Κολοράντο

Για μας ήταν σαν να είχαμε φθάσει, και επιστρέψει, "στην κορυφή"...

Ιδίως για τον τρόπο με τον οποίον μας είχε γυρίσει εκεί ο Κώστας, κάνωντας τόσα όνειρα πραγματικότητα με το σπαθί του... 

Με το νοικιασμένο αυτοκίνητό μας (παραδόξως με πινακίδες του Τέξας) μπέναμε στα βουνά κάθε μέρα, τις τέσσερεις μέρες που είχε άδεια ο Κώστας, να επισκεφτούμε τα αγαπημένα μας λημέρια, που όταν είμασταν μικρότεροι, τα λέγαμε home, και ερχομασταν από την Μασαχουσέτη στο Κολοραντο, μιά-δυό φορές τον χρόνο. Πήγαμε στα μέρη που αγαπούσαμε από τότε και ανακαλύψαμε και καινούργια που δεν τα είχαμε δει μέχρι τώρα.

Και υπάρχουν και καινούργια, να ανακαλύψουμε, για πολλές ζωές...

Τα βραχώδη όρη είναι μια οροσειρά μήκους περίπου 2.500 χιλιομέτρων και πλάτους περίπου μέχρι και 500 χιλιόμετρα. Από τον Καναδά μέχρι κοντά στο Μεξικό. Μόνο στο Κολοράντο υπάρχουν πάνω από 40 κορυφές που ξεπερνάν τα 4.250 μέτρα σε υψόμετρο. Οι πεδιάδες ανάμεσα στις κορφές, εκεί που βρίσκονται όλες οι κωμοπόλεις, οι λίμνες, και οι βάσεις των χιονοδρομικών κέντρων, έχουν υψόμετρο κάπου 2.400 μέτρα. Οι πεδιάδες από τις οποίες ξεπετιούνται τα βουνά ήδη έχουν περίπου 1.600 μέτρα υψόμετρο, καθώς οι "Μεγάλες Πεδιάδες" από τα Απαλάχια ανατολικά, μέχρι το Ντένβερ, 2.000 χιλιόμετρα δυτικά ανυψώνονται χωρίς να το καταλάβεις, σιγά-σιγά μέχρι ένα μίλι. Γι' αυτό και το Ντένβερ λέγεται η "μάηλ-χάη σίτυ". 

Για μένα δεν υπάρχει μέρος που να έχω δει στον πλανήτη, στο οποίο να ανήκω περισσότερο... και εκεί θα επιστρέφω πάντα.

Και, το "κέντρο του κέντρου" της Γης, για μένα, η περιοχή στα Βραχώδη όρη, περίπου 600 x 100 χιλιόμετρα, ανάμεσα στο Μπόυλντερ του Κολοράντο και το Κόντι του Γουαίόμινγκ, που περιλαμβάνει το Εθνικό Πάρκο των Βραχοδών Ορέων, τα βουνά Γκραν Τήτον, και το πάρκο Γιέλουστόυν...

Αρκετοί άνθρωποι βρίσκουν τον αέρα στα 2.500 με 4.000 μέτρα υψόμετρο αραιό. Στα μαγαζιά εκεί μπορείς να αγοράσεις μικρές φορητές φιάλες οξυγόνου τσέπης για 20 δολάρια ή λιγότερο. Ο δικός μου οργανισμός αποζητά το υψόμετρο και τον αέρα εκείνων των βουνών (αλλά εγώ στα πάντα φαίνεται να είμαι ανάποδος, τι να κάνουμε;) Όταν μετά από 10 μέρες εκεί επέστρεψα στο χαμηλό υψόμετρο της Ιταλίας, και έμεινα 4 μέρες στο Σπολέτο, αισθανόμουνα να με "πνίγει" η βαριά, υγρή αναπνοή. Όταν γύρισα σπίτι στο Σαν Μπενεντέτο στα Ιταλικά βουνά μας, αισθάνθηκα λίγο καλύτερα :-) Πάντως, όσον αφορά τον αέρα (οξυγόνου, υψόμετρου και πραγματικής ελευθερίας), αισθάνομαι υγιέστερος και ενεργητικότερος home, στα Ρόκυ Μάουνταινς...

Αυτή την φορά, οι εκδρομές μας έφτασαν 120 χιλιόμετρα από το Ντένβερ, καλύπτοντας πάνω από κάπου 600 χιλιόμετρα οδήγησης σε 4 μέρες... και αυτές είναι μερικές φωτογραφίες.

(Όλες μεγαλώνουν με κλικ)

Μπαίνοντας στους "πρώτους λόφους" (the foothills) από το Ντένβερ μέσω Μπόουλντερ.

Στο πέρασμα Λάβλαντ, υψόμετρο 3.655 μέτρα,
στο διαχωριστικό σημείο της Αμερικανικής ηπείρου μεταξύ Ειρηνικού και Ατλαντικού.

2004

Στο αγαπημένο μας χιονοδρομικό κέντρο Αράπαχο Μπέησιν.
(Πρώτο αγαπημένο μετά από το Βέηλ -έχουμε κάνει σκι σε 9 κέντρα από Άσπεν ως Μπρέκενριτζ)

Στο πέρασμα του Βέηλ, υψόμετρο 3.250 μέτρα
(Εδώ, κάποια μεσάνυχτα το 2006, σε χιονοθύελα, είχα γλυτώσει το αυτοκίνητο
από ένα τετ-α-τετ με ένα φορτηγό 18 τροχών και το επανέφερα στην πορεία με 70 χλμ την ώρα όταν ο πάγος το γύρισε...
Ο Κώστας πάντα θα το θυμάται. Είναι γνωστο ως Δε Βέηλ Πας ώλμοστ-Ίνσιντεντ)

Χιονοδρομικά κέντρα παντού!
Αυτό το μικρούλι ούτε ξέραμε ότι υπήρχε...

Άνετα...

Σε ένα τέτοιο σπίτι θα γεράσουμε, όταν πάρει σύνταξη η Μαργαρίτα.
Αυτό είναι το όνειρό της και φυσικά το δικό μου...
(κάπου μεταξύ Μπόουλντερ, Κολοράντο, και Κόντι, Γουαϊόμινγκ, κάτι θα βρούμε...)

Το πρώτο μάθημα οδήγησης του Κώστα, κοντά στο Άσπεν.
(Τα καλύτερα μαθήματα είναι όταν σου δείνουν αρκετή εμπιστοσύνη και υπευθυνότητα
να είσαι μονος σου στο αυτοκίνητο)
Μάρτιος του 2004, 14 χρονών.
(Τοτε ήδη πετούσε αεροπλάνο με εκπαιδευτή επί έξι μήνες, από το καλοκαίρι του 2013)

'Εστες παρκ

Αυτή η περιοχή λέγεται Λίμνη της Αρκούδας.

Από τις πρώτες μου φωτογραφίες των βουνών, τον Νοέμβριο του 2000

2015

2006