Η Λαυρέν Μπακώλ, ούτε καν 18, μπήκε στο δωμάτιο με τα παιδιά, και με μάτια μισόκλειστα αλλά διαπεραστικά τους ρώτησε χαμηλόφωνα: έχει κανείς φωτιά; Ο Μπόγκαρτ της πέταξε ένα κουτί σπίρτα και εκείνη το έπιασε στον αέρα χωρίς να κουνήσει τα μάτια της από το πρόσωπό του. Ένα μεγάλο ειδύλλιο είχε γεννηθεί, και οι καπνοβιομηχανίες εισήλθαν στον Χρυσό τους Αιώνα. Μέχρι που η ενοχλητική έκδοση Reader's Digest, του Δεκεμβρίου 1952 δημοσίευσε to άρθρο Cancer by the Carton που ισχυριζόταν ότι το κάπνισμα βλάπτει την υγεία.
Ο Τζων Γουαίην έκανε ακόμα και τριτοκοσμικά παιδιά σε ημιυπόγεια του Φαλήρου να περνάνε ώρες ανάμεσα στις τσουκνίδες του κήπου κρατώντας καραμπίνες από ξύλινα δοκάρια της δίπλα οικοδομής σκοτώνοντας Ινδιάνους κρυμμένους πάνω στην συκιά της γιαγιάς και Γιαπωνέζους που καραδοκούσαν στο παλιό γκαράζ.
Αλλά ο πραγματικός Αμερικανός, με το κόκκινο από τον ήλιο σβέρκο, τα άγρια από τα χωράφια χέρια, και το ξεθωριασμένο ξύλινο σπίτι στην άκρη του χωματόδρομου της Οκλαχόμα δεν αγόραζε τέτοιες μπούρδες. Τα εξάσφαιρα που πυροβολάνε 50 σφαίρες είναι για τους φιόγκους και ο καπνός είναι για να μασιέται και να φτύνεται. Η καραμπίνα, από την άλλη μεριά, είναι το σύμβολο του ποιός είναι, και ότι το σπίτι, ξεθωριασμένο ή όχι, είναι η περιουσία του. Αν μπει μέσα κάποιος απρόσκλητος, έστω και έξω να σταθεί, στην γη που είναι περιουσία του, θα ξέρει ότι δεν θα αντιμετωπίσει τον Τζων Γουαίην και το Reader's Digest, αλλά μια και μόνο πραγματική μολυβένια σφαίρα από ένα τίμιο όπλο. Δεν θα χρειαστεί δεύτερη.
Ο Αμερικανός αυτός δεν ενδιαφέρεται για γλυκά. Ίσως μια φορά τον χρόνο στο παζάρι των κυριών στην εκκλησία να αγοράσει ένα ζαχαρωμένο μπισκότο για ελεημοσύνη, αλλά θα το πετάξει στα σκυλιά όταν βγει από την εκκλησία, ή θα το ξεχάσει στο πάτωμα του ημιφορτηγού.
Εμείς από την άλλη μεριά πρέπει να περάσουμε από το ζαχαροπλαστείο για 12 πάστες όταν πηγαίνουμε επίσκεψη. Ο καπνός βλάπτει, τα όπλα σκοτώνουν ανθρώπους, αλλά η ζάχαρη σε κάνει ευτυχισμένο.
Τα ζαχαροπλαστεία, είτε της γειτονιάς είτε οι πολυεθνικές με μετοχές που πουλιούνται και αγοράζονται για δισεκατομμύρια στην Γουώλ Στρητ, κοστίζουν περισσότερο σε ασθένειες και ζωές και από τα τσιγάρα και από τα όπλα, κατά πολύ.
Η πορνογραφία προωθεί την χυδαιότητα και την ηθική ασχήμια. Γι αυτό και κάθε καθώς πρέπει άνθρωπος εύχεται να βρουν στα συρτάρια του τον κατάλογο για επαναληπτικές καραμπίνες και όχι το Playboy. Μπορείτε να βρείτε ποιές από τις παρακάτω φωτογραφίες είναι ηθικά άσχημες και χυδαίες;
Ο Τζων Γουαίην έκανε ακόμα και τριτοκοσμικά παιδιά σε ημιυπόγεια του Φαλήρου να περνάνε ώρες ανάμεσα στις τσουκνίδες του κήπου κρατώντας καραμπίνες από ξύλινα δοκάρια της δίπλα οικοδομής σκοτώνοντας Ινδιάνους κρυμμένους πάνω στην συκιά της γιαγιάς και Γιαπωνέζους που καραδοκούσαν στο παλιό γκαράζ.
