο τίτλος του άρθρου στην κοινωνία στην οποία επέλεξα να ανήκω (βλ., φύλο, ράτσα, εθνικότητα και προ-επίσημης καταδίκης από δικαστήριο χαρακτηρισμό –έχουν άραγε οποιαδήποτε σημασία αυτά, ή μήπως απλά μαλακίζομαι μη-κατανοώντας την σοφία της Ελληνικής σκέψης;).

Αυτό βέβαια αφορά μόνο εμένα. Όπως ξέρετε, οι υποκειμενικές κρίσεις είναι ακριβώς αυτό, υποκειμενικές, και δεν μπορούν να επιβληθούν παρά μόνο με δικτατορία, ή να εξουδετερωθούν με δικαιολογίες. Και εγώ, προσωπικά, δεν εγκρίνω ούτε δικτατορίες, ούτε πατρονάρισμα, ούτε δικαιολογίες.

Το μόνο γεγονός είναι ότι η φύση μου και η φυσική μου εξέλιξη, βιολογικά, με οδήγησε αυθόρμητα στην ζωή μου να επιλέξω την απόσπασή μου από την Ελληνική κοινωνία, τους τρόπους της, τις μεθόδους της και τις δικαιολογίες της, και να επιλέξω την υιοθεσία και αφομοίωσή μου σε μια άλλη κοινωνία η πλειοψηφία της οποίας θα έβρισκε αμέσως, μα στο δευτερόλεπτο, το ίδιο πρόβλημα με την παραπάνω εικόνα το οποίο βρήκα εγώ και για το οποίο σας ρώτησα στην αρχή της ανάρτησης αυτής.

~