Το σκι για μένα είναι το πιο αγαπημένο πράγμα να κάνω, όποτε και όπου μπορώ... Δεν έχω βρει πιο συναρπαστικό, μεγαλειώδες συναίσθημα από το να βρίσκομαι στις κορφές αιώνιων βουνών και να τα κατεβαίνω με σκι... και μετά να ξανανεβαίνω και να κατεβαίνω ξανά... από διαφορετικές πίστες κάθε φορά. Έχω κάνει σκι σε σχεδόν όλα τα βουνά στα Βραχώδη Όρη του Κολοράντο, τα βουνά της Νέας Αγγλίας στο Βερμόντ και Νιού Χάμπσιαρ, στις Άλπεις στο Μάτερχορν πάνω από το Ζέρματ, σε πολλά βουνά στους Δολομίτες, και στον Παρνασσό.
Οι πιο φανταστικές εμπειρίες είναι στα Βραχώδη Όρη και στους Δολομίτες της Βόρειας Ιταλίας, που μέχρι το 1918 ήταν Αυστρία, νότιο Τιρολο. Το Μάτερχορν ήταν λίγο απογοήτευση γιατί εκτός από την φαντασμαγορική κορφή, οι πίστες ήταν πολύ ήρεμες, στην κορφή, και μετά έπαιρνες ένα βαρετό δρόμο να κατεβείς στο Ζερμάτ. Η Νέα Αγγλία ωχριά μπροστά στα Βραχώδη Όρη, και ο Παρνασσός είναι για να δείχνουν οι Κολωνακιώτες ότι έχουν λεφτά να κάνουν σκι σε μία πίστα πέντε λεπτών, που λέει ο λόγος.
Αλλά δεν μπορεί να συγκρίνει κανείς τα Βραχώδη Όρη και τους Δολομίτες. Είναι δύο εντελώς διαφορετικά πράγματα, δύο εντελώς διαφορετικές εμπειρίες, και θα έλεγε κανείς ότι οι Δολομίτες έχουν μια επιβλητικότητα στο εξωπραγματικό τοπίο τους εντελώς διαφορετική από το μεγαλείο των Βραχωδών Ορέων. Οι πίστες στην Ευρώπη είναι λιγότερες και μικρότερες, αλλά αυτό δεν πειράζει. Αυτό που θα έλεγε κανείς είναι ότι στην Ευρώπη δεν βρίσκει κανείς ούτε μια ski patrol ασφαλείας ενώ στα Βραχώδη Όρη βρίσκεις κάθε 10-15 λεπτά. Επίσης, το σημαντικότερο, στην Βόρειο Αμερική οι σκιέρ ακολουθούν κανόνες και είναι ευγενικοί, προσεκτικοί και φροντίζουν για τους άλλους, ενώ οι Ευρωπαίοι σκιέρ και ιδίως οι Ιταλοί είναι μπέστε σκύλοι αλέστε, επικίνδυνοι και για τους εαυτούς τους και για τους γύρω τους.
Το σκι για μένα ήταν πάντα συνδεδεμένο με τον γιό μου τον Κώστα, από τότε που ήταν μικρό παιδάκι και πηγαίναμε με το αυτοκίνητο στα θέρετρα της Νέας Αγγλίας, μέχρι που μεγάλωσε και πηγαίναμε μαζί στο Κολοράντο, στα Βραχώδη Όρη, που τα κάναμε δικά μας, σπίτι μας, buddies, μαζί. Τελευταία φορά που κάναμε σκι μαζί ήταν στο Μάτερχορν το 2008 και στους Δολομίτες το 2009. Είχα να κάνω σκι τρία χρόνια, δέκα μήνες. Κι η Μαργαρίτα αποφάσισε ότι για δώρο γενεθλίων έπρεπε να με πάει για ένα καλό σκι, έστω και δύο μέρες. Τηλεφωνήσαμε σε δύο φίλες από την Λέσχη Αλπινιστών Ιταλίας να μου κάνουν παρέα, και η Μαργαρίτα που κάνει cross country αλλά όχι downhill έμεινε στο ξενοδοχείο.
Η ιδιαιτερότητα των βουνών, εκεί στο Τρεντίνο και το Άλτο Άλντιτζε είναι πως οι κορφές που αποτελούνται από βράχια ασβεστόλιθου και ιζηματογενή πετρώματα κάποτε ήταν ένα τεράστιο κοραλλιογενές φράγμα στον βυθό του ωκεανού Tethys, πριν αρχίσει να χωρίζεται η Πανγαία στις σημερινές ηπείρους εδώ και 255 εκατομμύρια χρόνια. Τα υψόμετρα των κορυφών είναι από 2.232 έως 3.343 μέτρα.
