Δευτέρα 28 Νοεμβρίου 2011

Παιγνίδια





Μετά από τις δύο τελευταίες αναρτήσεις σίγουρα χρειαζόμουνα την επιστροφή που μου ενέπνευσε ο Τζων Μπόη!

Για ένα μικρό που έπαιζε καουμπόηδες στη αυλή ενός ημιυπόγειου στο Παλιό Φάληρο, με πιστολάκια από το πανηγύρι του Αγίου Αλεξάνδρου, δεν πήγε κι άσχημα η ζωή. Κι όταν ήρθε η ώρα να ονειρευτεί και ο γιός του, ήξερε πως να δώσει στα όνειρα φτερά. Το θέμα είναι να μην ξεχνάμε ποτέ ότι είμαστε όλοι παιδιά, και το μόνο που ζητάμε είναι να μπορούμε να ονειρευόμαστε και να παίζουμε. Και τότε, το παιγνίδι της ζωής μπαίνει σε μια οπτική πιο εύκολη να την διαχειριστεί κανείς. Ως προς το τι είναι σημαντικό. Και τι δεν είναι.

Αυτά είναι καρέ από ένα video που γυρίσαμε στο Colorado, στα Rockies, τον Ιούνιο του 2005.









































Δύο καουμπόικα τραγούδια, mp3, για τον Τζων Μπόη και όλους, εδώ!





12 σχόλια:

  1. μάλλον τον έχεις πεθυμήσει το γιο σου!
    και δεν έχεις άδικο βέβαια, τέτοιο παιδί να το χαίρεσαι και να καμαρώνεις!!!

    φιλιά και αγκαλιές!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αγαπητή μας Ρία, και οι δύο τον έχουμε πεθυμήσει και η υπόλοιπη του οικογένεια εδώ! Τελευταία φορά τον είδαμε το καλοκαίρι, και τώρα έρχεται ιγα Χριστούγεννα στις 19. Θα είναι η τελευταία φορά που θα έρθει σαν φοιτητής. Από κει και πέρα θα έρχεται Σαββατοκύριακα λέει, γιατί οι πιλότοι έχουν δωρεάν μετάβαση παντού στον κόσμο με οποιαδήποτε εταιρεία. Είναι υπέροχο πως ο Κώστας αγάπησε την οικογένειά του εδώ και αισθάνεται ότι το σπίτι του είναι και εδώ, χωρίς να έχει ξεχάσει την Ελλάδα. Η Μαργαρίτα τον έχει αγαπήσει τόσο πολύ, και βοηθήσει πάρα πολύ τα τελευταία χρόνια. Τον περιμένουμε πως και πως. Σ' ευχαριστούμε και καλό βράδυ! Και ότι επιθυμεί και ο δικός σου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Αγαπητέ Δημήτρη,

    Με συγκίνησες...
    ...καθώς διάβαζα το κείμενο έφερα κι εγώ στο μυαλό μου κάποιο άλλο παιδί που έπαιζε κι εκείνο με παιχνίδια από τα πανηγύρια, μπορεί όχι από τον Άγιο Αλέξανδρο, αλλά από κάπου αλλού.

    Θαυμάσιες οι φωτογραφίες σου, νοσταλγικές.
    Ο γιός σου, σου μοιάζει στο διαπεραστικό βλέμμα και ναι, σου λείπει μάλλον, από όσα έχω διαβάσει εδώ κάθε πατέρας θα ήταν περήφανος αν το παιδί του είχε τέτοια επιτεύγματα...βέβαια κάθε πατέρας είναι περήφανος για τα παιδιά του, όπως και να έχει...
    ...με το καλό λοιπόν να τον δεχτείς...

    Αυτό λοιπόν εννοούσα με την "επιστροφή", επιστροφή σε κάτι που αγαπάς, ακόμα κι αν δεν μπορείς να επιστρέψεις ως φυσική παρουσία εκεί, επιστροφή σε όσα έχεις νοσταλγήσει...

    Σε ευχαριστώ πολύ και για τη μουσική.
    Δεν το κρύβω ότι είμαι fun του Γκαραβέλα και της μελωδικής country κι ας μου λένε κάποιοι φίλοι μου ότι αυτά είναι βλαχαδερές αμερικανιές...
    ε και;
    στην προηγούμενη ζωή μου άλλωστε θήτευσα γελαδάρης στο Αϊντάχο, τι θα άκουγα δηλαδή; την Παπαλάμπραινα;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Αγαπητέ μου Τζων Μπόη, εσύ μ' έφερες εδώ σήμερα.

