Αντίληψη

"Οι άνθρωποι ακούνε αυτό που βλέπουν" είχε πει ο ηθοποιός Κέβιν Σπέηση υποδυόμενος τον τραγουδιστή Μπόμπυ Ντάριν: και όταν ο δημοφιλέστατος Μπόπυ Ντάριν είχε γιουχαϊστεί από το ακροατήριο του αντι-πολεμικού του τραγουδιού, που το έλεγε μόνος του στην σκηνή με την κιθάρα του την εποχή του Βιετνάμ, άλλαξε τακτική, το έκανε σόου, με κορίτσια στην σκηνή και μεγάλη ορχήστρα, και το κοινό ξετρελάθηκε με το υπέροχο τραγούδι.

Ο άνθρωπος σπάνια σκέφτεται. Ο όχλος ποτέ.

Οι λέξεις και οι φράσεις μιας γλώσσας είναι υποτυπώδη, δισδιάστατα οχήματα που προσπαθούν να μεταφέρουν από νου σε νου την έννοια μιας σκέψης. Στην συζήτηση όμως, τις περισσότερες φορές οι άνθρωποι κολλάνε στις λέξεις χωρίς να προσπαθεί καν το μυαλουδάκι τους να πιάσει το νόημα που θα μπορούσε να κρύβεται, έστω και μεταφορικά, από πίσω.

Τον Σωκράτη πολλοί αγάπησαν. Την Σωκρατική μέθοδο όμως κανείς δεν κατάλαβε. Η μέθοδος των ερωτήσεων και απαντήσεων κατεδαφίζεται και ξεχνιέται μπροστά στην ευκολία του να εκλάβει κανείς την δισδιάστατη αναπαράσταση που επιτρέπουν οι λέξεις που ακούει.

Και το τι ακούει κανείς χτίζεται στην ψυχική προδιάθεση αποκλειστικά από το τι βλέπει -και τι είναι διανοητικά και ψυχικά έτοιμος να δεχτεί -ή απλά, να καταλάβει. 

Είναι πολύ δύσκολο για έναν άνθρωπο να καταλάβει, ή απλά να εννοήσει, ότι δεν υπάρχει. 

Σκέφτεται, άρα υπάρχει. 

Πως είναι δυνατόν να μην υπάρχει. 

Τι σημαίνει η λέξη "υπάρχει"; 

Η "ύπαρξη" έχει ως απαραίτητη προϋπόθεση τον χρόνο. 

Χωρίς χρόνο είναι αδύνατο να συλληφθεί η έννοια της ύπαρξης. 

Η ενέργεια, μέρος της συχνότητας της οποίας αντιλαμβανόμαστε σαν "φως" επειδή ερεθίζει τον αμφιβληστροειδή χιτώνα των ματιών μας, μεταδίδεται (κινείται) με την μεγαλύτερη δυνατή ταχύτητα που ανθρωπομορφικά ονομάζουμε ταχύτητα του φωτός. Καθώς πλησιάζουμε την ταχύτητα του φωτός η μάζα αυξάνεται και ο χρόνος κυλά όλο και πιο αργά, μέχρι που στην ταχύτητα του φωτός η μάζα είναι άπειρη και ο χρόνος έχει σταματήσει. Ο χρόνος δεν υπάρχει στην ταχύτητα του φωτός. Από το σημείο βλέψεως της ενέργειας, δεν υπάρχει χρόνος. 

Χωρίς χρόνο δεν μπορεί να υπάρξει ταχύτητα. Άρα αυτό που ονομάζουμε "ταχύτητα του φωτός" (το οποίο κανονικά έπρεπε να ονομάζεται ταχύτητα της ενέργειας) δεν είναι ταχύτητα -προσδιορίζει όμως την υφή του Σύμπαντος γιατί είναι απαράβατη τιμή. Απαράβατη προς τα επάνω, με άπειρη μάζα στην ακριβή τιμή, και με υπολογίσιμη μάζα σε μικρότερες τιμές.

Όταν είσαι κύμα ενέργειας, ο χρόνος από την αρχή μέχρι το τέλος του Σύμπαντος είναι Μηδέν.

Όταν είσαι άνθρωπος ο χρόνος από την αρχή του σύμπαντος μέχρι σήμερα είναι δωδεκάμισι δισεκατομμύρια χρόνια.