Αλλά ο πραγματικός Αμερικανός, με το κόκκινο από τον ήλιο σβέρκο, τα άγρια από τα χωράφια χέρια, και το ξεθωριασμένο ξύλινο σπίτι στην άκρη του χωματόδρομου της Οκλαχόμα δεν αγόραζε τέτοιες μπούρδες. Τα εξάσφαιρα που πυροβολάνε 50 σφαίρες είναι για τους φιόγκους και ο καπνός είναι για να μασιέται και να φτύνεται. Η καραμπίνα, από την άλλη μεριά, είναι το σύμβολο του ποιός είναι, και ότι το σπίτι, ξεθωριασμένο ή όχι, είναι η περιουσία του. Αν μπει μέσα κάποιος απρόσκλητος, έστω και έξω να σταθεί, στην γη που είναι περιουσία του, θα ξέρει ότι δεν θα αντιμετωπίσει τον Τζων Γουαίην και το Reader's Digest, αλλά μια και μόνο πραγματική μολυβένια σφαίρα από ένα τίμιο όπλο. Δεν θα χρειαστεί δεύτερη.
Ο Αμερικανός αυτός δεν ενδιαφέρεται για γλυκά. Ίσως μια φορά τον χρόνο στο παζάρι των κυριών στην εκκλησία να αγοράσει ένα ζαχαρωμένο μπισκότο για ελεημοσύνη, αλλά θα το πετάξει στα σκυλιά όταν βγει από την εκκλησία, ή θα το ξεχάσει στο πάτωμα του ημιφορτηγού.
Εμείς από την άλλη μεριά πρέπει να περάσουμε από το ζαχαροπλαστείο για 12 πάστες όταν πηγαίνουμε επίσκεψη. Ο καπνός βλάπτει, τα όπλα σκοτώνουν ανθρώπους, αλλά η ζάχαρη σε κάνει ευτυχισμένο.
Τα ζαχαροπλαστεία, είτε της γειτονιάς είτε οι πολυεθνικές με μετοχές που πουλιούνται και αγοράζονται για δισεκατομμύρια στην Γουώλ Στρητ, κοστίζουν περισσότερο σε ασθένειες και ζωές και από τα τσιγάρα και από τα όπλα, κατά πολύ.
Η πορνογραφία προωθεί την χυδαιότητα και την ηθική ασχήμια. Γι αυτό και κάθε καθώς πρέπει άνθρωπος εύχεται να βρουν στα συρτάρια του τον κατάλογο για επαναληπτικές καραμπίνες και όχι το Playboy. Μπορείτε να βρείτε ποιές από τις παρακάτω φωτογραφίες είναι ηθικά άσχημες και χυδαίες;
Κόστος, στις ΗΠΑ, φροντίδας για ασθένειες συνδεδεμένες με την ζάχαρη (2008): $147.000.000.000.
Κόστος, στις ΗΠΑ, εγκλημάτων με όπλα (2000): $100.000.000.000.
Κόστος, στις ΗΠΑ, φροντίδας για καρκίνο του πνεύμονα (2004): $9.600.000.000.
Το κόστος ασθενειών συνδεδεμένες με τη ζάχαρη, δηλαδή ο διαβήτης τύπου 2 μόνο, αφού ο τύπου 1 είναι αυτοάνοση νόσος και δεν έχει να κάνει με τον τρόπο ζωής, καταλαβαίνω πώς υπολογίζεται: αριθμός διαβητικών τύπου 2 επί κόστος φαρμάκων ή ινσουλίνης συν το κόστος για όλες τις παρενέργειες (αυξημένος κίνδυνος εμφραγμάτων, τύφλωση, ακρωτηριασμοί κτλ) ίσως συν το κόστος νοσηλείας συν τις απώλειες από τις αναρρωτικές.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠαρόμοια, με τον καρκίνο του πνεύμονα. Αν και στο κόστος των ασθενειών που συνδέονται με το κάπνισμα πρέπει να υπολογιστεί και η ΧΑΠ που είναι πολλαπλάσια σε συχνότητα, χρόνια και αρκετά "ακριβή" στην αντιμετώπισή της ασθένεια.
Το κόστος από εγκλήματα με όπλα πώς ακριβώς υπολογίζεται; Εδώ πρέπει κάποιος να κοστολογίσει και τις ξαφνικά χαμένες ζωές και τις επιπτώσεις στο συγγενικό περιβάλλον. Δύσκολο να αποτυπωθούν αυτά τα στοιχεία με νούμερα.