Το ψηλότερο αναβατόριο στο οποίο πήγα ήταν το Buffaure, 2.375 μέτρα πάνω από την Pozza di Fassa, απέναντι από το βουνό Marmolada των 3.343 μέτρων. Γύρω στους μείον έντεκα βαθμούς στην βάση του βουνού. Το ψηλότερο που έχω πάει ήταν στο Breckenridge του Κολοράντο, 4.300 μέτρα.
Ήταν η πρώτη φορά σε δεκαετίες που έκανα σκι χωρίς τον Κώστα, και η πόρτα στην μετέπειτα σκι-ζωή όπου ο Κώστας θα είναι πια μαζί μου όποτε κοιτάζω τον ουρανό πάνω από την κορφή και βλέπω ένα αεροπλάνο να αφήνει πίσω του την λευκή γραμμή από τις τουρμπίνες του. Ήταν δύο καταπληκτικές μέρες και για να μην πολυλογώ άλλο σας αφήνω με φωτογραφίες από τους Δολομίτες στην περιοχή Val di Fassa.
Στην μέση του πρώτου από δύο αναβατόρια. Κάτω το Vigo και η Pozza di Fassa
Από την κορφή, 2.375 μέτρα.
Άνεμος μείον 30 βαθμών
Το τέλος της πρώτης μέρας
Ο Κώστας, από επάνω
Αυτες οι φωτογραφιες με τον ηλιο να κοκκινιζει τις κορυφες, ειναι εκπληκτικες!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚατα τ'αλλα σε ζηλευω Δημητρη που εχεις διαμορφωσει ετσι τη ζωή σου που μπορεις να χαιρεσαι αυτα που αγαπας.
Αν τα γενεθλια σου περασαν, τοτε τις ευχες μου για υγεια και ό,τι καλυτερο στη ζωή σου!
Σ' ευχαριστώ αγαπητή μου Scarlett! Ήταν πριν 11 μέρες, και οι ευχές πάντα καλοδεχούμενες! :-) Πράγματι το φως του ηλιοβασιλέματος είναι καταπληκτικό, και ήταν έτσι και το πρώτο και το δεύτερο σούρουπο. Μάλιστα εκεί κοντά υπάρχει μια περιοχή που στα Γερμανικά ονομάζεται "κήπος με τριαντάφυλλα", ακριβώς γι αυτά τα χρώματα. Όλοι μπορούμε να κάνουμε την ζωή μας έτσι που να την χαιρόμαστε, αλλά υπάρχουν πάντα εμπόδια -τα περισσότερα στις δύσκολες αποφάσεις που συνεπάγονται, οι οποίες αφού παρθούν φαίνονται τόσο εύκολες...
ΔιαγραφήΟι εικόνες είναι ονειρεμένες!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚάποτε είχαμε μια μανία κάτι φίλοι να μαζευόμαστε και με τον εξοπλισμό μας να σκαρφαλώνουμε τα βουνά.
Σπουδαία η αίσθηση της ανάβασης κι ακόμα πιο όμορφη και η αίσθηση να κατεβαίνεις μια πλαγιά με τα πέδιλα του σκι.
Τελικά σκι δεν κατάφερα να μάθω, ίσως επειδή μου άρεσε πιο πολύ να πίνω τη σοκολάτα μου στα καταφύγια αγναντεύοντας τις βουνοκορφές.
Βλέποντας τις εικόνες σου κατακλείστηκα από μια αίσθηση ελευθερίας...
Πραγματικά είναι μια δυναμική αίσθηση ελευθερίας, μέσα στο μεγαλείο βουνών που καμιά φωτογραφία δεν τα αποτυπώνει στο πραγματικό τους μεγαλείο και την αίσθηση των πραγματικών αποστάσεων και υψών. Τα πέδιλα του σκι είναι πολλών ειδών και είναι σημαντικό να έχεις τα σωστά για σένα και την τεχνική σου. Ευτυχώς επένδυσα σε καλά και μπορώ να περνάω σε δευτερόλεπτα από πούδρα σε πάγο και να κρατάω την ισορροπία μου, χωρίς κραδασμούς ή χάσιμο ευθείας. Στην τεχνική το πιο δύσκολο είναι να υπερνικάς το ένστικτο του φόβου -του αν θα μπορέσεις να στρίψεις την κατάλληλη στιγμή, το αν έχεις υπέρμετρη ταχύτητα για τις συνθήκες... Το πρώτο πράγμα που μαθαίνεις είναι πως να σταματάς και πως να στρίβεις.
