Χιούμορ!

Η μόνη κουβέρτα που είναι πιο βρεγμένη από κάποιου που δεν πιάνει ένα καλαμπούρι είναι εκείνου που πιστεύει πραγματικά ότι έχει χιούμορ. Και η μόνη που είναι πιο βρεγμένη κι απ' αυτήν είναι εκείνου που έχει μέσα του τόση οργή για το τι δεν είναι ο ίδιος, που δεν έχει την νηφαλιότητα και παρουσία πνεύματος να γυρίσει κάτι πραγματικά σοβαρό σε καλαμπούρι.

Ο Θεός των Ισραηλιτών είναι ένα πολύ καλό παράδειγμα: Αφού εμφανίστηκε σαν φλεγόμενος θάμνος και έδωσε τις εντολές του οι άνθρωποι δεν τον πήραν σοβαρά και γι αυτό τους καταδίκασε να γυρνάνε στην έρημο 40 χρόνια. Αίσθηση του χιούμορ, μηδέν. 

Από την άλλη μεριά ο γιός του είχε πολύ πνεύμα! Όταν είδε όλους τους θάμνους γύρω του τους είπε να αγαπάνε ο ένας τον άλλον και τώρα ξεκαρδίζεται δύο χιλιάδες χρόνια καθώς προσπαθούν όλοι να κάνουν σεξ και μπλέκονται στη μέση τα κλαδιά τους, φλεγόμενα ή όχι.

Το ηθικό δίδαγμα είναι πως όταν ένας θάμνος σου λέει ότι είναι θεός, ή τον παίρνεις στα σοβαρά ή αποφασίζει και διατάσει ότι σε βγάζει στην έρημο και απαιτεί από όλους τον φόρο τιμής. Κι ας ήσουν νομάς ανήκων στην έρημο.

Άλλο ηθικό δίδαγμα είναι ότι οι θάμνοι δεν μπορούν να αγαπάν αλλήλους αν έχουν πολλά ξερά κλαδιά.
Ιδίως φλεγόμενα.

Βέβαια τα πολλά κλαδάκια χωρίς ουσιαστικό κορμό είναι απαραίτητα για ένα θάμνο, αλλιώς δεν θα ήταν θάμνος. Και ο πιο αποτελεσματικός τρόπος να τσαντίσεις ένα θάμνο, αφού με την στομφώδη του φωνή σε βγάλει στην έρημο, είναι να πάρεις δύο άδεια, μισά κομμάτια καρύδας και να τα χτυπάς μαζί -κλιπιτικλόπ-κιλπιτικλόπ για να νομίζει ότι βρήκες άλογο και καλπάζεις προσπαθώντας να δραπετεύσεις. 

Η καρύδα βέβαια ευδοκιμεί σε τροπικά κλίματα, αλλά όχι στην έρημο, και ο μόνος τρόπος να βρεις καρύδα στην έρημο είναι αν την έχουν κουβαλήσει περιστέρια στην ετήσια μετανάστευσή τους, αλλά μετά πρέπει να αποδείξεις ότι τα περιστέρια μεταναστεύουν, ότι περνάν από έρημο και ότι μπορούν να ανυψωθούν κρατώντας μια καρύδα.

Το λιγότερο κατανοητό πνεύμα είναι εκείνο του Νταντα, επίσης γνωστό ως Ντανταϊσμός, ή κάτι τέτοιο, μέγιστος του οποίου πνεύματος κωμικός αντιπρόσωπος είναι ο Άντυ Κάουφμαν, ο οποίος διδάσκει πως όταν ως γνωστός και αγαπητός κωμικός προσκληθείς σε κάποιο θέατρο να κάνεις την ρουτίνα σου για να γελάσει το κοινό κάνεις ως εξής:  Ο Κάουφμαν ανακοίνωνε από την σκηνή ότι επρόκειτο να διαβάσει το μυθιστόρημα Ο Μεγάλος Γκάτσμπυ του F. Scott Fitzgerald. Το κοινό γέλαγε χωρίς να συνειδητοποιεί ότι μιλούσε σοβαρά και ο Κάουφμαν άρχιζε να διαβάζει το βιβλίο δυνατά, συνεχίζοντας παρά το ότι μετά από κάμποση ώρα πολλοί από το ακροατήριο έφευγαν από την αίθουσα. Σε κάποιο σημείο, ρώταγε το ακροατήριο, αν ήθελαν να συνεχίσει να διαβάζει, ή να παίξει ένα δίσκο στο πικάπ του που βρισκόταν δίπλα του στην σκηνή σε ένα τραπεζάκι. Όταν το κοινό έλεγε ότι προτιμούσε να ακούσει τον δίσκο στο πικάπ, ο Κάουφμαν σταματούσε να διαβάζει και έβαζε ένα δίσκο να παίζει. Ο δίσκος ήταν μια ηχογράφηση του Κάουφμαν να διαβάζει από τον Μεγάλο Γκάτσμπυ.

Τρίτο ηθικό δίδαγμα είναι ότι το αν έχεις χιούμορ καθορίζεται όχι από το πόσες φορές ανακοινώνεις ότι το έχεις, ούτε από το πόσες φορές σου λένε οι ακόλουθοί σου ότι το έχεις, αλλά από το πόσες φορές μπορείς να βρεις το άτοπο σε κάτι σοβαρό. Ο κόσμος γελάει όταν η σύζευξη δύο σοβαρών πραγμάτων κάνει τα μυαλά τους να ανακαλύψουν ότι δεν υπάρχει σοβαρότητα παρά μόνο σοβαροφάνεια. Και το μόνο στο οποίο μπορεί να οδηγήσει η σοβαροφάνεια είναι το γέλιο (μόνο βέβαια αν πιστεύεις ότι δεν υπάρχει τίποτα το απόλυτο στην ζωή -ούτε καν οι δικές σου γνώμες). 

Υπάρχουν πολλά είδη χιούμορ (χιούμορ σημαίνει "πνεύμα") χωρίς να ξεχνάμε το πόσο αστείο είναι το ασφαλέστερο χιούμορ από όλα, το γλίστρημα σε μπανανόφλουδα ή, η τούρτα σαντιγί στη φάτσα. Όλοι γελάνε με αυτό. Αλλά από τα ωραιότερα είναι εκείνα που λειτουργούν μέσω της σοβαροφάνειας του παραλήπτη.

Όπως είπε ο Τζων Κλήζ, "...μέχρι τότε δουλεύαμε τους συντηρητικούς, αλλά μετά είδαμε όλους τους αριστερούς, συνδικαλιστές και λοιπούς και σκεφτήκαμε: κοίτα! ένα ολόκληρο λιβάδι με καινούργιες αγελάδες για άρμεγμα!"

Το γέλιο είναι η σοβαρότερη μπίζνες στις σόουμπίζνες. Οι κωμικοί που αγαπάμε είναι πολύ σοβαροί άνρθωποι και συνήθως έκπληκτοι με το ότι γελάει ο κόσμος: Ο Τερυ Τζόουνς ποτέ δεν κατάλαβε το χιούμορ των Πάιθον (των οποίων ήταν μέλος).

Μια πολική αρκούδα, μια μαύρη αρκούδα και μια καφέ αρκούδα τα λέγανε στο σπίτι μιας από τις τρεις. Σε μια στιγμή μια αρκούδα είπε: Δύο από εμάς είμαστε σε λάθος μέρος.

Python (Monty) productions

Και για να δίνουμε και κανένα κόπυράιτ άμα λάχει, το τελευταίο με τις αρκούδες είναι δικό μου.