Τετάρτη 8 Ιουνίου 2016

Παραλληλισμοί








Πως μπορούμε να βρούμε παραλληλισμούς με ουσιαστική σημασιολογία μεταξύ της Ελληνικής πολιτικής κατάστασης και της κατάστασης στην οποία βρίσκονται τώρα οι ΗΠΑ, ώστε να έχει η ανάλυση κάποιο ενδιαφέρον πέραν της απλής πληροφόρησης, προς την κατεύθυνση της αυτογνωσίας μέσω συγκρίσεων;


  • Κανείς δεν περίμενε ότι ο Τραμπ θα επιζούσε πέραν του Οκτωβρίου του 2015 και, όταν επέζησε και συνέχισε, κανένας δεν περίμενε ότι στο τέλος θα έπαιρνε το χρίσμα των Ρεπουμπλικάνων.
  • Κανείς δεν περίμενε ότι η Χίλαρι θα έπασχε από τόσο μεγάλο πρόβλημα δημόσιων σχέσεων και ανεπάρκειας όσον αφορά το χάρισμα ενός πολιτικού να φαίνεται ελκυστικός και ειλικρινής.
  • Κανείς δεν περίμενε ότι ο Σάντερς θα συνέχιζε τον αγώνα πέρα από το σημείο στο οποίο ήταν γεγονός αριθμητικής πλέον ότι δεν μπορεί να πάρει το χρίσμα των Δημοκρατικών.

Και όμως, όλα αυτά συνέβησαν και συμβαίνουν.

Αίτια: Η παντελής έλλειψη αξιόλογων υποψηφίων που να αντιπροσωπεύουν όλη την βάση του κόμματός τους, συνάμα με τον κορεσμό από απίθανα μεγάλο αριθμό υποψηφίων, σε συνδυασμό με την διάβρωση του εκλογικού σώματος από το σαράκι του αυξανόμενου βαθμού έλλειψης παιδείας και την αύξηση της έντασης στην αγανάκτηση και τον πανικό εκείνων που βλέπουν την ζωή τους να γίνεται συνεχώς φτωχότερη και δυσκολότερη. Συν... «κούραση» από τον δεκαπενταετή φόβο που ο Μπους εγκαθίδρυσε με τον πόλεμο κατά της «τρομοκρατίας».

Τα αίτια και σύνδρομα αυτά έσπρωξαν τους ψηφοφόρους στα δύο άκρα, του Τραμπ και του Σάντερς. Δύο επιλογές ανερχόμενες σε αρνητική διαμαρτυρία αντί θετική επιλογή.

Οι φοβισμένοι προς τον Σάντερς, οι αγανακτισμένοι προς τον Τραμπ. Ο φόβος ζητά κηδεμονία του κράτους-ως-γονέα (σοσιαλισμό) και η αγανάκτηση ζητά επίθεση εναντίων των πάντων (ρατσισμό, φασισμό, ξενοφοβία)

Ο φόβος για το παρον και το μέλλον και η αγανάκτηση είναι, φυσικά, γνωρίσματα και της Ελληνικής πραγματικότητας των τελευταίων 5 χρόνων.

Όπως ένα ισχυρότατο ποσοστό ψηφοφόρων στις ΗΠΑ σπρώχτηκαν προς τον Τραμπ και τον Σάντερς έτσι και στην Ελλάδα οι ψηφοφόροι ανέβασαν τον Τσίπρα, τον Καμένο και την Χρυσή Αυγή.

Περιμένουμε τον Νοέμβριο για να δούμε αν οι Αμερικανοί θα ακολουθήσουν το παράδειγμα των Ελλήνων και θα εκλέξουν τον Τραμπ, ή αν την τελευταία στιγμή το πολίτευμα θα σωθεί και θα πουν «Όχι» στον Αμερικανό Τσίπρα.

