Emergency

Στα 22 του χρόνια, μετά από δεκάμιση χρόνια και 1.450 ώρες πτήσης, περίπου 200 μόνο από αυτές σε επιβατικά τζετ, ο Κώστας είχε την πρώτη του εμπειρία εκτάκτου ανάγκης. Ο τύπος της εκτάκτου ανάγκης όπου μπαίνεις στο πρωτόκολλο με την εναέρια κυκλοφορία της αίτησης άμεσης αναγκαστικής προσγείωσης αναφέροντας αριθμό ψυχών στο αεροπλάνο και εναπομείναντα καύσιμα. Η αναφορά στον αριθμό επιβατών και πληρώματος ως "ψυχές" είναι απομεινάρι από τις θαλασσινές ημέρες των ιστιοφόρων...

Όπως ξέρετε τα αεροπλάνα πετάνε λόγω της αβροφροσύνης του κυρίου Μπερνούλι ο οποίος είχε την ευγένεια να ανακαλύψει ότι ένα φτερό καμπυλωτό από πάνω και ίσιο από κάτω δημιουργεί άνωση. Kαι η άνωση σηκώνει το αεροπλάνο όταν ο αέρας περνά γρήγορα από το φτερό. Αν το φτερό χάσει την καμπυλότητα του, χάνεται η άνωση και λέμε μπάι-μπάι στον κύριο Μπερνούλι.

Χριστούγεννα χαράματα ο Κώστας εργαζόταν -στην ανακοίνωσή του στους επιβάτες μάλιστα, μετά την απογείωση, είπε στα παιδιά που ταξίδευαν να κρατήσουν τα μάτια τους ανοιχτά απο τα παράθυρα μήπως δούνε το έλκυθρο του Σάντα με τον Ρούντολφ και την κατακκόκινη μύτη του μπροστά-μπροστά καθώς τελειώναν τις διανομές από την παραμονή. Ο καιρός στις ανατολικές Ηνωμένες Πολιτείες χειροτέρευε.

Την επομένη των Χριστουγέννων, κάπου έξι ή ώρα το πρωί πετούσε το CRJ200 προς το αεροδρόμιο της Ουάσινγκτον, 53 ψυχές μαζί με τον ίδιο, τον κυβερνήτη του και την αεροσυνοδό.

Γύρω στις 6:20 το πρωί, στα 24.000 πόδια (8.000 μέτρα), στο γεωγραφικό σημείο 37°44'24.57"N και 77°33'22.39"W, μπήκαν σε μια καταιγίδα πάγου (ice storm). Τότε χάλασε ο μηχανισμός αποπάγωσης του αεροπλάνου.

Ο μηχανισμός αποπάγωσης (deicing) βοηθά την επιφάνεια των φτερών να μην πιάνουν πάγο. Χωρίς αυτόν τον μηχανισμό, και με κομμάτια πάγου ή χιονιού να πέφτουν πάνω στο αεροπλάνο με ταχύτητα 460 χιλιομέτρων την ώρα, ο πάγος αρχίζει να κολλά στο φτερό. Όταν κολλήσει αρκετός πάγος για να αλλάξει την καμπύλη της αιχμής του φτερού, το αεροπλάνο χάνει άνωση και πέφτει σαν τούβλο.

Μέσα στην παγοκαταιγίδα, την στιγμή που οι δύο πιλότοι άκουσαν τον συναγερμό του χαλασμένου συστήματος αποπάγωσης, ήξεραν ότι ήταν θέμα λεπτών πριν χάσουν την άνωση.

Ο προορισμός τους, το αεροδρόμιο Ρέγκαν της Ουάσινγκτον, ήταν 130 χιλιόμετρα και 30 λεπτά μπροστά τους, με χιόνι και θερμοκρασία μείον 5. Το αεροδρόμιο του Ρίτσμοντ της Βιρτζίνια ήταν 20 χιλιόμετρα και 16 λεπτά πίσω δεξιά, με θερμοκρασία συν δύο. Σε δευτερόλεπτα από τον συναγερμό, ο κυβερνήτης είχε πάρει το πηδάλιο, όπως επιτάσσεται από τον κανονισμό, ο Κώστας ερχόταν σε επαφή με την εναέρια κυκλοφορία ζητώντας άμεση πρόσβαση και προσγείωση στο Ρίτσμοντ, ο αυτόματος πιλότος αποσυνδέθηκε και οι δύο πιλότοι χειρίστηκαν το αεροπλάνο με το χέρι στην καταιγίδα από τα 8.000 μέτρα ως τον διάδρομο του Ρίτσμοντ, με τιμή κατάβασης τέσσερσίμιση φορές γρηγορότερα από όσο έχετε κατέβει ποτέ με αεροπλάνο για προσγείωση (σε απόσταση 20 χιλιομέτρων από τον διάδρομο το αεροπλάνο συνήθως πρέπει να βρίσκεται στα 1300 μέτρα, όχι στα 8000). Ακούμπησαν τον διάδρομο λιγότερο από έντεκα λεπτά μετά τον συναγερμό.

Στο πιλοτήριο του αεροπλάνου βρισκόταν ένας κυβερνήτης με πείρα 15 ετών και ένας συγκυβερνήτης με πείρα τζετ δύο μηνών. Σε τέτοιες στιγμές αισθάνεται κανείς ευγνώμων που ο γιός του πρωτομπήκε σε τζετ όταν ήταν ήδη ένας από τους 20 καλύτερους εκπαιδευτές του πλανήτη.

Ο Κώστας δεν είχε καιρό να τραβήξει φωτογραφίες από το περιστατικό, μας έστειλε όμως τις παρακάτω σήμερα, που βρέθηκε με δύο φίλους του σε ένα νησί ανάμεσα στο Μαϊάμι και το Κη Γουέστ, στο σπίτι ενός από τους φίλους, και πήγαν με το σκάφος έξω... όπου τους περιστοίχισαν δελφίνια, στον Ατλαντικό, και ένας από τους φίλους του πρόλαβε να φωτογραφίσει μια ουρά καθώς ένα από τα δελφίνια πέρναγαν γύρω τους και από κάτω από το σκάφος. Κάτω στην Φλώριδα δεν χιόνιζε.