Ποιό από τα δύο ισχύει; Μηδέν, ή 12,500,000,000 χρόνια; Μα φυσικά Μηδέν. Θα ήταν ολίγον αλαζονικό να βάλλουμε την υποκειμενική, προσωπική εμπειρία του ανθρώπου, σε σημασία, πάνω από την υφή του Σύμπαντος.

Μα τότε, αν δεν υπάρχει χρόνος, άρα δεν υπάρχει "ύπαρξη", τότε, πως σκέφτομαι, γράφω και εσείς διαβάζετε; Πως παντρεύουμε την Ύπαρξη με την Ανυπαρξία; Μα, φυσικά, όταν η Ύπαρξη είναι "ψευδαίσθηση" της Ανυπαρξίας, όταν η "ύπαρξη" υφίσταται σαν παράγωγο της ανυπαρξίας.

Και πως γίνεται αυτό;

Η ενέργεια, όπου δεν υπάρχει χρόνος και η μάζα είναι άπειρη, δημιουργεί "συντρίμμια", απόβλητα, που αποκτούν υπολογίσιμη αξία μάζας και για αυτά τα απόβλητα ξεκινά να υπάρχει χρόνος. Μάζα, Χρόνος, που υπάρχουν σαν μέσα σε μια "φούσκα" στην ανυπαρξία του χρόνου. Αυτή την έκφραση προσπάθησε η επιστήμη να την αποδώσει με το να πει ότι το φωτόνιο είναι ταυτόχρονα ενέργεια και σωματίδιο.

Και πως "γεννιόνται" τα απόβλητα, τα συντρίμμια της ενέργειας; Τι είναι αυτό το οποίο λειτουργεί σαν καταλύτης για να αποκτήσει υπολογίσιμη τιμή η μάζα και να υπάρξει χρόνος, άρα να υπάρξουμε εμείς, μέσα σε μια "φούσκα" περιστοιχισμένη από την ανυπαρξία χρόνου -ώστε να υπάρχουμε στην ορατή και συνειδητή αντίληψη, σε ένα τόπο που ο ίδιος δεν υπάρχει σε χρόνο;

Ένας επιστήμονας, το 1964, σκέφτηκε ότι πρέπει να υπάρχει κάτι που να το επιτυγχάνει αυτό, και να επιτρέπει στην ενέργεια να "γεννήσει", ου ποιήσει, μάζα, ομοούσια της προελεύσεως της προ πάντων των αιώνων. Τον έλεγαν κύριο Χιγκς. Και σκέφτηκε το Μποσόνιο.

Κατά τ' άλλα, αυτό που βλέπουν οι άνθρωποι είναι το τρισδιάστατο σύμπαν στον ρου του χρόνου, στην επιφάνεια ενός πλανήτη όπου είμαστε άρχοντες χωρίς την παραμικρή απόδειξη ότι στο άπειρο σύμπαν υπάρχει ζωή άλλη από αυτήν στον μικρό μας ασήμαντο πλανήτη. Και αυτό που ακούνε, επειδή το βλέπουν, είναι οτιδήποτε επιτρέπουν στον εαυτό τους να εννοήσουν.

Δεν υπάρχει πιο γελοία εκδοχή από αυτήν που λέει ότι η επιστήμη και η θρησκεία αντιτίθενται η μία την άλλη. 

Η επιστήμη είναι για εκείνους που θέλουν να καταλάβουν και η θρησκεία για εκείνους που θέλουν να αισθάνονται την σιγουριά του παιδιού προς τον γονιό. Αλλά και η επιστήμη και η θρησκεία λένε τα ίδια πράγματα με διαφορετικές λέξεις -όχι γιατί αυτά που λένε είναι σωστά αλλά επειδή είναι τα μόνα που έχει την δυνατότητα να κατανοήσει ο ανθρώπινος νους, είτε ως "επιστήμη", είτε ως "θρησκεία". Και οι δύο ομάδες όμως βλέπουν το ίδιο πράγμα με διαφορετικές λέξεις τις οποίες δεν μπορούν να δουν πέρα από το δισδιάστατο νόημά τους από φόβο μη και μειωθεί η σημαντικότητα του ατόμου τους στο Σύμπαν -το οποίο, Σύμπαν, βασικά, δεν υπάρχει ούτε καν αυτό. Τουλάχιστον όχι όπως το βλέπουμε...