Υπάρχει ήδη μια διαφορά μεταξύ του πως κατανοούσαν και απέδιδαν την κατάσταση οι Έλληνες στην αρχή του 2015 και πως κατανοούν και αποδίδουν την κατάσταση οι Αμερικανοί το 2016:

Οι Έλληνες πίστεψαν πραγματικά ότι ο Τσίπρας ήταν ποτέ δυνατόν να κάνει εκείνα που υποσχόταν -ή πίστεψαν ότι υπήρχε ελπίδα να κάνει τα μισά, ή πίστεψαν ότι ήταν μια βιώσιμη δοκιμή που δεν είχε δοκιμαστεί στο παρελθόν. Και την έπαθαν, παραμένοντας στο τέλος κυριολεκτικά άφωνοι από την …έκπληξη του ότι ο Τσίπρας βγήκε χειρότερος και πιο καταστρεπτικός από το ΝΔΣΟΚ.

Οι Αμερικανοί όμως που πιστεύουν αυτά που λέει ο Τραμπ είναι σχετικά λίγοι. Είναι οι φωνές που έχουν βρει βάθρο και αντιπροσώπευση και δεν πρόκειται να επιστρέψουν στην λήθη σύντομα. Οι υπόλοιποι τον ψηφίζουν αφ’ ενός από αφοσίωση στο κόμμα των Ρεπουμπλικάνων εφ’ όσον αυτόν επιλέγει το κόμμα, και, αφ’ εταίρου γιατί η άλλη επιλογή, η Χίλαρι θεωρείται από αυτούς το χείριστο από δύο κακά, ήδη γνωρίζοντας ότι ο Τραμπ είναι ένα κακό (απλά βλέπουν την Χίλαρι ως χειρότερη).

Στην τελευταία ανάλυση δηλαδή, υπάρχει αυτή την στιγμή στην συζήτηση το αν πρέπει να ψηφίσει κανείς Τραμπ εναντίων της Χίλαρι ή αν πρέπει να ψηφίσει Χίλαρι για να σωθεί η χώρα από τον Τραμπ. Αυτού του είδους η συζήτηση είναι διαφορετική σε σημαντικά σημεία από την συζήτηση που γινόταν στην Ελλάδα τον Ιανουάριο του 2015.

Μέχρι στιγμής υπερισχύει ο Τραμπ εναντίων της Χίλαρι, για όλους όσους δεν έχουν ήδη αποφασίσει να ψηφίσουν Χίλαρι, και ο Σάντερς επιμένει να αντιπροσωπεύει την τάση αυτή ανάμεσα στους Δημοκρατικούς. Από τώρα ως τον Οκτώβριο θα δούμε αν οι Αμερικανοί ψηφοφόροι θα δώσουν προτεραιότητα στο έθνος τους και το πολίτευμά τους, ή αν θα ακολουθήσουν το παράδειγμα των Ελλήνων που φέρανε τον Τσίπρα για να βγάλουν τον Σαμαροβενιζέλο (τον λύκο για να βγάλουνε τον σκύλο).







…και, με όλα τα παραπάνω χάνεται μια τόσο όμορφη και σημαντική στιγμή, η στιγμή στην Ιστορία των ΗΠΑ όταν μια γυναίκα έσπασε την υψηλότερη οροφή και έφτασε στο σημείο να θεωρείται εκείνη που θα πάρει το χρίσμα ενός Αμερικανικού κόμματος. Η στιγμή που θα μπορούσε να εορταστεί σαν την στιγμή που η πιθανότητα να ψηφιστεί η πρώτη γυναίκα πρόεδρος των ΗΠΑ έφτασε σε απόσταση αναπνοής με μεγάλη πιθανότητα να γίνει πραγματικότητα.
Εν τω μεταξύ, ο Τραμπ έλεγε πρόσφατα ότι ο δικαστής Γκονζάλο Κουριέλ ο οποίος προεδρεύει της υπόθεσης κατά του κίβδηλου «πανεπιστημίου» που είχε οργανώσει ο Τραμπ για να τα παίρνει από τους αλαφροΐσκιωτους δεν είναι αμερόληπτος επειδή είναι Μεξικανικής καταγωγής, κι ας γεννήθηκε στην Πολιτεία της Ιντιάνα των ΗΠΑ (μία …λογική που πολλοί Έλληνες θα εύρισκαν …«λογική»). Ο Πωλ Ράιαν, επικεφαλής των Ρεπουμπλικάνων αναγκάστηκε να παραδεχτεί ότι αυτό που είπε ο Τραμπ είναι ο προσδιορισμός του ρατσισμού, αλλά συνεχίζει να τον υποστηρίζει επειδή …θεωρεί την Χίλαρι ως χειρότερη επιλογή. Το μόνο που μένει είναι η αξιολόγηση του αν η πίστη στο όνομα ενός κατά τα άλλα διαλυμένου κόμματος είναι πιο σημαντική από το να διαλυθεί το έθνος. Αυτή η αξιολόγηση θα γίνει στις ΗΠΑ από τώρα ως τις 8 Νοεμβρίου του 2016.
Εγώ, που συνήθως ψηφίζω από το κομπιούτερ μου, θα πάω να ψηφίσω "ζωντανά" στην Μασαχουσέτη. Θα έρθει μαζί μου και η Μαργαρίτα και αφού ψηφίσω για την Χίλαρι θα πάμε να δούμε τα αποτελέσματα από το καινούργιο σπίτι του Κώστα στην Φλώριδα. 