ΔιαγραφήΕίναι πραγματικά ένα υπέροχο συναίσθημα και ποτέ δεν είναι το ίδιο, αλλά πάντοτε είσαι στην κορφή του κόσμου... στα νιάτα μου ανέβηκα καναδυό βουνά πάνω από το Αίγιο, μικρός... τώρα δεν έχω την προπόνηση και κορμί για ανάβαση.
Όσο για ζεστή σοκολάτα (χωρίς ζάχαρη, με γλυκαντικό, φυσικά), η ωραιότερη αμοιβή σε κάποιο σαλέ στην μέση από τις πίστες του βουνού για μια ανάπαυλα...
Στα βραχώδη όρη το στάνταρ για μεσημέρι στην κορφή ήταν μεξικάνικα φασόλια-πιπεριές!
Υπέροχες εικόνες!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΘυμήθηκα και εγώ όπως ο Τζων Μπόης που κάποτε σκαρφάλωνα χιονισμένα βουνά με φίλους και ζήλευα τους σκιέρ που κατέβαιναν βολίδα όταν εμείς είχαμε δρόμο ακόμα ;-)
Από τα δικά μας βουνά αγάπησα πολύ την Αστράκα και τα Βαρδούσια!
Στην δεύτερη φωτογραφία.. πόσο μοιάζετε!!! :-)
Καλά να περνάτε!
Σ' ευχαριστώ αγαπητή Margo. Την Αστράκα και τα Βαρδούσια δεν τα ξέρω! Στα 15 μου είχα σκαρφαλώσει τον Ρούσκιο απέναντι από την Φτέρη πάνω από το Αίγιο. Είναι τα ευτυχισμένα χαμόγελα που μας κάνουν να μοιάζουμε. Κατά τα άλλα η Μαργαρίτα είναι πολύ πιο όμορφη ;-)
ΔιαγραφήΠράγματι το κατέβασμα, γρήγορα είναι φανταστικό συναίσθημα. Δεν θέλω να πηγαίνω πολύ γρήγορα και για να ρεγουλάρω την ταχύτητα πρέπει να κάνω ζιγκ ζαγκ και σε κάθε στροφή πετιέται το χιόνι σαν βεντάλια από κάτω από το σκι που είναι στο έξω της στροφής.
Σ' ευχαριστούμε :-) κι εσύ!
θα ήθελα πολύ να είχα ασχοληθεί περισσότερο με τα βουνά, γιατί όντως είναι πανέμορφα, και η Ελλάδα είναι μια ορεινή χώρα με πανέμορφα βουνά, όμως κυρίως με κέρδισε η θάλασσα. Αν και όποτε έχω βρεθεί σε κάποια ορεινή τοποθεσία πραγματικά το απολαμβάνω, αισθάνεσαι μια αίσθηση ελευθερίας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο χιόνι το χαίρομαι για λίγες μέρες, μετά από λίγο το βαριέμαι.
Καταπληκτικές οι φωτο, τα ηλιοβασιλέματα μου θύμισαν πολύ τα χρώματα του ηλιοβασιλέματος από τη Στεμνίτσα της ορεινής Αρκαδίας (που είχα αναρτήσει πριν ένα μήνα σχεδόν). Μαγική η φύση!
Φύση που με είχε εντυπωσιάσει πολύ στην Ελλάδα ήταν το φαράγγι του Βίκου, οταν οδήγησα μερικές φορές βόρεια από το Μέτσοβο και τα Ιωάννινα... Και την πρώτη φορά που έκανα σκι στον Παρνασσό, μπήκα σε ένα συνεφάκι, και όταν βγήκα ήταν μπροστά μου όλος ο Κορινθιακός... υπέροχο. Με γεμίζουν ζωή και τα έχω ισάξια ανάγκη και τα βουνά και την θάλασσα και τον ωκεανό... αλλά είναι κάτι το διαφορετικό το σκι... να κατεβαίνεις όλο το βουνό.
ΔιαγραφήΣ' ευχαριστώ αγαπητή μου Roadartist, καλό σου βράδυ!