    Πως να επικοινωνούμε με τα παιδιά αν δεν είμαστε κι εμείς παιδιά -με πιο πολύ πείρα ίσως, και μόνο. Ο Κώστας συνέχεια επικοινωνεί μαζί μου με στιγμιαία sms και email από το iphone, με λεπτομέρειες του τι του συμβαίνει επαγγελματικά, τι νομίζω, το συζητάμε με μικρές φράσεις... και αυτό είναι, όσον αφορά τη ζωή μου πριν γνωρίσω την Μαργαρίτα, που έχει μείνει σαν κάτι που έκανα για τον Κώστα, να αισθάνεται φυσικότητα στο να μου μιλάει σαν buddy για τα πάντα. Και θυμάμαι την στάνταρ παραγγελία μας στα Saloon στα βουνά: "A milk and a beer".

    Όπως βλέπεις, κατάλαβα αμέσως και ακριβώς τι εννοούσες με την "επιστροφή"...

    Τώρα μου θύμισες τους Blues Brothers που μπαίνουν στο road house και ο Jake ρωτάει την γκαρσόνα "τι μουσική παίζετε εδώ;" και εκείνη χαρούμενα απαντάει: "απ' όλα τα είδη! και country και western!"

    Βέβαια υπάρχει μεγάλη διαφορά από country σε western, όπως είναι και πολύ διαφορετικά είδη η folk, bluegrass, κλπ. Μου αρέσουν τα πάντα και τα ζω, και εννοώ ότι φανταστείς από οποιοδήποτε μέρος και αιώνα. Τα μόνα που προσπαθώ αλλά δεν με πιάνουν είναι rap... Η Αμερικανική μουσική, τα τραγούδια country, western, bluegrass, είναι από τις πιο ειλικρινείς (honest) εκφράσεις που ξέρω. Είτε έντεχνα είτε εντελώς παραδοσιακά, είτε μόνο για fun, είναι μελωδικά, εύπεπτα, catchy, απλά, και δεμένα μουσική με λόγια -ανθρώπινα, της καθημερινότητας, της δουλειάς και της καρδιάς. Εκείνοι που τα λένε "βλαχαντερά" λαμβάνουν από μένα τις εξής αντιδράσεις, μια που ξέρω τι σημαίνει στην Ελλάδα "βλαχαντερό": Δεν έχουν ιδέα περί τίνος ομιλούν. Η γνώμη τους επιστρέφει σαν μπούμεραγκ. Σοφολογιότατους δεν τους αντέχω. Αλλά, πέρα από αυτό, τούτη την υποτιμητική βρισιά με ρατσιστικούς υπο-τόνους, δεν θα την βρεις στο Αμερικανικό λεξιλόγιο. Το βαρύτερο που θα ακούσεις από τους σνομπ εκεί είναι η λέξη "redneck" που εννοεί ότι ο άνθρωπος εργάζεται εργάτης κάτω από τον ήλιο και το πίσω μέρος του λαιμού του, το σβέρκο του, έχει καεί από τον ήλιο.

    Άλλωστε, και η country και η western έχουν ρίζες Ιρλανδικής folk μουσικής. Και οι μελωδίες πιάνουν σε ένα απλό άμεσο επίπεδο κατ' ευθείαν την καρδιά.

    Ελπίζω να μην αστειεύεσαι για εκείνα τα χρόνια στο Idaho, αν και η δουλειά θα έπρεπε να σε παίρνει να οδηγείς τα κεφάλια από το Texas στα χασάπικα του Chicago, και το ελπίζω γιατί από ένα αγελαδάρη σε άλλο μπορώ να σου πω ότι αυτό είναι στην ψυχή. και, μου φαίνεται, το έχεις :-)

    Και μην δίνεις σημασία σε εκείνο το θλιβερό περιστατικό με εκείνο τον λανθασμένο λογαριασμό στο French Quarter, down in New Orleans. Το ξεπέρασες για να νοιώσεις τον ήλιο στο σβέρκο άλλη μια μέρα! Έτσι είναι.

    Για το διδακτορικό, θα μιλήσουμε Johnny Cash...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. ...μέσα για Johnny Cash!
    στην αναβροχιά του Idaho, χτυπάμε και μια Dolly Parton

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Hellooooooo, Dolly!
    Love is like a butterfly, Coat of many colors, Eagle when she flies, The moon the stars and me, Silver and Gold, Daddy was an old time preacher man, Rocking years...

    Man in Black,
    Orange Blossom Special, Folsom Prison Blues, One piece at a time, San Quentin, Riders in the sky, Ballad of Ira Hayes, A boy named Sue, I walk the line, Ring of fire...

    Bless you John Boy!

    Must not forget the greats! Patsy Cline, Loretta Lynn... Kitty Wells! Tammy Wynette...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Τι να πρωτοσχολιάσω... Πόσες χιλιάδες λέξεις μέσα στις καταπληκτικές σου φωτογραφίες... Και πόσα ακόμα βιώματα και συναισθήματα σε κάθε βλέμμα, σε κάθε λέξη...