4 σχόλια:

  1. Καταλαβαίνω τι εννοείς όταν λες ότι υπάρχουν άνθρωποι που στηρίζουν τον Τραμπ επειδή είναι ο υποψήφιος του Ρεπουμπλικανικού κόμματος. Όμως αυτοί οι άνθρωποι πρέπει να σκεφτούν πώς κατάντησε το κόμμα του Αβραάμ Λίνκολν, την απίστευτη τροπή και συντήρηση που πήρε μετά τον Β'ΠΠ και ότι ο Τραμπ συμβολίζει (ή θα έπρεπε να συμβολίζει) τον απόλυτο πάτο, την κατρακύλα και το αδιέξοδο στο οποίο έχει περιέλθει.

    Βέβαια, αν οι Ρεπουμπλικάνοι σκέφτονταν... θα ήταν Δημοκρατικοί. :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Είναι γεγονός, αγαπητή Emily, ότι το κόμμα του Λίνκολν δεν υπάρχει πια –γεγονός που υπό μια ή άλλη οπτική το παραδέχονται και οι περισσότεροι Ρεπουμπλικάνοι. Προσωπικά, δεν θα έλεγα ότι η μεγάλη αλλαγή ήρθε μετά από τον Β’ΠΠ. Τα χρόνια από 1938-1965 και ιδιαίτερα 1948-1954 είναι μαυρισμένα από τον Κόκκινο Φόβο, την επιτροπή αντι-αμερικανικών δραστηριοτήτων, τον Τζο Μακάρθυ και τον ψυχρό πόλεμο, μια μαυρίλα που δεν «ανήκε» σε ένα κόμμα τόσο όσο σε μία νοοτροπία που κατείχε πολλούς και στα δύο κόμματα. Θεωρώ ότι η μετάλλαξη του κόμματος των Ρεπουμπλικάνων σε αυτό που παρατηρούμε σήμερα ξεκίνησε την εποχή του Κλίντον, προχώρησε ανεπιστρεπτί επί Μπους-Πινόκιο και εξερράγη τα τελευταία χρόνια με το υστερικό μίσος κατά του Ομπάμα σε συνδυασμό με την πτώση στην ποιότητα της παιδείας και την λήξη των χρόνων παχουλών αγελάδων του καταναλωτισμού.

      Αν αφαιρέσουμε από τους Ρεπουμπλικάνους ψηφοφόρους τον πυρήνα των αγγράμματων-ρατσιστών-φασιστών-ηλίθιων οι οποίοι αντιπροσωπεύονται από την persona που προβάλει ο Τραμπ, και αν αφαιρέσουμε εκείνους που μισούν την Χίλαρι τόσο ώστε να προτιμούν να «αυτοκτονήσουν» παρά να την ψηφίσουν, μας μένουν οι Ρεπουμπλικάνοι που αντιπροσωπεύονται από το σκεπτικό που σήμερα βρίσκει εκφραστή στον Πωλ Ράιαν. Δέχονται την λαϊκή ετυμηγορία υποψηφίου του κόμματος, χάριν του κόμματος. Η ερώτηση για το έτος 2016 είναι πόσοι από αυτήν την ομάδα, στους επόμενους τέσσερεις μήνες, θα αποφασίσουν ή να μην ψηφίσουν κανέναν ή να ψηφίσουν την Χίλαρι. Κατά πόσο δηλαδή θα μειωθεί αυτή η ομάδα μέχρι τις εκλογές. Λογικά, από τώρα ως τις εκλογές, το μέγεθος του εκλογικού σώματος που θα ψηφίσει Τραμπ, μόνο να μειωθεί μπορεί. Με καμία φόρμουλα δεν είναι δυνατόν να αυξηθεί…