Σίγουρα και στις 3 κατηγορίες, υπάρχει ο παράγοντας του ανθρώπινου λάθους. Στις περιπτώσεις διαβήτη και καπνίσματος το ανθρώπινο λάθος είναι στον τρόπο ζωής, που ενισχύεται από το πώς είναι δομημένη ολόκληρη η κοινωνία. Η νοοτροπία φαστ φουντ, η καθιστική ζωή παίζουν σημαντικό ρόλο. Κάποιο γεννετικό υπόβαθρο πρέπει να υπάρχει πάντως.
Η σημαντική διαφορά για μένα είναι ότι όλα αυτά τα λεφτά που ξοδεύονται για το διαβήτη ή τον καρκίνο του πνεύμονα, δίνονται για να βελτιώσουν τη ζωή και να την παρατείνουν σε όσους πάσχουν.
Στην περίπτωση των όπλων είναι για να μαζέψουν τα σπασμένα μετά από μία μη αναστρέψιμη ζημιά (αν τα σπασμένα δηλαδή μαζεύονται).
Καλησπέρα Neropistolero.
ΔιαγραφήΦυσικά τα νούμερα αυτά είναι πολύ φλου και συζητήσιμα -και τα παρουσιάζω μόνο σαν γενικότητες εφόσον έκανα και εγώ τις ίδιες ερωτήσεις που κάνεις και εσύ και καταλήγοντας στα συμπεράσματα που κατέληξες και εσύ σκέφτηκα ότι και αν ακόμα το ποσοστό ανακρίβειας είναι πάνω από 15% και πάλι τα γενικότερα νούμερα μιλάνε από μόνα τους.
Αυτό που ήθελα να δώσω είναι πως το κόστος της "ζάχαρης" στην ζωή μας είναι πολύ μεγαλύτερο από όσο φαντάζεται κανείς, Ίσως περισσότερο και από το κόστος του εγκλήματος και των όπλων και το κόστος σε ζωές και σε αλλαγές στην ζωή οικογενειών δεν είναι αμελητέο μπροστά σε παρόμοιες αλλαγές που φέρνουν στην ζωή τα τσιγάρα και τα όπλα.
Παρεμπιπτόντως, οι αριθμοί για τα όπλα δεν είναι μόνο για φόνους αλλά για οτιδήποτε, έστω και ελαφρός τραυματισμός, προήρθε από όπλα, και νομίζω ότι ο αριθμός για τον καρκίνο δεν είναι αποκλειστικά για πνεύμονα αλλά πιθανότατα να έχει και άλλους τύπους καρκίνου στις πηγές της στατιστικής.
Τα παραπάνω, βέβαια, για τις ΗΠΑ. Η Αμερική είναι μια χώρα χοντρών -όμως επίσης η Αμερική δεν μπορεί να ταξινομηθεί με μια γενίκευση σαν αυτή που μόλις έκανα. Το σημαντικότερο λάθος που γίνεται συνήθως είναι να την βλέπουμε σαν "μια" χώρα. Δεν είναι: ούτε διοικητικά ούτε πολιτιστικά.
Ο άνθρωπος αντιδρά με οπτικά ερεθίσματα σε επιφανειακό επίπεδο. Πολλά μπορούσαν να βελτιωθούν στην ανθρωπότητα. Με το παράδειγμα της "ζάχαρης" απλά θέλω να δείξω ότι αυτά για τα οποία μιλάμε είναι τα πιο εμφανώς αποτρόπαια. Φταίνε τα τσιγάρα. Φταίνε τα όπλα. Φταίνε οι νόμοι. Για την "ζάχαρη" ποιός φταίει; Και για οτιδήποτε άλλο παράδειγμα μπορεί κανείς να σκεφτεί. Φταίνε μόνο αυτά που μας βολεύουν να φταίνε. Και αυτό δε είναι αποκλειστικά Αμερικανικός τρόπος σκέψης/αντίδρασης...
Κανείς δεν πρόκειται να σώσει τον κόσμο ή να αλλάξει την ανθρώπινη φύση. Δεν έχω αυταπάτες, μια που και καπνίζω και ζάχαρο έχω (τουλάχιστον δεν πιάνω όπλο στην ζωή μου ούτε για στρατό). Αλλά θα μπορούσαμε να καταλαβαίνουμε/παραδεχόμαστε λίγο πιο "τίμια" την φύση μας...