Κάρμεν

Είναι έξι χρόνια τώρα που έχω ξεκινήσει μια εργασία η οποία έχει αποκτήσει κεντρική θέση στην ζωή μου και το μέλλον. Όταν η Μαργαρίτα κι’ εγώ γνωριστήκαμε και παντρευτήκαμε το 2008, γνώρισα την θεία της, την Κάρμεν Σιλβεστρόνι η οποία είχε πεθάνει από καρκίνο το 1997. Όπως όλοι οι άνθρωποι που έχουν κάτι να μοιραστούν με τους άλλους, έτσι και η Κάρμεν άφησε πίσω της ένα μεγάλο έργο. Όλη η οικογένεια, οι φίλοι και οι κάτοικοι του Φορλί και της Εμίλια-Ρομάνια την γνώρισαν και την αγάπησαν όταν ζούσε –εγώ όμως την γνώρισα μέσω του έργου της. Η γενέτειρα πόλη της, της αφιέρωσε ένα πάρκο ονομάζοντάς το για εκείνη, και σε ένα άλλο πάρκο τοποθέτησαν, σε μπρούτζο, ένα από τα πιο γνωστά έργα της. Όμως η Ιταλική αρσενικοκρατούμενη κουλτούρα, η άγνοια, της οποίας την έκταση δεν συνειδητοποιεί κανείς παρά αφού αρχίσει να ζει εδώ, και η εγωκεντρική απόδοση όλων των θεμάτων «απαγόρευσε» στην Κάρμεν να γίνει γνωστή σε ευρύτερο κύκλο πέρα από την γενέτειρα και την γενιά της –ένα κρίμα, κατά την γνώμη μου, γιατί το έργο της είναι, πιστεύω, επιπέδου παγκοσμίου.

Έτσι ξεκίνησα το 2011 μια ιστοσελίδα για να έχει επί τέλους η Κάρμεν ένα μέρος στο οποίο να συγκεντρώνεται οργανωμένο όλο το έργο της και από το οποίο να μπορεί να την γνωρίσει όποιος ενδιαφέρεται.

Στις 14 Μαρτίου του 2017 γιορτάσαμε είκοσι χρόνια από την ημέρα που η Κάρμεν μας παρέδωσε το ολοκληρωμένο έργο της. Για τα είκοσι χρόνια εργάστηκα κάπου πενήντα μέρες και πενήντα νύχτες, κάπου 400 ώρες για να συμπληρώσω και να μεγαλώσω την ιστοσελίδα, δεκαπλάσια από ότι ήταν. Είχα την πρώτη «παράδοση» έτοιμη για τις 14 Μαρτίου, αλλά στο σύνολό της η δουλειά τέλειωσε εχτές, 30 Μαρτίου.

Μία από τις έξι αδελφές και δύο αδελφούς της Κάρμεν, η Ροζίτα, επί δέκα χρόνια μέχρι το 2006-2007, είχε φτιάξει μια λίστα κάπου 2.039 έργων της Κάρμεν. Από την μία μεριά η λίστα και οι φωτογραφίες των έργων, ήταν ανεκτίμητης αξίας γιατί παρουσίαζε τον όγκο του έργου –αλλά από την άλλη μεριά η λίστα ήταν μια απλή λίστα, ανοργάνωτη χωρίς δομή, χωρίς τρόπο έρευνας, ταξινόμησης και κατανόησης του έργου, και, οι φωτογραφίες ήταν παρμένες από στραβές γωνίες με κακό φωτισμό και χρώματα… Έπρεπε η λίστα να προωθηθεί μερικά σκαλοπάτια, να οργανωθεί, να γίνει αρχείο και database (βάση στοιχείων) και οι φωτογραφίες να διορθωθούν στο φώτοσοπ μία-μία. Η βάση στοιχείων μου πήρε κάπου 120 ώρες και οι 2,200 περίπου φωτογραφίες κάπου 160 ώρες. Καμιά σαρανταριά φωτογραφίες τις ξαναπήρα εγώ. Τις υπόλοιπες τις έφτιαξα όσο γινόταν. Και μετά έπρεπε όλα αυτά να μεταφερθούν στην ιστοσελίδα που να αποδίδει το συνολικό έργο της Κάρμεν από το 1956 στο 1997. Και η ιστοσελίδα να είναι γραμμένη στα Ιταλικά και τα Αγγλικά.

Και μετά ήταν και οι δύο ώρες δέκα έξι ταινιών οκτώ χιλιοστών που είχε τραβήξει η Κάρμεν μεταξύ 1966 και 1974.

Ήταν μια υπέροχη σύμπτωση το ότι ο σύζυγος της ανιψιάς της είχε επαγγελματική πείρα φωτογραφίας, κινηματογράφου, ηλεκτρονικής πληροφορικής, σχεδιασμού ιστοσελίδων και καταλόγων συλλογών τέχνης από τις ΗΠΑ. Για πρώτη φορά χρησιμοποίησα όλη την επαγγελματική μου τεχνική όχι για πελάτες αλλά για την Κάρμεν --ό'τι έκανα δεν το έκανα ούτε για την οικογένεια ούτε καν για την Μαργαρίτα, αλλά, προσωπικά, για την Κάρμεν.

Η ιστοσελίδα βρίσκεται εδώ:

www.carmensilvestroni.org

Όπως είπε ένας φίλος μου από την Αγγλία όταν την είδε: «Φτιάξτε ένα τσάι και αφιερώστε ώρα να την απολαύσετε» --και όπως είπε άλλος φίλος μου από τις ΗΠΑ, «είναι έργο χωής».

Η φιλοδοξία μου, με αυτή την προσπάθεια, είναι να μπορέσω να επιτρέψω στην Κάρμεν να περάσει τον Ατλαντικό και να γίνει γνωστή πέρα από την γενέτειρά της, από όποιον συμφωνεί πως το έργο της είναι πράγματι παγκοσμίου βεληνεκούς και αξίας. Ίσως μια μέρα κάτι από το έργο της να βρεθεί σε κάποιο Μουσείο στο Μανχάταν.

Σκακιέρα, 1975

Σκακιέρα, 2002

Μαργαρίτα

Αυτοπροσωπογραφία

Αυτοπροσωπογραφία