    Η φωτό με μπίρα και γάλα, ά-παι-χτη!

    Να ΄σαι καλά, να έχετε όλοι σας υγεία, γιατί όλα τα άλλα, τα ουσιώδη, βλέπω πως τα έχετε κατακτήσει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Σ' ευχαριστώ αγαπητή μου Λευκή! Έτσι αισθανόμασταν κι εμείς, όταν μερικούς μήνες μετά από τέτοιες διακοπές βλέπαμε την ταινία που είχα φτιάξει από όλα όσα είχαμε τραβήξει. Όλες μας οι αναμνήσεις είναι ζωντανές και έχουν χτίσει την ζωή, μ' ένα τρόπο που, κοιτώντας τώρα πίσω, είμαι σίγουρος ότι δεν θα μπορούσε να γίνει στην Ευρώπη. Ότι κι να πει κανείς, στο τέλος είναι μοναδικό πράγμα το να ζει κανείς τις πιθανότητες του τελευταίου σύνορου της Αμερικής... Και τώρα έχουμε τα βουνά μας εδώ, στο αγαπημένο μας Sane Benedetto...
    Καλή σου εβδομάδα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. υπαρχουν πολλοι ανθρωποι που νομιζουν οτι τα ονειρα πρεπει να παραμενουν ονειρα.
    χαιρομαι που εσυ τα πραγματοποιεις

    καλή σου νυχτα, Δημητρη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Αγαπητή μου Scarlett, νωρίς, ευτυχώς, στη ζωή, έμαθα ότι οι Λακότα (το έθνος που μας έδωσε και την ονειροπαγίδα), είχαν το έθιμο πως όταν κάποιος έβλεπε ένα όνειρο που έμενε στο συνειδητό αφού ξυπνήσει, έπρεπε να το πραγματοποιήσει, και, καμιά φορά, βοηθούσε στην πραγματοποίησή του όλο το χωριό...

    Ένα από τα πιο όμορφα πράγματα που έλεγαν ήταν η ευχή: Walk in beauty, εννοόντας την ομορφιά τουκύκλου της ζωής και της φύσης.

    καλή σου νύχτα :-)

    υγ. "Ονειροπαγίδα" το λέμε εμείς. Στην πραγματικότητα ήταν ονειροοδηγός, του οποίου τα νήματα, σαν ιστός αράχνης, αντιπροσώπευαν τα μονοπάτια της ζωής. Έχω ένα, στο σπίτι, φτιαγμένο από μια γυναίκα Λακότα σε reservation.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Πολύ όμορφες φωτογραφίες που αποτυπώνουν πολύ όμορφες στιγμές...

    Δεν νομίζω πως αξίζει να προσθέσω κάτι παραπάνω. Οι φωτογραφίες μιλάνε μόνες τους

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Σ' ευχαριστώ, αγαπητέ μου Epanechnikov. Οι όμορφες στιγμές είναι ευλογία και θεωρούμε τους εαυτούς μας τυχερούς. Και τις θυμόμαστε πάντα με χαμόγελο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Σημειώσεις σχετικά με τα σχόλια:

Η Αποθήκη Σκέψης δεν δέχεται "Ανώνυμα" σχόλια, γιατί μερικοί ανώνυμοι διάλεγαν να μην υπογράφουν καν με κάποιο όνομα κάτω από το σχόλιό τους. Ενώ ούτε η μπλογκική ταυτότητα ούτε ένα όνομα γραμμένο κάτω από ένα σχόλιο σημαίνουν τίποτα, η προδίδουν κανένα πραγματικό στοιχείο, η πλήρης ανωνυμία δείχνει απλά έλλειψη οποιουδήποτε σεβασμού προς τους άλλους σχολιαστές. Ζητώ συγγνώμη για αυτήν την αλλαγή από τους φίλους που υπέγραφαν τα ανώνυμα σχόλιά τους και ελπίζω να βρείτε έναν τρόπο να συνεχίσετε να σχολιάζετε όποτε θέλετε.


Για να απαντήσετε σε μεμονωμένα σχόλια, κάντε κλικ στο λινκ "Reply" κάτω από το κάθε σχόλιο. Για να συνεχιστεί η σειρά σχετικών σχολίων κάτω από ένα συγκεκριμένο σχόλιο πρέπει να πατάτε το λινκ "Reply" κάτω από το αρχικό σχόλιο της σειράς.

Για να γράφετε ανεξάρτητο σχόλιο πρέπει να χρησιμοποιείτε το κουτί σχολίων κάτω-κάτω χωρίς να πατάτε "Reply" προηγουμένως.