      Υπάρχουν πολλοί Ρεπουμπλικάνοι που σκέφτονται όπως έγραψες. Χρειάζονται χρόνο για να μετατρέψουν την σκέψη τους αυτή σε θέση.



      Βέβαια, αν οι Ρεπουμπλικάνοι σκέφτονταν... θα ήταν Δημοκρατικοί. :)
      Σαφώς!

      Διαγραφή
  2. Το θέμα είναι πόσοι είναι αυτοί οι λογικοί Ρεπουμπλικάνοι που υποστήριζαν τον Πολ Ράιαν. Κι αν μπορούν να κάνουν την διαφορά στην εκλογή προέδρου -- έστω και λίγοι.

    Επίσης, οι αγράμματοι και ηλίθιοι Ρεπουμπλικάνοι είναι αυτοί που πρέπει να ξυπνήσουν και να δουν ότι η πολιτική των Δημοκρατικών ευνοεί κυρίως τους ίδιους. Ζουν στη χώρα της ευκαιρίας, αλλά δε θέλουν να αρπάξουν την ευκαιρία. Με τη ψήφο τους την πετάνε στα σκουπίδια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ο Πωλ Ράιαν είναι κάτι σαν πρόεδρος της Βουλής των Αντιπροσώπων που ονομάζουμε «Ομιλητή» (Speaker of the House) –ο αρχηγός του σώματος της πλειοψηφίας. Θέσεις που στο παρελθόν είχαν κρατήσει ονόματα όπως ο Νιουτ Γκίνγκριτς και ο Τιπ Ο’Νήαλ. Άρχισε λέγοντας ότι δεν θα δώσει την υποστήριξή του στον Τραμπ. Μετά δήλωσε υποστήριξη στον Τραμπ. Μετά είπε ότι ο Τραμπ χρησιμοποίησε φρασεολογία που αποτελεί τον ορισμό του ρατσισμού, αλλά συνεχίζει να τον υποστηρίζει. Ο Πωλ Ράιαν αυτή τη στιγμή είναι στο χαμηλότερο σημείο της καριέρας του και θεωρείται από πολλούς σαν να μην έχει σπονδυλική στήλη.

      Τι σημαίνει «λογικοί Ρεπουμπλικάνοι» ή «λογικοί Δημοκράτες»… Υποτίθεται ότι το Ρεπουμπλικανικό κόμμα πιστεύει σε μικρό σχήμα κυβέρνησης με χαμηλούς φόρους και μίνιμουμ διαπλοκή την Ομοσπονδιακής με τις Πολιτειακές κυβερνήσεις. Τέτοιος «Ρεπουμπλικάνος» θα ήμουνα και εγώ αν δεν απείχαν τόσο μακριά από την δική μου ιδέα για δίκτυ ασφαλείας για τους ανήμπορούς. Όμως τα τελευταία χρόνια οι Ρεπουμπλικάνοι θεωρούν σημαντικότερα θέματα την αχαλίνωτη οπλοκατοχή, την απαγόρευση του δικαιώματος της έκτρωσης, το πόσες φορές πάει κανείς στην εκκλησία και αδιαφορούν για την επιστήμη. Αυτό δεν είναι πολιτικό κόμμα πλέον. Είναι καλαμπούρι. Και τώρα προσθέτουμε τις φωνές του ρατσισμού και της ξενοφοβίας τις οποίες ξύπνησε ο Τραμπ.

      Θα προτιμούσα να πω ότι ο Τραμπ αφύπνισε και χειραγώγησε τους αγράμματους και τους ηλίθιους (γενικά) παρά να πω ότι υπάρχουν «αγράμματοι και ηλίθιοι Ρεπουμπλικάνοι» (άλλωστε οι οπαδοί του Τραμπ μόνο πραγματικοί Ρεπουμπλικάνοι δεν είναι). Θέλω να σωθεί το Ρεπουμπλικανικό κόμμα από τον Τραμπ και τους επικίνδυνους που χειραγώγησε, και να κυβερνά και κάθε 2-3 Δημοκρατικές θητείες γιατί είναι απαραίτητο για την ζωτικότητα της Αμερικής. Αν δεν είχε έρθει ο Ρέγκαν μετά από τον Κάρτερ η Αμερική θα είχε γίνει τρίτος κόσμος. Για να σωθεί το Ρεπουμπλικανικό κόμμα όμως πρέπει να σώσει τον εαυτό του κατά τα επόμενα 4 χρόνια. Τώρα έχει καταστραφεί και δεν μπορεί παρά να προξενήσει καταστροφή σε πλανητικό επίπεδο αν δεν υποχωρήσει για ανασυγκρότηση.

      Αν το καλοσκεφτεί κανείς, η υφή της Αμερικανικής πραγματικότητας την οποία αποκαλούμε «χώρα της ευκαιρίας» κατάγεται από τα σκεπτικά τα οποία ταιριάζουν καλύτερα στο Ρεπουμπλικανικό παρά το Δημοκρατικό δόγμα. Το Δημοκρατικό κόμμα είναι το ζύγι που κρατά ένα βαθμό ανθρωπιάς σε μια κοινωνία η οποία χωρίς αυτό θα λειτουργούσε μόνο με Δαρβινισμό. Χρειάζονται και τα δύο κόμματα, και εγώ θα παραμείνω εγγεγραμμένος Δημοκρατικός –αλλά θα ψηφίσω Ρέγκαν αν η άλλη επιλογή είναι Κάρτερ.

      Ο Ρουζεβελτ, ο Κέννεντυ, ο Ρέγκαν, ο Μπιλ Κλίντον, ήταν «ευκαιρία» όπως την εννοείς. Η Χίλαρι τώρα είναι σανίδα σωτηρίας –όχι τόσο «ευκαιρία» με αυτή την έννοια... Απομένει να δούμε πόσοι νηφάλιοι και πραγματικοί Ρεπουμπλικάνοι θα κάτσουν σπίτια τους αντί να πάνε να ψηφίσουν, και πόσοι θα κλείσουν τα μάτια τους, θα βάλουν το χέρι στην καρδιά και θα ψηφίσουν Χίλαρι.

      Διαγραφή

Σημειώσεις σχετικά με τα σχόλια:

Η Αποθήκη Σκέψης δεν δέχεται "Ανώνυμα" σχόλια, γιατί μερικοί ανώνυμοι διάλεγαν να μην υπογράφουν καν με κάποιο όνομα κάτω από το σχόλιό τους. Ενώ ούτε η μπλογκική ταυτότητα ούτε ένα όνομα γραμμένο κάτω από ένα σχόλιο σημαίνουν τίποτα, η προδίδουν κανένα πραγματικό στοιχείο, η πλήρης ανωνυμία δείχνει απλά έλλειψη οποιουδήποτε σεβασμού προς τους άλλους σχολιαστές. Ζητώ συγγνώμη για αυτήν την αλλαγή από τους φίλους που υπέγραφαν τα ανώνυμα σχόλιά τους και ελπίζω να βρείτε έναν τρόπο να συνεχίσετε να σχολιάζετε όποτε θέλετε.


Για να απαντήσετε σε μεμονωμένα σχόλια, κάντε κλικ στο λινκ "Reply" κάτω από το κάθε σχόλιο. Για να συνεχιστεί η σειρά σχετικών σχολίων κάτω από ένα συγκεκριμένο σχόλιο πρέπει να πατάτε το λινκ "Reply" κάτω από το αρχικό σχόλιο της σειράς.

Για να γράφετε ανεξάρτητο σχόλιο πρέπει να χρησιμοποιείτε το κουτί σχολίων κάτω-κάτω χωρίς να πατάτε "Reply" προηγουμένως.